hallo dames, Mijn zoon doet sinds zijn geboorte best veel huilen. In het begin kon ik daar prima tegen maar na 6 maanden begon zijn gehuil me steeds meer tegen te staan. Nu is hij 10 maanden en word ik al geïrriteerd als hij maar begint te piepen. Het stadium voor het huilen. Het gaat me echt door merg en been en kan het niet meer aanhoren. Lichamelijk reageer ik er ook op. Ik krijg het dan warm en begin te zweten. Gek genoeg is dit voornamelijk overdag. Als hij 's nachts huilt blijf ik wel rustig en kan ik het aan. Dan raak ik juist geïrriteerd als mijn man boos doet omdat hij hem hoort huilen. Ik heb ook nog een dochter van 2 en die huilt ook wel maar daar heb ik geen problemen mee het is alleen als mijn zoon huilt. ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met dit topic wil maar wil voornamelijk even mijn verhaal kwijt. En misschien zijn er meer mama's die dit hebben.
Verder is het volkomen normaal. Hard huilen is echt heel erg vervelend. En genoeg ouders worden er echt gek van. Niets om je schuldig over te voelen.
Ik herken het! Mijn oudste huilde heel erg veel en piept nog steeds om elke scheet. Ik bleek een angststoornis te hebben. Mijn jongste huilt lang zo veel niet en is heel tevreden maar ik raak ook in de stress als hij zn dag niet heeft en meer huilt dan normaal. Ik werk in de kinderopvang en daar heb ik geen problemen met het huilen. Daar kan ik het veel beter relativeren
Hier de eerste periode met 15-21 uur per dag kneiter hard gegil/gehuil gezeten en ik vlieg ook de gordijnen en de muren nog in als dat toontje voorbij komt. Daarentegen als ze valt oid of zich zeer doet kan ik t prima hebben maar de 'klaag/mekker huil' kan je me wegdragen. Was maar 6-7 weken dat extreme huilen, maar ze is nu 1.5 jaar geweest en ik kan dr nog steeds niet tegen. Enige wat hier helpt is saliethee voor mama (niet gebruiken bij bv, remt je productie) en oordopjes met muziek in. In de rotste periode ging hier de metal muziek aan in oordopjes, of supervrolijke salsa moest een counter hebben voor haar toontje. Heb op reguliere dagen ook de radio aan, dan focus ik me meer daar op dan op haar toontje. Tis een stress reactie die je ervaart, daar moet je iets op vinden zodat je wel met de stress om kan gaan/kan verminderen als het huilen/klagen erbij hoort elke keer oppaklen om dat toontje te vermijden ga je vrees ik spijt van krijgen,dan zal je dat consequent elke keer moeten doen. Weet niet hoe jij met je energie zit, maar ik pas ervoor. Ik ga meestal rommelen in t huis en muziek werkt hier altijd. Maar dat zijn de dingen die mij geleerd zijn toen ik tegen een burnout aan zat vanwege mn oude werk, sommige dingen zijn meervoudig toepasbaar
Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee zit. Dank jullie wel voor tip van de muziek aanzetten. Ik ga dit zeker doen als hij weer begint.
Onze oudste was een huilbaby. Ik kon op een gegeven moment geen huilende baby meer horen, nergens niet, of ik wilde het al op een rennen zetten. Toen onze jongste geboren werd bleek ik daar toch meer last van te hebben dan dat ik dacht en ik ben daar dus ook voor geholpen dmv therapie. Ik zou zelf even een babbeltje maken met iemand, al is het maar de huisarts
Heel herkenbaar! Huilbaby die 10-12 uur per dag huilde. Nog steeds wat stress als ik huilende baby's hoor. Ik kan zelfs niet meer het nephuilen van mijn dochter horen, als ze speelt ofzo.
Herkenbaar. Bij mij is het een bijverschijnsel van vermoeidheid. Ik ga niet zweten, maar krijg het benauwd en/of pijn in mijn rug (doordat ik mijn spieren raar aanspan). Een stressreactie, zoals iemand anders al schreef. Ik begon dan als een kip zonder kop rond te rennen en van alles te doen om het huilen te stoppen (wat natuurlijk niet werkt als ik in die staat ben). Ik probeer nu even pas op de plaats te maken. Concentreer me op de strikt noodzakelijke taken en de verzorging van de kinderen. Ik ga een tijdje vroeg naar bed en heb met mijn man een plan de campagne gemaakt voor de komende tijd. Kortom, ik probeer meer rust te nemen en meer rust in huis te creëren. Zodra hij begint te huilen adem ik eerst even diep in en uit... Het lijkt te werken. Misschien is het ook iets voor jou? Hoe dan ook, hou je taai. ♥
Irritante is, hoe harder jij in de stress schiet, hoe irritanter zij lijken te kunnen huilen. Ze gaan al harder omdat ze jou voelen stressen...hele smerige leercurve voor geduldstraining. Enige grote voordeel was dat elke "ellendige" sprong t bij laaaaaaange na niet haalde met wat we al gehad hadden, wij hadden de bootcamp immers al gehad en met licht gewicht al geleerd wat wel en niet werkte met haar. Ik schoot er niet lager voor de gordijnen in overigens, maar delegeerde t wel een stuk makkelijker naar mn man, die kon er beter tegen dan ik. Hij voelde zich redder in nood (totdat ik hem moest gaan redden) en ik besteedde uit, heb ik toch nog wat geleerd van die kleine!
Ik heb hem gisteren even laten huilen. Hij moest naar bed maar begon gelijk te krijsen. Ik ben gelukkig rustig gebleven heb hem een knuffel gegeven zijn muziekje aangezet tutje gegeven en zijn kamer af gegaan. Ik kon hem beneden horen huilen. Ik had het geluid van de babyfoon uitgezet. De tussendeur dicht gedaan en rustig gewacht tot hij sliep. Die 10 minuten duurde erg lang maar heb me geconcentreerd op mijn dochter en met haar gespeeld. Na 10 minuten sliep hij.
Pittig is dat! Ik herken het. Bij mijn dochter had ik het erger omdat ik en depressie had en ze was een huilbaby. Bij mijn zoontje nu minder maar goed hij is nog erg klein en gebruik veel de Draagzak dus afwachten hoe het straks gat als hij ouder is maar ik sta er nu al heel anders in.
Ik ben wel de laatste die tegen je zal zeggen "gewoon laten huilen". Maar weet je, als je het even niet in huis hebt en ze zijn gewoon moe, of overprikkeld, dan is er eigenlijk niks anders dat je kan doen. Bovendien is je zoon geen klein baby'tje meer en sommige kinderen huilen even voordat ze in slaap vallen. Mijn dochter heeft dat heel lang gedaan. Hoe dan ook, het aller belangrijkste is dat jij je er goed bij voelt. Elke keer dat je rustig blijft en met een goed gevoel handelt is winst. Zoals Cesar altijd zegt: calm assertive energy & be the pack leader.
Hij is al vrij snel over prikkelt. Heeft op al heel erg jonge leeftijd last van nachtangsten.( Door CB en huisarts geconstateerd) hij heeft moeite met het verwerken van de dag en dat komt er dan ook s nachts uit. Dus voor het slapen gaan huilen zal daar ook wel een rol in spelen. In het begin ging ik gelijk naar hem toe als hij huilde, dat deed ik bij mijn dochter ook. Maar de laatste tijd vind hij het een feestje als we naar hem toe gaan. Hij is soms ook best wel een driftkikker. Als hij niet gelijk zijn zin krijgt gaat hij heel zielig huilen. Daar heb ik het meeste moeite mee. Dan zit hij echt te hieehieehieee. Ik vind het idd een goede van Cesar. Bij mijn dochter had ik daar nooit problemen mee om dat te onthouden. Ik ga er nu ook maar eens wat meer aan denken.
Belangrijkste is dat jij overeind blijft. Die kleine ligt veilig kan in dat bedje niks mee gebeuren. Aan een mama op dr tandvlees heeft geen enkel kind iets, je hebt maar een batterij en al doe je je best het blijft er nog steeds maar 1 en die kan ook leeg. Kan prima zijn dat vanwege die prikkelgevoeligheid die 10 minuten afkoelen alvorens te slapen er gewoon bijhoren, een kwestie van ontdekken en alert blijven, elk kind is anders. Zolang ze niet volledig over de toeren gaan (angst/pijn) en in overkill modus, dat hoor je zonder babyfoon ook nog wel, kan t naar mijn idee echt geen kwaad en bij overkill modus krijg je t gezien je historie en huidige toestand toch niet voor elkaar om er niks aan te doen, ik durf te wedden dat je dan al halverwege de kamer bent eer je er erg in hebt. Nachtangsten begon hier met 10 maanden, weet niet of t vroeg of laat is maar ik vind die best lastig omdat ze ook nog eens verschillen van elkaar. Wat haar de ene keer lijkt te kalmeren helpt de andere keer weer totaal niet. Tot dusver nog t meeste succes door dr tegen me aan te houden en zachtjes voor dr te zingen (song of durin (ja wij zijn nerds) clamavi de profundis versie (youtube) ). Tis een muziekfreakje hoor, dus dat werkt wel mee, maar het blijft nog zoeken naar de constante.
Heeeel herkenbaar! Die van mij heeft maar 2 standen. Aan of uit. Die kan me krijsen! Ongekend talent. En zo mega schel en hard. Topcombi. Ik kreeg er soms ook hartkloppingen van, zweten. Wat was ik t soms beu. Vond t heel erg van mezelf dat ik t huilen zo zat was. Nu anderhalf jaar maar nog steeds n temperament om u tegen te zeggen. Driftig, woest als iets niet lukt of iets niet mag. Ze zeggen wel eens dat jochies meer huilen. Nou, de mijne absoluut! Sterkte!!
Ik heb wel gemerkt dat T ook rustig wordt van muziek en dan met name van I see fire. (Ook een grote nerd hier) maar ook de andere rustige liedjes uit de films. Met name die van de dwergen.