Voor zo gewoon een dagje oppassen is ze wel bekend met andere mensen hoor. Ze komt wel eens bij mijn zus, bij mijn vader, en ook bij 2 vriendinnetjes thuis, (waarvan wij bij 1 vriendinnetje zelf ook met de ouders redelijk goed bevriend zijn). Schoonouders zijn de structurele oppas voor de paar uurtjes die ik gewoonlijk werk. En ze wonen 2 straten verder, dus vaak ook het makkelijkst qua brengen en halen. Al deze mensen kunnen prima een hele dag oppassen, het is niet dat ik ze dat niet toevertrouw ofzo. Maar er daadwerkelijk een nacht logeren, dat vind ik dan weer een stap verder. Zo 'thuis' is ze daar dan weer niet. Ze speelt verder wel gewoon bij o.a. die 2 vriendinnetjes, heeft wel regelmatig speelafspraakjes met klasgenootjes enzo, dus dat het bij andere mensen niet zo gaat als thuis, snapt ze wel geloof ik. Voorlopig is het plan gewoon: we zien wel hoe het loopt rondom de bevalling, schoonouders staan dan op stand-by en kunnen ofwel hier komen, of haar ophalen. En dan zien we vanzelf hoe lang het duurt en wat handig is. Zoals iemand anders al zei: ookal benen ze dr niet naar bed, maar zetten ze haar op de bank voor de tv (waar ze waarschijnlijk in slaap valt), ook prima.
Misschien eens over nadenken of het normaal is dat hij al die shit tegen je zegt en nu alles op jou afschuift in plaats van je te steunen ofzo zoals in mijn optiek een partner zou moeten doen???
Ligt eraan in welke context hij het zegt. Wij zijn hier regelmatig heel sarcastisch bij elkaar. Ik zou ook zoiets eruit kunnen flappen. Ipv boos te zijn en aan echtscheidingen te denken beginnen we dan lachen en is het goed.
Beetje relativeren kan ook geen kwaad. Ik ben hormonaal dus extra snel aan het janken om alles en niks. En hij zit zelf al een half jaar thuis met een flinke burn-out, dus op emotionele steun hoef ik sowieso even niet te rekenen. Neemt niet weg dat ik dat soms wel erg frustrerend vind.
Was jij makkelijk of je kind? Het verschilt gewoon zo enorm per kind of ze makkelijk gaan logeren. Die van ons gingen eigenlijk nooit. Behalve met ons bij mijn ouders (wonen ver weg dus we blijven bijna altijd slapen). Toen ik moest bevallen heb ik hem zonder problemen bij schoonouders gebracht. Hij was toen bijna 5. Maar goed. Ik zou nog eens goed met schoonouders praten over de regeltjes, en dat die voor 1 bijzondere nacht ook wel wat losser mogen. En vragen of zij dan in jullie huis willen oppassen zodat dochter eigen bedje heeft. Blijkbaar heeft je vriend het botte niet van een vreemde. Maar ik denk ook dat daar ook spanning achter kan zitten (frustratie dat het niet gelukt was, en dan Nate opmerking).
Ik zou het zelf ook zo kunnen zeggen. Maar wel met een vette knipoog en heel veel liefde. Dat verschil merk je snel genoeg. Maar ik lees nu ook het stukje over burnout ... Tja, dat helpt bepaald niet mee.
Hier heeft zoon van 2,5 nog nooit gelogeerd en zolang hij er niet om vraagt gebeurt het ook niet. Hij wordt snachts vaak wakker en meestal kan m’n man dan hem niet eens weer in slaap krijgen. Pas de laatste maand lukt dat beter. En zolang dat nog niet eens lukt, gaat hij niet ergens anders slapen. Laten logeren omdat ze het anders niet kunnen vind ik onzin. Mocht het onverhoopt een keer nodig zijn, dan kan dat prima de eerste keer zijn. Ik wil m’n kind(eren) een veilige basis bieden, en ze moeten weten dat ik er altijd voor ze ben. Zodra ze zich veilig genoeg voelen om ergens anders te blijven, geven ze dat wel aan. Tijdens de bevalling heeft hij thuis geslapen. De weeen begonnen rond 3 uur, hij heeft doorgeslapen tot 7:00, toen m’n schoonmoeder gebeld (woont 5 min weg) en die heeft hem opgehaald. Dochter om 8:00 geboren en zoon was voor z’n middagslaap weer lekker thuis.
Mijn kinderen gingen ook met een maand of 4 logeren. Betekend echt niet dat ze met een jaar of 3/4 niet meer willen hoor? Mijn zoontje probeert het vaak zat. Maar belt telkens huilend op dat ie opgehaald wil worden! Vorig jaar waren wij 6 nachten weg en dan weet hij heel goed dat ie bij opa en oma moet slapen en gaat het dus ook goed. Maar zodra hij weet dat we gewoon thuis zijn en hij een nachtje gaat logeren (omdat ie zelf zegt dat te willen).. weten we dat we rond een uurtje of 9/half 10 gebeld worden omdat ie toch echt niet gaat slapen. Hij wil dan gewoon bij papa en mama zijn. Zo gek is dat allemaal niet toch?
Hij slaapt dus vrijwel nooit ergens, behalve wanneer het echt niet anders kan. En dat is eigenlijk nooit het geval. Ik snap TS dus heel goed!
Hier juist vanaf jonge leeftijd logeren op een zeer vertrouwd adres. Juist daardoor hebben ze altijd een basis gehad dat logeren leuk is en ervaren ze het als positief. We hebben het toen langzaam uitgebreid naar andere familieleden waar het contact goed mee is. Ze gingen daardoor zonder problemen ook logeren bij vriendjes en kamp van school of vereniging is nooit een probleem geweest. Ik zie dat ze er juist zelfvertrouwen en positieve ervaringen door hebben gekregen. Een schoolvriend die moest worden opgehaald op kamp ervoer dat echt als een afgang. En ik ken ook ouders die al jaren nergens samen heen kunnen. Of geen nacht weg kunnen blijven. Ik zou ze trouwens niet laten logeren op een plek waar ik geen vertrouwen in heb.
Zat babies die de hele tent bij elkaar brullen als ze in een vreemd bedje liggen. Ik weet nog dat de slaapjes overdag bij een vreemde nooit goed gingen met oudste. Dus als we ergens heen wilden sliep hij in de wandelwagen. Logeren is dan geen optie. Niet omdat ik moeilijk was, maar mijn kind.
Hier is het ook logeren omdat het moet als ze zo klein zijn. Dochter van 3 is nu voor de eerste x voor de leuk wezen logeren op vraag van mn zus. Had van mij nog niet gehoeven maar ze had er zin in en wilde graag. Vind het al heel wat van mezelf dat ik de jongste van 1 een nacht alleen bij mn man heb gelaten laat staan echt logeren Ts: ik denk dat het logeren met de bevalling wel beter gaat omdat ze weet dat het niet anders kan en ze daarna de baby kan zien etc! En knuffel, lijkt me lastig zo vol hormonen en een man met burn out