Eigenlijk ben ik meer een meelezer maar wilde toch mijn verhaal graag kwijt. Misschien zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt (of in de omgeving) 12 april is mijn man heel plotseling overleden aan een hartstilstand tijdens het sporten. Hij was nog maar 44 jaar. We zijn al samen sinds mijn 14e (hij was 21) en na bijna 24 jaar samen geweest te zijn sta ik er ineens alleen voor met mijn twee mannetjes. De oudste wordt in september 10 en de jongste is eind mei 7 geworden. Ik vind het heel lastig om “gewoon” verder te leven. Voor de kinderen probeer ik het zo normaal mogelijk te houden maar dat is het natuurlijk niet. Het put me zo vreselijk uit. Als ik een druk weekend heb gehad kan ik de dag erna de hele dag wel slapen. Ik voel me zo akelig. Net alsof je nooit meer blij kan zijn. Gelukkig hoef ik nog niet te werken (ben ziek gemeld) maar zal toch straks weer een keer aan de slag moeten. Ik vind het echt moeilijk om met dit verlies om te gaan en mis mijn maatje vreselijk.
Ontzettend veel sterkte!!!! Ben je al bij de huisarts geweest die kan je vaak doorsturen naar een therapeut. Het is niet niks om dit mee te maken! Heb je familie of vrienden die je af en toe wat uit handen kan nemen? Een middagje oppassen of een keer boodschappen voor je doen? Een hele dikke knuffel!
Ik ben idd bij de huisarts geweest om de uitslag van de obductie nog een keer te bespreken. Uitslag kreeg ik van de cardioloog. Hij dacht dat het goed was dat ik met iemand ging praten en heeft me doorverwezen naar de Praktijkondersteuner. Daar moet ik eind juli naar toe. Iedereen wil alles wel voor me doen maar uiteindelijk sta je er toch alleen voor. Dat vind ik zo moeilijk. Dat je nooit meer met je man kan overleggen over dingen voor de kinderen, niemand die net zo trots is op de jongens als jijzelf.
Heel veel sterkte! Er is hier een ander lid, zij heet Tiennn. Zij is ook haar man (vader van haar kinderen) verloren. Wellicht zijn er ook nog anderen hier op het forum.
Allereerst ontzettend veel sterkte en kracht toegewenst, dit zal zeker enorm zwaar zijn. Vooral ook omdat je jezelf wegcijfert voor je jongens en je niet wilt dat zij continu en trieste mama hebben. Wat wil belangrijk is is dat je waakt over je eigen gemoedstoestand. Je mag je verdriet hebben en uiten, want dat is oprecht. Jij mist je maatje en staat er voor een groot deel alleen voor en moet verder. Probeer af en toe wat tijd voor jezelf te creëren. Gun je dat ook zonder jezelf schuldig te voelen. Ga eens uitgebreid in bad of een lange wandeling maken of kruip eens lekker in bed met een boek of wat je dan ook nodig hebt. Als mensen je willen helpen door bv op de jongens te passen, neem het af en toe aan omdat dit zowel voor de jongens als voor jou even heel fijn kan zijn. Ga inderdaad naar de huisarts en maak het bespreekbaar, ook dat je zo moe bent. Is compleet logisch maar kun je wel hulp bij krijgen. Hoe is het met je jongens? Nu komt natuurlijk de vakantietijd er ook aan, heb je wat plannen daarvoor? Gaan de jongens misschien even op kamp of uit logeren, of met jou toch op vakantie? Denk dat het goed is voor hun om er af en toe uit te zijn, maar misschien ook voor jou. Even een andere omgeving en ander ritme. Het is makkelijk gezegd zo vanachter de computer, het kost jou waarschijnlijk al je kracht vanuit je kleine teen om er wat van te maken..... Sterkte
Las net in een topic al over het verlies van je man. Vreselijk om dat mee te moeten maken. Dat alles nu zwaar valt is natuurlijk goed te begrijpen. Het heeft denk ik tijd nodig, veel tijd. Het kan misschien wel helpen om psychische ondersteuning te zoeken. Mensen in je omgeving waar je honderdduizend keer je verhaal mag doen, mag uithuilen, maar je misschien ook heel af en toe aan het lachen kunnen maken. En je kunt hulp van een psycholoog inroepen . Vraag naasten om af en toe even de zorg van de kinderen op zich te nemen als het je allemaal even teveel is of om je te helpen in huis. Ook zijn er vast lotgenootgroepen te vinden. En schrijf als je wil hier van je af. Er zijn meestal wel mensen aanwezig die een luisterend oor willen zijn
Heb het topic even opgezocht Dat topic heet: En toen stond je leven op z'n kop.. Was ook vreselijk inderdaad. Zij heeft het erg zwaar gehad, maar naar wat ik nu lees gaat het best redelijk en gaat het goed met de kinderen. Misschien kan to hier ook kracht uithalen en het besef dat je, wanneer alles nog zo vers, is de pijn heel scherp voelt, maar dat er ooit een tijd komt dat je ook weer het leven op kunt pakken. Misschien nu nog te vroeg om te lezen, maar misschien iets voor later.
Wat vreselijk!!! Wil je heel veel sterkte wensen! Ik heb geen tips voor je, het lijkt me ontzettend moeilijk!
De vakantie is idd ook wel een dingetje. We zouden drie weken gaan kamperen maar dat heb ik genannuleerd. Ik ga nu een week met een eenouder organisatie op vakantie. Daar heb ik goede verhalen over gelezen. Dat er veel georganiseerd wordt voor de kinderen maar dat je als ouder ook tijd voor jezelf hebt. Als het goed bevalt boek ik misschien in de laatste week ook nog wel wat. De kinderen mogen best naar opa en oma of naar mijn zus maar dat willen ze niet alleen. Ze hingen sowieso al erg aan ons maar dat is nu nog erger geworden. De jongste wil ook niet meer alleen slapen. Kinderen gaan sinds vorige week naar een kindercoach die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Ze komt gewoon op school. Dat is wel fijn.
Lieve poro, bedenk je dat het pas 2,5 maand geleden is. Je hebt nog alle tijd. Ga het eerst verwerken word boos verdrietig ga desnoods met borden gooien. 24 jaar is heel erg lang dat verwerk je niet zo maar. Gun jezelf de tijd. Xx
Wat verschrikkelijk. Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen. Krijg je steun van familie en vrienden? Voel je dat ze er zijn voor je? Al is het maar om je te ontlasten van de dagelijkse zorg af en toe. En voor je kindjes, hoe gaat het met hun? Het is, zeker voor de oudste, ook belangrijk om met een psycholoog te praten denk ik.
Ik heb niet veel tips voor je, behalve professionele hulp zoeken (POH huisarts of psycholoog). Maar wil je wel heel veel sterkte wensen!
Het is nog maar zo kort geleden, je verdriet en je eenzaamheid mag er zijn. Hoe pijnlijk dit ook voor je is. Je hoeft niet in hetzelfde tempo als voorheen door te gaan, plan minder en kortere uitstapjes. Voel je dat het niet gaat, ga dan ook niet maar ga thuis of dichtbij huis wat doen met je mannetjes. Of vraag aan je omgeving om je te steunen of om even op te passen zodat jij een moment voor jezelf hebt. Heel goed van je dat de met de praktijkondersteuner gaat praten. Ik wil wel nog even zeggen dat ik ontttttzettend veel respect voor je hebt dat je op een eenouder vakantie gaat! Je bent een goede moeder, veel liefs voor jou en een virtuele knuffel!!