wat ik vooral schrijnend vind is dat je (tegenwoordig?) regelmatig hoort dat mensen gaan scheiden terwijl ze nog heel jonge kinderen hebben. Dan denk ik, kijk het of wat langer aan en probeer het nog eens (want waarom zou je zo snel de handdoek in de ring gooien als er kinderen in het spel zitten), of de relatie was al niet goed voordat het (laatste) kind kwam en ook dat is niet goed te praten.
Mijn huwelijk is mij heel veel waard, maar ik moet hier eerlijk bij zeggen dat mijn 'geluk' (en hierbij het geluk van mijn kinderen) mij ten alle tijden meer waard is. Dat wil zeggen: als we op een punt komen dat we alleen maar ruzie hebben, we doodongelukkig op de bank zitten en de kinderen hier dan (vanzelfsprekend) ook last van krijgen: dat de keuze wat dat betreft dan 'makkelijk' gemaakt is. Dit kan je trouwens heel breed nemen, maar alleen vreemdgaan is bijvoorbeeld geen dealbreaker. Wel als we hierdoor uiteindelijk ongelukkig verder dienen te gaan met elkaar.
Dank je. Mijn partner veranderd naar vrouw. Dat gebeurt nu al. Over 3 maanden gaat hij/zij beginnen aan de hormonen. En qua karakter merk ik al dat er veel veranderd is. We zijn nu nog bij elkaar omdat ik de verandering te groot vind voor met name mijn oudste. En omdat ik zoveel ik kan wil steunen in het traject. De jongste is nog een baby dus die weet straks niet anders.
Jeetje wat heftig! Sterkte met het hele proces! Heeft jou man dit eigenlijk nooit eerder geweten? Of heeft hij er nooit eerder eerlijk vooruit durven komen?
Poeh wat een vooroordelen lees ik hier bij sommige reacties, mensen vechten niet meer voor hun huwelijk, ik zou echt nooit.... en wij hebben ook slechte tijden gehad maar er samen aan gewerkt. Alsof mensen die gaan scheiden er niet aan gewerkt hebben, waarschijnlijk hebben die harder gewerkt en gevochten dan dat menigeen zich voor kan stellen maar als jaren lang vechten, strijden en therapie geen resultaat geeft en je partner steeds geweldadiger wordt en niet alleen meer jou als doelwit kiest maar ook jullie kind dan valt er niks meer te vechten en ben je uiteindelijk uitgevochten om het huwelijk te redden en kun je gaan vechten om je kind veilig te houden om te zorgen dat als hij naar zijn vader toe moet hij in ieder geval veilig terug komt en dat gevecht is nog 1000x slopender. Dus dames oordeel niet zo je weet niet wat er achter gesloten deuren plaats vind en hoe mooi een ander zich voor kan doen naar de buitenwereld en niet iedereen voelt bij een scheiding de behoefte dat te delen om zich te verdedigen en de ander zwart te maken want je wikt niet dat je kind sommige dingen ooit zal horen viavia dus hou op met oordelenen realiseer je dat je echt geen idee hebt wat er echt aan de hand is tenzij je er bij was en dat iedere moeder het beste zal doen voor haar kind hoe vreemd somige keuzes daarin anderen soms ook lijken!
Misschien heerst er niet zo’n taboe meer op scheiden, vroeger (en nu in veel gelovige gemeenschappen nog steeds) was het echt onacceptabel. Nu is het makkelijker, en hebben mensen er een minder groot probleem mee, zeggen ze sneller wat goed dat je voor je eigen geluk kiest. Wij zijn getrouwd en voor mij is het een verbindtenis voor het leven. Voor ons was het een leuke toevoeging, geen noodzaak. We hadden samen al vanalles meegemaakt en vonden het een mooie toevoeging. In onze omgeving zijn ook veel stellen getrouwd. En ook al een heel aantal gescheiden. Vaak al binnen 1-2 jaar na hun bruiloft, overigens hadden deze stellen vaak al een langere relatie. Je weet gewoon nooit wat de toekomst brengt. Soms zit daar een hele heftige oorzaak aan, zoals samen geen kindjes kunnen krijgen en elkaar daar dan niet in kunnen steunen. Je kunt niet oordelen daarin, je weet niet wat de reden is, en een reden die voor jouw misschien stom is kan voor een ander stel een heel goede reden zijn. Wel merk ik in mijn eigen relatie dat er dingen zijn die in een relatie veranderen (kinderen krijgen, verhuizingen, werk), zelf verander je, je partner ook. Alles wat je meemaakt met elkaar en samen deelt is voor mij heel waardevol. Maar kan ook de nodige stress of problemen veroorzaken.
Dat houd een papiertje/huwelijk echt niet tegen hoor. Je eigen normen en waarden misschien. Maar ik vind het persoonlijk naïef om te denken dat het jou niet kan overkomen. Iedereen hoopt het, ikzelf verwacht het ook niet in mijn relatie, maar he, we zijn mensen en 2 individuen die los van elkaar dingen beleven en kunnen veranderen. Dus ik sluit dat echt niet uit.
Een huwelijk of niet... je relatie moet je alles waard zijn vind ik. Samen ‘werk’ je er non-stop aan. Als je problemen met elkaar hebt, dan praat je er over. Je neemt elkaar in vertrouwen en kan elkaar vertrouwen. Je deelt lief en leed. Of je nu getrouwd bent of niet. Je kiest ervoor samen te zijn toch? Ben voorheen getrouwd geweest, maar mijn ex ging vreemd. Ook praatte hij nooit en was het een binnenvetter. Problemen tussen ons waren daarom moeilijk te bespreken en op te lossen. Dat kost heel veel energie. Met mijn huidige partner ben ik nu 4 jaar samen en niet getrouwd. Wel gelukkiger dan ooit. We delen lief en leed met elkaar en hebben samen een lieve zoon en er is een kindje onderweg. Hij is een super lieve bonus papa voor mijn dochter en ik zou niemand anders willen. We zien de toegevoegde waarde van trouwen niet in, omdat wij nu ook gelukkig zijn. Wie weet ooit in de toekomst... Dus om op de vraag terug te komen. Mijn ‘huwelijk’ betekend alles voor me! En mijn partner meer dan alles ❤️
QUOTE="Bloem2310, post: 21587581, member: 104766"]Ik geloof best in de ware liefde en heel je leven bij elkaar blijven. Trouwen echter zie ik zelf het nut niet van in, behalve misschien wat praktische dingen, maar die kun je ook bij de notaris regelen. Men zegt hier dat er niet meer hard gevochten wordt voor een huwelijk maar waarom is het zo erg om verder te gaan als je niet meer gelukkig bent samen?[/QUOTE] Omdat er veelal ook kinderen in het spel zijn en ik het voor de kinderen zeker nog een keer zou willen proberen.
Haha, dat was voor ons een van de redenen om te trouwen, we waren immers toch altijd al met elkaar verbonden door de geboorte van de oudste.
Mijn huwelijk betekent niet bijzonder veel eigenlijk. Het is maar een papiertje en maakt niet per se onze relatie beter of sterker. Dat doen wij zelf. Wat wel alles voor mij betekent zijn dus mijn relatie en mijn gezin, dat is het altijd waard om voor te knokken. Wij zijn ooit getrouwd omdat we een adoptieprocedure gingen starten en daar moesten we getrouwd voor zijn. We hadden op dat moment al lang en breed voor elkaar gekozen en zaten al behoorlijk aan elkaar vast door onze oudste dochter. Ik vind het krijgen van kinderen veel meer een bewuste keuze om voor altijd samen te blijven, dan het trouwen an sich.
Wij zijn niet getrouwd. Dat zie ik niet zo snel gebeuren ook. Niet omdat we geen toekomst zien. In tegendeel we weten wat we aan elkaar hebben en hoe langer we samen zijn hoe minder wij een leven zonder elkaar nog voor ons kunnen zien. De onzekerheden naar elkaar zijn ervan af. We weten wat we aan elkaar hebben. Het is vooral eigenlijk een financieel dingetje. Ik wil niet smorgens sober bij de gemeente trouwen en we hebben nog een hoop dingen in de planning staan die geld kosten. We zijn verbonden aan elkaar met een sterkere verbintenis dan trouwen namelijk de kinderen.
Wat @suus1983 ook zegt: de kinderen. Zo veel kinderen worden de dupe van een scheiding. Ik ben docent op een middelbare school, en het aantal gescheiden ouders van leerlingen is echt schrijnend hoog. Je merkt het ook vaak aan hun schoolprestaties. Je wil niet weten hoe vaak het onderwerp scheiding op een rapportvergadering ter sprake komt. Ik heb bijvoorbeeld een leerling in de klas die nu bij zijn vader woont, meer dan een uur reizen bij school vandaan. Zijn ouders wilden hem niet nog meer onrust geven en hebben besloten dat hij naar dezelfde school blijft gaan als altijd. Dit betekent dat deze leerling (13 jaar!) elke dag in zijn uppie met de trein naar school moet, compleet met drie keer overstappen. Doordat hij wisselt met thuis tussen vader en moeder, vergeet hij vaak de goede boeken mee te nemen naar school, etc. En dit zie je echt terug in zijn school prestaties. Ik weet natuurlijk niet wat er tussen die ouders gebeurt is. Maar als ze 'gewoon' niet meer gelukkig waren en 'gewoon' maar uit elkaar zijn gegaan... Ja, dat zou ik wel echt triest vinden voor dit kind.
Ik pak even heel willekeurig jou reactie hoor maar er zijn er meerdere in dit opzicht. Ik ben gescheiden na 12 jaar samen en 3 kleine kinderen. Ik heb bijna 3 jaar alleen gevochten voor een plek in mijn huwelijk. Ik werd genegeerd ik was 75 procent van de tijd alleen thuis met de kinderen. Ik heb alles op alles gezet. Gevraagd of hij aub aan zijn gezin wilde denken ik heb hem gesmeekt te veranderen. 3 jaar lang heb ik alles gegeven. Tot ik erdoor in een burnout schoot. Nu woon ik samen met mijn vriend maar ik trouw nooit meer. Ik doe alles nog steeds alleen financieel etc etc. En dat zal ik ook blijven doen. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man etc. Onze relatie is prima maar trouwen nee nooit. Tot zijn grote spijt
Ik twijfel er niet over, denk dat niemand dat doet maar je weet gewoon niet wat de toekomst je brengt. Dat bedoel ik met dat je niet met 100% zekerheid kan zeggen dat je samen oud word.
Toen ik ging trouwen, was dat ook met de bedoeling om samen oud te worden. Helaas heeft mijn ex psychische problemen gekregen, waar hij geen hulp voor wil (hoort ook bij de ziekte). Ik heb jaren geknokt voor ons gezin, maar ik trok het niet meer. De kinderen gingen eronder lijden. Dus ik heb de stekker eruit getrokken, terwijl ik jonge kinderen heb. Ik denk zelfs dat ik nog bij hem was geweest als we geen kinderen hadden. Ik heb ook een hoop commentaar gehad, maar de mensen die mijn ex echt kennen en weten hoe hij kan zijn, vinden dat ik het nog lang heb uitgehouden met hem. Hulpverleners mochten mij niet adviseren om te scheiden van hem, maar stuk voor stuk waren ze opgelucht voor de kinderen toen ik bij hem weg ging. En sindsdien is er zoveel rust in huis. Het gaat beter met de kinderen, het gaat beter met mij. En mijn ex ziet de kinderen regelmatig, maar heeft niet te veel verantwoording voor ze. We kunnen meestal vriendschappelijk met elkaar omgaan, maar hij begrijpt het nog steeds niet. Dus mensen die zeggen dat ik voor mijn huwelijk had moeten vechten voor de kinderen, beseffen niet dat kinderen ook kapot kunnen worden gemaakt. Ik zeg verder niets slechts over mijn ex, want hij is ziek. Maar voor de kinderen en voor mij is het het beste dat we nu gescheiden zijn En dat had ik niet gedacht, toen ik met hem trouwde. Ik mis hem nog steeds, hij was mn maatje. En ik heb heel lang geworsteld met het idee of ik het wel kon maken om bij hem weg te gaan, terwijl hij ziek is. Dus nee, het was en is zeker niet de makkelijkste weg......
Ik ben getrouwd geweest (en dus ook gescheiden) met mijn 1e liefde, we waren bijna 11 jaar samen. Toen we getrouwd waren kwamen we er toch wel achter dat we eigenlijk als volwassenen niet goed meer bij elkaar paste. We hebben veel met elkaar mee gemaakt en zijn uiteindelijk uit elkaar gegroeid. We kwamen hier achter voordat er kinderen in het spel waren gelukkig. Nu ben ik 6 jaar samen met mn huidige partner en samen hebben wij een zoontje. Trouwen willen we zeker. Maar ik hecht meer waarde aan mn relatie en gezin dan aan het trouwen zelf