Knuffel @Manque . Kinderen zijn kinderen en weten niet altijd de impact van hun gedrag, het zijn de ouders die ze hadden moeten corrigeren en begeleiden. Ik heb een hekel aan afwezige ouders.. @hier, Zoon, vriend en ik zijn al 2 weken ziek. We kunnen zowat een apotheek openen met al die medicijnen... View attachment 578027
Ik krijg hier gewoon tranen in mijn ogen van... Wat naar. Kwalijk gedrag van die kinderen, en nog kwalijker gedrag van die moeders.
Jeetje Manque wat erg zulke situaties. Ik snap dat je eigenlijk de energie voor de strijd niet hebt. Maar je mag zulke ouders echt aanspreken hoor.
Nogal! Als je dit als moeder hoort van je kind dan grijp je toch in?! Dat gezegd hebbende, heb ik hier zelf een vraag over. Mijn kinderen zijn (bijna) 5 en 4 jaar. Mijn vriendin heeft een gehandicapte zoon van 13 jaar. Het is inmiddels fysiek een grote jongen, verstandelijk is hij ongeveer 2 jaar. Hij praat enkele woorden en is motorisch vrij wild met zijn armen. Ik ken het kind al zijn hele leven, ben gek op hem, het is een lieve vrolijke jongen. Laatst was ik met mijn kinderen op bezoek bij mijn vriendin. Haar zoon knuffelt mijn kinderen dan, houdt hun te stevig vast en schreeuwt en gilt met zijn gezicht vlak voor hun gezicht (dierengeluiden bijv). Mijn kinderen verstijven dan en worden bang. Haar zoon kan er niets aan doen verder, hij wil met mijn kinderen spelen. Mijn vriendin probeert hem af te leiden en dat lukt deels. Ik voel me ongemakkelijk. Voor mijn kinderen is het heel intens maar ik wil mijn vriendin en haar lieve zoon ook geen ongemakkelijk gevoel bezorgen. Zijn er tips in deze situatie? Hoe leg ik mijn kinderen eea uit? Ik heb nu verteld dat het een grote jongen is maar van binnen een kind van twee, dat hij er niets aan kan doen en dat ik begrijp dat het voor hun wel heel spannend is. Ik had moeite met het uitleggen van 'gehandicapt zijn'. Edit: hiervoor keek hij niet veel om naar mijn kinderen maar dat is nu dus anders.
Jazeker Maar dan zou ik een gat in de bodem maken, zodat het teveel aan water eruit kan lopen en bij erge vorst kun je ze ook beter binnen zetten. Het is geglazuurd keramiek, dat gaat een leven lang mee.
Thanks @tuc @Adje @KleineLai en iedereen die nog meer gereageerd heeft, voor het medeleven. Vind ik aardig van jullie en het bevestigt het idee wat ik al had, dat de meeste mensen het niet zouden laten gebeuren en dat het absoluut niet de norm is om kinderen zo te laten roepen.
Ohja, heel lastig! Ik denk dat je vriendin ook een belangrijke taak heeft hierin. Ze kan haar zoon wel blijven corrigeren natuurlijk (dat doet ze al, maar dat blijft een proces). Ik snap wel dat je kinderen daar bang van worden. Mijn zoon kan soms ook veel te dichtbij komen, maar dan grijp ik wel in. Hij doet ook niks (is helemaal niet agressief en gilt ook niet), maar toch kunnen kinderen ervan schrikken omdat het onverwacht en moeilijk leesbaar gedrag is. Ik heb geen fantastisch advies voor je, ik denk dat het altijd wat ongemakkelijk zal blijven. Maar ik zou vooral je kinderen blijven toespreken en geruststellen wanneer ze contact met die jongen hebben. Als zij ontspannen, zal die jongen ook ontspannen gok ik. En vertel ze dat ze altijd HO, stop! mogen zeggen. Misschien kun je ze het gebaar leren voor 'klaar' (daar werken vrijwel alle instellingen voor verstandelijk beperkten mee), zodat ze hun grenzen kunnen aangeven bij knuffelen, spelen, gillen, dat soort dingen.
Graag gedaan, ik hoop dat het je helpt en dat jouw kinderen zich lekkerder voelen wanneer ze bij hem in de buurt zijn. Top dat je ze niet bij hem weghoudt trouwens, dat had ook nog gekund
Fransen houden van medicijnen, haha. Ik heb bronchitis en een keel -en urineweginfectie, zoon een keelontsteking. Hij heeft in principe geen echte medicatie maar wel oogdruppels, hoestdrank, neusspray, zetpillen om de hoest te kalmeren en pijnstilling. Maar hierdoor zijn we wel allemaal een beetje aan het opknappen eindelijk
De hond had een dikke teek en ik kon de tekenlasso niet vinden, halve kastje leeg gehaald, bleek hij in een la te liggen (man opgebeld en die wist het meteen). Zo’n kastje waarbij ik alles gewoon steeds opstapel, nou wel een goed moment om het echt eens op te ruimen.
@Jules! Ik sluit mij aan bij Manque. Vooral op het moment zelf tegen je kinderen blijven praten en uitleggen waarom hij zo reageert. En ik denk dat je vriendin er goed aan doet om ook haar zoon 'uit te leggen' dat jouw kinderen hiervan kunnen schrikken. Ook al zou haar zoon het zelf niet begrijpen, ik denk dat het fijn is voor jouw kinderen om te horen dat jouw vriendin ook ziet dat het voor hen wat gek is en dat ze het in ieder geval probeert uit te leggen aan haar zoon. Iets als 'ik weet dat je het heel leuk vindt dat x en x hier zijn, dat is ook heel leuk. Oh, ze schrikken een beetje omdat jij zo blij bent, doe maar zachtjes'. Ofzoiets hoor. Het laatste stuk van zachtjes doen is niet helemaal lekker geformuleerd maar ik denk dat het idee duidelijk is.