He meiden, Graag zou ik hier mijn verhaal willen doen over de relatie met mijn vriend. De laatste tijd twijfel ik een beetje of ik misschien een punt achter onze relatie moet zetten. Maarja, hij is wel de vader van onze 3 kinderen en ik wil eigenlijk niet zomaar de handdoek in de ring gooien. Eigenlijk ben ik op zoek naar vrouwen die in een zelfde soort situatie zitten en die het wel lukken om het te accepteren.. En eerlijke reacties zijn ook welkom.. Misschien vinden jullie mij juist wel egoistisch of whatever.. Nou daar komt mijn verhaal.. Mijn vriend en ik zijn ruim 10 jaar bij elkaar en hebben dus 3 kinderen. Met name sinds afgelopen weekend is mijn emmertje best vol gelopen. Mijn vriend neemt namelijk geen enkele verantwoording voor wat dan ook. Het huishouden doe ik, dat vind ik op zich ook prima want ik werk maar 24 uur en hij 40. Maar daarnaast doe ik ook de administratie. Hier hebben we al talloze discussies over gehad. Ik wil dat hij meekijkt en meehelpt zodat hij ook weet hoe het werkt met toeslagen etc. Hij kan niet eens internetbankieren.. Wil dit ook niet leren. Daarnaast probeer ik een sociaal leven te onderhouden. Verjaardagen, feestjes etc komen op mijn schouders. Met de bijbehorende cadeautjes etc. De 'gewone' visite en vriendschappen ook. Zondag was het vaderdag, zijn vader was op vakantie. Dan vraag ik of hij eraan wil denken zjjn vader een appje te sturen.. Niet gedaan.. Als we op een feestje zijn waar hij niemand kent praat hij met niemand.. ik ben juist een allemans vriend en vermaak me altijd wel.. Dan de klusjes. Als er iets kapot gaat maakt hij het niet. Hij heeft bijvoorbeeld al 2 jaar een sterretje in zijn autoruit. Hij regelt het niet. Hij is 4 jaar geleden begonnen met de buitenboel schilderen, nooit afgemaakt. Het ziet er niet uit.. Ik kan niet naast mijn werk, opvoeding, administratie, sociale contacten ook nog eens alle klusjes doen.. In het weekend wil hij niet veel. Hij is moe van werken en zit voornamelijk op de bank. Als ik voorstel ergens heen te gaan heeft hij altijd een excuus. Het is te ver, te duur of ziet het niet zitten omdat 1 van de kinderen niet fit is. Ik doe nog vrijwilligerswerk in het weekend en werk vaak de fotoalbums van de kinderen bij. Dan de kinderen.. De oudste is 10. Hij bedenkt steeds weer nieuwe regeltjes. Mag ze opeens niet meer zitten met aankleden. Nee want als ze later in een pashokje moet omkleden kan dat ook niet.. Verder mogen ze vooral niet te veel geluid maken, in de weg lopen of teveel vertellen.. Hij gaat elke dag met de auto naar zijn werk, dat is hier nog geen 5 min fietsen vandaan.. Alles is teveel.. hij is moe, heeft geen fut.. Ik onderschat zijn werk, waar hij het ook al jaren niet naar zijn zin heeft maarja hij doet er zelf ook niks aan om te solliciteren.. Verder moet ik altijd zeggen dat hij zn kleren in de was moet doen. Als ik dat niet doe blijft hij er echt veel te lang in lopen... Oeps ik merk dat het zo wel heel negatief overkomt. Gelukkig zijn er ook wel positieve dingen. Hij doet wel elke ochtend de tafel dekken en spoelt elke avond af en doet de vaatwasser. In het weekend helpt hij vaak met opruimen en doet hij grote boodschappen. Dit hoef ik allemaal niet te vragen. Hij luistert altijd naar mijn verhalen ook al boeit het hem voor geen meter.. Ik mag in principe alles, als ik weg wil ofzo en moppert dan niet dat het teveel is met 3 kinderen.. Ik merk dat ik de laatste tijd alleen maar het negatieve zie. Het initiatiefloze. Niks leuks willen doen.. Natuurlijk hebben we dit al 1000x besproken en natuurlijk zijn er ook dingen die hij niet leuk vind aan mij maar er veranderd niets. Ja, voor hooguit 2 weken.. Verwacht ik teveel? Hoe kan ik accepteren dat dit gewoon is wat het is.. En het dan ook echt loslaten? Ik vind het zo moeilijk. Ik hoop op wat fijne reacties want de situatie zit mij echt heel erg hoog en doet me veel verdriet. Thanks ♡
Ohja en dan heb ik het nog geen eens over alles rondom de kinderen. Gastouderevaluaties, ouderavonden, helpen op school, dokter-en tandartsbezoek.. Dat is natuurlijk allemaal niet zijn pakkie aan
Oeff... Het klinkt vooral alsof jouw man gewoon echt niet lekker in zijn vel zit. Is hij altijd al zo of is dit iets van de laatste tijd? Als hij werk doet wat hij niet leuk vindt en daardoor geen zin heeft om te werken, begrijp ik dat hij daar moe van wordt. En als je alle dagen moe bent, is het héél moeilijk om daar uit te stappen, de knop om te zetten en iets leuks te gaan doen. Ik zou dus als eerst een oplossing daarvoor gaan zoeken. Want als je man beter in zijn vel zou zitten en positief zou zijn, zou je dan wel met hem verder willen? Overigens herken ik mijn vriend wel een beetje hierin. Die deed ook al heel lang werk dat hij niet leuk vond, en werkte ook best weinig. Toen heb ik me echt gedragen alsof ik zijn ouder was, in de zin van: volgende week heb jij minimaal zoveel sollicitaties gedaan. Op die en die dag gaan we evalueren om te kijken wat voor acties je hebt gedaan. Ik voelde me er heel slecht over dat ik dit zo moest zeggen. Maar raad eens... Diezelfde avond nog ging hij bellen en een paar weken later had hij een nieuwe baan! En nu is hij veel gelukkiger. Hierdoor is hij gaan inzien dat het echt belangrijk is om iniatief te tonen om uit die vicieuze cirkel te komen.
Daar zou ik niet vrolijk van worden. Hij klinkt behoorlijk depressief, eigenlijk. Ik ben geen kenner, maar misscbhien kan je dit eens bespreken met je huisarts, die kent de symptomen beter. Ik ken wel pap's die nooit iets uitvoeren in het weekend, hier zijn we dan juist enorm druk. Ik maak regelmatig zelfs een weekendplanning, omdat het anders niet past allemaal. Misschien is dat iets voor je man, vooraf alles inplannen?
Wat betreft de klusjes zou ik gewoon een 'ultimatum' stellen. "Hoi man, ik kan niet ook nog de boel gaan schilderen. Dus bel ik morgen een klusjesman om dat te doen. Oh, is dat te duur? Nou, dan ga je als de wiedeweerga het zelf doen."
Dankjewel! Je helpt me in te zien dat het voor hem ook geen fijne situatie is. Het lastige is dat hij geen enkel diploma heeft en eigenlijk best heel gelukkig zou moeten zijn met deze baan plus salaris. (Voor iemand die geen diploma heeft dan want het is geen vetpot). Misschien zal ik hem toch weer eens wat motiveren om te gaan solliciteren. Dankjewel!
Dankjewel. Bespreken met de huisarts heb ik weleens aan gedacht maar vind ik eigenlijk beetje ver gaan.. Een weekendplanning vind ik een goed idee! Dankjewel!
Ik herken mezelf in het niet afmaken van klussen, moeite met onderhouden sociale contacten, in het weekend weinig energie en nog wel wat dingen. Vorig jaar heb ik de diagnose ADD gekregen..... Nu werk ik keihard aan mezelf. Nadat ik ein-de-lijk mezelf heb laten testen en 100% weet dat ik ADD heb, kan ik meer rekenen op begrip van vooral mijn man, maar ook op zijn hulp als ik vastloop met bepaalde dingen. En als ik een slechte dag heb waarin ik vreselijk overprikkeld ben geraakt, kan ik dit aangeven en begrijpt hij nu ook waar ik tegenaan loop... Wil niet zeggen dat je man persé AD(H)D heeft, maar het passieve kan best een 1 of andere oorzaak hebben..
Ja dat zou dus ook heel goed kunnen. Onze oudste heeft ook ADD. Hij zegt ook dat hij denkt dat hij het heeft maar wil geen diagnose en dat hoeft natuurlijk ook niet maar werkt er dus ook verder niet aan..
Ik vind het zelf best zorgelijk klinken eigenlijk. Ik heb er niet zoveel verstand van hoor, maar het klinkt zo lusteloos of zo? Ik zou proberen daar een goed gesprek met hem over te hebben, zijn gevoel boven krijgen.
Dat vraag ik me ook af. Ik herken een deel wel (dingen moeten regelen) maar dat is geen onwil maar warrigheid ofzo. En daarnaast wil hij wel leuke dingen doen, vriendschappen onderhouden, klusjes afmaken in huis etc.)
Nou, een bezoekje aan de HA of wat dan ook lijkt me zo’n gek idee nog niet. Momenteel zijn er een stuk meer vacatures dan een paar jaar geleden. Ik vind plezier in mijn werk, vooral als ik fulltime werk, belangrijker dan een mooi salaris en heb daarom wel eens een baan laten schieten, gewoon omdat er alles behalve gelukkig van werd. Het klinkt gewoon inderdaad alsof hij echt niet goed in zijn vel zit en er moet toch echt wat veranderen.
Ik begrijp wel dat een goed salaris minder belangrijk is dan plezier in je werk maar we redden het nu al net aan zeg maar. Ik heb weleens voorgestekd dat ik 2 dagen meer ga werken en hij 2 dagen minder maar dat ziet hij ook niet zitten..