Weet je dat ik precies hetzelfde had? Mijn kind is 2,5 jaar en twee maanden geleden wilde ik nog echt géén tweede. Was paar dagen overtijd en ik kreeg een paniekaanval. Drie weken terug zat ik aan de keukentafel en de tuindeur stond open. De buren hebben een kleinkind van 6 mdn en die huilde. En ineens BOEM was het er: de drang naar een tweede. Meiden om mij heen zeiden het al: op een dag komt het gevoel. En ik zei: nee ik ken mezelf, dat komt niet. Nou het is er, absoluut! En als het niet komt bij jou, vind je dat heel erg dan? Ik ken zat kindjes die alleen heel erg gelukkig zijn
Okay, ik ga ook maar eens biechten.... * Eigenlijk lees ik al vanaf de eerste post alles stiekem mee. * Ook ik koop wel eens wat lekkers voor mijzelf en vertel dit dan gewoon niet aan mijn man. * Als ik op maandag boodschappen doe, koop ik standaard een lekker broodje voor de lunch. Man eet dat een gewoon broodje op het werk. * Als ik even wat tijd voor mijzelf wil (elke dag wel eventjes), zet ik de tv aan voor mijn dochter. * Ik ga straks extra werken, maar voel mij daar tegenover mijn dochter heel schuldig over. Terwijl ik eigenlijk alsnog maar 3,5 a 4 dagen ga werken straks en ik alle kindervakanties ook vrij ben, dus het zit volgens veel mensen gewoon tussen mijn oren. * Ook ik luister nooit naar iemands naam in het voorstellen, want idd.. ik ben te gefocust op het feit dat ik mijzelf moet voorstellen. * Ik vind dat ik mijn moeder te vaak vraag of ze een keer extra wil oppassen, maar toch hebben we het soms even nodig om bijvoorbeeld samen uiteten te gaan. * Als we een keer iets vergeten mee te nemen voor dochter, krijg ik altijd de schuld.. want, ik pak altijd de luiertas in. Terwijl ik eigenlijk vind dat hij dat ook wel eens mag doen, maar ik hem toch controleer.. En als ik dan een keer iets ben vergeten en hij ‘checkt’ of ik dan wel alles heb ingepakt door het mij te vragen, vind ik dit stom. Niet echt reeël dus van mij. * Ondanks dat ik het moederschap fantastisch vind op de momenten dat je spontaan knuffels krijgt, je je kind gelukkig ziet, etc. Moest ik echt extreem wennen aan het nieuwe leventje en hoe extreem je je moet aanpassen als ouders, maar voor mijn gevoel als moeder vooral. Ik vroeg mij de eerste 6 maanden dan ook oprecht af hoe mensen dat in vredesnaam doen met meerdere kinderen. Inmiddels gewend, wens voor een volgende, dus het is goed gekomen. * Ik heb best wel vaak leuke dingen met werk, collega’s of sport. Ik probeer ook wel eens nee te zeggen, maar voor mijn ontspanning is het wel goed. Ik voel mij dan wel eens schuldig naar mijn man toe dat ik dan wéér ergens anders eet. Of dat hij wéér een middag vrij moet vragen, omdat ik bijvoorbeeld rapportvergaderingen heb voor werk of naar de dierentuin ga met de eerste klussers. (Hopelijk straks wat minder, omdat dochter op de dag dat ik vaak zulke dingen heb dan die middag ook standaard naar KDV gaat). * Ik heb soms helemaal geen zin om sociaal te doen en dan vind ik het soms best lastig om random een onderwerp voor een gesprek aan te kaarten. * Nog lastiger vind ik doen alsof ik dat wat iemand anders met enthousiasme vertelt ook echt interessant is. Zo... dat zijn er gelijk een paar. En grote kans dat ik iets van een andere lees en denk.... Ohja, heb ik ook!
Mijn kinderen denken dat mama fantastische cinnamon rolls kan maken. In werkelijkheid ben ik daar veel te lui voor en komen ze uit een blikje van de AH. Die je alleen open hoeft te maken, in plakjes moet snijden en dan afbakken.
Nee, ik vind dat niet erg maar ben soms wel bang dat ik m'n dochter tekort doe... En ik wil ook niet opnieuw zwanger worden omdat ik een pnd heb gehad en dat echt niet nog eens wil mee maken!
Ik biecht op dat ik de Snapchat foto’s met getuite lipjes en honden/katten-of konijnen-oortjes van bepaalde mensen die ruim in de 30 zijn behoorlijk zat begin te worden. Je ziet ze overal. Kom op, je bent geen 13 meer maar een moeder en van 6 selfies per dag wordt niemand vrolijk
Beide zie ik stiekem ook ontzettend tegen op hoor! Ik geniet nu zo van mijn zoontje en ik ben bang dat ik straks de aandacht zo moet verdelen dat er altijd een te kort schiet. Daarnaast denk ik dat mn hart de angsten voor ‘wat als’ niet aankan. Zullen ook wel hormonen zijn hoor, die maken me helemaal gestoord.
Wat ik mij oprecht na het lezen van heel veel berichten in dit topic af vraag is waarom zoveel dames hun gekochte items verstoppen voor hun partner Of van bestellingen de verpakkingsmateriaal weg werken? Ik doe dit nooit. Ik ben altijd te enthousiast over mijn gekochte items dat ik niet kan wachten om het te laten zien aan mijn partner. En hem zal het een worst wezen waar ik mijn geld aan uit geef zolang ik voor de rest gewoon goed met me geld om ga. En hij profiteert er soms ook van mee want dan heb ik weer spullen voor hem gekocht.
precies dat inderdaad Blijkbaar is het toch mogelijk want veel vrouwen hebben meerdere kinderen , maar toch .. Onbegrijpelijk voor mij nu haha
Ik had een heel verhaal getypt maar weer weggehaald ivm herkenbaarheid. Bottomline: het KDV vind iets zeer ernstig bij mijn kind en wil advies van buitenaf inwinnen over de "onhoudbare situatie". Ik doe net alsof ik het net zo ernstig vind als zij. Maar eerlijk gezegd vind ik het allemaal overdreven.
Je maakt mij wel nieuwsgierig, maar die aanpak werkt vaak wel het aller beste als je het echt onzin vind. '' wat een fijne moeder die met ons meebeweegt.''
Nee je haalt niets door elkaar. Maar dat is 1,5j geleden en heeft 2(?) Weken geduurd. Edit: dat vond ik wel erg.
Ik weet er ook het fijne niet van natuurlijk en je gevoel zegt vaak genoeg maar als er op mijn baby paardje gereden wordt vind ik dat persoonlijk een onhoudbare situatie. Maar nogmaals ik weet het er het fijne niet vanaf.
Dat je dat nu pas zat wordt? Ik heb de hele hype onder volwassenen ook nooit begrepen. Je zet jezelf als volwassenen toch ook echt compleet voor lul..