Dank voor jullie reacties, ik vind het zelf ook niet echt een heftige situatie ofzo ik was gewoon benieuwd hoe dat bij anderen was. Ik was verbaasd dat mijn collega het herkende en vroeg me gewoon af of het hier op zp ook herkend wordt. Maar bij de meesten dus niet. @Evanesco je hebt gelijk hoor. Jaloezie brengt verder niets en alleen onrust. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik werk momenteel heel hard aan mezelf omdat ik zelf ook merk dat er bij mij heel wat opgekropte en onuitgesproken emoties en gevoelens zitten. Ik wil wel even zeggen dat ik over het algemeen ook niet weet wat mijn broers allemaal krijgen. Ik snap ook dat je als ouders niet alles op de weegschaal kan en moet leggen. Ik heb drie broers en zou met geen van allen willen ruilen. Maar ja sommige dingen kan ik met mijn verstand wel duidelijk uitleggen en toch zit er ergens een gevoel dat ik het niet helemaal eerlijk vind.
Niet op financeel gebied, maar soms wel in "aandacht". Althans, ik weet niet hoe mijn broer en zus erin staan, maar mij kan het soms wel even een beetje steken al ik merk dat ik aanwijsbaar minder aandacht krijg dan zij. Bijvoorbeeld, toen mijn zus beviel van haar dochter is mijn moeder toen de kraamverzorgster weg was een week bij mijn zus in huis geweest om te helpen. Toen ik vijf jaar later een dochter kreeg, verwachtte ik dan ook dat mijn moeder dat bij mij ook wel zou doen, maar dat gebeurde niet. Dat vond ik toen wel jammer. Ander voorbeeld: mijn zus is alleenstaande moeder en woont op loopafstand van mijn ouders. Zij krijgt heel veel praktische hulp van mijn ouders. Zij en haar dochter eten daar bijvoorbeeld een paar keer per week (avondeten). Ik woon echter ver van mijn ouders af en zie hen veel minder vaak. Dat vind ik wel eens moeilijk. (Begrijp me niet verkeerd: ik misgun mijn zus de hulp van mijn ouders niet, noch de band die ze met hen heeft, en ik zal er ook nooit wat van zeggen, maar soms kan het wel een beetje steken.)
Ik denk dat het ook een beetje komt door de manier waarop mijn ouders en broers het elke keer benoemen. Voorbeeld laatst is er iemand in de familie overleden. Omdat deze persoon nogal ver weg woont ben ik toen met zoon in een hotel gaan slapen. Mijn broer en ouders sliepen in hetzelfde hotel. Mijn ouders benoemen dan hoe ze het hotel voor mijn broer hebben geboekt (een fantastische upgrade kamer op de laatste verdieping), dat ze het ov betaald hebben. Dat wordt dan allemaal verteld zonder dat ik daarnaar vraag trouwens. Dan wordt er weer benoemd hoe goed ik het heb, dat de reis voor mij het goedkoopste is omdat ik een auto heb. Dat ik zowiezo een fantastische baan heb en zo ontettend veel verdien ???? Maar om heel eerlijk te zijn is het bij mij ook niet altijd een vetpot. Die auto heeft winter/ zomerbanden nodig, apk, benzine, verzekering. Zo'n nacht hotel hakt er best in omdat ik na de geboorte van mijn zoon bewust minder ben gaan werken. Ik heb echt geen honger, ik heb leuke kleding enzo. Maar om nu altijd maar te benoemen hoe ontzettend rijk ik zou moeten zijn, dit door zowel ouders als broers, daar irriteer ik me wel aan.
nee hier geen last van. hou zeker niet bij wat mn broer krijgt maar mn moeder (gescheiden ouders) zegt wel eens hier heb je 50 euro want dat heeft je broer laatst ook gehad. maja dat hoeft ze wat mij betreft niet te doen en voor mn broer ook niet. het gaat hier vaak naar de spaarrekening van mn zoontje of ik koop wat kleren voor hem van dat geld. jaloezie is hier echt niet nodig
Hier van mijn kant niet herkenbaar maar van mijn zus der kant wel. Zo vermoeiend en daarom is onze band ook niet meer zo goed. Als mijn moeder bij alles moet zeggen ‘ik vraag je zus ook wel dan’ omdat mijn moeder geen scheve gezichten wil. Al eet mijn zus met haar gezin elke dag bij mijn ouders het zal mij een zorg wezen maar andersom maakt mijn zus er altijd een opmerking over naar mijn ouders dat mijn moeder zich genoodzaakt voelt hun ook maar uit te nodigen. Maar nu is mijn zus naar mij erg jaloers en heeft zo vaak opmerkingen gemaakt dat ik en mijn man er klaar mee zijn en het contact is minimaal. Gezellig bij mijn ouders maar verder is het verwaterd. Puur en alleen omdat ze niet blij kon zijn voor ons toen we een nieuw huis hadden gekocht of nog geen kinderen willen maar horen dat ik gestopt was met de pil en mevrouw was direct zwanger en ik dus nog niet. Als mensen zeggen over mijn zoon dat hij zulke prachtige wimpers heeft (wat ook echt zo is) dan gelijk bij haar de opmerkingen ja over mijn zoon zeggen ze dat hij zulke mooie blauwe ogen heeft. En dan kan ik nog wel even doorgaan.
Nee, absoluut niet. Mijn ouders zijn zelf heel strict in het geven van geld/spullen. Ze behandelen elk van hun kinderen gelijk. Als we geld nodig hebben, kunnen we dat altijd van hen lenen. En als ze wel iets zouden toe stoppen, doen ze dat bij iedereen. Maar dat laatste gebeurt niet zo veel Mijn ouders zijn best krenterig, en dat we geld mogen lenen klinkt misschien gek. Maar ach. Zo zijn ze nu eenmaal. Geen jaloezie, geen gedoe. Voor de rest staat solidariteit heel hoog bij ons in het gezin. Wij als broers en zussen staan altijd voor elkaar klaar (behalve 1). Twee van mijn broers hebben een heel goede baan en hebben een riant salaris. Als we geld nodig hebben, kunnen we altijd bij hen aankloppen. Soms maken ze ook uit zichzelf iets over, dan krijg ik opeens wat overgemaakt voor een leuk weekend bijvoorbeeld. Ook al woont mijn familie over de hele wereld, toch zijn we erg hecht. En daar ben ik heel dankbaar voor!
Bij mijn vriend speelt het wel meer overigens. Maar hij heeft als enige een rijke buitenlander aan de haak geslagen *kuch* en zijn broer en zus hangen ergens in zuid Europa met zijn alcoholist van een vader. Uit goede trouw helpen wij hen financieel een beetje, maar het is nou niet dat wij het zo breed hebben. Maar goed, zij denken: Nederland = rijk = geld voor ons. Het liefst zou ik er ook mee stoppen, maar het hoort bij de cultuur en ik gun het mijn schoonmoeder wel.
Soms, maar niet op financieel gebied, daarin zijn mijn schoonouders en vader ook te eerlijk voor. Maar ik vind het wel lastig dat mijn moeder soms zo hoog opgeeft over mijn broer, zeker vroeger twijfelde ik wel aan of ze trots op me was. Inmiddels is dat er wel af, we hebben veel uitgesproken, maar op moeilijke momenten steekt het soms wel eens de kop op. Mijn zusje is jaloers op de relatie die ik heb met onze vader. Maar dat snap ik heel goed (hoewel ze wel wat positiever is over de situatie dan Ik). Ik heb inmiddels geaccepteerd dat hij nooit de vader zal zijn die ik nodig heb en kan nu tevreden zijn met wat ik wel krijg. Zij is echter nog zo onzeker dat het haar niet lukt en dus almaar blijft hopen op goedkeuring. En helaas gaat hij die nooit geven op de manier die wij zouden willen. En dat doet haar veel pijn.
Nee, absoluut nul tussen mijn zusje en mij. Wij krijgen beide wel eens hulp van onze ouders of iets extras maar we leggen het nooit op een weegschaal. Nooit jaloezie ook! Maar goed mijn zus en ik zijn ook echt vriendinnen dus dat scheelt!
Hier ook geen sprake van jaloezie. Niet tussen mij en mijn broer en ook niet vanuit mijn man richting zijn broer. En andersom ook niet. Nu moet ik er wel bij zeggen dat zowel mijn ouders als schoonouders ook echt alles eerlijk delen. Dus de kans om eventueel jaloers te zijn, is er ook niet. Tijd geleden hadden mijn broer en zijn vrouw een paar keer pech, kort achter elkaar wat grotere, onverwachte uitgaven. Mijn ouders wilden ze wat geld toestoppen. Maar dan maken ze hetzelfde naar ons over. Vind ik niet nodig, zij hadden het op dat moment nodig en wij niet. Maar onze ouders zijn dat dus al voor.
Ik heb vlagen van jaloezie gehad. Ik had altijd het gevoel dat mijn broer mijn moeders oogappeltje was. Terwijl ik voor mijn gevoel meer mijn best deed voor vanalles. (Mijn broer is vrij egoïstisch en ik ben veel socialer en behulpzamer) Mijn ouders leken meer tijd, aandacht etc die kant op uit te geven. Ik weet overigens niet of ik jaloers was of dat ik het gewoon niet snapte. Inmiddels is dat wel veranderd en is de band met mijn ouders wel verbeterd. Financiële situaties zullen mij denk ik alleen steken op het moment dat ik financieel niet goed zit. Maar mijn ouders zijn wel van iedereen krijgt evenveel geld/spullen. Mijn broer en zijn vrouw lijken wel jaloers. Zij hebben mijn moeder ook wel verwijten gemaakt dat ze niet moet vergeten dat ze 3 kleinkinderen heeft. En dat mijn twee kinderen daar altijd zijn, maar dat als zij iets vragen het te veel gevraagd was. (Ik ga vaak op bezoek bij mijn moeder, of samen op pad, meestal komt dat vanuit mij, we wonen 5 minuten bij elkaar vandaan, moeder past af en toe op (ik gok max 2x per maand op mijn verzoek soms een uurtje soms een dagje ivm werk en heel soms logeren) mijn broer is 20 minuten met de auto verder weg gaan wonen, zijn vrouw heeft geen rijbewijs en mij moeder past 1 dag per week op, inclusief ophalen en wegbrengen. Ik vind verwijten maken doordat iemand zich achter gesteld voelt heel erg en ontzettend ondankbaar. een gever doet zijn best om iemand blij te maken en krijgt vervolgens gezeik. Een normaal gesprek waarin gevoel uitgelegd wordt kan wel uiteraard. Ik zou overigens nooit mijn ouders op verzoek spullen laten kopen en er maar vanuit gaan dat zij het betalen, omdat ze geld genoeg hebben en dat ze die of die dat ook gegeven hebben. Mijn ouders hebben meer geld dan ik en lagere lasten, maar dat betekent niet dat ik daar iets over te zeggen heb. Het is hun goedrecht om te beslissen over hun geld.
Nee ik ken dat gevoel absoluut niet. Mijn ouders hebben ons opgevoed met idee dat degene die iets nodig heeft iets krijgt en hebben nooit bedragen of hoeveelheden afgewogen. Zo kon het ene jaar ik een ketting voor mijn verjaardag krijgen van bijv. € 200 omdat ik die graag wilde en datzelfde jaar mijn broer een scooter van €2000. En zo doe ik dat nu ook bij mijn eigen kinderen. Ze hoeven niet hetzelfde aan bedragen te krijgen want ze komen niets te kort! Het kan dus zijn dat ik voor de 1 met de feestdagen €100 uitgeef en de andere €300. Hetzelfde met verjaardagen. Ze krijgen wat ze nodig hebben/graag willen hebben en ik wil ze meegeven dat ze nergens prijskaartjes aan hangen. Ook kan het gebeuren dat ik met dochter in de bart smit ben en voor haar zomaar een kadotje koop en dan krijgt mijn zoon niets omdat hij er niet bij is. Thuis ziet hij wat ze heeft gehad en dat vind hij echt niet erg. Een andere keer krijgt hij weer iets wat hij graag wil hebben en zijn zus niets en weer een andere keer krijgen ze beide iets. Maar nooit maar dan ook echt nooit kijken we naar bedragen om het "eerlijk" te houden. Nog steeds krijgen mijn broer, schoonzus (en mijn nichtjes) veel meer dan ik, mijn man en mijn kinderen. Omdat hun het financieel niet breed hebben en wij niets te klagen hebben. En ik ben oprecht heel blij voor mijn broer en zijn gezin dat ze het wat beter hebben doordat mijn ouders ze regelmatig wat geld en kados toestoppen! Het zou niet in me op komen mijn ouders en broer daarop aan te spreken. Ik prijs mijn ouders daarvoor juist de hemel in en vertel mijn broer hoe blij ik voor ze ben. Ik vind jaloezie (of eigenlijk in ts haar voorbeeld afgunst/misgunnen) een hele nare eigenschap.
Ik geloof niet dat jaloersie vaak puur om geld gaat. Zal vast wel eens gebeuren. Ik had jaloersie immaterieel opgevat.
Kun je dat niet gewoon bespreekbaar maken dan? Dat je helemaal niet zo rijk bent als zij denken en dat je die opmerkingen vervelend vind. Misschien stoppen ze er dan mee.
Nee bij ons niet.. Ten minste, ik weet niet wat mijn zus denkt Ik zou ook niet weten wat mijn zus krijgt en zij niet van mij, maar wij hebben dan ook weinig contact. Zij verdient meer dan wij (samen) aan de andere kant zit zij vaak met geldproblemen en wij nooit.. Dus mss helpen m'n ouders haar wel eens daarmee, geen idee. Ik krijg wel regelmatig van m'n moeder vanalles, ondanks dat ik het zelf kan kopen, ik vind dat dan vaak niet nodig en zij wel Vroeger was het wel 1 groot drama, maar dat was de relatie mijn met zus sowieso. Ik vind het eigenlijk echt bizar dat jouw broers zo reageren. Als je iets van je ouders krijgt moet je daar gewoon dankbaar voor zijn en het niet zien als een verworven recht ofzo.. Ze mogen toch lekker zelf weten waar zij hun geld aan uitgeven.
Mijn moeder is even lief voor haar kinderen. Ik heb geen flauw idee of ze mijn broertje geld toestopt, maar ik denk het niet. Wij zijn al jaren het huis uit en hebben het allebei financieel goed. Ik zou ook niet weten hoe dat dan in zijn werk gaat. “Je hebt een nieuwe tv, wie heeft die betaald? Je bent met mama uit eten geweest, zij heeft zeker de rekening betaald? Ik heb lekker €500 van mama gekregen.”