Heel veel sterkte toegewenst! Ik hoop dat de mensen wie je lief hebt om je heen staan om je te steunen op welk vlak dan ook, voor nu maar ook zeker in de toekomst. Dat de herinneringen aan je man je mag steunen in deze loodzware tijd. Liefs
Ik wil je eerst heel veel sterkte wensen met dit enorme verlies. Ik ben mijn man verloren op 29 jarige leeftijd. We waren samen vanaf mijn 16e. Hij was toen 20 en overleden toen hij 33 was. We hebben samen een zoon van (toen 11) en nu is hij 21. Iedereen ervaart het op een andere manier, er werd zeker in de begin periode heel veel hulp aangeboden en gezegd als er iets is kan je bellen hé, maar eerlijk gezegd ga je niet midden in de nacht bellen omdat je niet kan slapen omdat je alleen in bed ligt. Ik heb veel steun gehad aan vriendinnen en familie,maar puntje bij paaltje stond ik er wel alleen voor. Elke dag/avond/nacht als ik mijn ogen uit mijn hoofd huilde ik moest het toch allen doen, hoeveel mensen ook ervoor mij/ons probeerden te zijn. Vanaf het moment van zijn overlijden is toch echt alles op mijn schouders terecht gekomen, van het simpele zorgen voor eten/huishouden ed, naar alles afhandelen van de erfenis. Het klinkt misschien raar maar er heeft echt tijd overheen moeten gaan. Ik heb wel gesprekken gehad met een psycoloog en via het het werk met een psychiater. Aan de ene kant fijn om er over te praten,maar aan de andere kant heeft het het verdriet niet 'makkelijker' gemaakt. Ik kan je helaas geen tips geven hoe ermee om te gaan, juist omdat ook iedereen anders reageert in zo'n extreme situatie. Onze zoon heeft het er heel moeilijk mee gehad. Hij heeft er heel lang niet over willen praten,wel hulp gezocht voor hem maar hij kon zich niet openen voor hulp van buitenaf. Nu hij ouder is vind hij het heel fijn om over zijn vader te praten,hoe hij was en hoe hij als persoon in het leven stond. Ik heb ongeveer een half jaar tot jaar na het overlijden aan familie en vrienden gevraagd om hun verhalen op te schrijven leuke anekdotes en dingen die ze hebben meegemaakt met hem. Dit heb ik gebundeld en aan mijn zoon gegeven, om zo een naslagwerk te hebben, zodat hij hem ook leert kennen als persoon en niet alleen als vader/man. Nogmaals ik heb niet heel veel tips voor je om hoe hiermee om te gaan, wel heb ik het boek gelezen van Karin Kuiper je mag mij altijd bellen 1001 dagen van rouw. Hoe zij haar rouwperiode omschrijft kan ik mij heel goed vinden. Voor mijzelf is het nu 10 jaar geleden, er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem heb gedacht en hij zal altijd bij mij blijven. Nogmaals heel veel sterkte
Wat verschrikkelijk... Je leven zal wel op z'n kop staan Gecondoleerd met het verlies. Ik zou ook hulp zoeken, huisarts is de persoon die kan verwijzen. Heel erg veel sterkte gewenst.
Zoals jij het beschrijft is het idd. Ook ik krijg veel hulp van vrienden en familie. Familie woont niet in de buurt maar mijn broer en zus komen heel vaak en mijn zus en zwager komen zelfs met de kinderen naar mijn stad verhuizen maar uiteindelijk moet je het toch alleen doen en dat valt me heel zwaar. Je gaat idd niet midden in de nacht mensen bellen omdat je je zo naar voelt. Wij hadden bij de uitvaart ipv de standaard kaartjes waar je je naam en adres op kan schrijven kaartjes waar je ook een herinnering op kon schrijven. Mijn man deed veel spreekuren met revalidatie artsen en fysiotherapeuten en die hebben ook allemaal herinneringen opgeschreven net zoals collega’s en sportvrienden enzo. Dit wil ik straks allemaal in een boek plakken en dan voor de jongens bewaren. Ik kan wel vertellen hoe hij was als familie man maar niet hoe hij op zijn werk was. Fijn om daar dan toch iets tastbaars van te hebben.
Allereerst, lieve @Poro , wil ik naast heel veel sterkte en kracht!! zeggen dat het heel knap is om jezelf de vraag te stellen hoe je verder moet. ‘Gewoon’ verder leven is iets wat de rest van de wereld doet. Voor hen is het ‘al’ 2,5 maanden geleden, maar voor jou en jullie kinderen is het nog maar 2,5 maanden geleden. Jullie leven is plots compleet veranderd, de toekomst is opeens zo anders dan je je had voorgesteld. Die toekomst lijkt er nu misschien niet te zijn of is hartstikke eng. Wat jij hebt meegemaakt is iets wat tijd, heel veel tijd nodig heeft. Je bent niet alleen je geliefde maar ook de vader van je kinderen verloren. Je bent je maatje kwijt, maar je moet er tegelijkertijd ook voor de kinderen zijn. De zorg voor de kinderen gaat ‘gewoon’ door. Zorg die je opeens zonder je partner hebt, over kinderen die rouwen en hun vader missen. Dat is niet niks he! Het is heel logisch dat je uitgeput bent. Vergeet niet zelf ook te rouwen. Het is heel moeilijk om een balans hierin te vinden. De tip hierin die ik vanuit mijzelf kan meegeven is dat je die momenten voor jezelf echt moet pakken. De momenten dat ik echt alleen was heb ik gehuild, geschreeuwd, dingen kapot gegooid, geslapen, me vol gevreten of simpelweg voor me uit zitten staren. Verder heb ik hierin aardig wat aan mijn psycholoog gehad. Het is niet iets wat moet, maar mocht je dit fijn lijken dan kun je dit aangeven bij je huisarts. Je zegt dat je je heel akelig voelt. Ook dit is heel herkenbaar. Ik voelde me zo akelig dat ik het niet meer zag zitten. Ik heb gedacht ‘als ik geen kinderen had, had ik mezelf nu allang van kant gemaakt’. Ik dacht dat ik nooit, maar dan ook echt nooit meer blij zou kunnen zijn. Een grote nachtmerrie waar je nooit meer uitkomt. Alsof je verdrinkt. Als een tunnel waar geen enkel, zelfs geen heel klein lichtpuntje te zien is. Het is logisch dat je je zo voelt en heel belangrijk is dat je je zo mag voelen. Je mag je akelig voelen, je mag huilen in het bijzijn van de kinderen, je mag denken dat je nooit meer blij zult zijn. Maar geloof me, en ik weet dat dit heel ongeloofwaardig gaat klinken: ooit zul je je weer blij voelen! Ooit zul je weer lachen en genieten van kleine dingetjes. Wanneer dit is, is niet te zeggen. Jullie volgen je eigen weg hierin. Je zal opeens gaan merken dat je je eigenlijk helemaal niet zo slecht meer voelt, dat je misschien zelfs ergens om gelachen hebt. Wanneer dit gebeurt: laat dan ook dit toe. Voel je niet schuldig omdat je gelachen hebt en voel je niet schuldig als je misschien een dag wat minder aan je man hebt gedacht. Maar nogmaals: eigen weg, leg jezelf geen druk op. Met kinderen van die leeftijd heb ik geen ervaring. Ze zullen het ongetwijfeld veel bewuster meemaken dan mijn kinderen (1 van net 3 jaar en 2 van 2 maanden). Ik denk dat je het heel goed doet door ze naar een kindercoach te laten gaan. Je zegt dat je jongste niet meer alleen wil slapen. Ik denk dat het belangrijk is om hier naar te luisteren. Probeer er achter te komen wat zijn behoeften hierin zijn. Maar probeer ook uit te leggen dat jij ook verdrietig bent en soms even alleen wil zijn. Dat je niet heel lang weggaat, maar dat ze bijvoorbeeld even bij opa en oma blijven. Al is het eerst een uurtje. Het niet kunnen delen van momenten en trots is heel moeilijk. Ik heb wel eens een brief naar hem geschreven, gewoon zodat ik het voor mijn gevoel toch kon delen. Heb ook wel eens tegen een foto zitten praten. Doe daarin wat goed voelt, ook voor de kinderen. Mijn oudste heeft op school met vaderdag ‘gewoon’ een knutsel voor papa gemaakt en deze hebben we samen naar het graf gebracht. Mochten de kinderen ook zoiets willen, probeer ze daar vrij in te laten ook al voelt het misschien raar. Wat tips voor nu: - Probeer om hulp te vragen als je dit graag wil. Het is niet makkelijk, maar als je deze behoefte hebt is vragen soms de enige optie. - Wees niet te streng voor jezelf en de kinderen. Doe het op jullie eigen manier, wat goed voelt is goed. - Als werken niet gaat, dan gaat het niet. Is helemaal niet erg! Mijn ervaring is dat een werkgever wel mee wil denken als jij open en eerlijk bent over hoe je je voelt, dat is niet gemakkelijk maar mijn psycholoog heeft hierbij geholpen. - Vooral: alles stapje voor stapje. Voor jezelf en voor de kinderen. Bewaak je eigen grenzen en die van de kinderen. Er is een besloten groep op Facebook ‘Sterke Weduwes’. Wanneer je hier behoefte aan hebt kun je hier eens gaan kijken. Er zitten veel vrouwen met kinderen die je wellicht tips kunnen geven. Verder wil ik zeggen dat je sterker bent dan jezelf denkt! Voor mij is het bijna twee jaar geleden en ik kan inmiddels zeggen dat ik gelukkig ben. Ben ik net zo gelukkig als voordat mijn vriend overleed? Nee, maar dat hoeft ook niet. Ik ben op een andere manier gelukkig. Ik ben heel erg gelukkig met m’n 3 mannetjes. Ik durf te zeggen dat ik trots ben op mezelf en weer naar de toekomst durf en wil kijken. Het gemis is en blijft verschrikkelijk. Misschien is zelfs dat over een aantal jaar wel minder, misschien niet. Dat zien we dan wel weer. Dit hoef jij allemaal nog niet, maar laat duidelijk zijn: wat ik kan, kan jij ook!! Een hele dikke knuffel! Mocht je willen pb’en voor vragen of gewoon om je verhaal te doen, dat mag altijd!
Heel veel sterkte! Geen eigen ervaring. Maar wel een kennis die 2x een partner is verloren. Zij heeft veel gehad aan de stichting jonge weduwe. Haar zoon gaat part time naar school. Hele week/dagen gaat niet.
Ik kan ook geen tips geven, maar wil je toch even heel veel sterkte toewensen, wat verschrikkelijk om mee te moeten maken.
Ik heb me idd aangemeld op de Facebookpagina van de jonge weduwe en sterke weduwes maar daar vind ik niet zoveel op het moment. Misschien komt dat nog. Wat jij zegt Tiennn heb ik ook. Ik heb ook het gevoel dat als ik niet voor de kinderen nodig zou zijn het voor mij ook niet meer zou hoeven. Het valt me zo onvoorstelbaar zwaar. Je wil ook niet de hele dag huilen dus voor de buitenwereld zet je een masker op maar van binnen vreet het je op. Als de jongens naar school zijn zit ik vaak de hele ochtend niks te doen. Ik kan me er gewoon niet toe zetten. Ik voel me ook zo schuldig naar mijn collega’s toe. Ik heb heel specialistisch werk en er zijn dan ook geen vervangers te krijgen zodat mijn werk er bij hun bij komt. Gelukkig krijg ik alle ruimte van mijn werkgever en kan ik het ook echt niet opbrengen om alweer te gaan werken hoe naar ik het ook vind voor mijn collega’s. Fijn om te lezen dat het toch weer wat beter met je gaat. Echt respect dat je weer zo positief in het leven staat.
Heel veel kracht en sterkte gewenst voor jou en jou knullen. Tips kan ik je niet geven maar hoop dat je je weg gaat vinden in dit verdriet.
Ik weet niet of het forum nog bestaat maar volgens mij is er ook een facebook... JJPV (Jong Je Partner Verloren) Mijn moeder heeft er destijds (12 jaar geleden alweer) op 38 jarige leeftijd ontzettend veel aan gehad...Daar waren mensen die als enige haar echt konden begrijpen omdat zij het gelijke hadden meegemaakt...Ik begreep van haar dat er ook veel vrouwen met jonge kinderen contact zochten met elkaar ook om juist de simpelsts hindernissen met elkaar te delen... Misschien heb je er iets aan... Ik wens je veel kracht in deze moeilijke tijd...Het is allemaal nog zo vers...
wat verschrikkelijk voor jullie! Ik heb ook geen tips (weet wel hoe zwaar het is om iemand te missen waar je héél véél van houdt) wil je wel echt heel veel sterkte toewensen voor jou een je zoontjes
Het zou niet moeten mogen bestaan, zulk onmenselijk verdriet. Ik wens je kracht en heel veel liefde toe om hiermee te leren omgaan.