Ik kom er vanavond op terug lieve dames. Drukke ochtend gehad, net wakker en nu begint de avondspits. Als zoon op bed ligt reageer ik weer. Hartelijk dank alvast!
Mijn persoonlijke ervaring is absoluut nee. Nu gaat het hier niet om een ouder dus lijkt me wel moeilijk.
Kies voor jezelf. Een tijd en afstand om te verwerken wat je moeder allemaal heeft gedaan. Je kunt altijd in de toekomst nog proberen of er een ander soort contact mogelijk is. Dan bedoel ik: met duidelijke grenzen die jij aangeeft. Dus misschien alleen een paar keer per jaar een kopje thee samen drinken en gaan zodra ze zich misdraagt
Ik ben er zelf wel klaar voor (of eigenlijk mee) Maar ik vind het voor haar dus zo rot. En dan denk ik, moet ik mezelf dan zo wegcijferen voor haar? Daarop antwoord ik "nee" Ondanks dat t mn moedr is, ben ik niet bereid om zelf een cursus of therapie te gaan doen hoe ik met haar om moet gaan als zij zelf 0.0 wil investeren in een betere toekomst.
Dat is het ook niet.. of nouja tis wel een voorbeeld, maar een hele slechte. Ze heeft me gewoon een kutjeugd bezorgd en ik vind het niet oke dat ze ook maar 10% van die pijn aan mn kind(eren) bezorgt. Tis jammer. Maar gevoelsmatig wel het beste.
Dat nadenken hoe je jeugd etc is geweest heb ik ook beleefd het afgelopen jaar. Mn broer ook. En we zijn er gezamelijk achter gekomen dat het letterlijk geestelijke mishandeling is wat ze heeft gedaan. Hij vind t ook heel moeilijk. Naar hem kijkt ze ook niet om. Zn zoon verwaarloost ze. En tegen plein de public maar doen alsof we allemaal zon goede band hebben. Tis gewoon genoeg. Ik hoop oprecht dat ze zich er "gewoon" bij neerlegt en niet nog jaren haar aan de deur krijg. (Voor ze gisteren belde is ze aan de deur geweest zei ze)
Echt respect voor jou. Heel knap. Ik zou niet weten waar ik die kracht vandaan moet halen. Dus voor nu is dat helemaal.niet te doen voor mij. Dankje voor je berichtje!
Mijn moeder heeft borderline. Ik weet pas een half jaar dat ze de diagnose heeft gekregen. Maar ik kan het niet meer. Ik ben er helemaal klaar mee. De laatste keer dat ze me pijn deed was door niks te laten horen of niet eens op kraambezoek komen bij mijn jongste. Zo zijn er jarenlang keer op keer dingen voorgevallen en ik ben er klaar mee. Ik wil rust in mijn leven ook vooral voor mijn gezin. Ik heb dus nu net een jaar echt geen contact meer en ik moet zeggen dat ik me zoveel beter voel.
Heel knap van je, en ergens is dat ook wat ik heel lang geprobeerd heb. Ik vond het niet eerlijk (en dat is de rden van mn topic ook) naar haar om mn zoon weg te houden. Maar ik ben echt als de doods dat ze mn kind kwetst. Ben bang dat ik dat niet af ga wachten.. Knap trouwens dat je slecht over je laat praten.. dat vind ik echt bizar van dr..
Ik neem alles van je aan, lief dat je de moeite neemt om ook de "andere" kant te benoemen. En heel fijn dat die andere dames (en jij) therapie volgen om er iets aan te doen. Ik wou oprecht dat mn moeder dat ook zou doen. Als mn moeder ooit bereid is om therapie te volgen. Dan ben ik bereid om een "hoe om te gaan met mn moeder" therapie te doen. Daarvoor is het alleen maar moeite voor iemand die geen moeite terug wil doen. Heel hartelijk bedankt!
Oh nee @Bubblez , als lotgenoot zou ik je ook zeker niet adviseren om therapie te doen om met je moeder om te gaan. Natuurlijk is ze ziek en niet normaal. Dat verklaart haar daden maar verzacht ze helaas niet. Nu ik dit topic van je lees en ik je posts een beetje ken qua reacties vallen voor mij veel puzzelstukjes in elkaar. Ook veel herkenning. @Zonnestralen, mijn moeder praat ook heel lelijk over mij. Allemaal fantasie. Over de angst je kind te kwetsen, heel herkenbaar. Toen we middenin de verhuizing zaten was mijn oudste eens strontvervelend. Moe, teveel nieuwe indrukken, gewoon van de leg zoals kindjes van 3 dat kunnen zijn. Begon zij over een corrigerende tik. Dat deed ze waar mijn schoonouders bij waren. Ik kreeg een waas voor mijn ogen. Als kind werd ik echt in elkaar geschopt en geslagen, ik geloof niet dat haar beheersing bij een tikje ophoudt. Ik heb haar bezworen dat als ze mijn kinderen met 1 vinger aanraakt ze alle klappen, schoppen en stompen terug kan krijgen die ik in mijn jeugd van haar kreeg.
Ik sta ook alleen open voor beperkt contact als diegene aan zichzelf gaat werken. Maar dat gaat toch niet gebeuren, want de diagnose klopt niet, het is allemaal niet zo, iedereen ziet het verkeerd blablabla. Nou laat maar. @Champetter, heel herkenbaar wat je allemaal schrijft, helaas.
Dat begrijp ik heel goed. Ik wilde je ook niet pushen om contact te houden met je moeder hoor. Zoals ik al schreef kan ik in jouw situatie heel goed begrijpen dat je rust wil voor jezelf en je kinderen wil beschermen. Ik wilde alleen die kant belichten zodat je weet dat verbetering van de relatie zelfs mogelijk is als die eenzijdig vanaf jouw kant komt, voor het geval je toch contact met je moeder wilde houden. Dat je weet dat het dan niet zo slecht hoeft te blijven als nu. Maar ik begrijp dat je dat niet wil en dat is ook je goed recht. En ik denk dat het een keuze is die jou en je gezin veel rust gaat geven.
En het is goed om te bedenken dat je geen definitieve beslissing hoeft te nemen. Wie weet heb je over een paar maanden of jaar meer energie om er toch (beperkt) contact mee te hebben, wie weet gaat ze wel in therapie en doet ze haar best om te verbeteren enz. Tegen die tijd kijk je wel weer, gewoon op jouw voorwaarden en als jij er ook behoefte aan hebt.
Op de eerste plaats heb jij loyaal te zijn aan jouw kinderen. Voel je niet schuldig dat jij het belangrijkste in jouw leven op de eerste plek zet. Ik vind dat je daar vooral trots op kan zijn. Je doorbreekt de geschiedenis. Wbt het slecht praten over mij. Dat vind ik vooral jammer voor mijn vriend en kinderen. De rest vd schoonfamilie kent mij niet en kan mij daarom ook niet inschatten. Waardoor er ook nauwelijks contact is met hun. Gelukkig komt bij mij steeds meer het besef dat wie ik ben niet volledig bepaald word door wat anderen van mij vinden. Wat lastig zeg dat het jouw eigen moeder is die zo over je praat en jouw in het verleden zo behandeld heeft Als jij iets niet vertrouwd nooit jouw kinderen er alleen laten. Mijn vader had zichzelf ook niet onder controle nog voor hij dement werd. Ik vind het heel lastig en moeilijk om te zeggen (want ondanks alles hield ik wel van hem), maar ik ben opgelucht voor mijn kinderen dat zij hem nooit zullen kunnen ontmoeten. Mijn moeder heeft vooral in gesprekken met mij laten weten hoe ze over mij denkt. Ze is wel dusdanig privé dat zij niet zoals mijn schoonmoeder sneren gaat geven waar de kinderen bij zijn. Er is een hoop gebeurd vroeger maar we hebben de stille afspraak daar niet over te praten en oppervlakkig te blijven. Voor wie het verhaal niet kent en het zou observeren gaat iedereen gewoon netjes met elkaar om. Daarom voelt het daar wel veilig om onze kinderen een band mee aan te laten gaan.
Oh lieve dame.. jeetje wat vreselijk. Heel begrijpelijk dat je zo reageert. Je kinderen bescherm je tot je dr dood bij neer valt.. manman. En mijn reacties zijn dan logisch in andere topics of hier? Haha zo doorzichtig dan? Ik kan soms op bepaalde dingen heel fel reageren ja, helaas mn vechtmodus waar ik al bijna 28 jaar in zit. Het wordt goddank minder, maar nog ben ik heel snel dat ik mn muur optrek en mn mond los trek. Pure bescherming...
Ik vind je bericht ook echt heel lief. Dat waardeer ik enorm. En wie weet ooit, ben ik daar aan toe.. Hartelijk dank! ♡
Heftig zeg.. jeetje mina. Kun je dat voor jezelf een goede plek geven? En ik moet ook voor mn kind(eren) kiezen. Die zijn t allerbelangrijkste in mn hele wereld.
Zo is het hier ook. Ik hoop ook echt dat ze geluisterd heeft gisteren. En wie weet, besluit ze ooit dat het zo niet kan. Want hoe dom allicht ook, an ben ik bereid om dr te helpen. Ik wil het voor haar ook anders, lijkt me verre van een leuk leven. Maar haar helpen zonder dat ze zelf inziet dat t zo niet kan, kan ik niet. Dus ik kies voor nu voor mn gezin. Tis genoeg.