Wat mij vaak helpt is te denken: is dit nu echt zo belangrijk? Of is dit het nu waard om een discussie over te krijgen? Moet ik me hier druk overmaken, wat gebeurt er als ik hier niets van ga zeggen? Kan je die dan met nee of niets beantwoorden? Laat het dan gaan en probeer het een plekje te geven en ga door met de activiteit waar je mee bezig was. Dit kost tijd en gaat niet over één nacht slapen.
Ik heb pas iemand horen zeggen die door van zijn ex van alles over zich heen kreeg: "Ik ben gewoon mijn eigen leven gaan leven wat ze ook tegen me zei" Hier kun je wel advies uit halen je moet alleen leren "snappen" hoe je het moet doen . Alleen is het geval bij TO dat er wellicht iets medisch aan de hand is . Als haar man zich laat onderzoeken is het al gelijk een ander verhaal, als hij dat niet wil wordt het al een stuk moeilijker en is het idd goed nadenken hoe ze ermee zou kunnen leren leven. Wat anderen ook vinden. Een beetje in de trant: Een manier zien te vinden om je niet te laten leiden door zijn gedrag. Kijken wat voor dingen er in het leven zijn waar je nog wel van kan genieten en hem op momenten dat het lastig is "links" te laten liggen.
O ja. Het valt me in dit topic op met hoeveel respect er over haar man en de situatie gesproken wordt!!! Geen geluiden te bekennen van: Wat doe je nog bij hem etc" heel fijn dat dit ook op dit forum kan!!
Vervelend hee dat jullie met zn tweeën even in een impasse zitten. Ik denk dat het beste is wat je kunt doen is accepteren dat hij is wie hij is. Hij is niet gemaakt voor het huishouden en jij hebt hulp nodig daarbij. Heb je al eens gedacht om huishoudelijke hulp te regelen? En ik vind het ontzettend nobel dat je vrijwilligerswerk doen, maar misschien is het op dit moment wel even teveel. Is het een idee om dit tijdelijk even neer te leggen zodat je wat meer tijd over hebt om deze situatie in huis onder controle te krijgen? Ik weet zeker dat jouw man ook heel veel dingen wél goed doet, maar dat het er op dit moment even overstemt wordt door het negatieve.
Wat een mooi topic, bijna iedereen denkt mee op een positieve manier Ontopic: ik wilde nog een tip toevoegen als je gaat praten met je man. Naast dat het inderdaad superbelangrijk is om in oplossingen te praten en niet in verwijten, weet ik dat helaas soms dit soort gesprekken toch nog richting het afwijzen van alle oplossingen gaat. Zeker aangezien je man zo te horen echt niet lekker in z'n vel zit. Persoonlijk zou ik dan op n gegeven moment zeggen "Wij gaan zo niet verder, er gaat iets veranderen. Hoe het gaat veranderen wil ik graag samen bepalen, maar anders doe ik het." Een ultimatum is misschien niet wenselijk in een huwelijk, maar naar mijn mening soms echt nodig. Ik heb heel veel geduld en respect als mijn partner niet lekker in z'n vel zit, of er zijn dingen die spelen bij hem, maar alleen onder de voorwaarde dat hij er iets mee doet. Ik kan het hem niet kwalijk nemen als hij zich niet goed voelt, maar ik neem het hem echt wel kwalijk als hij hier niets mee doet.
Hij zal in moeten gaan zien,dat dit zo niet werkt . Voor geen enkele partij.Hij zal hulp moeten gaan zoeken ,om uit te zoeken wat er scheelt .Misschien een soort van therapie. Hij zal in actie moeten komen. Maar ik heb niet het idee dat dit snel gaat gebeuren.En nu is de vraag hoelang hou jij en je gezin nog vol? En wil je dit? Jij kan wel de ballen hoog willen houden .Maar dit heeft ook zijn grens. Aan een dood paard valt niet te trekken.veranderen kun je hem niet.Ik denk dat jij iets zal moeten veranderen. En alleen jij weet wat goed voor jou is. Dit kost je een hoop energie .Ik heb zelf kast van depressies en weet hoe moeilijk dit kan zijn. Maar ik heb een gezin en moet mijn verantwoordelijkheden nemen.Ik ga er wel 100 procent voor.
Nou Dit dus, evt boodschappen laten bezorgen zodat er tijd over is voor andere dingen. Hem helpen herinneren zijn kleren in de was te doen? Ben je mal, dan loopt die er toch 3 weken in gaat vanzelf ruiken. Hem helpen herinneren zijn vader een appje te sturen? Dat kost jou toch ook veel te veel energie, laat hem zijn verantwoording nemen. Zo niet dan maar niet.
herken het wel.. mijn ex-man was (en is) nog steeds zo.. mijn vriend die moet ik soms echt afremmen, maar merk bij hem de laatste week dat hij minder fijn in zijn vel begint te zitten. Dus voor hem hoop ik snel dat het eind volgende week is want dan gaat hij 10 dagen op vakantie met zijn kameraad. hopelijk trekt die dan even bij. Mijn vriend heeft wel papieren maar doet nu ook al enkele jaren ongeschoold werk, omdat er in zijn 'vak-gebied' de kans heel klein is om aangenomen te worden met enkele jaren geen werk erin te hebben. En helaas van 1 HBO-opleiding metnhij nog het laatste jaar afmaken maar niemand geeft hem de kans. Hij is nu ook erg druk in zijn hoofd bezig om maar geld binnen te halen maar het werk maakt hem ongelukkig. Maar hij praat er gelukkig wel over en rondom het huis doet hij zijn beloftes (zoals nu achterkant betegelen), al is het op zijn tempo.. hij doet het wel (want hij wil mij niet meer belasten met zware dingen ivm mijn zwangerschap). Ik moet bij hem er wel soms wat druk op zetten, maar qua solliciteren heb ik nog nooit zo'n bedreven persoon gezien die echt wekelijks een aantal sollicitaties de deur uit stuurt.
Wat mij trouwens bij mijn exman liet weggaan was dat hij mij meer zag als verzorgster/schoonmaakster en zijn 'moeder'. Want hij deed werkelijk niets (werkte amper), en ik kon naast werken alles doen.. dit brak na enkele jaren proberen ivm de kinderen mij op. En ik zakte zelfs in.. Na de uitspraak van de scheiding ben ik in gestort en echt heel goed ziek geweest.. Al die jaren die ik maar bleef doen en me goed hield en van binnen kookte zorgde dus voor een enorme klap van en in mijn lichaam. Zet hem voor een ultimatum. maar hou je daar dan ook aan, anders heeft het geen zin/nut
Heb niet alles gelezen maar klinkt als mijn man. Hij heeft ook ADD. Het is heel erg geweest hier tot ik er bijna aan onderdoor ging. Maar ook weer heel veel verbetert nu met de juiste tools. Je mag me altijd PB sturen. Succes.
Heel eerlijk. Ook al heeft hij ADD of wat voor etiket je er ook op plakt. Als hij niet wilt veranderen, of naar de huisarts of wat dan wilt gaan. Dan blijft de situatie hetzelfde, enkel heb je er een etiket op geplakt. Dan is aan het TS of ze wel verder wilt met dr man met een etiket, maar niets aan de situatie wilt gaan doen. Persoonlijk denk ik dan, hoeveel liefde voel je dan voor hem? En hoe opgelucht zal je zijn als hij niet meer bij je woont. Hoe zal het gaan, als de kinderen om het weekend bij hun vader zijn? Denk je dat dat goed zal gaan? Alleen TS kan daarin een antwoord in geven. Scheiden doe je niet zomaar, maar het gaat om je eigen geluk en ook van de kinderen. Als de kinderen niet zichzelf kunnen zijn, omdat papa niets kan hebben. Dan laat dat ook zijn sporen na bij je kinderen. Mijn ouders zijn gescheiden toen we 10-12 jaar waren. Wat een opluchting voor ons. Er was gewoon rust in huis.
Je hebt gelijk dat met alleen een eventuele diagnose niets verandert. Mocht er inderdaad sprake van een diagnose zijn werken normale tips vaak niet en moet je zaken op een andere manier aanpakken. Het "etiket" zoals jij het noemt kan dus heel waardevol zijn. Je moet het inderdaad niet gebruiken als excuus.
Natuurlijk verandert een diagnose an sich niks aan de situatie. Je doet echter nogal een aanname dat de man van ts bij bewustwording van een diagnose niet aan zichzelf zou willen werken. Heel veel mensen met een diagnose voelden het moment van de diagnosestelling echt als bevrijdend. Eindelijk begrijpen ze zichzelf en kunnen ze ook op begrip van de omgeving rekenen. En eindelijk is er ook weer perspectief: het geloof dat het leven bij een bepaalde manier van inrichten er weer beter uit kan gaan zien. Dat geeft een enorme positieve impuls. Ik zou vooralsnog uitgaan van het positieve, totdat het tegendeel bewezen wordt.
Ja, dit vind ik een wijs advies. Mijn man is ook geen enorme socio-feestganger. Dit verlang ik ook niet (meer) van hem. Zijn vrienden en zijn familie is zijn verantwoordelijkheid. Die mag hij houden . Probeer voor jezelf uit die zorgende moederrol voor je man te stappen. Zie hem echt als gelijkwaardig, dan kan je ook open en eerlijk met elkaar in gesprek.