Natuurlijk mag je je mening geven. Maar je moet toch inzien dat mensen de vrijheid hebben je mening tegen te spreken? Het kenmerk van een dictatuur is júist het feit dat meningen van bovenaf niet tegengesproken mogen worden.
Waar ik een broertje dood aan heb en hier dus ook lees is dat mensen heel gemakkelijk kunnen denken over huisdieren. Ff serieus zeg, twijfelen of je iets zou laten doen aan een gebroken pootje bij een kat. Onder het mom ' doe je dat beestje er wel een plezier mee?' Ik weet gewoon niet wat ik lees!! Ik ben met mijn kat een paar keer op en neer geweest naar Gent voor een radiojood behandeling aan zijn schildklier. Hij is er ook een week gebleven en vervolgens heeft hij een paar weken afgezonderd op.zolder gezeten omdat hij radioactief was. Hij huppelt sindsdien weer helemaal vrolijk rond. Ik heb een andere kat jaren behandeld , suikerziekte. Moest mn leven eraan aanpassen, want hij moest stipt om de 12 uur een insulineshot. Dat was soms behelpen, maar als je aan dieren begint heb je de plicht om daarvoor te zorgen. Hoorde van mijn dierenarts dat er gewoon honden/katten worden ingeslapen omdat het baasje geen zin heeft in de sores die erbij komt kijken. Vind dat echt asociaal, maar dat kan allemaal maar, want het zijn 'toch maar dieren'. Echt, ik zou me kapot schamen als ik zo snel er de brui aan zou geven.
Mee eens. Mijn moeder werkt nu weer in gewoon onderwijs, maar heeft ook in speciaal onderwijs gewerkt en doet juist niet aan hokjes, voor haar zijn het gewoon kinderen met allemaal hun eigen karakter.
Ik zou dat best eens willen uitzoeken maar ik denk dat dat veel te ingewikkeld wordt. We kunnen er een poll aan wijden. “Heeft jouw moeder tijdens de zwangerschap dingen gedaan die ze beter kon laten en denk je dat je daar een nadelig effect van hebt?”. Ik vind dat soort onderzoeken wel echt interessant. En dan wil ik de vorige generatie echt niet benadelen want die wisten ook niet beter maar we kunnen er wel van leren.
Dat is heel naar dat je dat hebt meegemaakt. En die meester moet aan zijn ballen woorden opgehangen (bij wijze van spreken). Maar jij hebt geen diagnose gehad, maar een onkundige school die een verkeerd excuus zocht, van waar jouw gedrag vandaan kwam. En ik geloof meteen dat adhd in onze jeugd sneller een etiketje was dan een echte diagnose, maar daar wordt tegenwoordig toch echt beter mee omgegaan, iig in de meeste gevallen. Het lastige aan deze stoornis is natuurlijk dat hij zich zo verschillend kan uiten bij kinderen/mensen, dus ik zal niet uitsluiten dat daar wel eens iets mis gaat. Maar ik denk dat er ook veel kinderen baat hebben gehad bij een terechte diagnose. Zodra je weet waar bepaald gedrag vandaan komt, kan je er ook beter naar handelen. Als er iemand op die school bij jou had geweten waar jouw klap echt vandaan kwam, hadden ze die meester ontslagen en jou beter kunnen helpen, ipv het af te schuiven op adhd. Mijn dochter is zo rete impulsief, dat het niet alleen maar spontaan of gezellig is. Ze doet eerst voordat ze nadenkt (per definitie). Dus dat kan betekenen dat als ze bedenkt ik moet nu een radslag doen, ze dat ook doet, ongeacht of ze op een plek staat waar dat niet kan of zelfs gevaarlijk is. Of ze wordt boos om iets zonder eerst na te denken of het iets is om boos over te worden. En dan explodeert ze (smijt met deuren, gaat gillen, stampen, etc) omdat het dan helemaal niet meer lukt om na te denken. Achteraf kan ze dan prima bedenken dat ze eigenlijk helemaal niet boos had hoeven worden, maar in het moment lukt dat dus niet. Dat ze af en toe druk is en letterlijk stuitert is echt het minste van haar problemen.
Ja ik ben zo iemand die er niet zo over denkt. Ik zorg echt wel goed voor mijn huisdier, maar er zijn wel grenzen. Beestje is nu 12 en zou nu andere keuzes maken dan voor een beestje van 2. Maar ja, ik vind echt dat het " maar" dieren zijn. Naar Gent (vanuit Groningen) vind ik echt zot.
Dat is bij mij ook niet gebeurd. En bij de mensen die ik ken ook niet. Dat werd gewoon in je dossier geplakt en je zocht t verder maar uit. Ik deel mijn ervaringen he, ik geloof ook zeker dat het veranderd is en dat er ook zeer zeker veel terechte gevallen zijn. Maar, ik geloof ook zeker dat er veel onterechte gevallen zijn. Dat zei ik net ook. Je hebt mij nergens horen zeggen dat geen enkele diagnose klopt.
Zo komen de kinderen bij hem binnen, in die hokjes. Aan hem om te kijken wat hij er mee kan. In vele gevallen, zijn het prima slimme kinderen waar een boel mee bereikt kan wordrn
Ik geloof wel dat het veranderd is hoor, ik gaf een blijk van hoe het toen was en dus ook de mensen om mij heen Ik gaf al aan te hopen dat het tegenwoordig anders is. Blij om te lezen.
Voor de 100e keer, het is de manier waarop je je mening uit. Je kan het zo lomp als dat jij deed brengen en en daarmee bewust mensen kwetsen of je kan je mening uiten op een manier die hoewel misschien niet leuk is om te horen voor een ander diegene iig wel het gevoel geeft dat ook al zou jij het anders doen, ze geen derderangs volk is of zo. Leuk hoor die testjes van je en fijn dat je er zo'n lol aan beleeft maar je schiet er weinig mee op. Je hoeft er geen belachelijk hoog IQ voor te hebben om het verschil te zien of wel?
Tegen spreken is heel wat anders dan zeggen dat je iets niet mag schrijven,dat iets aanvallend op 1 persoon is of zelfs niet gedacht zou mogen worden. Tuurlijk mag je het ergens niet mee eens zijn maar zeggen dat iemand iets niet mag schrijven omdat het kwetsend kan zijn vind ik niet kunnen.
Je zegt het zelf hoor: " ik heb vroeger onterecht de diagnose gekregen...en ik ken veel meer mensen die zeker geen ADHD hebben...daarom ben ik van mening dat die diagnose te vaak of verkeerd gegeven wordt... Hoe weet jij nou dat al die mensen geen ADHD hebben? Weet je dat ADHD op 3 verschillende mensen 3x totaal verschillend kan uiten? Toen wij hier de diagnose kregen zei iedereen: nee joh dat heeft ze echt niet. Mensen wisten totaal niet dat ADHD niet alleen maar is zoals mijn letterlijk stuiterende neefje. Niemand die mijn dochter een enkele keer ziet zal zeggen dat ze ADHD heeft. Toch heeft ze het behoorlijk. Precies zoals @Adje het beschrijft. Ondanks dat ik er nu veel meer vanaf weet kan ik echt niet over een ander zeggen: die heeft het wel of niet. Waarom kun jij dat dan wel bepalen?
Bij mijn zoon is het vastgesteld op 5 jarige leeftijd, in 2001 dus. De eerste 4 jaar is het echt aanklooien geweest, want hij had duidelijk iets, maar pas vanaf 4 mag er echt getest en beoordeeld worden. Of het beter vastgesteld wordt tegenwoordig durf ik niet goed te zeggen. Ik weet wel dat mijn zoon door meerdere psychiaters, maatschappelijk werkers, pedagogen etc is beoordeeld. daarnaast nog héél veel gesprekken gevoerd, lijsten in moeten vullen over zijn gedrag. De rapportages van het MKD en werden doorgelezen etc etc. Zoals je in bovenstaande allinea kunt lezen is er voor de diagnose een jaar uitgetrokken, het is dus echt niet dat het even tussen neus en lippen door gaat. Althans, toen niet en ik hoop (en verwacht) ook nu niet. Al zal er misschien wel verschil in zorgverlener zitten. En in de loop der jaren is er steeds meer bekend over geworden. Mijn exman had in de jaren 70 ook al ADHD, want dat bestond toen ook al, alleen heette het toen MBD (minimal brain disfunction). In de loop van de jaren woorden er ook dingen uitgesplitst. wat vroeger alleen maar autisme was, is nu opgesplitst in PDD-NOS, Asperger of ADD. En het is voor een leek héél moeilijk om de nuances en verschillen in bovenstaande opsplitsingen te zien. Daarnaast heb je ook verschillende karakters bij verschillende kinderen, dus het ene kind met ADD reageert toch weer heel anders als het andere kind met hetzelfde etiketje. Wat ik wel zie is dat mensen tegen ouders van een druk kind in bijv de supermarkt zeggen: "nou, dat is zeker een ADHD kindje...." Zeker niet ieder druk kind heeft ADHD. Mijn jongste zoon is best heel druk, maar snapt me dondersgoed als ik daar iets van zegt. Ik zie het in de blik van zijn ogen, valt te corrigeren (ook al krijgt hij als hij zijn zin niet krijgt een driftbui) Dat had zijn oudste broer ook (die driftbui) maar de hele houding in het algemeen. Bij de oudste kwam het gewoon niet binnen. Die kon ik corrigeren zo veel ik wilde, hij reageerde er echt niet op. Gewoon omdat hij dat niet kon. Er is dus echt verschil in druk en druk.
Als je niet in een hokje gestopt bent (diagnose hebt gekregen) kom je het speciaal onderwijs niet binnen. Dus dat hokjesverhaal klopt wel. Fijn dat er dan gekeken wordt wat er nog wel kan. Dat is de kracht van het speciaal onderwijs.
Je mag heus dingen zeggen en schrijven die hard zijn of kwetsend kunnen zijn. Maar als dit echt gericht is op iemand of een persoon, gaat dat te ver. En dan nog 'mag' dat, maar je moet dan ook verwachten dat je net zo hard teruggeraakt kan worden.