Mijn dochter van bijna 7 maanden is echt een heel vrolijk meisje. Naar iedereen toe. Ik krijg er veel complimenten over. Maar ze is nogal een mama's kindje. Om mee heen zie ik andere moeders naar festivals gaan of andere uitjes maken en de baby logeert dan bv bij opa en oma. Maar als ik een avondje weg ben, dan gaat t mis hier. Ze wordt wakker en laat zich door papa niet troosten. Zo heeft ze gisteren bijna drie kwartier aaneengesloten gekrijst. Heb ik haar 1 sec vast, stopt ze gelijk! Een paar maanden geleden idem dito. Het weerhoudt me ervan om in de avonden zonder haar op stap te gaan. Ik vind dat niet perse heel erg. Maar om me heen zie ik dat t allemaal zo makkelijk kan weet je wel... En ik voel ook loyaliteit naar mijn vrienden. Ik durf niet te zeggen of het nu om een fase gaat, omdat t eigenlijk altijd al zo is geweest.. Ik ben vooral benieuwd of er ook mensen zijn die dit herkennen. Overdag is dit overigens geen probleem.
Ik blijf ook lekker bij m’n meisje. En m’n zoon van 2,5 heeft ook nog nooit gelogeerd. Paar weken geleden ben ik uit eten geweest met vriendinnen en heb haar gewoon meegenomen. Had geen zin in kolven en flesjes en kolven tijdens m’n avondje weg. Dus lekker in de draagdoek en mee. Je meisje is nog zo klein, het komt vanzelf weer. Natuurlijk heeft ze je nu nog nodig.
Ik ga wel eens weg met vriendinnen. Mijn man moet ook zijn weg vinden met zoontje. En ja dat is wel eens krijsen, maar uiteindelijk lukt het hem wel. Ik vind het belangrijk dat zoontje en papa ook hun eigen manieren ontwikkelen. Ze hebben bijna evenwicht gevonden hierin. Na heel veel gekrijs en gedoe accepteerde zoontje nu gelukkig ook zorg van papa. Ze zitten nu ook in een eenkennige fase. Dat maakt het extra lastig.
Misschien kun je beginnen met papa de zorg/troost laten doen op avonden dat je er gewoon bent. Ze zullen aan elkaar moeten wennen. Hier ben ik al snel weer gaan sporten s avonds en dat was in het begin af en toe best pittig voor papa. Maar nu is het echt om het even of het papa of mama is. Mijn vriend is sowieso ook een dag thuis met haar en de nachten (als ze komt) doen we om en om. Ik ga dus regelmatig iets doen zonder kleine meid en ik vind die me-time persoonlijk erg prettig. Kan dan echt opladen. Maar als jij het prima vindt zoals het gaat dan zou ik het lekker zo houden . Boeiend wat anderen daar mogelijk van denken .
Logeren is voor mij ook altijd een grote stap, maar een avond uit zonder je kindje zou wel moeten kunnen vind ik. Papa moet zich ook kunnen redden met de kleine. Wat hierboven al gezegd werd: hem wat meer naar voren schuiven als je erbij bent, zodat ze went en (misschien vooral) zodat je man zijn weg met haar kan vinden.
Haha herkenbaar dus en ook wisselende verhalen hoe er mee om gegaan wordt. Ik denk dat t idd heel goed is om de papa toch zijn weg te laten vinden met haar. Ze is echt zo dol op hem. Ze zijn super dol op elkaar. 'Praten' honderduit en lachen dat ze doen! Heel haar lijfje is een en al blijdschap met papa in haar buurt, spelen, spelen, spelen!! Overdag vind ik haar dan ook veel ouder overkomen. In de avond is t weer echt een klein babietje haha die de geur, aanraking en stem van mama ineens heel hard nodig heeft. Voor mijn vriend enorm frustrerend, want hij doet zo zijn best en is echt teleurgesteld dat het hem dan niet lukt. Ik breng haar ook altijd naar bed, maar ik voed haar dan ook.. Als zij een keer in de avond wakker wordt, pakt mijn vriend haar altijd als eerste. Maar dan gaat ze dus harder schreeuwen.. tot ik er ben. Heel soms lukt t hem wel om haar te kalmeren en weer terug in slaap te krijgen. We zullen er even doorheen moeten denk ik. Zoals bij veel dingen in het leven, moet je vol houden en blijven proberen. Goed om te lezen dat meerderen van jullie hier doorheen zijn gegaan. @Fristi2012 soms wou ik dat ik een kangaroo was. Dan kon ze altijd met me mee en wanneer ze er zelf klaar voor is de wereld in gaan .
Best apart, is jouw/jullie man nooit Savonds of overdag alleen met de kleine vanaf de geboorte? Hier wel en bij beide nog geen problemen gehad. Jullie zijn toch samen ouders? Als mijn man thuis is Savonds of als hij vrij is houd hij vaker onze zoon van nu 6 weken bij hem. Zonder mij in de buurt
Misschien dan om te beginnen papa bij het bedritueel te betrekken? Ik heb ook lang gevoed maar hier ging papa dan altijd mee en deed het omkleden verhaaltje etc. En ja ik vind eerlijk gezegd dat een klein ook door papa getroost moet kunnen worden. Want zo vormen zij ook een band jullie zijn allebei de ouders van jullie kindje. Idd je hebt zeker fases dat hij of zij alleen papa of mama wil maar dit klinkt niet echt als een fase. Hoe moeilijk het ook voelt, dit is absoluut niet naar bedoelt hoor! Sterkte in ieder geval.
Hier heeft ze nog nooit gelogeerd, hoeft van mij ook niet maar ik ben wel geregeld s avonds weg. Al toen ze 3-4 weken oud was ging ik gewoon even alleen s avonds de weekboodschappen doen en bleef ze bij papa. Met 6 weken bij een hele goede vriendin van mij geweest toen we een etentje hadden en sinds ik weer werk (ze was 3 maanden toen ik weer begon), zijn de kinderen geregeld een avond met papa als ik avonddienst heb en dat gaat eigenlijk altijd goed. Ze gaat vaak beter slapen dan bij mij, was met de oudste ook zo. Als er slaapdrama's waren s avonds kon ik beter 2-3 avonden werken, daarna was het weer over. Ik zou gewoon eens beginnen met wat korte uitjes zodat jullie er allemaal aan kunnen wennen. Verder nemen wij de kinderen nog best vaak mee naar een verjaardag enz.
Ik vind het ook best gek dat jullie daar in de voorbije zeven maanden nooit aan gewerkt hebben. Het is duidelijk dat je een moederkloek bent die graag constant bij haar kind is, maar ik vind het toch ook erg belangrijk dat je je man de kans biedt om zelf troostmechanismes te ontwikkelen met je kind. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat hij haar nooit ib bed stopt?
Op zich lijkt het mij goed dat papa ook kan troosten, dat vonden wij iig wel belangrijk/fijn. Wat betreft op stap gaan: alleen doen als jij er klaar voor bent. Als vrienden dat niet begrijpen zijn het geen echte vrienden. Komt echt wel weer hoor. Zelf ging ik wel vrij snel even zonder baby op stap, maar ik werkte ook niet buitenshuis. Maar ik vind het helemaal niet raar als iemand daar geen behoefte aan heeft. De meningen op zp zijn wat extremer dan wat ik in mn omgeving ervaar. Volgens de "regels" hier moet je direct na je bevalling door voor een borrelavondje
Hier kon papa overdag prima troosten, ook naar bed brengen. Altijd super enthousiast als papa thuis kwam en ook bij papa knuffelen als hij viel bijvoorbeeld. Maar tot een paar maand geleden mocht papa echt niet snachts komen. Mama moest het doen. Nu accepteert hij dat mama slaapt en papa er even is. Maar ik zou niet weten waarom papa het moet doen snachts als ik er toch ben, wakker word (papa slaapt er kats doorheen, dus papa wakker moet maken) en dan luisteren hoe zoon om mama roept, daarna helemaal overstuur is. Terwijl als ik er direct heen ga, hem een beetje water geeft en we slapen allebei weer verder. Voor die enkele keer dat ik niet thuis ben, ga ik niet moeilijk doen. Hij vond het vanzelf prima, zonder iets van ‘trainen’. Ook het savonds naar bed brengen ging vanzelf. Als ik er niet was, kreeg papa hem uiteindelijk ook wel in slaap. Maar hij heeft ook wel eens een enkele avond gewoon bij papa op de bank doorgebracht. Had ik wel m’n avondje uit, en zoon en papa overleefde het samen dan prima. Bij dochter nu heb ik nog geen zin gehad in kolven, dus ze heeft nog nooit uit een flesje gedronken. Tot nu toe kon ze altijd gewoon lekker mee. En ze komt op de leeftijd dat ze uit een beker kan gaan drinken, dus als ze dat kan, kan ze ook gewoon bij papa blijven. Ze slaapt ook een stuk makkelijker, dus dat loopt straks vanzelf wel los. Het belangrijkste is te doen waar jullie je goed bij voelen. Wil je lekker bij je meisje blijven en vind je het prima het savonds zelf te doen, is er toch niks aan de hand. Papa kan het vanzelf een keer wel hoor.
Met die laatste zin ben ik het toch niet helemaal eens...ik lees vaak genoeg hier op het forum 'mijn kind wil alleen mij, papa mag niets doen, hoe los ik dat op'. Ik denk dat je dit toch ook wat moet loslaten als mama zodat zowel je kind went aan iemand anders, als dat de papa manieren ontdekt om een kind te troosten zonder de borst te moeten gaan geven 's nachts troostte ik ook, omdat mijn zoon naast mij in bed sliep en ik sowieso nooit een nacht weg was zonder hem. Maar de rest van de dag werden de taken toch echt verdeeld, zodat mijn zoon zich ook liet troosten door zijn papa.
Ha Hahaha . Ja het is altijd lekker veilig beetje achter je beeldscherm extreme uitspraken doen. Maar ik filter wel hoor .
Ahhh k ben denk ik niet volledig genoeg . Mijn dochter laat zich wel door vader troosten, maar in de avonden laat ze zich moeilijk troosten. Zeker door de vader. Ik denk dat fristi dat intuïtief goed heeft begrepen uit mijn verhaal. Ik snap wat je zegt Fristi. Heb er zelf ook t vertrouwen in dat ze na verloop van tijd zich ook prima kan laten troosten door vader. Anyway..ik ben t er ook mee eens dat de vader ook in de avonden moet kunnen troosten. Maar heel eerlijk... Ik vind t in de avonden ook moeilijk om haar te troosten zonder borst....snap je. Als ze een x vol zit, en blijft huilen, dan weet ik t soms ook evenn nietmeer. Zeker omdat je dan zelf ook moe bent. Dat speelt ook mee vind ik. Maar idd ben t er wel echt mee eens dat de vader de ruimte moet krijgen. En dat kost mij idd moeite :-D. Want ik hoef eigenlijk alleen maar even aan te leggen en dan is het goed, kunnen we allemaal weer snel slapen.
Hmm wat vreemd, dus jij troost in de nacht ook? Terwijl je me in je eerdere post haast streng toe spreekt en doet alsof ik geen ruimte aan mijn vriend heb gegeven om hem te leren troosten. Terwijl dat helemaal niet aan de orde is bij ons. Ik werk bv en hij heeft twee papadagen in de week. Ik wil je vriendelijk vragen om eerst goed te lezen voor het posten. Met deze post daarentegen breng je iets op inhoud. Daar kan ik misschien iets mee. Maar die oordelen niet. Snap je?
In de nacht is iets anders als 's avonds, als mama en papa beiden nog wakker zijn... Ik was misschien iets te ongenuanceerd, in die eerste post. Maar anderszijds, zoals jij zelf ook aangaf: jij had de situatie eerst helemaal anders geschetst, alsof de papa nauwelijks alleen met de baby was. Zo zie je maar, onzorgvuldigheid komt van beide kanten
Ik herken wel wat je zegt. Ik vind het ook moeilijk om mijn vriend onze zoon naar bed te laten brengen. Gewoon omdat ik weet dat er moet gebeuren en zoon dan binnen 15 minuten slaapt. Bij mijn vriend duurt dat een half uur met huilen en frustratie. Toch laat ik het wel toe natuurlijk. Aan het begin bemoeide ik me dan vanaf een afstand tot grote ergernis van vriend.. wat begrijpelijk is. Het lukt me steeds beter om los te laten. Het is ook zijn zoon en ze moeten het beide ook leren en accepteren. Ik ben zelf trouwens pas 1x een avondje weggeweest. Zoon heeft toen de volledige 4u zitten krijsen en ik had het ook niet naar mijn zin dus dat doe ik niet meer. Ik ben er gewoon nog niet aan toe. Het komt wanneer het komt.
Ik vind dit super herkenbaar! Hier was/is 'mama Inkt' voor het echte troostwerk ook veruit favoriet en de borstvoeding was de belangrijkste reden daarvoor. Overdag kon ik haar prima troosten maar 's avonds/'s nachts meestal niet (hoewel ik wel altijd als eerst naar haar toe ga). Ben je al eens samen met je partner weg geweest en dat iemand bij jullie komt oppassen? Dan is het vaak sowieso al anders en gaat het slapen vaak ineens gewoon goed (grrr...).