Ik vind het vooral zielig voor de jonge kinderen die er vaak bij betrokken zijn Dan denk ik waarom denken ze niet beter na... Mijn eigen huwelijk is alles voor mij In goede en slechte tijden Maar er is van beide kanten veel liefde dus dat zit wel goed
Heel eerlijk, als mijn man buiten de pot zou piesen dan denk ik niet dat ik er voor zou kunnen vechten. Ik hecht heel veel waarde aan vertrouwen en als dat vertrouwen word kapot gemaakt dan ben ik er per direct klaar mee. Ik hoop dat mocht het ooit zover komen dat mijn man zijn liefde vind bij iemand anders ( wat ik uiteraard niet hoop maar je weet het gewoon niet ) dan hoop ik dat hij dit eerlijk meld en we er als volwassenen uit kunnen komen. Ik denk dus niet dat in alle gevallen het beter voor de kinderen is om te vechten, soms is het ook gewoon beter voor allemaal om uit elkaar te gaan. Ik denk dat iedereen het geluk van hun kinderen erg belangrijk vind maar ik ben heel eerlijk, mijn eigen geluk vind ik ook belangrijk, ik zou daarom dus nooit kiezen om bij mijn man te blijven als de liefde voor elkaar volledig verdwenen is.
Mijn moeder spreek ik ook niet meer, maar de band met mijn vader is wel heel hecht gelukkig. Ik denk dat er in zo'n situatie ook geen juist antwoord is, hooguit een kiezen uit twee kwaden
Voel je je nu niet een gezin dan? Wij zijn gewoon een gezin hoor, ondanks niet getrouwd en andere achternamen.
Voor mij is uit elkaar gaan echt iets waar ik me niets bij kan voorstellen. Als ik zou scheiden van mn man zou ik in een veel ongelukkigere situatie terechtkomen denk ik? Hoe ongelukkig ik in het huwelijk ook zou zijn. Maar dat is gelukkig ook niet het geval. Er is onwijs veel vertrouwen, liefde en respect in onze relatie. De mindere tijden worden ook veel minder intensief, we zijn echt haast volledig op elkaar ingespeeld wat het zo vertrouwd maakt. In september dit jaar kennen we elkaar 10 jaar en in deze 10 jaar hebben we zoveel tijd met elkaar doorgebracht maar nog steeds missen we elkaar als we elkaar weer eens een paar avondjes amper gesproken hebben. Om dit op te geven zou er wel heel ergs moeten gebeuren. Maar met 2 kleintjes is het ook echt geven en nemen en hard werken. Maar omdat het ons zoveel waard is, doen we ook onze best voor elkaar. Ik hoop ook nooit een situatie/ziekte mee te maken waardoor je gedrag/karakter veranderd. Dat lijkt me echt een hel! Want dat is juist wat mijn man en ik zo belangrijk vinden.
Als kind heb ik twee keer een scheiding mee gemaakt, waarvan de eerste (mijn ouders) niet heel bewust alles mee gekregen. Eén ding weet ik nog, dat ik als klein 2 jarig meisje met mijn fietsje in een bijna lege woonkamer stond. De 2e scheiding (mijn moeder en nieuwe partner) heb ik best al heftig ervaren. Als puber heb ik ook altijd geroepen niet te willen trouwen tot ik mijn partner tegen kwam. We zijn na 4 jaar getrouwd en het betekend voor mij een verzegeling op onze liefde voor elkaar. Ik trouw ook maar één keer. Tegenwoordig knokken mensen niet meer genoeg voor hun relatie, het gras is niet groener bij de buren. Ik zal altijd blijven knokken voor mijn huwelijk, zolang er van beide kanten nog liefde en gevoel is.
Mijn relatie is mij veel waard. We hebben een geregistreerd partnerschap, dus we zouden ook echt moeten scheiden als we uit elkaar gaan. Beide hebben we een vechtscheiding meegemaakt (ouders) dus ons streven is meer om normaal uit elkaar te gaan wanneer dat moet ipv kosten wat kost bij elkaar te blijven.
Tja en toch word het gedaan vooral bij de huisarts word altijd nogmaals na mijn achternaam gevraagd en na die van haar.
Jeetje alles word wel weer letterlijk genomen. Natuurlijk voel ik mij wel als een gezin maar voor mij is het belangrijk dat ik straks de zelfde achternaam draag en wij getrouwd zijn, dat vind ik een fijn idee
Wat uiteindelijk je beslissing ook is maakt niet uit. Maar ik wilde wel aan geven dat ik als kind altijd heb gemerkt hoe scheef de verhouding tussen mijn ouders was door het vreemd gaan van mijn vader ondanks ik er eigenlijk niks van mocht weten. Uiteidelijk zijn ze alsnog gescheiden en dat voelde echt voor iedereen als een bevrijding. Dus blijf alsjeblieft niet alleen voor je kinderen in je huwelijk maar alleen als er echt nog sprake is van een gelijkwaardige relatie met je man waarvan je denkt dat die ook in de toekomst zonder jaloezie kan bestaan.want als de relatie tussen jullie niet goed zit is dat geen goede basis voor een huwelijk. Edit. Ik bedoel dat jij ook gelukkig mag zijn. Een ongelukkige ouder hebben is ook niet fijn.
Mijn huwelijk is me heel veel waard. Vanuit geloof vind ik ook dat onze relatie bij ons huwlijk gezegend is. Ik heb hem trouw beloofd in alle omstandigheden. Ook als ik het soms even wat minder voel. Liefde is op zo n moment ook een keuze. Ik zie het niet gebeuren dqt we ooit uit elkaar gaan. Ik zou daar maar 1 reden voor zien en dat is mishandeling en dat zou ik echt nooit van mijn man verwachten.
Mijn huwelijk zelf is me niet zoveel waard. Ik hecht niet echt waarde aan trouwen. Dat zijn we overigens wel, getrouwd, want we hadden zin in een feest En het was een fantastische dag! Maar meerwaarde heeft het voor ons niet. Het is maar een stom papiertje. Mijn relatie daarentegen hecht ik wel veel waarde aan. En ik zal alles eraan doen om die relatie te laten bestaan. Niet alleen voor mijzelf maar ook de kinderen. Anderzijds ben ik reeel en weet ikdat je nou eenmaal het leven leeft. En dat is niet altijd te voorspellen.
O dat mag hoor! Bedoelde het niet lullig, haha. Ik ervaar nooit problemen met de andere achternaam eigenlijk. Ik ben zelf doktersassistente en weet ook wel wie andere achternamen hebben en meestal weet ik dan de andere naam ook nog. Maar ik vind het dus ook niet zo belangrijk dezelfde achternaam te hebben, haha.
Dan is het goed ik las het wel zo Ik vond het ook nooit zo belangrijk maar nu met mijn dochter wel. Ik ben de enige die anders heet. Juist bij bijv onze huisarts hoor ik de aarzeling. Ik bel namelijk met mijn naam en achternaam. Ik bel dan voor mijn dochter dus daar zoeken ze op. Vervolgens vragen ze nogmaals naar mijn achternaam omdat ik dus een andere achternaam heb.
Ik hou ze ook weleens voor de gek, zeg ik het expres niet. Soms komen ze dan uit op een van de kinderen van mijn broer, als die diezelfde week ook geweest zijn.
Mijn relatie is mij veel waard, maar ik ben er inmiddels wel achter dat ik niet ten koste van mijn eigen geluk bij mijn partner zou blijven. Ik ben er ook van overtuigd dat mijn kinderen het heel goed kunnen merken als ik niet gelukkig ben. Als dat iets is waar aan te werken valt binnen de relatie dan zou ik dat ook doen. Maar als het voor mij nooit meer kan worden zoals het hoort te zijn dan is dat voor mij zeker een reden om zonder deze partner verder te gaan.
Ik vind trouwen totaal niets zeggen en trouwen op zich zelf is mij niks waard. De liefde voor een partner en het geluk met een partner is mij daarentegen enorm veel waard en is in mijn ogen alles zeggend. Zo lang de liefde en het geluk er nog is, al is het een beetje, dan is het de moeite waard ervoor te vechten. Is de liefde er niet meer, of wordt deze te erg overschaduwd door een gevoel van ongelukkig zijn met je partner en veranderd dat ook na flink ervoor vechten niet....dan zou ik er serieus over denken uit elkaar te gaan. Ik hoop oud te worden met mijn man, maar hoop boven al dat hij gelukkig is en blijft....of dat nou met of zonder mij is.