Even een aanvulling: voor haar schoonfamilie is ze ook een tweederangs familielid. Dat ben ik ook voor mijn schoonfamilie. De vraag is: wil je daar wat mee doen? Is het je dat waard? Wat hoop je te bereiken? Ze zullen je nooit als een echt familielid van ze zien, dus wat is het doel om er iets mee te doen? Ik ben het er mee eens dat het belachelijk is, en dat gevoel zou TS met haar man moeten bespreken. Haar schoonfamilie gaat daar niets mee doen.
Ik lees dat heel veel mensen het normaal vinden, maar ik kan me echt goed voorstellen dat je je buitengesloten voelt. Zeker het gebrek aan interesse en felicitaties en hulp vind ik niet vriendelijk van je schoonfamilie. Helemaal als je dan wel mag op komen draven als zij hulp nodig hebben. Qua cadeaus vind ik het wel logisch dat ze hun kind iets meer geven dan hun schoondochter. Alleen als dat 3x zoveel is, kan ik voorstellen dat dit opvalt en vervelend voelt. Het gebeurt regelmatig hier op het forum dat "klachten" over schoonouders of verjaardag teruggekaatst worden naar de ts als aanstellerij of zwangerschapshormonen. Geen idee waarom maar het begint me op te vallen. Je hebt gewoon recht op je gevoel hoor!
Snap ik hoor, ik kan er de helft van de tijd ook met mijn kop niet bij, het staat zo ver van me af! En mijn ouders zijn zo anders, mijn man schaamt zich gewoon voor zijn familie. En dan zeg ik altijd dat dat niet hoeft. Ze zijn wie ze zijn. Soms even lekker van je af klagen en dan diep ademhalen
Dat begrijp ik wel maar TS zit dit dwars en wil het ventileren, 80% van de reacties is: ja, wel normaal. Zelfs: doe niet zo kinderachtig. Daarbij wil ik haar dus een hart onder de riem steken aangeven dat ik me kan voorstellen dat ze zich zo voelt en dat ik het niet normaal vind. Daar veranderd inderdaad voor haar helemaal niets mee behalve dat ze misschien het gevoel heeft dat ze niet de enige is die het belachelijk vind.
Bedankt voor degene die het snappen en me gewoon een beetje aanhoren. Ik heb vandaag nagedacht en besloten wel een gesprek aan te gaan( eerst met man) dat ik wel van alles voor hun moet doen maar nooit een blijk van waardering terug krijg en dat ik op deze manier niet door wil. Ik dus niet meer taxichauffeur ga spelen boodschappen doe op de beesten pas in de vakantie. Ik loop over ben moe op en het wordt toch niet gewaardeerd. Steek de tijd wel in mijn kinderen en beesten
Ik vind dit echt niet heel raar hoor, hoeveel ik ook van mijn schoonfamilie houd: - mijn moeder is voor mij ook specialer dan mijn schoonmoeder, dat gevoel kan in mijn ogen niet 'gelijk' zijn. Anders stelt die binding met je eigen kind ook weinig voor; - mijn zwager is een schat, maar ik kan niet evenveel van hem houden als van mijn eigen zus die ik vanaf haar geboorte door en door ken. En later verwacht ik echt niet dat ik die diepe, onvoorwaardelijke, oerliefde zal voelen voor mijn schoonzoon/dochter die ik voor mijn eigen kind voel. Natuurlijk is dat gevoel anders, het zou toch gek zijn als ouder-kind liefde zomaar kan ontstaan voor een volwassen persoon? Liefde zeker, maar echt wel 'anders'.
Ik vind het wel sneu voor je, vooral omdat jij wel veel voor hen doet. Dat de cadeaus met verjaardagen verschillen is misschien begrijpelijk, maar de één met kerst wél iets geven en de ander gewoon helemaal niets? Of zelfs iedereen behálve jou? Nee, dat vind ik echt niet normaal. Misschien ligt het inderdaad wel aan hoe je het zelf gewend bent, mijn moeder ziet mijn man en de man van m'n zusje ook min of meer als haar eigen kinderen en zal ze altijd gelijk behandelen. Mijn zusje en ik zijn zelf ook zo; we hebben ieder jaar weer geen flauw idee wat we voor elkaar's mannen moeten kopen met kerst, maar we zorgen dat er in ieder geval íéts is, zodat ze wel weten dat er aan ze is gedacht en dat ze er absoluut bij horen. Ik zou me echt kapot schamen als ik voor iedereen iets zou hebben, behalve voor m'n zwager. Zo gaat het misschien niet bij iedereen, maar de manier waarop je schoonfamilie het uit.. Daar zou ik me ook echt niet lekker bij voelen.
Persoonlijk denk ik, dat het verschil in (prijsklasse van) cadeaus @nutts nog een worst zou kunnen zijn als ze een evenredig deel oprechte aandacht en interesse zou ervaren. En dat kan ik me heel goed voorstellen. Nu word ze naar mijn mening gezien en behandeld als een meubelstuk: toevallig aanwezig en totaal niet belangrijk. Dat zou mij ook enorm steken.
Dit wilde ik ook ongeveer type na een aantal harde reacties die ik heb gelezen.... @amdaa, Je lijkt vooral te vallen over de voorbeelden waarin ts de gegeven cadeaus vergelijkt. Lees je in haar posts niet dat dat helemaal niet is wat voor ts het probleem is?(oprechte vraag) Zoals ik het lees is het vrij duidelijk dat ze zich gewoon totaal niet gezien en gewaardeerd voelt. Desinteresse en geen hulp aangeboden krijgen ook niet terwijl ze maanden van haar zwangerschap "ziek" was. Niet gefeliciteerd worden met haar verjaardag. Geen felicitatie krijgen bij de geboorte van haar kind. Maar wel ineens bestaan als het schoonfamilie uitkomt. Dat ze dan ook opmerkt dat het bij gekregen cadeaus niet gelijkwaardig is...vind ik niet gek.
Daar heb je helemaal gelijk in hoor. Maar zoiets zeg je gewoon niet, vind ik. Mijn ouders zeggen juist regelmatig hoe blij ze zijn met hun schoonzoons, terwijl ik weet dat het voor hun anders voelt dan hun eigen zoon. Maar ze zullen dat nooit tegen hun schoonzoons zeggen. Het voegt ook totaal niks toe vind ik. En bij mij speelt ook wel mee dat mijn schoonmoeder vaker dingen heeft gezegd die ik als erg kwetsend zou kunnen opvatten, maar ik weiger om me door haar te laten kwetsen (wat ik gelukkig kan zeggen omdat ik een prima band heb net mijn ouders dus heel cru gezegd haar ook niet nodig heb als surrogaatmoeder). Klinkt nu wel negatief, maar ik geef heel veel om ze hoor, maar het zijn niet de makkelijkste mensen helaas
Net met mijn man gesproken en hij gaat praten met ze en zeggen dat hij zich niet prettig voelt met cadeautjes en knuffels enz als ze mij niets geven of niet feliciteren. Het was hem ook opgevallen maar weet er op dat moment niet mee om te gaan. Hij vind het zielig voor me omdat ik heel veel voor de familie doe. Hoop niet dat dit op ruzie gaat uitdraaien maar ben blij dat mijn man achter me staat.
Nee, in haar openingspost lees ik dat inderdaad niet, en daar reageer ik op. Ik las een grote lap tekst met bedragen per gelegenheid, dan weer x aantal kraamkado's, en voor ts niet enz. Dan is het niet gek dat de eerste 1,5 pagina's mensen vooral reageren op 'ik krijg minder (dure) kado's' verhaal. De andere verhalen komen dan daarna.
Dan nogmaals mijn vraag vind jij het normaal dat als je bevallen bent je geen felicitaties krijg en iedereen een cadeautje behalve degene die bevallen is?
Heb alleen dit bericht gelezen en het eerste wat ik denk is stel je niet aan mbt die kadotjes. Het gaat niet om bedragen maar om het gebaar. Je krijgt iets dus doe niet zo ondankbaar! En van schoonzus krijg je niets? Jammer dan, ik vind dat je kinderen niet kunt overslaan maar volwassenen wel en jij bent geen kleuter meer. Wat betreft het niet felicteren vind ik daarintegen wel dat je volledig in je recht staat en dat je daar een goed punt hebt om boos/verdrietig over te zijn. Net als het geen interesse tonen in je zwangerschap! Voelt het voor jou zo vervelend omdat jouw familie je man wel als eigen en gelijk behandeld en je schoonfamilie niet? edit. heb nog verder gelezen, maar zou voor schoonzus ook geen dingen meer doen als ze daarnaar vraagt. Je bent niet alleen maar daar goed voor!
Maar eerlijk is eerlijk, dat is toch gewoon de waarheid?! Als puntje bij paaltje komt kies je toch altijd voor je eigen kind en niet voor je schoonkind? En je houd toch altijd meer van je eigen kind dan van je schoonkind. Het hardop zeggen is misschien niet zo beleefd omdat het niet leuk is om te horen maar in mijn ogen zou ze liegen als ze anders zou beweren.