Nee, niet op deze manier. Ik keek er heus niet te licht tegenaan, maar niets had mij kunnen voorbereiden op hoe mijn leven in de praktijk is sinds mijn dochter er is.
Wel een eerlijk antwoord Ik herken het helemaal niet maar ben dan ook een enorme doemdenker & dat komt voor een groot deel ook vaak wel uit (een kind kleren aandoen leek me vreselijk moeilijk - en dat is het ook), maar daardoor vallen de lichtpuntjes dan wel weer meteen extra op. Jouw kind is een stuk ouder dan de mijne, dan is het natuurlijk ook weer heel anders.
Maar wat dan precies? Sorry als ik erover doorzaag en uiteraard hoef je niet te antwoorden, maar ik ben gewoon benieuwd waar het 'm dan in zit, wat je niet van tevoren had voorzien?
De verpletterende verantwoordelijkheid om zorg te dragen voor die twee kleine wezentjes, en voor jezelf ook omdat je niet wilt dat ze zonder hun moeder zouden moeten opgroeien. Maar vooral: het gebrek aan rust. Ik ben een introvert, en mijn kinderen kunnen mij compleet leegzuigen qua energie. Dat heeft niets te maken met hoe onomschrijfbaar graag ik hen zie. En ervaring leert dat het iets is dat niet te vatten is voor mensen die niet zo in elkaar zitten. Maar het voortdurend moeten 'presteren', geen rust in mijn hoofd maar wel voortdurend bevraagd worden om te zorgen, te spelen en te begeleiden... Dat valt me zwaarder dan ik ooit had kunnen bedenken. Zelfs al wist ik heus wel dat kinderen energiek zijn
Ja, dit snap ik wel. Ik had dat ook al tijdens de zwangerschap, logisch dat mijn vrouw toen ging opletten op haar gezondheid, maar ik besefte ineens dat mijn gezondheid óók belangrijk was. Vandaar dat ik nu op Pilates zit, ook al heb ik er een hekel aan Met dat gebrek aan rust, ik had dus juist al wel gedacht dat dat uiteindelijk het zwaarst zou zijn. Maar daarbij maakt het natuurlijk ook uit hoe oud je kinderen zijn en hoeveel je er hebt. Op het moment gaat dat hier heel goed omdat mijn dochter middagslaapjes van 3 uur houdt, en 's avonds meestal ook wel slaapt. Maar eerst sliep ze nooit in haar bed overdag en 's avonds sowieso niet en dat was inderdaad killing...
Ondanks dat vrouwen al door de hele wereldgeschiedenis baby's krijgen, is de hele gebeurtenis voor mij erg zwaar geweest. We hebben ook wel pech gehad: complicatie's tijdens de zwangerschap (zh-opnames, bedrust en zorgen) resulterend in ks onder narcose (waarvan moeizaam herstel), kind dat veel huilde en nooit aan de borst heeft leren drinken (dus fulltime kolven), alledrie langdurig ziek zijn (ziekte van pfeiffer) en zo nog een aantal dingen. Het hele circus heeft mij mijn mentale gezondheid gekost. Ik ben al zo'n zes jaar chronisch depressief en heb een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld (had ik denk ik altijd al wel trekjes van, maar werd door alle gebeurtenissen enorm getriggerd). Al met al ervaar ik mijn leven echt als heel zwaar sinds mijn dochter er is en vraag ik me wel eens af hoe het zou zijn geweest als ze er nooit zou zijn gekomen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn dochter. Ze is echt mijn zonnestraaltje. We hebben een hele goede band: zij is helemaal verliefd op mij en vindt mij de meest fantastische moeder van de wereld. Maar ik ervaar het moederschap als enorm zwaar en dat had ik van te voren nooit kunnen voorzien.
Nee, met zo'n verhaal snap ik wel dat je dat nooit voorzien had. Pff, heftig hoor! En tuurlijk vraag je je dan wel eens af hoe het zou zijn geweest als zij er niet geweest was, dat lijken me heel normale gedachtes. En heel fijn dat jullie ondanks die moeilijke start wel zo'n goede band hebben joh, dat lijkt me dan ook niet evident!
Ik dacht dat ik enorm beschermend en voorzichtig zou zijn, mede doordat we tijdens de zwangerschap al wisten dat onze dochter een hartafwijking heeft. Maar dat valt juist heel erg mee.. juist door haar start denk ik: ach, als je 2 hartoperaties in je eerste week overleeft, overleef je het ook wel als je een keer valt, of iets niet mag oid. Wat me ook echt een enorm gedoe leek was het zindelijk maken.. maar dat lijkt bij mijn dochter een beetje vanzelf te gaan. Overdag heeft ze al geen luier meer aan.
Nee, dat is zeker niet vanzelfsprekend. Ik ben dan ook heel blij dat dat goed gaat en dat het met mijn dochter wel gewoon goed gaat.
Ik had niet verwacht dat ik zo op 1 lijn zou zitten qua opvoeding met mijn man. En dan heb ik het over de grote lijnen, de dagelijkse dingetjes vullen we allebei op onze eigen manier in (soms zooo moeilijk voor een control-freak moeder ).