Ik onthou de verjaardagen van mijn ouders, broertje, zusje en man en dat zijn ook de enige verjaardagen waar ik naartoe ga dus dat komt goed uit. Voor mij zit vriendschap of eenzaamheid niet in het wel of niet bezoeken van verjaardagen. Wat jij omschrijft: elkaar sleutels hebben en de WC-deur openlaten om door te kletsen, kinderdates en bij elkaars bevalling zijn... daar moet ik echt niet aan denken. Ik heb gewoon geen behoefte aan dat soort intimiteit met vrienden, krijg er een beetje de kriebels van. We komen in veel verschillende vormen en maten
Dat snap ik hoor dat iedereen andere behoeftes heeft. Maar jouw behoeftes en je manier van leven (zoals je omschrijft) komen op mij heel eenzaam over. En niet perse door de verjaardagen maar je hele verhaal geeft mij dat gevoel.
Ik heb behoorlijk wat vrienden en ik heb naaste (eerstelijns!! ) familie en een liefhebbende partner. Dus ik snap niet waarom dat mijn verhaal jou dat gevoel geeft. Zegt niet echt iets over mij, denk ik.
Gelukkig maar, het zal hem wel gezeten hebben in het stukje afstandelijke wat je zelf omschreef. Niet onthouden van verjaardagen, elkaar niet onvoorwaardelijk helpen, niet elkaar steunen op begravenissen enz. Maar ben blij voor je dat jij dat op een andere manier vind.
Ik schreef dat niet, maar kan mij er wel in vinden. Overigens onthoud ik zelf alle verjaardagen etc en zou ik persoonlijk wel iemand willen steunen indien nodig, maar heb daar zelf absoluut geen behoefte aan en soort zoekt soort zeg maar.
Vriendschap is voor mij heel belangrijk. Ik noem niet gauw iemand een vriendin, maar voor al mijn vriendinnen ga ik door het vuur en ik heb alles voor ze over. Ik ben een keer door mijn beste vriendin in de steek gelaten en dat heeft me zo vreselijk veel pijn gedaan dat ik een paar jaar niemand meer vertrouwde en geen nieuwe vriendinnen durfde te maken, gelukkig ben ik daar nu wel overheen. Maar iemand met wie ik af en toe afspreek en een beetje klets is voor mij gewoon een kennis en geen vriendin. Merk dat dat voor anderen vaak wel anders is.
Vriendschap is voor mij je verbonden voelen met iemand, elkaar waarderen zonder dat je er iets speciaals voor hoeft te doen. Dat je als het nodig is altijd op iemand kan rekenen, ook al komt dat weinig voor. Ik heb een vriendin die ik soms jaren niet zie, we zijn behoorlijk uit elkaar gegroeid. Zij ergert zich daar mateloos aan, maar op de een of andere manier komen we elkaar toch steeds weer tegen. Onontkoombaar.
Volgens mij bedoelde je iets dat ik schreef? Voor de duidelijkheid: ik vind mijn vriendschappen niet afstandelijk, wat ik schreef was 'Ik denk dat zelfs mijn meest innige vriendschap nog afstandelijk is voor de meeste mensen.' Ikzelf vind de vriendschappen die ik heb wél innig en belangrijk, op zielsniveau. Het is maar net waar je behoefte aan hebt, denk ik.
Ik kan me heel erg vinden in de openingspost. Verder herken ik wat Manque zegt gedeeltelijk. Ik heb een hekel aan ‘bevriend zijn’ met een hele hoop mensen waar dan allerlei verplichtingen en gezamenlijke activiteiten aan vast zitten. Vooral die ongeschreven regels/verwachtingen, daar ben ik gewoon echt niet goed in. Playdates met kinderen heb ik genoeg in mijn (schoon)familie (man heeft 8 broers en zussen) en daar kan ik oppervlakkig ook allemaal prima mee. Winkelen doe ik het liefst alleen, met mijn moeder of een nichtje waar ik praktisch als zusje mee opgegroeid ben. Ik heb 1 echt hele goede vriendin, wat ik het meest kenmerkend vind aan onze vriendschap is dat het in goede en slechte tijden is. Daarnaast dat het voorkomt dat we elkaar een heel aantal weken niet spreken maar dat het daarna altijd weer is/voelt als voorheen. Zij is gelukkig ook een type wat niet om de hete brij heendraait of snel beledigd is en het dan niet zegt ofzo. Dat soort mensen kan ik helemaal niks mee en volgens mij zijn die er best veel Dat je ‘in nood vrienden leert kennen’ vind ik heel erg waar. Ik heb de afgelopen maanden in een flinke dip/depressie gezeten na de bevalling en die vriendin bijvoorbeeld vroeg heel regelmatig hoe het was, ook al zat ze zelf ook in de sores en heeft ze geen idee hoe het voelt om depressief te zijn. Ook bracht ze soms zomaar eten. Dat vind ik nou echt ‘er voor iemand zijn’. Van mensen waar ik dit eerder van verwacht had heb ik welgeteld 2 of 3 appjes gehad ‘hee hoe gaat het?’ zonder dat ze ook daadwerkelijk op antwoord zaten te wachten. Ik bedoel het niet bitter maar je weet dan wel weer even waar je staat.. Edit: Nu ik erover nadenk; die laatste mensen zijn eigenlijk vooral heel erg met zichzelf bezig. Vriendschap is denk ik juist oprecht geïnteresseerd zijn in de ander. Sorry voor mijn langdradigheid
Scheelt mij typen haha. Precies het zelfde. Vanaf ons 4de vriendinnen en helaas woont ze verder weg. We zien elkaar 2 a 3 keer per jaar maar voor mij wel echt een goede vriendin. Dondag gaan we samen naar een concert dus dat word lachen
Heel leuk Ik zou mijn dochter ook zo graag zo'n vriendin wensen....Ze had een allerbeste vriendin, deden alles samen, totdat haar moeder besloot dat haar dochter met iedereen vriendjes moest zijn, ipv zoveel met mijn dochter te ondernemen..... De meisjes vonden het verschrikkelijk, maar het vriendinnetje moest zich "meer oriënteren op andere kinderen"....En dus mochten ze nog maar 1x pm met elkaar spelen. De juf werd geïnstrueerd dat ze op het schoolplein wat meer uit elkaar moesten, mochten niet meer naast elkaar zitten van de moeder (heeft de school uiteraard weinig op uit gedaan). Maar toen gingen ze de klassen splitsen en is het vriendinnetje in een andere groep gekomen als mijn dochter. Zij denkt dat de moeder van haar vriendinnetje dit geregeld heeft (wat niet zo is uiteraard) Maar wát een verdriet hebben beide meisjes gehad.....Ze spelen nu nog maar nauwelijks op school met elkaar en bij elkaar wil ik ze inmiddels eigenlijk helemaal niet meer hebben met zo'n geschifte moeder.....Echt absurd.
Vriendschap is voor mij heel belangrijk. Samen kunnen lachen, maar ook zeker samen kunnen huilen. Ik zie mijn vrienden soms elke week en dan weer weken niet, maar als ik ze zie is het goed. En als ik ze nodig heb of zij mij, dan zijn we er voor elkaar. Ongeacht hoe druk we het hebben.
Ik vind vriendschap zo lastig. Ik ben een paar keer flink gekwetst waardoor ik het lastig vind om heel veel energie in vriendschappen te steken. En dan bedoel ik echt het emotioneel openstellen enzo, daardoor blijven de meeste vriendschappen die ik heb redelijk oppervlakkig.
Ik heb 4 vriendinnen waar we 1x per 2 maanden mee uit eten gaan 2 daarvan zijn echte vriendinnen in de zin van die kennen mij het beste en heb ik een super klik mee... een blik zegt vaak al genoeg en we kunnen elkaar tijden niet zien er is geen enkele verplichting en dan ineens zien we elkaar weer We weten van elkaar wat we nodig hebben in goede en slechte tijden dat is voor mij vriendschap
Nouja wat sneu zeg voor je dochter en haar voormalige vriendin. Kijk ik snap best dat het best eens goed is met een ander te spelen maar ik trok uiteindelijk ook het meeste op met mijn beste vriendin omdat ik daar nou eenmaal het leukste mee kon spelen. En dat merk ik nu nog want dat is de enige vriendin die ik van vroeger nog heb. Echte jammer, hoop voor je dochter dat ze wel weer leuke vriendinnen heeft gevonden.
Ze heeft sinds de kerst een nieuw meisje in de klas waar ze het goed mee kan vinden. Ook een heel leuk meisje, aardige ouders. Wat alleen wel jammer is, is dat het meisje het syndroom van Noone heeft, waardoor ze soms te moe is om te kunnen spelen of aan andere activiteiten mee te kunnen doen. Ze moet ook vaak naar het ziekenhuis, wat voor het meisje best lastig is. Wat ik dan wel heel erg mooi vind om te zien is hoe mijn dochter daarop reageert: ik vertelde haar dat haar vriendinnetje een handicap heeft (je kunt het duidelijk aan haar zien) en mijn dochter snapte er niks van, want zij ziet het niet. Voor haar is haar vriendin net zo gewoon en normaal als de andere kinderen in de klas. Ze weet wel dat ze vaker ziek is en dat ze problemen met haar hartje heeft en dat ze daarom als ze samen spelen wat rustiger spelletjes moeten doen en dat gaat prima. Maar ze ziet niet aan haar dat ze wat mankeert. Geweldig om te zien hoe kinderen totaal geen vooroordeel hebben!!
Ik herken ook veel van wat @Manque schrijft. Vriendschap is voor mij niet dingen voor elkaar doen en allerlei dingen samen doen. Als ik zie hoe mensen om me heen met vrienden omgaan krijg ik het soms plaatsvervangend benauwd. Ik heb geen vrienden die ik al jaren ken, omdat ik totaal geen gemeenschappelijke zaken meer heb met mijn vrienden van toen.