Wat afschuwelijk dat jullie dit mee moeten maken! Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik heb zelf geen concrete tips voor hoe hiermee om te gaan. Ik ken wel een rouw- en verliescoach die ik je aan kan raden, mocht je professionele hulp zoeken. Het is echt een schat van een vrouw en ze kan mensen goed helpen. Ze doet voor een deel ook coaching in de natuur, dat is veel meer ontspannen dan aan een tafeltje binnen, maar ze heeft ook gewoon een praktijk. Ik weet natuurlijk niet waar je woont, maar dit is haar site: https://rouw-en-verlies.nl
beste poro, ik ken je niet, maar ik kon ook niet zomaar weer wegklikken uit dit topic. ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen, en op termijn zeker ook weer geluk. maak het jezelf niet te moeilijk. denk aan jezelf en je kinderen en niet aan je collega's. dat is het probleem van je werkgever en niet jouw probleem. een ochtend of hele week of maand voor mijn part niks doen mag he. gewoon doen als je dat even nodig hebt. en als je jongste bij je wilt zijn, hou hem dan dicht tegen je aan. ik hoop dat jullie wat troost ook bij elkaar vinden daarin. en pak dan vooral je rust en je momenten voor jezelf misschien zoveel mogelijk overdag, zodat je 's avonds toch dat stuk geborgenheid kunt bieden aan je zoon. ik heb het zelf (gelukkig) niet meegemaakt. maar de reacties van de dames die dit wel hebben meegemaakt, naast je eigen posts natuurlijk, geven mij een stuk bewustwording. een stuk begrip naar mijn tante en waar zij doorheen gegaan is. dat is je gewoon niet voor te stellen hoe intens dat verdriet en gemis is als je het zelf niet hebt gehad. nogmaals heel veel sterkte gewenst.
Ik heb ook geen tips voor jou. Ik vind het zo vreselijk voor jou en je gezin. Ik heb alles gelezen met een traan. Ik hoop dat je veel kracht haalt uit troostende woorden van je dierbaren en uit je mooie herinneringen met je echtgenoot samen... Sterkte
Ik weet niet waar je in Friesland woont, maar in Stiens (vlakbij leeuwarden) zit een fijne vrouw die begeleiding geeft bij verliesverwerking.
Ik krijg ook tranen in mijn ogen. Wat is het oneerlijk!! Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen samen met je kindjes...
Een half jaar geleden ben ik mijn broertje verloren bij een afschuwelijk ongeluk. Ik kan mij niet voorstellen hoe veel meer impact het verliezen van een echtgenoot heeft. Wat mij heeft geholpen: - het besef dat ik niet de enige ben die hier doorheen gaat en contact zoeken met lotgenoten 'met ervaring'; - mezelf elke dag vertellen dat ik lief moet zijn voor mezelf. Prioriteit is dat jij en je jongens alle ruimte hebben voor verdriet; - er zijn ook periodes dat ik een week niet huil en denk: oh, ik ben er over heen. Maar het verdriet komt dan in alle hevigheid weer terug. Ik voel het als golfbewegingen. Het is goed om je hier bewust van te zijn. Geen idee of je hier wat aan hebt. Iedereen gaat een rouwperiode ook weer anders door. Heel veel sterkte
Verschrikkelijk en wat een verdriet...gecondoleerd. Mijn jeugdliefde (van toen ik 16 was) en ik waren exact een jaar weer bij elkaar toen hij overleed na een ongeluk. Wij hebben geen kinderen samen, mijn oudste zoon leerde hem net een beetje kennen. Wij hadden dus nog niks opgebouwd samen, maar waren wel volop bezig om onze toekomst samen te plannen en bovenal waren we allebei echt weer gelukkig. Hij had mij beloofd me nooit meer te laten gaan. Daar kwam ineens een einde aan. Het is ongetwijfeld heel anders of je al een heel leven hebt opgebouwd of dat je net weer een jaar samen bent. Ik kan je geen adviezen of tips geven, hoogstens voorstellen hoe dof en leeg en 'geamputeerd' je je moet voelen. En vanuit daar enorm met je meeleven en je veel kracht toewensen.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Het is logisch dat je het nu heel zwaar hebt, het is natuurlijk nog niet zo lang geleden gebeurd helaas.
Ook vanuit mij heel veel sterkte. Ik heb geen tips of adviezen die nog niet gegeven zijn maar wilde wel laten weten dat ik aan jou en je gezin denk.
Wat erg dat dit bij jou ook zo gegaan is. Ik zou tegen elke moeder (of vader) die dit meemaakt wel willen schreeuwen dat ze dit vooral niet moeten laten gebeuren, maar aan de andere kant vertel ik mezelf ook dat dat niet realistisch is. En dan heb jij het zelfde meegemaakt... Ik heb het er zelfs met mijn man over wat hij wel en niet moet doen als mij iets zou overkomen, om alvast mijn eigen kinderen hier tegen te beschermen, dus het zit best wel diep.
Ik probeer de kinderen overal zoveel mogelijk bij te betrekken maar de oudste wil er met mij niet over praten. Gelukkig wil hij wel naar de kindercoach. Ik hoop dat dat een opening biedt. En de jongens mogen altijd bij mij slapen als ze dat willen. In het begin sliep er een bij mij in bed en een op het matras op de grond. Nu gaat de oudste in zijn eigen bed slapen als het zijn broertjes beurt is om in mijn bed te slapen. De jongste wil op het matras liggen als de oudste bij mij mag. Helemaal prima. Alles mag, niks moet.
Lieve @Poro ik zou je zoveel willen zeggen om je te helpen maar niets zal helpen. Ik denk dat @Tienn wel alles heeft benoemd. En juist vrouwen die (helaas)ervaring hebben met een dergelijk onmenselijk verlies kunnen begrijpen waar jij en jullie doorheen moeten. Ik sla in gedachte een arm om je heen. Heel veel sterkte. Al heb je daar nu geen zak aan.
Heel erg lastig voor jou als hij niet wil praten, maar door hem bij je te laten slapen geef je hem wel nabijheid en ben je er voor hem. Non verbaal ben je dan wel in verbinding. Je hebt een coach voor hem ingeschakeld, je ziet hem daarmee wel en dat zal hij ook voelen. Probeer vooral niet perfect te zijn en laat je niet bang maken door mijn voorbeeld, want dat is waarschijnlijk ook wel extreem.
Lieve Poro wat verschrikkelijk dat je dit mee moet maken, sommige dingen in het leven kloppen gewoon niet.. Ik denk dat je heel goed bezig bent, op zoek naar hulp voor jezelf en de kinderen. Hoe vreselijk het ook is, alleen tijd kan helpen. Hoe onmogelijk het ook klinkt, zelfs deze periode wordt beter. Al zal het verdriet nooit verdwijnen, er komt straks wel weer ruimte voor andere dingen, blije gevoelens. Ik heb het gezien bij een lieve collega die helaas hetzelfde heeft meegemaakt. Maar lijkt mij wel logisch dat het verdriet nu zo veel energie kost, ik denk dat je dat nu gewoon moet accepteren. Ik heb weinig tips, maar als je de ruimte voelt zou ik eens kijken naar tips voor mindfulness of ademhalingsoefeningen. Geen wondermiddel, maar die kunnen net een klein beetje verlichting geven in zelfs de heftigste situaties. En zoals eerder gezegd; zoek lotgenoten. Dat heeft mijn collega ook goed gedaan.
Sorry, beetje late reactie. Ik heb aan de fb-groep uiteindelijk niet zoveel gehad. Vond het moeilijk om al dat verdriet te lezen. Ik begrijp je gevoel over niet meer hoeven heel goed. Het is een rot gevoel welke misschien wel angstig kan zijn. Ook voelde ik me schuldig tegenover de kinderen; hoe kon ik nou zo denken? Maar ik kan het nu veel beter plaatsen. Eigenlijk is het ergens wel logisch toch dat je je zo voelt als je je geliefde bent kwijtgeraakt? Ik begrijp dat je je groot wil houden ook al is dit heel moeilijk. Je zou kunnen huilen in de uren dat je alleen thuis bent. Klinkt een beetje raar ik weet het….maar ik voelde me toen ‘vrij’ om te huilen of zoiets...Als je de hele ochtend niks wil doen, dan doe je lekker niks! Je hoeft je nergens toe te zetten, wat je doet is goed. Ik kan wel zeggen dat je je niet schuldig hoeft te voelen richting collega’s, maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook dit gevoel begrijp ik. Het is heel fijn dat je de ruimte krijgt van je werkgever, neem deze ruimte ook. Zolang jij het niet op kan brengen om te gaan werken, hoef je niet te gaan werken. De tip die ik hier op het forum kreeg is om misschien een keer langs te gaan om even wat te drinken bijvoorbeeld. Dit zou je kunnen doen als je dit wil, maar alleen als je er aan toe bent hoor! Probeer je niet te haasten. Verder lieve @Poro wil ik zeggen dat je het goed doet! Niet vergeten dat je sterker bent dan jezelf denkt. Ik heb veel aan het forum gehad, dus als je van je af wil schrijven zou dat hier kunnen. Pb’en mag altijd.