Heb vandaag geen tijd gehad om te bellen. Heb wel tussen bedrijven door gemaild met huidige ziekenhuis. Woensdag heb ik een echo en een uitgebreid gesprek staan. Gezien vriend geen vrij kan krijgen omdat ze onderbezetting hebben en we te dicht op bouwvak zitten ( krijgt alleen vrij voor punctie, terugplaatsing of noodgevallen). Hebben mijn tantes beide aangeboden dat ze wel mee wilde. Morgen gaat mijn tante die kraamhulp is mee, andere tante is verpleegkundige maar had morgen een noodgevalletje! ( heb geen contact meer met mijn moeder, maar gelukkig lieve tantes van vaders kant!) Ze wouden wel graag dat ik vandaag de pil ging ophalen en gelijk ging starten. Mocht er woensdag dan toch een optie zijn een doorstart te maken kon ik altijd nog stoppen. Maar ik moest er vooral niet vanuit gaan dat een doorstsrt een optie was. Ik ga het woensdag meemaken, ben zeer benieuwd of het na het gesprek allemaal duidelijk is wat de beweegredenen zijn van bepaalde dingen! Oh kijk, je mag dus weer het 1 en ander! Ik heb mezelf alles weer veel toegestaan. Heb bijna nergens last van gehad dus niet paardrijden zat er voor mij niet meer in! Dat moest gewoon weer gebeuren om mezelf beetje ontspanning te gunnen. Hoelang moet je die bolletjes nog?
Oh spannend woensdag en heel fijn dat je tante met je mee kan. Ik hoop dat ze je een beetje gerust kunnen stellen en een beter gevoel kunnen geven. Ik moet de bolletjes gebruiken tot een positieve test en waarschijnlijk dan nog wat langer.. prima
hoi meiden, even gauw alles vluchtig terug gelezen! Blijkt maar weer hoe zwaar het traject soms kan zijn en wat het fantastisch is om te horen dat we een zwangere hebben. Wij hebben zondag onze allerlaatste TP gehad. Helaas was er maar 1 embryo ontstaan. Deze was ook nog van matige kwaliteit. Dus alhoewel je er zeker zwanger van kan raken moeten wij er nu wel serieus rekening mee houden dat wij mss wel nooit papa en mama gaan worden. Tot het tegendeel is bewezen houden we hoop!
Het is ongelofelijk hoe synchroon wij lopen @Lotje111. Ik was vanmorgen ook weer in het zkh, bloed is ook goed, vocht al veel minder en eierstokken nog 7.5 cm. Ik voel me ook goed, heb helemaal nergens meer last van. M’n libido is ook gewoon weer terug (eerst verdwenen door decapeptyl en daarna moest ik er door de pijn niet aan denken). Ik las zelfs bij New Scientist (toch niet de minste) dat het zelfs gunstig lijkt te zijn. Zie: https://newscientist.nl/nieuws/seks-tijdens-ivf-vergroot-kans-op-zwangerschap/ De dokter zei ook dat hardlopen geen probleem is, zodra je eierstokken geen pijn meer doen.
Wat heftig Desi. Hoe ga je daar mee om? Wil je daar iets over vertellen of juist liever niet? En de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Haha grappig! Ik heb nog wel last van mn rug/eierstok maar echt al een heel stuk minder dan eergister, toen kreunde ik nog bij elke beweging die ik maakte. Gister voor t eerst in 2 weken weer sex gehad, moest t heel rustig aan doen maar ging wel prima.
Jeetje @Desi111 wat verdrietig, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Anders dan dat ik echt super mega hard voor je ga duimen deze ronde xxx
Wat heftig! Ik hoop dat jullie veel steun en hoop bij elkaar kunnen vinden en bij de mensen in jullie omgeving! En uiteraard draaien mijn duimen ook zeker voor jullie!
Zeker wil ik dat vertellen! Ik vroeg me voor deze poging ook vaak af hoe ik er mee om zou gaan. Voor het telefoontje van afgelopen zondag stierf ik echt duizend doden want niks zou betekenen dat ons sprookje meteen al voorbij zou zijn. Toen ik hoorde dat er een TP zou zijn was ik superblij omdat we nog een kans krijgen. Maar deze keer is het wel anders, ik denk er meer aan , des te meer dagen er voorbij gaan, des te meer ik denk dat het niet gelukt is. Vaak kruipt de gedachte voorbij ; in de afgelopen 6 jaar is er ook niets gebeurd dus waarom nu wel. Je gaat je gewoon een hele hoop dingen afvragen dat is wat minder. Aan de andere kant ben ik best relaxed en zolang er geen bloed is is er hoop. De echte klap als het mislukt gaat nog komen, je zit tijdens de ivf/icsi toch in een soort overlevingsmodus. Ik wil ook niet te veel hopen dat het raak is omdat dan de teleurstelling weer groter is, al met al is het een vreselijke kutsituatie en mijn hart zal echt breken. Ik kan me een leven zonder kindje niet voorstellen, altijd het gevoel gehad dat dat zo moet zijn. Adoptie is voor ons geen optie, niet omdat we niet willen maar wij hebben geen 15.000 tot 30.000 euro helaas en kunnen daar vanwege mijn leeftijd ook niet aan komen in die paar jaar. Iedere dag zijn we weer een stapje in de richting van het eindpunt. Wij gaan samen zo veeeeeel hopen dat het ons gegunt is.
Hey meiden, Vanmorgen mijn gesprek gehad bij het ziekenhuis. Er werd ineens geen echo gedaan en ze stonden er een beetje op dat we een gesprek gingen plannen met mijn partner erbij. Er zat een gynaecoloog die ik sinds ik er in januari ben gekomen, nog nooit heb gezien. Dus het begon alweer goed, verder wel een goed gesprek gehad en al mijn vragen kunnen stellen. Ze deden ook niet moeilijk over dossiers toesturen mochten we ergens anders heen willen omdat ze het gevoel hadden dat ons vertrouwen weg was. Dus heb de fertiliteitskliniek hier in de buurt gebeld, mevrouw was erg vriendelijk en legde alles erg goed uit waardoor ik gelijk een vertrouwd gevoel kreeg. Voordelen zijn ook dat ze daar 6 dagen werken inplaats van 5 en dat ze de punctie, de bevruchting en de terugplaatsing zelf doen. Dus hoeft mijn partner niet met een koffertje naar Zwolle. En het is vanaf mijn werk maar een kwartier rijden inplaats van 3 kwartier. We moeten wel opnieuw intake gesprek doen en ze moeten alle gegevens doornemen en eventueel nog wat onderzoeken over doen. Maar dat hebben we er wel voor over! Hopelijk gaan we een positieve ervaring tegemoet, want het was een emotionele rollercoaster afgelopen weken!
Erg op de zaken vooruit lopend,maar ik vraag me af... t ziekenhuis waar ik loop zeggen ze 18 dagen na punctie mag je testen, op dag 3 na punctie krijg je een terugplaatsing, wanneer zou je dan eventueel kunnen testen? Ik ga t denk ik niet vol kunnen houden tot 18 dagen na punctie
Jongens ik heb net een beetje lichtroze gehad bij t afvegen, dag 6 na de terugplaatsing... ik zal toch niet al ongesteld gaan worden??
Sjonge Desi, wat ben je dapper. Wat je beschrijft, herkennen wij denk ik allemaal wel. Je wil niet te veel hoop hebben, a la. Maar die echte angst, van stel dat het gewoon niet lukt, zit denk ik bij velen opgeborgen in een kast waar we met ons rug tegenaan zitten, in een krampachtige poging de deuren dicht te houden. Omdat je, als het monster ontsnapt, wordt overspoeld met zoveel onbestemdheid en van die grote levensvragen waar je geen antwoord op hebt. Hoe gaan jullie hier als koppel mee om? Lukt het om te praten en andere dromen te laten ontstaan (nee, ik suggereer niet dat iets eenvoudig je wens kan vervangen)? Ervaart je geliefde eenzelfde soort angst voor verdriet?
Als ik dit zo lees, denk ik: waaaaaarom ging je niet meteen naar deze kliniek?! Klinkt in alle opzichten beter.
Had ik maar een glazen bol voor je, Lotje. Het kan natuurlijk vanalles zijn. Innesteling én je menstruatie die gewoon besluit eens extra vroeg aan te bellen.
Kimmetjuh, ik dacht dat ík kon piekeren maar jij kan er ook wat van, zeg. Ben je niet bang dat je volgende maand, als je gaat beginnen, daardoor helemaal óp bent van de spanning? Is er iets waarmee je jezelf zou kunnen kalmeren? Mij hielp de gedachte: stap voor stap. Eerst wachten, dan prikken, dan punctie, dan wachten, dan hopelijk terugplaatsing en dan weer wachten.