Er zijn plannen binnen het kabinet om de alimentatie van 12 naar 5 jaar te gaan verlagen in het geval van een scheiding. Wat vind jij hiervan? https://www.nu.nl/politiek/5305787/vvd-d66-en-pvda-willen-partneralimentatie-alsnog-verkorten-vijf-jaar.html Er staat bij dat er een uitzondering wordt gemaakt voor stellen met kinderen onder de 12, maar nergens is duidelijk te vinden hoe dan precies. Bij ons thuis is de verdeling zoals bij vele gezinnen: ik werk minder uren buitenshuis, maar doe meer met/voor de kinderen dan mijn man. Daar zijn wij beiden heel tevreden mee. Maar realiteit is dat wanneer je uit elkaar zou gaan, je waarschijnlijk een achterstand op de arbeidsmarkt hebt, die je nooit meer helemaal inhaalt, zelfs als je weer meer zou gaan werken. En ook denk ik, zouden al die mannen dan wel ineens echt 50 % van de tijd voor de kids willen gaan zorgen? Wat vinden jullie?
Ik vind 12 jaar partneralimentatie absurd. Ik begrijp het concept wel en daar is niks mis mee. Maar je maakt mij niet wijs dat je geen werk en opvang kan regelen binnen die 12 jaar na je scheiding. 5 jaar vind ik nog lang trouwens. Ik vind dat zodra je je eigen boontjes kan doppen met je eigen inkomen door werk/bijstand, je geen recht meer hebt op partneralimentatie.
Ik vind 5 jaar lang genoeg om op eigen benen te gaan staan, en dat zeg ik ondanks dat ik nu financeel voledig afhankelijk ben van mijn man omdat ik nu thuis ben voor de kinderen. (Gezamelijke beslissing)
Ben het wel eens met het verkorten van die 12 jaar. Het is echt wel te doen. Ik ben gescheiden. Werk 3 dagen. Heb de volledige zorg over 3 kinderen. Ontvang géén partner/kinderalimentatie. En red het nog prima. Pas je leefstijl aan aan je situatie. Dan komt dat echt wel goed.
Het gaat om partneralimentatie toch? Dan vind ik het niet zo raar. Maar volgens mij ben je altijd vrij om samen met je man hier andere afspraken over te maken.
Ik vind 5 jaar een stuk realistischer. Die tijd kun je dan gebruiken om een baan te vinden (meer uren) en om alle financiën goed te regelen. Ik vind dat je beiden verantwoordelijk bent om voor jezelf te zorgen. Dus ja, wij werken ongeveer even veel. En we volgen beide opleidingen om up-to-date te blijven (man werkt iets meer, ik volg meer opleidingen). Wanneer je als koppel er voor kiest dat 1 van de 2 volledig thuis blijft, dan moet je ook samen nadenken over de toekomst. Bijvoorbeeld door meer spaargeld op naam van degene die niet werkt te zetten. Maar ook als thuis blijf ouder heb je een eigen verantwoordelijkheid om inzetbaar te blijven/op relatief korte termijn te kunnen worden. Dus volg die leuke opleiding, doe vrijwilligerswerk en/of zorg dat je een netwerk hebt. Maar goed, dit is mijn persoonlijke mening! En mijn man zou absoluut een 50/50 regeling willen.
Prima voorstel. Vijf jaar lijkt mij lang genoeg om financieel je zaken goed te regelen. Daarnaast blijft het nog altijd je eigen keuze en verantwoordelijkheid als je ervoor kiest om minder te werken of stopt met werken. Ik neem aan dat iedereen van te voren op de hoogte is van het mogelijk risico wat je daarmee financieel kan lopen als je uit elkaar gaat? Toen ik jaren geleden besloot om tijdelijk te stoppen met werken, heb ik daar zeker wel over nagedacht. Ik vind het nogal naïef om te denken dat overkomt mij niet en het daar dan ook bij te laten.
Prima 5 jaar is lang zat en soms vind ik dat een jaar lang genoeg zou zijn. ik zie zelf helemaal af van partner alimentatie omdat ik het niet nodig vind, ik ben volledig afgekeurd over 5 of 12 jaar is dat niet veranderd en ik zou niet weten waarom mijn ex man dan in de tussentijd mij geld moet betalen terwijl ik niet meer dat 100% afgekeurd kan zijn.
Prima plan. Ik ben van mening dat als je gaat scheiden je zo snel mogelijk voor jezelf moet kunnen zorgen. Ik zou geen dag langer dan nodig afhankelijk willen zijn dan nodig. Ook al heb je nu gezamelijk besloten dat je als vrouw thuis blijft voor de kinderen. Maar goed, ik heb dan ook nu een goede baan en goed inkomen. Dat is ook een heel bewuste keuze. Ik haat afhankelijk zijn nml.
Ik vind 5 jaar zelfs nog lang! Ik ben sowieso financieel onafhankelijk van mijn man, maar als ik dat niet zou zijn dan zou ik zo snel mogelijk een baan zoeken om het allemaal zelf te kunnen redden.
mijn moeder is afgekeurd. ze kreeg alimentatie maar vond dat dit enkel voor de kinderen moest zijn en niet voor haar. ik vind 12 jaar veel te lang. mochten wij ooit uit elkaar gaan dan weet ik dat ze op mijn werk staan te springen om mensen die meer willen werken. ik werk nu overigens 32 uur maar ga na de bevalling naar 24 - 28 uur. en dat zou heel snel weer omhoog kunnen als we zouden willen
Grappig dat de meningen best wel eens gezind zijn! Ik ben het helemaal ermee eens dat je wel binnen een paar jaar in staat moet zijn om weer aan de slag te gaan. Maar mijn punt is vooral, dat je dan nooit meer op het zelfde inkomensniveau zou kunnen komen. Stel ervan uitgaande dat je ex en jij in het begin van jullie relatie dezelfde carrière perspectieven hadden, dan zal bij landurig minder of niet werken door een vrouw je blijvend financiële ‘schade’ overhouden, Ook als je uiteindelijk evenveel uren gaat werken als je ex. Je zult dus misschien wel in staat zijn om jezelf te onderhouden, maar wat mij betreft zou er dus best wel een financiële compensatie hiervoor kunnen komen vanuit je ex naar jou.
Eens met dit. Ik vind het al gek dat het wel 12 jaar blijft als je kinderen onder de 12 hebt. Ik heb nooit volledig thuis willen zijn, en wil ook geen partner met een baan van 60 uur of een eigen zaak. Hij is ook lekker een dag thuis met onze dochter. Als wij uit elkaar gaan, heb ik geen partneralimentatie nodig. Ik zou het niet eens willen.
Dan had je maar niet zijn carriere voor de jouwe moeten laten gaan en moeten blijven werken. Vind ik dan.
@julia80 ik begrijp wat je wil zeggen, maar je weet van te voren wat de eventuele risico’s zijn als je ervoor kiest om minder te werken. Hier heb je samen voor gekozen. Ik vind dan niet dat je achteraf kan zeggen ‘ja maar het is niet eerlijk’. Je bent volwassen en ik vind dat je zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor de keuzes die je maakt inclusief alle mogelijke negatieve consequenties.
In principe lijkt me 5 jaar meer dan genoeg! Ik vraag me alleen af hoe dat in de praktijk met de oudere mensen zal gaan. Mijn schoonouders zijn bijvoorbeeld beiden in de 70. Schoonvader heeft een riant pensioen en mijn schoonmoeder heeft niks opgebouwd omdat ze (zoals dat hoorde) sinds haar huwelijk niet meer gewerkt heeft. Als zij nu uit elkaar gaan, en mijn schoonvader zou kwaad willen, betekent dat dat zij over 5 jaar alleen haar aow-tje nog heeft. Dat zou ik wel heel zuur vinden.
5 jaar is zat, vind ik nog veel eigenlijk. En dat je dan niet net zoveel verdiend, heb je in mijn ogen zelf voor gekozen door niet door te ontwikkelen en je volledig te richten op je gezin. Dat zijn keuzes die je maakt en moet je niet achteraf over gaan piepen Vind ik dan.