Bij ons ging het fietsen dan weer anders. Ik had de zijwieltjes er al afgehaald, maar we hadden nog niet geoefend. Vraagt mijn dochter: ‘zullen we nu gaan oefenen?’. Ik leg uit dat ik eerst het gras wil maaien, maar dat ik daarna wel samen met haar wil oefenen. 10 minuten later ben ik haar kwijt en vraag aan de oudste waar ze is. ‘O, die rijdt rondjes op de parkeerplaats.’ En van die grappige dingen: We gaan naar de dierentuin. Vraagt ze: ‘zijn we al wel eens vaker in deze dierentuin geweest?’ Ik denk na en zeg haar dat we hier nog nooit zijn geweest. Komen we bij de ingang, zegt ze: ‘ja hoor, hier zijn we al wel eens geweest! Met die en die en de olifanten zijn daar en de apen...’ Pas thuis kwam ik erachter: we waren er idd al eens geweest. Toen ze twee was...
De boost waa hier overigens net een jaar ouder, maar je kunt het bouwen natuurlijk samen doen. De app werkt bijna vanzelfsprekend en dit wordt lerenderwijs opgebouwd.
Wat ik vooral lastig vind aan een slimme kleuter is dat mijn oudste anderhalf jaar ouder is, maar dat kleine zus cognitief voorloopt op haar en dat ze volgend jaar ook nog eens bij elkaar in de klas komen. Pffff
Dat lijkt me inderdaad ook lastig; hier schelen ze maar 1 klas met bijna 2 jaar leeftijdsverschil. Maar ze loopt zeker niet voor op zoon, die loopt namelijk ook voor. Ik hoop ook echt dat verder versnellen niet nodig gaat zijn hier. Sowieso zijn de meiden uit klas van zoon met andere dingen bezig dan dochter; ze blijft ook gewoon een meisje van 6. Ik ben ook heel benieuwd hoe de jongste het gaat doen. Ze deed het zo lekker rustig aan, maar sinds 2-3 maanden is ze goed gaan praten en nu gaat ze als een speer en snapt ontzettend veel.
Pppfff dat lijkt me heel pittig voor iedereen. Dat betreft ben ik heel blij dat mijn zus ouder is en niet jonger.(die is ook slimmer dan gemiddeld) ik ben dat betreft erg gemiddeld. Hoe vat je oudste het op? Vond het zelf heel lastig, het slimme was niet bepaald erfelijk en ik was ook compleet anders dan mijn zus. Misschien een andere tijd maar we werden veel vergeleken.
Dat kijk eens wat mijn kind kan hebben we niet zo'n last van. Hij doet dat betreft ook "domme" dingen om te compenseren. Bijvoorbeeld toen hij een paar maanden oud was en wij bij het consultatiebureau zaten waren ze verbaasd dat hij het blokje van de ene hand naar de andere kon doen. (Was schijnbaar voor die leeftijd al vroeg) om vervolgens meteen er na zich zelf te slaan met dat blokje. We hebben ook weinig vergelijkingsmateriaal in de omgeving dus voor ons lijkt het niet zo bijzonder. Vond dat hij wel met sommige dingen optijd was. Vind nog steeds dat hij vlot is. Zijn papa is ook altijd erg vlot geweest met cijfers, lezen, rekenen etc dus het was meer herkenning. Het lijkt me makkelijker wanneer je rond het gemiddelde zit. Er boven als er onder brengt toch vaak nog iets meer moeilijkheden mee.
Ik vind het zo leuk om te zien dat mijn jongste weer op een heel andere manier slim is dan de oudste. Oudste was echt “school-slim” met 4; kende alle letters en kon tellen tot 100 en kende tientallen dinosaurussen bij naam... nu nog ligt zijn interesse duidelijk bij “natuur - en wetenschap” Jongste van nu 4 daarentegen, heeft vooral belangstelling voor geschiedenis. Ik kan hem uren voorlezen over Grieken, Romeinen, Vikingen ... dol op kastelen en ridders. Laatst een boek voor de oudste over Griekse mythologie gehaald, maar mijn jongste zoontje had er veel meer interesse in... terwijl het echt moeilijke verhalen waren. Vorige week bracht ik hem naar bed en zegt hij: mama, de Vikingen gaven mensen die dood gingen zwaarden en speren mee voor in Walhalla ... maar toen oma dood ging mocht ik een teddybeer in haar kist leggen.... waarom dan? Waarom heeft oma die teddybeer dan nodig? Dat zijn dan wel van die kippenvelmomentjes... dat ik denk “oh je bent echt veel te slim voor 4 jaar”
Mijn oudste is heel onzeker. Heeft meer dan eens gevraagd: ‘mama, hoe kan dat nu, dat fiene pas vier is en kan lezen (fietsen, zwemmen, vul maar in) en ik nog niet, terwijl ik al 6 ben???’ Haar duidelijk gemaakt dat iedereen weer goed is in andere dingen. Heb wat voorbeelden genoemd en daar was ze toen tevreden mee. Maar ik merk dat ze nu ook heel krampachtig probeert te gaan lezen en ik vraag me af of ze het echt wel leuk vindt of dat ze vindt dat het ‘moet’. Bij het naar bed brengen vraag ik ‘Wat wil je vanavond?’ (Bij fiene leest zij mij eerst een kort verhaaltje voor en daarna ik haar). En dan wil ze toch altijd ook zelf lezen. We zijn de kinderen bewust los van elkaar naar bed gaan brengen, zodat ze allemaal hun eigen momentje op eigen niveau hebben. Maar ja, als je straks bij elkaar in de klas zit dan worden deze verschillen wel heel erg duidelijk. Heel eerlijk... ik heb heel lang gedacht dat mijn oudste achter liep. Ik ben/was ook nogal van de snelle en vond het dus normaal dat als je tegen een kleuter zegt ‘een u en een i samen is ui’, dat ze dat dan gelijk onthouden. Maar mijn oudste blijkt gewoon ‘op niveau’. De middelste een stukkie sneller. En dat uit zich helaas in bijna alles. Had zo gehoopt dat mijn oudste bv sneller zou zijn met zwemmen. Ze zijn gelijk gestart en ik heb wekelijks geduimd of de oudste alsjeblieft iets eerder naar een volgend bad zou mogen dan de middelste. Al was het maar een week. Maar nee. De middelste zwemt alweer in badje 3 en de oudste nog láng niet... Ik vind het soms echt zo sneu Daarentegen is mijn oudste echt een heel zachtaardig en gevoelig kind. Zal altijd eerst kijken wat ze kan delen met een ander. Terwijl Fiene gewoon graait en zorgt dat ze zelf voldoende heeft. Ik hoop dat mijn oudste dat, als ze wat ouder is, ook kan zien en dat als waardevol kan voelen.
Wat ontzettend lastig, empathie is een zeer waardevolle eigenschap wat niet gewaardeerd wordt door een kind omdat ze dat nog niet in kunnen zien. Heel goed om wel het verschil te zien maar bij beide hun kwaliteiten er uit te halen. Wel lastig omdat je aan de jongste wel wil laten weten dat ze iets goed doet maar niet de focus op moet leggen. Jullie situatie is dat betreft extra moeilijk omdat ze bij elkaar in de klas komen. Heel benieuwd hoe school daar mee omgaat. Al over gehad met de school? Fantastische dat jullie de bed tijden los hebben gedaan, ieder heeft zijn eigen 1 op 1 tijd zonden competitie. Blijven praten zal denk ik echt blijven helpen. Je oudste dochter zal er mee om moeten gaan dat de jongste sneller is en dat is niet gemakkelijk. Jullie helpen haar goed dus dat zal echt wel goed komen!
Onze dochter is ook heel compentatief, zeker naar haar broer toe. Wij kregen als tip van de orthopedagoog om ze samen een project te geven en ze het dan ook echt samen laten regelen. Ze mogen nu een keer in de twee weken samen koken; uitzoeken wat we eten, boodschappen doen, koken enz. Ze hebben dat nu twee keer gedaan en dat is echt een succes.
Ik hou niet vd druk die het op kinderen legt. Ze kunnen nog zo lang leren en presteren, waarom nu al starten? Laat ze lekker ontdekken wie ze zijn, in hun eigen tempo, met alles tegenvallers erbij (zoals verveling, etc).
Hun eigen tempo... je hebt helemaal gelijk. Maar welk tempo is dat? Dat lijkt heel simpel, maar dat is het soms niet. Dat is namelijk niet (altijd) leeftijd gebonden. Net naar een museum geweest. Mijn dochter kan uren zoet zijn met zo’n audio-tour. Wil, in dit geval, alles weten kver het ontstaan van Ameland. Kan ik zeggen: ‘sorry kind, past niet bij je leeftijd. Maar zo werkt dat niet. Op school ging madam krassen ipv tekenen, want dat deden anderen ook. Dan kan ik toegeven en zeggen: je hebt gelijk! Dat past veel beter bij je leeftijd. Maar voor je het weet kakken ze in en kwijnen ze weg. Met onhandelbaar gedrag tot gevolg. Tis niet dat ik er lol in heb mijn kind van alles te leren. Soms zelfs in tegendeel. Als ik de zoveelste vraag over Pluto krijg (hoe ver is dat, waar bestaat die uit, hoe lang doe je er over om daar te komen stel dat dat mogelijk was???) dan heb ik het ook echt wel gehad. Het is zoeken naar de balans: tot waar kan ik m’n kind vólgen en op welk moment heeft het juist stimulans, een duwtje nodig. (Vergelijk het met leren lopen. Ik denk dat geen enkele moeder op de bank afwacht tot het kind de eerste stappen zet. Ook dit wordt aangemoedigd, al dan niet geholpen door een paar ouderlijke handen, zodra je het gevoel hebt dat je kind daar aan toe is).
Tja, ik ben het in de basis hier wel mee eens, maar als je kind bijna depressief is door het aanpassen/onderpresteren, moet je hier zeker op ingrijpen en is aanmodderen geen optie. Daarnaast hebben wij onze dochter niet gepusht, zeker niet met de schoolse dingen, maar dat heeft zij zichzelf aangeleerd.
Zoals andere ook aangeven bij een kind dat vooroopt valt er niet altijd wat aan te modderen. Je hoeft ze nietde hele dag te entertainen maar moet wel wat meer aandacht/motivatie/hulp hebben. Je kan ze slechts tegenhouden. Wat moet ik dan zeggen tegen mijn zoontje je hoeft de letters nog niet te kennen en waag het niet om de letters te koppelen tot woorden. Zodra ik frustratie zie wijzen we hem er wel op dat hij het nog niet hoeft te kennen. Wil hij verder gaan we er in mee. Hij is enthousiast wanneer hij dingen zoals puzzels op kan lossen, gek op nieuwe dingen.
Graag gedaan, vandaar ook dit topic, een plek om dingen uit te wisselen als frustraties aan te geven en weer te relativeren. Je zit gewoon in een extra moeilijk pakket, onze uk is alleen dus niemand die extra druk voelt. Jullie hebben meer dingen om af te wegen en te bedenken hoe je dit moet aanpakken. Weet je al hoe de school het aan gaat pakken tussen de 2 meiden? Misschien ook eens kijken of je de oudste weerbaarder kan maken, een eigen sport bijvoorbeeld. Onze zoon zit op judo en er zitten ook meisjes bij die heel verlegen zijn en nu langzaam steeds vrijer voelen.
Vind ik dus ook, mn omdat ik gewoon zie dat dit kindje eronder lijdt. Hij is zwaar op de hand geworden, zelfs in een speeltuin staat hij ernstig om zich heen te kijken ipv leuk meedoen met anderen. Breekt in een driftbui heel de klas af en roept dat hij zo dom is. Als hij een keer niet het goede antwoord weet.
En juist daarom moet je HB kinderen goed begeleiden. Ze denken en leren anders dan ‘normale’ kinderen en als dat negeert, kunnen dit soort dingen gebeuren. Geen idee of dit kind HB is, maar dit soort posts geven wel aan hoe er over HB wordt gedacht en hebt onbegrip waar HB kinderen (en hun ouders) tegenaan lopen.
Ik denk dat er van beide kanten veel missers worden gedaan: HB-kinderen bij wie het niet wordt herkend en anderzijds kinderen die niet HB zijn maar waarbij de ouders dit dolgraag wel zouden zien. In beide gevallen een risico voor de ontwikkeling. Ook in die gevallen lijkt enige begeleiding mij op z'n plaats. Ik merk wel dat het beeld van hoogbegaafdheid in mijn omgeving een stuk idealer en mooier is dan het werkelijk is. Ik heb een neef die HB is en die heeft zijn draai nooit echt gevonden. Hij mismatchte met klasgenoten en andere kinderen en nu met volwassenen, en juist omdat hij het vermogen heeft daartoe is hij zich enorm bewust van die mismatch. Gelukkig heeft hij nu een lieve vriendin die hem begrijpt, maar kinderen wil hij bv niet omdat hij niet wil dat die hetzelfde voelen als hij als kind.