De biechtstoel

Oh meid wat erg voor je
Wat zul jij het zwaar hebben zeg. Jeetje.... weet je ook waarom hij zo is ? Veel sterkte ermee

 

Dat wilde ik precies zeggen.

@A je to Ik zal het anders verwoorden: ik vind het vervelend voor je dat je voelt dat impulsief een weekend weg boeken een biecht is want daar moet je gewoon lekker van genieten zonder je schuldig te voelen, juist als het niet de normaalste zaak van de wereld is!

 

Het is oké, ik had het gewoon niet moeten posten hier. Je bedoelt het goed, maar ik voel me er niet beter door.
Zoals ik al zei zit ik er nogal doorheen dus misschien ligt het gewoon even onnodig gevoelig bij me..

 

Wij zijn aan het kijken naar een ander huis, willen wat meer ruimte. Nu zou mijn familie graag willen dat we in de buurt komen wonen. (We wonen nu een half uur rijden van ze vandaan) Maar dan kan ik ik iedere keer bij mijn zus komen opdraven om op te passen en daar heb ik geen zin in.
En eigenlijk vind ik het wel lekker om in mijn eigen soort bubbel te wonen wat verder van de familie vandaan.

 

Ik hoop heel erg dat het weekend en de vakantie je goed zullen doen en dat je er van opknapt.
Ik vind het fijn dat je het gepost hebt!

 

Thanks @Triangel en @Blijdorp! Net het zetje wat ik nodig heb. Ik ga het gewoon doen! Lekker met een bak koffie en zak m&m’s erbij

Blijdorp, jij gaat ook wel eens alleen naar de bios dan?

 

Wat een prachtig topic!

Ik biecht op dat ik hypergestresst ben omdat ik straks mijn verjaardag vier (40 gasten). Ben zo gespannen om alles perfect te hebben dat ik de hele week al klussen aan het doen ben als kasten opruimen op zolder (mijn schoonzussen lopen altijd overal en zijn perfect netjes) en vandaag alle hapjes en taart zo mooi mogelijk probeer te maken zodat ik mijn kinderen af loop te bekken en hen nauwelijks speelruimte gun en alsnog overal ongerechtigheden zie. Ik vind mezelf daardoor zo'n afschuwelijk wezen: wie snauwt nu voor zijn eigen reputatie zijn dierbaren af? En straks maar weer de leuke gastvrouw uithangen... Gelukkig nu even verplicht voeden zodat ik even rust heb. Note voor mezelf: nooit meer mijn verjaardag vieren...

 

Ik vind het irritant als mensen ongevraagd uit mijn bord eten of uit mijn glas drinken.
Mijn vriend heeft er een handje van om altijd een hap uit mijn broodje/koek/ijsje etc te nemen voordat ik dat kan doen, alsof hij overal even zijn plasje over moet doen of zo. Hij neemt ook regelmatig een slok uit mijn glas als ik op de bank zit (en hij te lui is om op te staan om drinken voor zichzelf te halen). Ik heb dan meestal van tevoren al gevraagd of hij ook wat wilde en dat is dan niet zo.
Ik moet overdag al mijn eten delen met mijn 2-jarige dochter die alles wil wat op mama haar bord ligt (om het dan weer uit te spugen) en ik brn echt een heel vrijgevig persoon, maar altijd moeten eten van iets waar al een hap uit is vind ik echt ergerlijk. Blijf gewoon van mijn eten af, Fluss doesn't share food!

 

Dan doe je dat lekker niet. Jullie moeten er wonen, niet je familie

 

Ik zie gigantisch op tegen op vakantie gaan. Vliegen vind ik doodeng met peuter en twee baby’s in buik, ik zie overal boemannen die mijn kind meelokken op het vliegveld of dat het vliegtuig neerstort of gekaapt wordt. Daarna nog met de boot, water vind ik nog enger en herhaal het boemannen verhaal.
Het zou rust moeten geven, zo’n vakantie maar sinds ik moeder ben zie ik overal beren op de weg. Iedereen zegt dat het goedkomt maar als ik op plaats van bestemming ben heb ik hoofdpijn van opluchting en dan komt de terugweg nog

 

Dat ik het zo zat ben om mijn dieet te volgen voor zwangerschapssuiker en het liefst chocolade, ijs, McDonald en een blikje ijs koude normale coca cola naar binnen wil proppen om mij beter te voelen. Dat gezegd hebbende neem ik nog maar een slokje spa rood en droom ik verder van al het eten dat ik ga eten na de bevalling.

 

Argh dat lijkt mij ook zo erg; heb je die cravings en mag je t niet hebben. Hoelang moet je nog?

 

Dat is het dubbele, ik heb het niet heel zwaar. Ben lichamelijk fit, geestelijk kan ik hem prima aan. Ik denk doordat ik normaal de schouder ben om op te huilen voor hem, en nu ben ik er even klaar mee hem te troosten en op te beuren. Ik kan zijn werk en sociale problemen niet oplossen, cirkels draaien helpt niet. En ik geef toe dat ik sinds de laatste weken wat sneller terug blaf. Ik weet waarom hij zo is. Hij heeft een lange lijst. Ik durf het hier niet eens allemaal te noemen. Het meeste is hij mee geboren, en daarbij een niet meehelpende jeugd gehad. Wij zijn samen al heel erg ver gekomen, en ik denk ook dat we niet voor niets bij elkaar zijn, niet dat ik geloof in de ware liefde, maar wel dat je iemand treft die je nodig hebt in het leven, tijdelijk of voor altijd. Nu met de baby erbij, ik wil verdorie genieten van dat kleine hummeltje en dat doe ik ook met volle teugen. En ik denk dat nu ik dit schrijf, mijn man dit niet kan. Met als smoes dat hij dat hele kleine niets aan vindt. Maar dat geloof ik niet helemaal. Het zal er bij hem binnenkort allemaal wel uitkomen. Op vakantie, als we even niets hebben. Aan onze liefde ligt het niet. Dat komt wel goed. Het leven gaat niet altijd over rozen.