Gezegend met 2 mooie kinderen liet mijn man al gauw weten dat hij het mooi geweest vind, echter wil ik al vanaf de geboorte van de tweede dolgraag een derde. Ik ben door allerlei fases gegaan, heb hem geprobeerd over te halen om toch voor een derde te gaan, maar hij bleef standvastig. Uiteindelijk kwam daar acceptatie, maar met een stiekeme wens en sprankje hoop. Hij wil zich ook al ruim 2 jaar laten steriliseren, de definitieve afspraak heb ik gelukkig tegen kunnen houden en stiekem altijd hoop gehad dat hij wel open zou staan voor nog een kindje. Eind maart bleek ik zwanger, hij wilde een abortus en ik absoluut niet. Uiteindelijk na vele ruzies besloot hij dat we ervoor gingen, dolblij was ik met dit cadeautje en zag dit als toch nog een laatste kans op een derde kindje. Na de eerste echo, met een kloppend hartje, werd het helemaal echt en fantaseerde ik over het kindje. Helaas bleek het geluk van korte duur, bij de termijn echo bleek het te zijn overleden. Dubbel verdrietig, omdat ik zo graag nog een kindje wilde en dit de enige mogelijkheid zou zijn nu. Ik merk dat het hem weinig doet, zijn woorden kwetsen mij en hij begint wederom over sterilisatie en dat hij absoluut nooit meer wil. Ik merk dat ik het er onwijs moeilijk mee heb, ik neem het hem erg kwalijk dat hij het liefst een abortus wilde en het hem nu weinig doet. Voorheen had ik geaccepteerd dat het er bij 2 zouden blijven, maar nu ik zwanger ben geweest en een levend wezentje in mijn lichaam heb gehad, wil ik niets anders meer dan een derde kindje en kan ik niet zomaar meer accepteren dat ik nooit meer een kind mag krijgen... Iemand tips? Ervaringen?
Pittig.. geen ervaringen, maar wilde je wel even een hart onder de riem steken. Het is natuurlijk super rot als jij een derde wil en hij niet, al is dat zijn goed recht. Maar ik vind het wel ver gaan dat hij nu met de miskraam helemaal niet verdrietig lijkt. Het was toch jullie kind. Troost hij je wel of doet hij er helemaal kil over al je het er over hebt?
Poeh wat een ontzettend lastige situatie en heel vervelend dat jullie niet op 1 lijn liggen samen. Ik snap absoluut je gevoel en wens, maar jou mening is even belangrijk als de mening van je man. Hij geeft al tijden aan het niet te willen en zoals ik je verhaal lees, heb je dit eigenlijk nooit echt geaccepteerd. Terwijl er echt 2 mensen nodig zijn die er volledig achter staan. Mocht jouw wens zo ontzettend groot zijn, dan moet je je afvragen of je relatie dit grote meningsverschil gaat redden. Als je samen met je man oud wilt worden, dan denk ik toch dat je moet accepteren dat het bij 2 mooie lieve kindjes blijft. Wat ook een enorme rijkdom is. Vergeet dat vooral ook niet. Ik wil je erg veel sterkte wensen, met het verlies van het kindje en met de beslissingen in de toekomst.
Heel erg verdrietig dat hij je verdriet niet deelt Kan je hem wel duidelijk maken wat dit kindje en het verlies daarvan qua gevoelens heeft aangewakkerd? Dat je verdriet heel groot en je wens echt heel sterk is?
Bah wat een lastige situatie. Zijn goed recht dat hij geen derde meer wil, zeker omdat dit direct duidelijk was, maar voor jou wel heel lastig. Geen tips helaas, wilde vooral even reageren op het stukje dat het hem niets doet (lijkt te doen) dat jullie kindje er niet komen mocht.. mijn man wil net zo graag nog een kindje als ik maar toen in december de vroege echo er niet goed uitzag en de week erna het hartje inderdaad gestopt was met kloppen, was het voor hem vrijwel direct klaar. Kindje is niet gezond dus weg ermee, even heel hard en kort door de bocht gezegd.. zal vast niet voor alle mannen zo zijn maar ik denk wel dat dit voor sommige mannen veel minder impact heeft als voor ons vrouwen. Misschien nog wat uitvergroot doordat je man eigenlijk al geen derde wilde maar kan dus ook zeker een redelijk normale reactie zijn..
Hi! Heel herkenbaar, op de onverwachte zwangerschap na. Ik zou ook graag een derde willen, soms vind ik dit heel moeilijk (rond de eisprong) en soms helemaal niet. Mijn man vindt het ook helemaal prima en klaar zo met de 2 dames. Ik denk dat mijn man ook net zoals @Kinderwens87 beschrijft zou reageren. Mannen zijn zoveel pragmatischer, maar uiteraard is dit wel even anders omdat er een extra kanttekening aan het verhaal zit. Ik ben onwijs gelukkig met ons gezin en met mijn geweldige man, maar zou dit graag nog uitbreiden met een kleintje. Niet nu hoor, pas vanaf het najaar ofzo. Ik heb binnen een minuut na de bevalling van de 2e al aangegeven dat ik er nog een wil terwijl ik dat nooit had gedacht (hoe erg he haha). Mijn man ziet dit echt niet nog een keer zitten, met name de zorgen die erbij komen kijken vindt hij te heftig (we hebben een leegstaande kamer, ruime financiën etc dus geen praktische bezwaren). Wij praten er regelmatig over maar hebben onlangs toch besloten om er eens met iemand over te praten omdat wij allebei niet willen dat onze relatie hier onder gaat leiden. Gelukkig gaan we er allebei prima mee om en gaat het tussen ons gewoon goed (met de normale ups en downs). Uiteraard hoop ik dat hij van gedachte verandert maar ik ben ook wel reëel genoeg dat ik snap dat als hij niet wil en dit zo blijft, het blijft zoals het nu is. Soms kan ik mij daar prima bij neerleggen, maar soms vind ik dit heel moeilijk. Vooral als we met zijn allen hand in hand lopen dan mis ik gewoon 1 kindje of als ik een gezinnetje zie met drie kindjes. Volgende week hebben wij een eerste gesprek (is de praktijkbegeleider bij onze huisarts) om te kijken of die ons kan helpen en anders evt nog naar een psycholoog, want ik geloof echt wel dat ik door een rouwproces moet als ik afscheid moet nemen van deze (oer)wens. Ik wens jou/julllie veel sterkte met dit proces!
Bedankt voor de reacties! Je verhaal is heel herkenbaar. Ik voelde het namelijk ook eerst zo, gelukkig met 2 kinderen maar ergens de hoop dat hij toch nog wel zou willen. Maar nu het zo was en uiteindelijk toch niet zo mocht zijn kan ik dat niet zo makkelijk loslaten (misschien wel nooit helemaal). Denk dat het voor mij ook goed zou zijn om met iemand te praten, deze gevoelens kan ik niet zomaar wegstoppen en ik denk dat daarover praten met een professional misschien wel zou kunnen helpen. Hij troost me wel als ik huil, maar heeft zelf niet die verdrietige gevoelens... Ik ben zeker niet van plan om de relatie hierom te beëindigen, we hebben 2 kinderen samen en ondanks dat de wens groot is, is ons huwelijk verder prima. Dit zou wel anders zijn anders als we nog geen kinderen zouden hebben, denk dat dat inderdaad het einde van de relatie zou zijn.
Pohh wat lijkt mij dat heftig. Ik heb met dezelfde strubbelingen gezeten. Ik wilde er ook niet steeds over beginnen bij mijn man, hij gaf duidelijk aan er niet klaar voor te zijn. Lange tijd stopte ik dat gevoel van 'ik wil een derde' maar weg, want ja, het zou toch niet gebeuren. Mijn man was niet zo resoluut als de jouwe overigens, maar van hem hoefde het niet. We hebben 2 best wel pittige kinderen dus ik moest er ook even niet aan denken maar een plaatje in je hoofd schakel je niet uit. Ondanks dat ik ook niet wist hoe ik het aan zou moeten kunnen was er wel een sterke wens. Wij hebben 'het geluk' gehad dat dit kindje waar ik nu zwanger van ben, nr 3, onverwachts kwam. Het werd voor ons bepaald. We weten nog steeds niet hoe want we zijn altijd enorm voorzichtig en gebruiken altijd voorbehoedsmiddelen. Mijn man reageerde gelukkig heel enthousiast. Ik moest echt wel even een tijdje wennen aan het idee. Nu hebben we er allebei zin in. Ergens speelt er nog een wens voor een vierde maar laat ik daar nog maar niet over beginnen. Voor mijn man is het wel echt klaar.
Mijn man was ook klaar met kinderen krijgen.Eerst heb ik me erbij neergelegd.Immers hadden we er al 4.Toen de jongste ongeveer 6 à7 jaar was,kwam dat verlangen weer heftig opzetten,man zei absoluut niet te willen.Elke keer had ik het erover.Het bleef nee van zijn kant.De kinderen zijn allemaal al wat ouder en redelijk zelfstandig.Ik praatte vaak met mijn man over mijn kinderwens en dat het mij echt gelukkig maakt nog een kind erbij.Na jaren praten,vroeg mijn man mij 1 ding.Namelijk goed nadenken of ik op mijn/onze leeftijd echt nog een kindje wilde.Van hem hoefde het niet,vooral het gehuil,gebroken nachten,luiers zulke dingen op zijn leeftijd.Hij moest er niet meer aan denken.Mijn keus was snel gemaakt.Onze meis is in april geboren.Ze is het beste wat ons is overkomen.We zijn hele andere ouders dan toen we jonger waren.Haar geboorte maakt ons als gezin compleet. Het is jammer dat je man zo reageert ook op de miskraam.Als mama zijnde doet het pijn om de baby te verliezen nog pijnlijker als de partner zo denkt.Ik hoop dat jullie er goed over kunnen praten.En hopelijk komen jullie samen tot een oplossing.Veel sterkte met alles!
Ja dat herken ik ook. Soms heb ik nergens last van en opeens overweldigd het gevoel mij. Zo naar... ook voor mijn man die snapt er vaak niks van... ik laat wel even weten hoe het gesprek is gegaan. Ben erg benieuwd
Ik twijfel heel erg of ik moet reageren. Maar ik doe het toch want misschien heb je er toch iets aan. Ik bedoel het tenminste goed. Zijn reactie begrijp ik ergens wel. Waarschijnlijk is zijn wens het bij 2 kinderen te laten net zo groot als jouw wens om meer kindjes te krijgen. Hij is daar erg duidelijk in geweest en kinderen krijgen is nu eenmaal een beslissing van 2 mensen. Dat hij uiteindelijk de onverwachte zwangerschap omarmt heeft, is denk ik meer omdat het kleintje er al was en niet omdat hij er ook voor had gekozen als hij zelf mocht kiezen. Helaas mocht dit niet zo zijn en dan is het denk ik logisch dat zijn gevoel niet nu ineens zegt; ik wil toch een derde. Verdriet met een miskraam is voor iedereen zó anders. Ik huilde heel veel maar had ook al snel zoiets; ik wil er vanaf. Mijn man was bij ons juist degene die wilde praten en knuffelen etc. Ik wilde vooral dat mijn lichaam deed wat moest. Heel nuchter. Dat wil niet zeggen dat ik geen klap heb gehad; het is erg heftig! Maar was ik een man geweest was ik waarschijnlijk nog koeler geweest. Hopelijk kunnen jullie samen een oplossing vinden waarbij jullie beide gelukkig zijn in de toekomst.. Wel of geen derde. En heel erg veel sterkte met de verwerking van jullie miskraam!
Lijkt mij een erg moeilijke situatie. Maar jullie zullen er beiden 100% achter moeten staan inderdaad. Maar ik denk dat jullie al gepraat hebben, want las toevallig in een ander topic dat jullie er wel voor gaan? Je man is dus van gedachten veranderd?
Ja klopt inderdaad. We hadden het er even niet meer over gehad toen ik van mijn moeder hoorde dat hij tegen haar had gezegt twijfels te hebben. Uiteindelijk zei hij ook tegen mij dat hij het ook moeilijk heeft en twijfels heeft en toch nog een poging wil wagen. Echter zie ik hem nog wel van mening veranderden en ga ik zelf nu ook door een rollercoaster van emoties. Ik wil dolgraag nog een kindje, maar de angst om dit nog eens mee te maken is ook erg aanwezig. Ik denk dat ik nu eerst moet herstellen van de curretage en we er daarna nog over praten.
Wat een mooie ontwikkeling, er is een gaatje Wij hadden gister een gesprek, was echt een aanfluiting. Allebei vrij genomen maar ze kwam al snel tot de conclusie dat wij vrij goed en respectvol met elkaar praten en alle vooral en tegens wel in kaart hebben. Vervolgstap is evt een psycholoog of relatietherapeut. Die moeten we zelf betalen a 100 euro per uur. We laten het daarom maar even voor wat het is... als ik het niet meer trek laat ik het weten en beslissen we dan hoe verder. Is en blijft lastig, hoop dat hij nog van gedachte verander tegen beter weten in
Wat jammer dat het jullie niks heeft opgeleverd en vrije uren heeft gekost. Hopelijk veranderd hij nog van gedachten (en blijft die van mij toch wel ergens een derde kindje willen).
Ik twijfelde of ik zou reageren maar doe het toch nadat ik dit topic al een paar keer gelezen had. Ik wil niemand voor het hoofd stoten maar vraag me wel wat dingen af. Was de laatste zwangerschap gepland? Was je man hier bijvoorbeeld ook bewust mee bezig? Het komt bij mij een beetje over als doordrammen en je zin krijgen voor een 3e. Eigenlijk doet je man hetzelfde: het bij 2 willen houden. Maar dan is het opeens niet goed? Dan reageert hij niet hoe jij dit wil en moet daar begrip voor zijn? Ik kan me voorstellen dat je man, toen hij eenmaal wist dat je zwanger was het accepteerde maar het niet zijn keuze was maar het was zo. Maar als het daarna misgaat mag hij toch ook zijn wens nu hierin aangeven? Ondanks dat hij al jaren roept dat hij zich wil laten steriliseren blijf je aangeven (zelfs zeggen het tegen te houden!) een 3e te willen. En nu ben je misschien al met die derde bezig terwijl ik in alles lees dat je man twijfelt. Ik zou me, mocht het lukken, altijd afvragen als ik naar dit kindje kijk of mijn man evenveel van hem/haar ‘houdt’ als van die andere 2 waar hij wel voor de volle 100% achter stond toen hij ze maakte. Ben tevreden met wat je hebt denk ik dan. Zeker als je huwelijk goed is!
Je reactie slaat echt nergens op. Ik ga verder ook geen moeite doen om dingen toe te lichten. Fijn dat jij denkt te weten hoe het zit, gelukkig weet ik beter
Het gaat het er niet om dat ik denk te weten hoe het zit Het komt zo op me over en ik denk dat ik iets zeg wat je niet wil horen. Maar voor mij (en ik denk ook voor anderen) gaat het erom dat als je hier een post neerzet, dat anderen daarop reageren. Ook als dat iets is wat je liever niet leest Of moeten we allemaal maar meepraten? Waarschijnlijk is het onpopulaire mening topic mede door dit soort topics nu zo trending Volgens mij wordt het zelfs ergens genoemd: als je de andere kant belicht of aanstipt kunnen mensen dat niet hebben...