Dat was inderdaad nog een van de meest enge. Dan heb ik het nog niet eens over de keren gehad dat ik iemand achter me voelde staan, ademen hoorde en voelde (en echt geen tocht, dat voelt...anders, kan het niet uitleggen) of mijn naam hoorde roepen. Ik schijn als kind zijnde ook iemand bij me gehad te hebben. Ik kende hem als een vriendelijke meneer,beetje mager, beetje blauw/grijzige kleur in zijn gezicht en op zijn handen.hij sprak nooit tegen me, maar gebaarde als ie wat wilde. Mijn moeder vond het maar vreemd allemaal, en nam me mee naar een of ander paranormaal vrouwtje. Ik zal nooit meer de uitdrukking op haar gezicht vergeten toen dat vrouwtje schijnbaar dezelfde vriendelijke man over de muren zag kruipen, vloekend, en allerlei groteske gebaren naar haar makend. En we moesten snel maar weer naar ons eigen huis gaan...
Ik beken dat ik zojuist mijn man heb geappt of hij alsjeblieft uit bed wilde komen om me op te halen uit de woonkamer. Ik durfde me niet te bewegen Tevens beken ik dat ik 'duizeligheid' als excuus heb gebruikt
Ik geloof wel in geesten. Ik heb ook slaapverlamming en was vandaag zo ziek dat ik mezelf niet wakker kreeg en heb wel meerdere keren hele enge slaapverlammingen meegemaakt. Maar dat doet mijn Lymeziekte. Ik weet niet of dat uittredingen zijn naar een andere wereld maar ik hoop echt van niet
Ik snap je helemaal! Ik lig ook bijna verstijfd van angst op de bank. Gelukkig is mijn vriend net thuis gekomen
ik zal ook bekennen: ik ben voor de dingen die ik mee maak meestal niet bang (op een enkele keer dus wel, maar normaal niet) Maar ik durf absoluut geen 5 min een horrorfilm te kijken en in het spookhuis op de kermis krijg je me met geen 10 paarden in
Vriend heeft netflix aangezet. wat denk je: een enge thriller hooo ik ga wel verder op Zwangerschapspagina.
Heel serieus. Ik ben daar extreem gevoelig voor. Wil er niks van zien en niks van weten. Het lullige is alleen dat dit onderwerp mij wel enorm aantrekt en dat als ik eenmaal aan het lezen ben (of docu's daarover aan het kijken ben) ik er niet mee kan stoppen. Gevolg is dan wel dat ik het echt in mijn broek doe en overal waar ik loop iets denk te voelen.
Ik vind het juist mooi wat je schrijft over de vlinder en zonnebloemen.Daar ben ik niet bang van. Toen ik mijn mk had gehad was ik in Oostenrijk en zag een dubbele regenboog terwijl ik veel met regenbogen bezig was die zwangerschap. Vond het een teken of een kusje van mijn kindje.
Ik heb hier ooit eens een topic over geopend dat ik niet ademde omdat ik dacht ergens anders gevangen te zijn. Dat was pas echt eng. Ik voelde dat ik niet ademde maar kon er niets aan doen. Uiteindelijk ben ik toch wakker geworden met hele heftige paniekaanvallen.
Veel beter! Hoe minder ziek ik word,hoe minder van dit soort enge dingen. Ik was ook niet zo blij dat het vandaag weer gebeurde maar over een maand voel ik me beter
nou, ik ben er niet dagelijks mee bezig of zo, ik hou me er ook niet mee bezig, maar het overkomt me dus wel met enige regelmaat. Ik probeer me er zoveel mogelijk van af te sluiten, maar als je het zo vaak meemaakt, vergeet je dingen ook wel eens. Zoals nu ben ik er over aan het schrijven en komen de voorbeelden wel weer 1 voor 1 binnen, ik kan zo nog wel 20 voorbeelden opnoemen. Soms is het ook gewoon heel lastig, ook voor mijn omgeving. Zo zijn er maar een paar mensen die weten dat ik hier last van heb en nog minder weten in welke mate. Zelfs mijn man vertel ik niet alles wat ik op dit gebied mee maak/heb meegemaakt. Want dan kan ik wel bezig blijven geloof ik. En het is dus ook een soort dubbelleven. Want mijn kinderen vragen natuurlijk net als alle kinderen wel eens angstig: mama, bestaan spoken? en dan zeg ik altijd ter geruststelling: nee hoor, spoken bestaan niet. Mijn dochter (die dus de buurman in haar kamer zag) heeft dit verhaal maar 2x aan mij verteld, en verder wil ze er écht niet over praten. Als ik er eens naar vroeg, deed ze haar handen over haar oren en zei ze: ik wil het niet meer vertellen. Mijn oudste weet het min of meer wel, heeft gelukkig nu geen last meer ervan en weet ook niets tot weinig van toen hij klein was, waar ik blij om ben. Dus hij vraagt er een enkele keer naar en dan ben ik zo eerlijk mogelijk, maar ook dan tot op zekere hoogte. Sommige dingen die gebeurd zijn wil ik hem niet vertellen (bijv die krassen). Het is gewoon heel lastig, vooral omdat je al gauw als gek wordt gezien. En het is ook gek, maar het is wel hoe ik ben. Een pastoor waar ik ooit eens gesprekken hierover mee heb gevoerd, heeft me aangeraden er mensen mee te helpen, hij geloofde dat het een gave is die ik van God heb gekregen en dat ik er iets mee zou kunnen doen. Maar ik wil dat dus pertinent niet, ik zou liever "normaal" willen zijn. Ik zie het ook niet als gave, maar als last.