Ik weet het niet. Hij ligt ongeveer 2 weken per maand op de intensive care. Mijn nicht is dan ook constant bij. Hun andere 2 kinderen wonen zowat bij oma. Ik lees zojuist dat het blijkbaar aan haar en haar man ligt, als ze hem wat meer liefde geven zal zijn aangeboren afwijking vast veranderen en wordt het een gelukkig kind ((... echt sommige mensen...
Laat je aub niet gek maken door die hersenloze opmerkingen, dat soort mensen beseffen gewoon echt niet wat ze zeggen. Is net dat beetje inlevingsvermogen wat zij missen. Heel veel sterkte in ieder geval.
Lastige discussie hoor dames. Ik denk dat mensen die zichzelf echt pro-life noemen en ook het klompje cellen van net na de conceptie al als rechtspersoon zien, nooit voor abortus kunnen zijn in pil-vorm, als medische ingreep of opgewekte afdrijving/bevalling in latere stadia. Ikzelf begin pas met het beeld van een rechtspersoon als ik weet dat er een vorm van bewustzijn is (ervaring van pijn, tast etc.) en zelfs daarna zijn er m.i. goede en zelfs/juist ook liefdevolle redenen om toch over te gaan tot afbreking van de zwangerschap. Hoe onmenselijk moeilijk de beslissing ook is, voor mij staat zelfbeschikking van een rechtspersoon bovenaan, en een vooruitzicht van een gewenst en draaglijk leven. 'Zomaar' leven is niet het hoogste voor mij, draaglijk/fijn en gewenst leven des te meer, maar altijd bij zelfbeschikking van de vrouw en dus ook over haar buik. Dit geldt ook voor euthanasie kwesties. Dat gezegd hebbende: Geen keuze voor abortus kunnen maken, werkt in de praktijk toe naar vaak vreselijke situaties. Enkele voorbeelden: Een foto bij een gynaecoloog van een jonge vrouw zonder keuze die zichzelf met breinaalden per ongeluk van het leven heeft beroofd in een poging tot abortus, heeft diepe indruk gemaakt op mij. De schaamte, paniek, angst en pijn die onnodig daarbij zijn komen kijken bij haar zinloze einde. Het feit dat in minder verdraagzame omgevingen ongetrouwde, zwangere vrouwen verstoten worden. De ellende die daarbij komt kijken, ook voor de toekomstige kinderen. Kinderen die (hoe-hard-ook) ongewenst zijn, en dat voelen, of dat er eenvoudigweg te weinig draagkracht is om goed voor hen te zorgen. De pijn en ander lijden van gehandicapte kinderen die niet hadden hoeven lijden, de draagkracht van hun ouders die eveneens maakt dat zij geen andere, gezonde kinderen meer op de aarde kunnen zetten. Daarbij betekent pro-life in de praktijk: minder leven en zeker minder gelukkig leven. Nee, ik ben blij dat ik zelf niet voor die keuze heb hoeven staan, maar ben zelf fel pro-choice. Juist uit humane overwegingen. Het vermijdt lijden, al zal de keuze om wèl abortus te plegen, voor velen ook een verschrikkelijke zijn. Maar dat is gelukkig in veel landen al wel hùn keuze, niet die van een ander. Humaan dat in Ierland die keuze ook weer iets dichterbij komt.
Mijn moeder heeft jarenlang met mensen gewerkt met vergelijkbare handicaps - echt mensen die niks konden en ook echt geen contact hadden met de omgeving. Vreselijk. Die mensen lagen soms te schreeuwen puur van de pijn, dan werden ze gesedeerd. Dat is echt geen leven, maar ze hadden zo in ieder geval geen pijn... En meerdere malen ouders die echt een zucht van pure opluchting slaakten als hun kind na jaaaaren lijden was overleden - mijn moeder werkte met volwassenen, soms mensen van in de 40 die dus dag in dag uit pijn hadden gehad en nooit echt contact met de omgeving. Voor alle betrokkenen een hel.
@KleineLai : Dank je! @amdaa : wat een vreselijk lijden beschrijf je van jouw achterneef en zijn ouders... tranen in mijn ogen.
QUOTE="Nescio, post: 21535010, member: 58298"]Omdat je je kind een leven vol pijn en lijden wil besparen???[/QUOTE] De zoon van vrienden van ons zou een kasplantje worden. Hij heeft spina bifida. Bij de 20 weken echo werd een zwangerschap afbreking geadviseerd. Hij zou zowel lichamelijk als verstandelijk zwaar gehandicapt zijn. In de loop van de zwangerschap werden de prognoses zeker niet gunstiger. Hij heeft inderdaad een open rug en een waterhoofd. Verstandelijk mankeert hij niks. Hij vindt zijn leven zeker de moeite waard en is blij dat hij leeft. Natuurlijk zijn er voorbeelden van mensen die altijd pijn hebben en niks kunnen. Dat voorspellen in een zwangerschap blijft toch altijd moeilijk. Ik heb er begrip voor als ouders voor afbreken kiezen maar zou het zelf niet doen. Ik zou altijd blijven denken: Wat als..... Een aantal jaren geleden was er een docu over een jongen in een rolstoel ( inmiddels is hij overleden). Hij kon nagenoeg niks en voor buitenstaanders had hij geen kwaliteit van leven. Toch gaf hij zijn leven zelf een 9!
Sorry? Dus kindjes die ontstaan zijn van uit seksueel misbruik zijn beter af als ze niet geboren zouden zijn of worden?
Ik ben weleens met een vriendin in een abortus kliniek geweest en ik was geschokt over de sfeer die daar hing. Ik ging er altijd een beetje vanuit dat iedereen daar ellendig zou zitten maar dat was zeker niet het geval. Er werd zowel door bezoekers als personeel enorm lacherig gedaan. Alsof het om een theekransje ging! Ook vanuit mijn werk weet ik dat er dames zijn die het als vorm van anticonceptie gebruiken.
Lacherig? Als mensen zich geen houding weten te gevn omdat juist iets enorm pijnlijk is, gaan ze vaak lacherig doen. Van de zenuwen. Het ongemak. De pijn. Niet omdat ze een geweldige ervaring beleven. En die mensen die het als AC zien, ik denk dat daar wel meer mis mee is dan alleen hoe ze naar abortus kijken. Niet representatief voor het grootste deel van de vrouwen in elk geval!
Je had de sfeer moeten proeven. Ik weet zeker dat je tot dezelfde conclusie was gekomen. Dit waren zeker geen zenuwen / schaamte/ ongemak. Dat kon je ook opmaken door wat er onderling gezegd werd. Ik werd er kotsmisselijk van. Natuurlijk zijn er veel meer vrouwen die er wel moeite mee hebben maar dat " vrouwen" het niet " zomaar" doen is niet waar. Die zijn er zeker wel!
Dat ligt eraan. Als de moeder in staat is haar kindje los te zien van de "vader" en de manier waarop het verwekt werd, dan zeker niet! Maar dat lijkt me nogal een "opdracht". Ga er maar eens aan staan. Als het kindje zijn/haar hele leven gehaat zal worden door de moeder dan lijkt me abortus wel de "beste oplossing". Als de moeder wel in staat haar kindje los te zien van de "vader" en manier van verwekking en een liefdevolle opvoeding geeft, dan wacht haar een x aantal jaren later de "dankbare" taak om haar kind uit te leggen over diens "vader" en dat het kind er dus eigenlijk helemaal niet had moeten zijn. Lijkt me geen feest voor een kind om dat te horen. Geen idee hoe je dat als moeder zou moeten/kunnen aanpakken.
Oké. Ik maakte uit je tekst op dat het de beste keuze is maar wat je nu zegt klinkt anders. Ik weet dat het geen keuze is die je even maakt maar ik weet ook dat als je dan alsnog een miskraam krijgt je het kindje net zo hard kunt missen als bij elke andere miskraam. Terwijl er mensen zijn die dan durven zeggen dat het maar beter is zo. Er wordt te makkelijk gedacht dat abortus de enige logische optie is na seksueel misbruik. Dat werkt alleen echt niet altijd zo. Je zult er alleen bijna niemand over horen want op een enkeling na vertellen moeders dit niet zomaar.
Wie zegt dat je verplicht bent je kind dat zo precies te vertellen? Ik zou mijn kind dan vertellen dat het een anonieme donatie is geweest. Je kind belasten met zoiets vind ik echt onnodig.
Ik heb geantwoord voor mijn beurt want ik was niet degene aan wie je de vraag stelde Maar dit was wat er bij mij opkwam bij het lezen van je vraag.
Er is ook nog de optie om het kindje af te staan voor adoptie. Er zijn zoveel wensouders die dolgraag een adoptiekindje zouden willen hebben, maar het komt in Nederland bijna niet voor. Ik denk weleens dat als adoptie van Nederlandse kindjes makkelijker zou zijn, dat je dan en abortussen zou kunnen besparen. Dan heb je ook niet de problemen die adoptie van een kindje uit een heel andere cultuur vaak met zich meebrengt.
Dat betekent dan wel dat de vrouw nog 9 maanden met een kindje in haar buik rondloopt dat "niet gewenst" is. Lijkt me (net als abortus) ook geen te onderschatten situatie.
Ja maar dat hoef je niet perse heel liefdevol te doen, in tegenstelling tot de opvoeding in de 18 jaar er na. Ik zou zelf nooit een abortus willen, maar afstaan aan iemand met een enorme kinderwens lijkt me een goede optie als ik ooit in zo’n situatie zou belanden.