Ik ben wat mijn partner betreft de schaamte wel een beetje voorbij maar vannacht was weer een hoogtepuntje qua genante momenten. Ik snurk nogal hard de laatste tijd dus ik slaap afentoe beneden op de bank. Zo ook vannacht. Rond een uurtje of 3 moest ik plassen. Toen ik terugkwam nam ik een slokje water en verslikte mij. Kreeg een hoestbui en voor ik het wist was de hele bank nat. Ik stond op om naar de wc te gaan en ook toen ik stond kwam er nog een scheut vocht, op de wc ook. Ik dacht even dat mijn vliezen waren gebroken omdat er echt een plas op de grond lag. Dus ik dacht als ik nou boven een glas ga hangen en blaas op mijn hand dan kan ik zien/ruiken of het urine is. En net op dat moment komt mijn vriend beneden. Die trof mij dus aan in een donkere woonkamer, met mijn blote kont hangend boven een glas, druk op mijn hand aan het blazen. Iemand anders nog leuke/genante verhalen?
Niet specifiek één gênant verhaal. Maar ik was vooral niet heel erg charmant meer. In bed snurkte ik nog net geen nieuwe hardhouten tuinset bij elkaar, zwom in het zweet en als ik draaide in bed draaide mijn vriend ook. Daarnaast had ik praktisch een slabbetje nodig. De ruimte tussen mijn borsten en buik was een verzamelplaats van kruimels en vlekken. Ik kon het zelf niet meer zien.
Hahaha geweldig! Sinds de zwangerschap kan ik echt geen vlees om mij heen verdragen. (warm eten trouwens ook niet zo) Vind die lucht zó vies. Ik eet nu geen vlees, maar manlief wel. Hij kookt ook elke avond omdat ik gewoon niet in die keuken kan staan. Regelmatig na de warme maaltijd kotste ik het halve huis er onder. (er bestaat zo'n liedje van Marco Borsato : als rennen geen zin meer heeft ) Na het braken heb ik ook altijd een bloedneus, door de druk denk ik. Maar toen een keer, moest ik enorm nodig plassen, maar voelde ook een golf misselijkheid aankomen. Dus braakte ik onze (net nieuw gesauste) muur eronder, mijn lange haar zat er onder de klonten, mijn shirt was smerig, ik had een bloedneus, mascara zat op mijn kin en ik had in mijn broek geplast Ik kon zó uit een horrorfilm zijn gekomen En mijn arme man kwam nog met een emmer aanrennen. Te laat
Hahahaha ik zie het helemaal voor me! Verschrikkelijk trouwens dat je zo misselijk was. Nu nog last van of inmiddels wel iets beter?
Haha ben ik nog steeds niet achter maar verlies nu afentoe een druppeltje dus denk urine inderdaad. Vroeg nog of hij niet even kon ruiken maar dat weigerde hij.
Haha geweldig deze verhalen. Mijn man is inmiddels gewend aan gênante momenten. Ik lig in het ziekenhuis en hij krijgt genoeg mee. Een van de artsen in opleiding plaatste een eendenbek en zette hem niet goed vast vanwege vroegtijdige weeën schot die zo om zijn oren. Mijn man schoot in de lach en ik durf die arts echt niet meer aan te kijken..
Haha ja vreselijk. Gelukkig gaat het de laatste weken wel iets beter, maar hang nog steeds weleens boven het toilet helaas.
Had uiteindelijk een half glas vol gekregen. Maar weggegooid. Nu alleen nog druppeltjes . Ja echt top dit hahaha
Ik zie het ook al helemaal voor me.. Mijn genante momenten zijn niet zozeer lichamelijk, maar oh man, wat vergeet ik veel en wat ben ik afwezig.. Wij gingen laatst naar de opticien met onze zoon. Ik kom daar regelmatig voor mezelf en ken de medewerkers dus ook wel redelijk. De jongen die mij vaak helpt, hielp ons ook deze keer. Hij vertelde dat kinderen onder de 10 altijd eerst langs een oogarts moeten en dat zij de benodigde sterkte niet mogen bepalen, maar dat hij wel alvast een testmeting kon doen. M'n zoon had net daarvoor met héél veel moeite een bril uitgekozen die hij wel enigszins te doen vond, dus ondanks dat we 'm niet meteen konden bestellen, vroeg ik of ze het type en artikelnummer vast in het systeem konden zetten, zodat we de volgende keer niet wéér hoeven te zoeken en te passen. Nouja, goed, we liepen met z'n allen naar de computer en hij begon over m'n zwangerschap. 'Zo, dat is snel gegaan zeg, de laatste keer dat ik je zag, had je dit nog niet..' *Maakt handbeweging die dikke buik uitbeeldt*. Ik lachen, beetje over en weer praten, etc. Uiteindelijk zegt hij ineens 'Weet je al naar welk ziekenhuis je gaat?', dus ik vertel 'm naar welk ziekenhuis ik ga. Hij zegt 'Je weet wel dat de wachttijd hier zo'n 3 a 4 maanden is?'. Ik vond het al zo'n rare opmerking, want welke zwangere vrouw heeft er nou 3 a 4 maanden de tijd om te wachten? Het is niet dat je je zwangerschap even 'on hold' zet ofzo, maar goed, ik denk, ik praat maar gewoon een beetje mee. Hebben we dus een héél gesprek daarover, ik heb nog uitgebreid zitten vertellen dat we met spoed door zijn gestuurd en dus niet hoeven te wachten en uiteindelijk zeg ik; 'Oh, je had het helemaal niet over mij, je had het over de oogarts..' Echt, ineens klikte het. Echt, ik voelde me zó dom Ik kan echt alleen nog maar bezig zijn met dingen die gerelateerd zijn aan m'n zwangerschap, de rest van de wereld bestaat gewoon even niet meer Dit soort dingen gebeuren dus constant. Laatst ook, ik was vlák voor sluitingstijd bloed wezen prikken en de deur waar je binnenkomt was al afgesloten. De verpleegkundige die bloed bij me afnam, heeft nog helemaal uitgelegd welke kant ik op moest, welke andere deur ik moest nemen, en nadat ik klaar ben loop ik zo terug naar de deur waardoor ik binnenkwam. Die ging dus niet meer open en ik heb daar echt als een imbeciel staan wachten en om me heen staan kijken, me afvragend wat ik nu moest doen, tot zij uiteindelijk om de hoek kwam en ik me bedacht wat ze me een paar minuten nog uit had gelegd Ik heb trouwens wel een keer overgegeven in een parkeergarage, naast de auto. Ik kan jullie vertellen; de echo is daar vrij indrukwekkend. De geluiden uit de nieuwe Jurassic World-films zijn er niets bij
Ik moest net aan TS denken (sorry TS, in mijn hoofd hang je nog steeds boven dat glas ) en toen schoot me er nog eentje te binnen; Ik slik bloedverdunners tijdens de zwangerschap en bij het scheren ontstaan er vrij snel wondjes. Niet alleen op m'n benen, maar ook down under Laatst had ik een beetje bloedverlies, maar ik wist echt niet of dat door het scheren kwam (en even kijken gaat niet meer met die buik) of dat het nu echt bloedverlies was. Een paar keer heen en weer gelopen naar de wc, elke keer de papiertjes checken etc., maar het bleef doorgaan. Toen dacht ik, weet je wat, als ik nu het ziekenhuis bel en daar langs moet komen en ze komen er dáár achter, dan sta ik echt voor gek, ik maak er gewoon even een foto van, misschien kan ik daarop iets zien. Uiteraard kwam m'n man binnen terwijl ik daar met m'n broek naar beneden, opgetrokken benen en m'n camera in aanslag lag..
Rond de 35 weken lag ik bij de dokter op de onderzoektafel terwijl ze een aambei probeerde terug te duwen. Nogal gênant om er zo bij te liggen (en pijnlijk) en doelloos, want deze floepte telkens terug helaas en zei nog net geen 'koekoek'