Als alles goed gaat heb ik de boel goed onder controle. Mijn dochters zijn niet echte handenbindertjes (muv de jongste) en kunnen heel lief samen spelen. Maar er zijn van die dagen dat ze moe zijn, dat ik moe ben, dat we onder stress staan, en dan zou ik graag een manier vinden om uit die modus van eindeloos overleggen en op het laatst afsnauwen gaan ('nu naar boven of anders...') en gewoon op te voeden met overwicht. Dus boven de situatie gaan staan en kordaat zeggen wat je verwacht. Ik merk dat ik hier niet sterk in ben en dat buiten mijn dochters uit. Ze kunnen nu al prima 'samenspannen' zeg maar. Als ik echt boos word weten ze het wel maar ik wil dat moment graag eens voor zijn. En de rust terugbrengen door mijn overwicht. Hebben jullie trucs? Hoe je je stem gebruikt, welke woorden je kiest, hoe je het aanpakt als ze na de tweede keer nog niet luisteren? Het naar bed gaan is hier vaak lastig, veel vertragen, eindeloos vragen stellen, blijven klieren met elkaar....
Ik ben zo een uur verder als ik steeds met mijn zoon in discussie ga, dus vaak kap ik het duidelijk af op zo’n moment door te zeggen dat ik verder niet in discussie ga en gaat hij toch door, dan negeer ik het. Nou ja, meestal dus, soms laat ik me nog uit de tent lokken.
Ik probeer het woordje ‘niet’ te vermijden. Zo praat ik standaard positiever tegen ze en ik moet zeggen dat dat een stuk gezelliger is. Ik zeg dus bijvoorbeeld niet; niet rennen in het zwembad! Maar: in het zwembad lopen we langzaam. Verder ben ik wel streng. Te lang tijdrekken met het naar bed gaan kost je je verhaaltje. En na de tweede keer nog niet luisteren doe ik het (jas aan doen, schoenen aan doen etc) of gaan ze naar de gang even nadenken. Ik probeer niet te schreeuwen, maar verhef wel af en toe m’n stem om mijzelf meer duidelijk te maken
Nou zal ik niet beweren dat ik dat altijd voor elkaar heb, want dat is natuurlijk niet zo maar als het lukt dan geef ik een waarschuwing met een consequentie eraan vast (als dat nodig is natuurlijk) en dan volgt ook onmiddellijk de consequentie bij niet luisteren. Met het naar bed gaan heb ik hier de koningin der tijdrekkers in huis, gekmakend af en toe. Maar de beste truc hier was om al eerder te gaan klaarmaken voor bed en hoe sneller dat gaat hoe meer tijd ze nog beneden heeft. Dat beperkt het tijdrekken alleen maar tot het naar bovengaan en op bed gaan liggen ipv ook bij het omkleden, tandenpoetsen, etc. Daardoor gaat het nu zoveel beter en scheel enorm veel strijd. En bij een discussie kap ik het ook af. Dochter (9) weet altijd wel iets als weerwoord en ze kan blijven doorgaan. Dus dan zeg ik dat het geen discussie is en ze gewoon de opdracht moet uitvoeren, of dat wat ze wil juist niet gaat gebeuren. Gaat ze dan toch nog door met de discussie herhaal ik dat ik het er niet meer over ga hebben en dan reageer ik er ook niet meer op.
Ik probeer vrolijk te blijven en wijs dl vooral op de gevolgen van dingen. Dus treuzelen = geen tijd meer voor haar vlechten, of geen verhaaltje meer. Niet tandenpoetsen = geen suiker meer kunnen eten. En vervelend blijven doen = mama gaat wat leukers voor zichzelf doen.
Op dit soort momenten schiet ik toch al snel in de negeerstand. Vaak werkt dat dan het beste. Momenteel zit de strijd vooral tussen zoon en papa en dan zie ik wel dat mijn vriend het lastig vindt om consequent te blijven. Ik vind persoonlijk bijvoorbeeld dat als je met iets dreigt (als je .... nog één keer doet, dan ....) je ook tot uitvoering moet gaan. En dan denk ik wel eens: oke, dat had misschien ook anders gekund.
Op de een of andere manier voelen ze het haarfijn aan wanneer het bij mij einde discussie is of dat er stiekem toch nog onderhandelingsruimte is.... heel fout misschien maar ze hebben nog gelijk ook.... Vanmorgen wilde mijn dochter haar rolschaatsen mee naar school. Prima, op woensdag mogelijk ze namelijk iets van thuis meenemen. Maar omdat ze sandalen aan deed moest ze sokken mee voor in haar rolschaatsen. Die wilde ze dan meteen maar aan doen. Nou dat mocht dus niet van mij, echt een onzinreden had ze ervoor. Maar ze ging doorzeuren en toen was ik wel even duidelijk van: nou moet je ophouden anders gaan de rolschaatsen helemaal niet mee, klaar. Blijkbaar was ik duidelijk genoeg want dit accepteerde ze terwijl ze anders echt nog wel even door had gedramd. Misschien een slecht voorbeeld want who cares about socks, maar op zo'n moment voel ik me ook echt zeker en denk ik echt 'nee dat wil ik niet hebben'. Op het moment dat ze echt gaan zeuren en drammen wordt ik zelf in mijn hoofd ook een beetje onzeker, mag het echt niet, wat is eigenlijk mijn reden dat het niet mag............ wat maakt het eigenlijk uit.... tja en daar ga ik dan vaak de mist in met mijn consequentheid..... Ik denk dat je overwicht vooral zit in het zeker zijn van jezelf en dit ook uitstralen. Houding en stemgebruik zijn zo belangrijk in hoe je overkomt. Ik zou het liefst altijd aardig en vriendelijk blijven als opvoeder maar das een utopie denk ik. Echt boos worden werkt echter vaak averechts, beide kinderen schieten dan enorm in de weerstand merk ik.
Ik heb het gelezen toen ze nog kleiner waren, misschien het juiste moment het nu nog eens te lezen! Aan iedereen sie gereageerd heeft, dank! Opvoeden is echt een proces, ik leer elke dag bij. Ook over mezelf
Wat misschien nog te proberen is, is positief gedrag benoemen. "Gister ging het aankleden echt super goed Zullen we dat vandaag weer zo doen?", "Kijk eens hoe netjes Pietje dat heeft opgeruimd!", "Wat kan jij stilletjes de trap oplopen, zeg!" Waarschijnlijk niet iets wat makkelijk gebeurt als de strijd eenmaal is begonnen, maar wellicht is het gedrag zo wat meer te sturen waardoor je de strijd kunt vermijden.
Eens!! Gaat zoveel beter nu! Hier is, in tegenstelling tot de periode tot ze 3 was, zelden meer strijd. Er is een veel positievere sfeer.
Ik ben eens op een oudercursus geweest van de Aikido-leraar waar mijn oudste heen ging. Een heleboel gezweef en zaken waar ik echt niet achter sta, maar ik heb verschillende dingen geleerd in die cursus. O.a. dat, wanneer je boos/geïrriteerd gaat reageren, je stem omhoog gaat en dat zorgt voor minder toegang bij een kind. Hij gaf ons mee dat we dicht bij onszelf moesten blijven door voordat je reageert even echt tot 10 te tellen, adem te halen, schouders recht, borst vooruit en met een lage(re) stem te praten. Ik ga het morgen ook weer eens toepassen... want het hielp echt! Mijn man heeft zelden gedoe met de jongens, terwijl ik heel vaak strijd heb. Logisch, want ik ga in gesprek/discussie, alles voor de lieve vrede en mijn man doet dat niet. Die geeft een duidelijke, korte opdracht en tolereert geen tegenspraak. Hij zegt regelmatig dat hij vindt dat de oudste echt heel brutaal is naar mij. Dat is hij ook en ik weet echt niet wat ik er aan moet doen. Mijn man let er ook erg op dat hij positief gedrag benoemt, dat doe ik zelden omdat ik dan allang op mijn kookpunt ben en niets positiefs meer zie..
Heel herkenbaar, zo gaat dat hier ook. Zeker de laatste tijd is onze peuter zo ontzettend dwars. Ik moet ook zeggen dat mijn geduld heel snel op is de laatste tijd.
Wat ik goed vind werken: voordat er strijd is veel met je kinderen in gesprek gaan en dingen uitleggen, ook horen hoe zij erover denken. Als ze begrijpen waarom iets moet is er vaak al minder weerstand. Verder, op het moment dat er echt iets moet zoals naar bed gaan, dan helpt voorstructureren vaak wel. Als ik de kinderen ophaal dan moeten we een minuut of 20 rijden in de auto en dan hoor ik eerst even hoe het op school was en wat voor dingen ze hebben gedaan. Dan zeg ik: zometeen als we thuiskomen wil ik graag dat jullie eerst je tas en je jas opruimen, dan gaan we even wat drinken, dan kunnen jullie spelen en dan gaan we eten. En als het een half uur voor het eten is zeg ik: over een half uur is het eten klaar. Daarna over een kwartier, 5 minuten enzovoort. Dan kunnen ze zich voorbereiden. Met naar bed gaan hetzelfde. Of koppel het aan iets leuks, bijvoorbeeld: je mag nog drie youtubefilmpjes kiezen en daarna is het bedtijd (vinden ze hier heel leuk om slaapliedjes uit te zoeken). Verder als er al een strijd is, probeer dan om uit de 'als je dit niet doet dan gebeurt er dit....' te blijven. Die strijd kun je toch nooit winnen en kinderen gaan afwegen en denken: oke, ik ben benieuwd, laat het maar gebeuren. De meeste dingen kun je namelijk niet waarmaken. Dus als er zoiets is geef ik een korte opdracht en kijk ik ze streng en doordringend aan, dan gaan ze het meestal wel doen. Of tijdens het eten als er gedoe is zeg ik iets als: oh, hoef je geen eten? en dan is het al gauw 'wel! sorry!' En vaak is negatief gedrag ook een schreeuw om aandacht en kan het ook werken om iets onverwacht liefs te doen, zoals ze een knuffel geven en het gezellig samen gaan doen, of even kietelen.
Kinderen hebben heel snel door wanneer er ruimte is voor discussie of dwars doen. Zodra jij ook maar een beetje twijfelt over je 'opdracht' zien zij een mogelijkheid hun eigen zin door te drijven. Wat hier helpt is 'het piepje'. Dan zeg ik bijvoorbeeld ' als het piepje gaat dan breng ik je naar bed'. Op dat moment hoeven ze nog niks, dus hoeven ze nog niet te protesteren. En als het piepje dan gaat (wekker in telefoon) dan weten ze al wat er gaat gebeuren, en dat het onvermijdelijk is. Wat ook kan helpen is een gesloten keuze geven. Bijvoorbeeld, " jij mag kiezen wie je naar bed brengt. Mama of papa" of " jij mag kiezen tussen eerst de pyama aan of eerst tanden poetsen" . Dan hebben ze zelf het idee dat ze in control zijn, terwijl ze toch precies doen wat jij wil dat ze doen.
Dan heb je hier toch al je antwoord wat jij kan veranderen. Overigens hoeven ze niet brutaal te zijn, dan is het gelijk klaar.
@Adje Ik ben het hier niet mee eens. De koningin der tijdrekkers (8) woont toch echt bij mij in huis Un. Be. Lievable. Inderdaad, op tijd voorbereiden is het halve werk. Vooral ook s’ochtends.. Kleren alvast klaarleggen voor de volgende ochtend. Mevrouw gaat vaak in de ochtend onder de douche. Je zou zeggen dan duurt het lang maar ze kleed zich dan (koud koud!) stukken sneller aan. In de winter moet ze 10 minuten voor vertrek klaar zitten, inclusief alle mutsen sjalen wanten etc. Al doende leert men pffffff
Ik moest ook eerst even nadenken wat ik geschreven had dat überhaupt iemand het met me oneens kon zijn, haha. Maar jij wint: jij hebt de koningin en ik dan de prinses der tijdrekkers. ‘s Morgens gaat hier wat aankleden betreft goed