Alles stap voor stap letterlijk moeten benoemen (6 jaar)

Ik hoef niet te noemen wat ze aan moet doen, maar herken wel het veel moeten herinneren ga je aankleden. Ook het boven het bord eten. Of dat ze haar spullen moet pakken. Er komt altijd wel wat tussen
Tips heb ik niet. Ik hoop gewoon dat het eens een keer pakt.
Overigens als ze naar ballet gaat, doet ze wel alles zelf omkleden en haar spullen weer pakken. Ik ben dan niet met haar in de kleedkamer. Dus misschien weet ze het wel maar is het wel makkelijk dat mama alles in de gaten houdt

 

Ja, ik herken het. Mijn dochter van 6 is net zo. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen haar zeggen: "mama zit hier met hete thee, dus doe voorzichtig.." Dat pikt ze totaal niet op. Ik moet dan zeggen: "R, mama heeft hete thee dus je moet opletten dat je niet tegen me aanstoot, want anders gaat de thee eroverheen en dat doet pijn." Ik kan haar ook echt niet vast naar boven sturen met de opdracht: "doe je pyjama aan en ga plassen." Geheit dat ze dan in haar kleren zit te spelen als ik boven kom. Ik moet er echt bij blijven en zeggen: "doe je jurk, je legging en je onderbroek uit; doe nu je schone onderbroek en nachtpon aan; ga nu plassen."

Ik merk dat ik dingen automatisch al concreet en expliciet zeg. En hier ook een kind dat op school prima mee kan komen, dus aan intelligentie en concentratievermogen ligt het niet.

 

Ja ik herken het wel. Maar ook icm een hele slechte concentratie op school.
Hier bleek er dus wel iets aan de hand te zijn.

 

Nee. Dat herken ik niet. Dochter van 5,5 kleedt zichzelf al een jaar of twee aan zonder hulp.

Heeft hij dan achteraf zelf door dat het fout aan is?

 

Ik herken het deels bij alle drie kinderen, en weet ook dat het onze fout is.

Ze zijn bijv gewend dat één van ons nog steeds boven is met avondritueel om de boel in goede banen te leiden. Dus zonder onze aansturing zijn ze ineens kluts kwijt, en gebeurt er niks.

Speelkamer zelfstandig onderhouden (opruimen, afstoffen, stofzuigen) gaat daarentegen prima, maar ik bedacht me laatst dat ik ze daar meer vrij heb gelaten.

 

Bij de oudste is het herkenbaar, maar die heeft ass. De jongste juist niet herkenbaar.


Bij onze oudste hebben we dat gedeeltelijk opgelost door pictogrammen.

 

Ik herken het. Mijn oudste heeft ADD en die moest ik echt in kleine stapjes alles aanleren en begeleiden.
Op een gegeven moment ben ik op advies van de kinderpsycholoog gestart met pictogrammen.
Voor de dagelijks terugkerende routines hebben we die gemaakt. En die hingen dan op de plek waar ze zich bijv aankleedde, klaar maakte voor school enz.
Ze is nu 15 en regelmatig vind ik nog soort briefjes met bepaalde routines met tijdstippen er bij.
Blijkbaar heeft ze daar houvast aan.

 

Mijn zoontje van 6 is een enorme dromer. Met heel veel fantasie. Die moet ik ook tig keer zeggen dat hij zich moet uitkleden. Ik geb het idee dat hij het gewoon vergeet of te veel zit te dromen. Hij zit gewoon altijd in een spel. Hij heeft gewoon veel tijd nodig. Ik geef hem 's morgens zijn kleding en ga naar beneden. Na een poos komt hij vanzelf wel beneden met zijn kleding aan.
Op zwemles heeft hij niet de 'problemen' die jij zegt.

Ik zou het goed in de gaten houden. Want ik weet echt niet of het te extreem is.

 

Het is wel opvallend als het altijd zo gaat, vind ik. Kan hij wel andere samengestelde opdrachten uitvoeren?

 

Ik herken het niet van mijn dochter, maar wel van mijn man. Niet zozeer dat ik moet zeggen dat hij zich moet aankleden en hoe, maar wel dat hij heel erg ‘stap voor stap’ werkt, en als hij 1 stap overslaat, vergeet hij meteen van alles. Hij heeft vrij stricte routines, anders duurt het uuuren voor hij bv ‘s ochtends klaar is om naar z’n werk te gaan. Hij heeft ADHD.

 

Heel herkenbaar

 

Hier een kind (de oudste) wat dit ook heel erg heeft, de ander heeft het niet. Ik wijt het aan gebrekkige executieve functies en aan het dromerige. Wij hebben ook een aantal dingen in picto’s/lijstjes, werken zo nu en dan met een timer en verder zo veel mogelijk hele heldere, concrete instructies.

 

Mijn zoon met add/adhd heeft dit ook. Hij is nu 8, maar kan rustig zijn tshirt over zijn pyama aantrekken.
Met douchen geef ik nog steeds aan dat hij wel een washand mee moet nemen. Max 1 a 2 opdrachten, anders lukt niets. Hij doet veel niet of anders of fout.
Of hij doet de rolluiken op klaarlichte dag naar beneden, als de ramen nog open staan
En zijn adhd komt bovendrijven als alles anders gaat, zoals nu we aan het verbouwen zijn.....

 

Mijn jongste is heel pienter maar met simpele opdrachten lijkt ze soms erg onnozel. En ze is inmiddels 8 . Ze is een echte dromer, denk ik. Ze zet nog steeds heel vaak haar beker daar waar ze 'm zo om kan gooien, ze blijft voor geen meter aan tafel zitten, en vanochtend had ik een korte broek voor haar klaargelegd maar ze had het koud, dus ik had een lange broek gepakt. Toen vroeg ze wat ze nu dan met die korte broek moest Af en toe lijkt ze simpele dingen echt niet te snappen. Zo had ze een werkboek met een nakijkblad, ze snapte er niets van want ze had de sommen zeker weten goed gemaakt, ook al vaak gecontroleerd, maar de antwoorden leken niet te kloppen als ze het nakijkblad bekeek. Ze zal niet bedenken dat ze er dan even mee naar de juf moet... en zo zijn er heel veel van dit soort dingen waar we tegenaan lopen. Verder kan ze heel geconcentreerd werken en lezen (gaat er dan helemaal in op), dus wat het is weet ik niet, het zal wel gewoon bij haar horen

 

Daar ga je in je eigen benaming al de fout in.
Een kind is geen kledingstuk of een pot voeding wat een label heeft. Een kind is een mens en sommige kinderen hebben iets waardoor de hersenen informatie anders verwerken dan andere kinderen. Deze kinderen hebben een diagnose. Zo heeft mijn zoon de diagnose ASS, autisme spectrum stoornis. Hij is gewoon een kind, net als alle andere kinderen. Echter door zijn diagnose moeten we wel anders met hem omgaan.

Elk mens heeft iets wat in het autisme spectrum stoornis past. Sommige mensen zijn heel sociaal en vinden groepen mensen juist gezellig en willen met iedereen praten. Andere mensen, zoals ik, vinden het dan juist moeilijker om met mensen te praten. Dat kleine stukje past binnen het spectrum, zonder dat ik autisme heb.
Zo kan je dat, denk ik, ook binnen AD(H)D zien.

Boos worden zal tijdelijk zorgen voor verbetering, maar zal langdurig niet werken. Uiteindelijk, hoe logisch jouw boos worden ook is, is het eigenlijk best wel sneu. Jouw kind kan er waarschijnlijk niets aan doen.
Ja hij kan het wel, maar het zit er gewoon niet goed in. Beter is inderdaad om met pictogrammen te gaan werken. Top dat je hier over nadenkt en wat mee wil doen. Ik ken een programma wat daar heel fijn in is en heel prettig werkt, althans vind ik.

Je hoeft geen diagnose te laten onderzoeken als je het zelf niet nodig vind en merkt dat jouw kind het niet nodig heeft. Je kan prima zelf kijken wat je kind nodig heeft en wat je daar zelf mee kunt, ook zonder diagnose. Pas als je kind ergens lijkt vast te lopen of je zelf meer hulp nodig hebt kan je altijd verder kijken.
En ook al zijn er overeenkomsten met AD(H)D, het betekend niet dat hij het heeft.

 

Hier ook een (die al ouder is) die we alles puntje precies moesten vertellen, tot de lampen uit doen toe. Ik was ervan overtuigd dat wij het zelf in de hand hadden omdat we het nou juist constant deden. Hij hoefde dus niet zelf na te denken want voordat hij zover was hadden wij alweer gezegd dat hij het anders moest doen. Toen zijn we gestopt met alles voorkauwen en heeft ie enkele keren van de juf te horen gekregen als ie kleren verkeerd aan had of zijn haren niet had gedaan en warempel was dit genoeg want het is sindsdien behoorlijk verbeterd.