Het belangrijkste woord is hier 'kan'. Het kon dus ook goed gaan. Wat ik al schreef, je handelt op zo'n moment niet meer vanuit je verstand. Ze is echt niet de enige vrouw die bewust een risicozwangerschap is aangegaan. Ieder stel met een kinderwens mag die keuze (gelukkig) zelf maken. Wat ik of jij er dan van vinden, doet er niet toe. Ikzelf heb er nu 3 rond lopen, ik vind dat compleet, zij blijkbaar niet. Ieder maakt daarin haar eigen keuzes.
Ik vind het een nogal bijzondere keuze. Door die overload aan kinderen kan het niet anders dan dat de oudere kinderen allerlei zorgtaken voor de kleintjes hebben, terwijl zij ook gewoon kind zouden moeten zijn. Zo'n jeugd zou ik niet willen hebben.
Het kan met zoveel kinderen niet anders dat je gewoon niet genoeg tijd en aandacht hebt voor iedereen. Er zitten gewoon te weinig uren in een dag om iedereen individueel te spreken. Laat staan om de tijd en rust te hebben voor een individueel gesprek. Met 20 kinderen waaronder veel echte kleintjes is Er altijd een die moet huilen, verschoont moet worden, rommel maakt of spuugt. Het is gewoon schreeuwen om aandacht of introvert zijn en geen aandacht krijgen. Er zitten maar een beperkt aantal uren in een dag waarbij deze vrouw (geholpen door de oudere kinderen) ook een giga huishouden moet doen en haar man helpen in hun bakkerij. Daarnaast hebben al die kinderen ook verplichtingen als arts, tandarts, school en clubjes. Je kunt als moeder maar op 1 plek tegelijk zijn. Dus of je kind gaat alleen of een ander kind haalt en brengt (of je kunt dus niet). Dat is gewoon massa en daar draait iedereen in mee. Los nog van dat moeder ook lichamelijk natuurlijk wel wat merkt van de zwangerschap. Ze had Er dol op maar geen supermens (zegt ze zelf ook). Dus ik vind het onverantwoord. En denk dat ze door haar verslaving (of in ieder geval gewoonte) problemen zal hebben als het niet meer lukt.
En met ongeveer zoveel kinderen in huis ben ik ook opgegroeid. Maar ik hoefde niet te moederen over broertjes of zusjes en behalve mijn kamer schoon houden en 2x per week helpen bij de afwas hoefde ik niks te doen in huis. We gingen gewoon naar clubjes en we kregen ook genoeg aandacht. Ik ben iig niks tekort gekomen
Ik vind sommige reacties wat overdreven hoor. Dat deze vrouw (en man) risico neemt door toch weer zwanger te worden snap ik niet zo. Maar ik zie heel veel liefde in het gezin. Volgens mij hebben de ouders het goed onder controle. Als het stabiel is en er liefde is hoef je ook niet bij elke zwemles of ander clubje aanwezig te zijn. Verder niet mijn keus hoor. Ik zou gek worden dus mooi voor een ander .
Hier is het (soms) al jongleren om de aandacht tussen twee kinderen goed te verdelen. En dan staan ze al te trappelen van ongeduld tot ze weer aan de "beurt" zijn om mama's aandacht te krijgen.
Ik vond het zelf leuk om op te groeien in een groot gezin. Natuurlijk baalde ik wel eens als ik niet gelijk de aandacht kreeg die ik wilde maar dat doen mijn 2 kinderen ook. Het was echt niet altijd rozengeur en maneschijn maar dat is het in geen enkel gezin. Ik vind dat er in dit topic heel negatief tegen dit gezin aan wordt gekeken (de medische toestand van moeder laat ik dan buiten beschouwing). Wat denk je van altijd iemand om mee te spelen, kleren mee te ruilen, samen shoppen, een hobby uitvoeren, clubjes bezoeken etc? Of als iemand ruzie heeft met zn allen voor deze persoon op komen, elkaar helpen met huiswerk etc. Een groot gezin heeft zoveel positieve kanten. Jammer dat dit in dit topic amper terug komt en er vooral veel wordt afgegaan op vooroordelen.
Ik ben 1 van de 8 maar ook geem slecht gevoel erbij. Het helpen thuis zie ik juist positief ook al was het niet altijd leuk
Neefjes en nichtjes pas 1 en 1 onderweg maar ik ben de 3e in rij en zelf 27 nu dus dan is dat niet gek
1 van de 8 vind ik zelf ook veel. Maar nog steeds een heel ander verhaal dan 1 van de 21. Van meehelpen zal een kind niks krijgen. Behalve misschien een driftbui ofzo Maar als je door het kiezen voor het krijgen van zo veel kinderen, structureel afhankelijk raakt van (een deel van) je kinderen om het andere deel van je kinderen te kunnen verzorgen, gaat er naar mijn mening iets mis.
Ik zou zelf geen 21 kinderen willen, ook al zeg ik altijd dat ik mijn hele leven wel zwanger wil zijn. het lijkt me lichamelijk zwaar, maar mentaal niet specifiek zwaarder dan bijv 3 kinderen, het is volgens mij vooral heel anders. En qua aandacht: tsja, denk dat het wel kan. Als ouders fulltime werken dan zien ze hun kinderen ook niet de hele dag, met een halfuur per kind kun je heel goed een band opbouwen denk ik.
Ik vind het heel apart dat mensen zo veroordelend kunnen zijn over andermans keuzes. Heb je een groot gzin, is dat zielig en krijgen de kinderen nooit genoeg aandacht. Heb je 1 kind, is dat verwend. Werk je, is dat zielig voor de kinderen. Werk je niet, ben je afhankelijk en heb je geen pensioen. Je doet het maw dus nooit zoals een ander zou doen en dus altijd 'fout'. Terwijl: iedere situatie is uniek en ieder gezin is dat ook.
Ze wonen ook al niet meer allemaal thuis. Er zitten volwassene kinderen tussen die zelf al kinderen hebben. Scheelt weer een paar