Ik zou graag wat advies willen. Het gaat om de moeder van mijn man. Onze relatie is altijd al wat lastig geweest, maar de laatste tijd gaat het regelmatig mis. De relatie gaat nl goed als ik in mezelf flink zucht en denk, volgende keer beter. Haar reacties op mij zijn nl niet erg tactvol en soms best denigrerend. Mijn man en schoonzus (haar dochter) zeggen al jaren; ze bedoelt het niet zo. Maar dat is best lastig vol te houden al 22 jaar. Nu lukt mij dat steeds vaker niet en geef ik een weerwoord. En dat escaleert gigantisch. Voorbeeld; zondag gaf ze aan dat mijn dochter en nichtje op dezelfde foto staan in de krant. Ik bekijk de krant en zeg; dit is M niet, want ze had andere kleding aan die dag (uitvoering sport). Waarop ze zei zegt: dat kan niet want haar pakje is rood met zwart. Mijn reactie; dat klopt, maar dit zijn de selectie pakjes en dochter had een totaal zwart tenue aan met reflecterende strepen. Waarop ik als antwoord krijg; waarom moet jij overal toch zo’n punt van maken?! En trekt de krant uit mijn hand. Vervolgens begint ze een verhaal over dat iedereen haar zo positief vind en dat ze dat deze week al 3x had gehoord. Om af te sluiten met; misschien is het ook goed voor jou om niet alles zo negatief te zien en eens positiever te kijken en niet overal zo’n punt van te maken......... Ik ben boos weggegaan. Mijn man geeft me hierin volledig gelijk en schrok ook van haar felle reactie. Ze was al boos op me omdat ik pas had gemeld dat ik niet meer wil dat de kinderen bij haar slapen. Ze had onze voor melk allergische zoon zijn ijsje in haar yoghurt laten dopen, want dat wilde hij zo graag. En ik had nooit verteld dat hij een melk allergie heeft. Ik heb niet het gevoel dat onze kinderen daar mbt eten veilig zijn. Dit is al de tigste keer dat ze iets verkeerds met eten aan de kinderen voorschoteld of ze bijna wil geven. Ze zijn alle drie tot anafalactisch allergisch voor meerdere voedingsmiddelen. Het probleem is dat ze nu dus telkens al ik tegen haar in ga, zegt dat ze het niet heeft gezegt, ik een punt maak, het niet waar is of wat dan ook. Ze vergeet me dingen te melden. Belt ineens op met; ik kom J zaterdag om half 2 ophalen. Vraag ik waarom, dan krijg ik te horen dat we hadden afgesproken dat ze met alle neefjes een dagje wegging. En echt meiden, ik wist van niets. Dit doet ze al een jaar. Ze praat mega van hak op tak, ik heb moeite haar verhalen te volgen. En hoor alleen maar; dat had ik toch verteld. Het is mijn moeder niet en sta er dus meer vanaf. Het gaat me opvallen. Haar moeder was ook dement, maar heb het begin niet meegemaakt. Maar dhet schijnt dat ook zij steeds koppiger werd. Moet ik me zorgen maken om dementie of is onze relatie gewoon slecht en moet ik haar maar wat minder zien??
Ja, lastig in te schatten vanaf een scherm. Maar beidde zullen wel er aan bij dragen. Mijn opa werd ook heel boos in het begin van zijn dementie. Dan lukte iets niet en kon hij echt met dingen smijten. Maar het begon echt met vergeetachtigheid. Gewoon om boodschappen vergeten, de weg ineens niet meer helemaal vinden, dingen herhalen, boos worden als je er iets van zij, en na een paar jaar werd het steeds erger, die boosheid , die vergeetachtigheid. Hij werd steeds verwarder wakker s nachts en toen hij voor de zoveelste keer in de hal stond te plassen en omviel, is de ambulance gekomen en is hij opgenomen in een verpleeghuis. Maar dit heeft bij elkaar wel 8 jaar geduurd. Zoals ik het lees, vergeet ze een hoop. Haar boze reactie kan natuurlijk ontstaan doordat ze iets is vergeten en dat niet wil bekennen. Of komt voort uit een soort angst. Maar als ze al 22 jaar zo is, dan zit er ook wat anders. Wat denken je man en schoonzus ervan? En je schoonvader? Merken die verandering? Valt het op dat ze meer en meer vergeet? Niet alleen met betrekking tot jou, maar ook in andere situaties?
Het is jammer, maar ze is van mijn schoonvader gescheiden. Er is dus niemand die op haar let met gewone dagelijkse dingen. Ik heb niet het idee dat ze boodschappen vergeet. Maar ze wordt zooooooo eigenwijs. Bijvoorbeeld; een tijdje terug had ze een witte broek aan en het leek of je haar inlegkruisje zag. Dus haar dochter zei, mam je witte broek schijnt door je moet een andere aan doen. Waarop ze zegt; dat kan niet. Andere schoonzus zegt het ook, met het ziet er niet netjes uit, heb je een inlegkruisje in oid? Nee kan niet zegt ze. Ik zeg er ook wat van, kan niet zegt ze we moeten nou ophouden. Dag later zegt ze; ik schaam me dood er zat wc papier in mijn broek, zo was ik ook naar kerk! Ze neemt echt niets meer aan, blijft haar hoofd maar schudden. Haar waarheid zeg maar. Dus het is niet alleen naar mij, maar op mij wordt ze het meest boos. En dat had ik ook wel verwacht hoor. Als ze dement wordt zal ik niet voor haar kunnen zorgen, afgezien boodschappen halen oid die mijn schoonzus dan brengt, want dat gaat niet goed komen. Mijn man merkt wel verandering in de reactie en dingen die ze niet meer weet. Hij heeft ook af en toe nu een aanvaring omdat ze echt gelijk wil krijgen. Zo zei ze zondag iets over een cursus die iemand had gevolgt over positief opvoeden. En dat ze daar nog nooit van had gehoord. En echt, die heb ik 5 jaar geleden ook gevolgd en daar best wel wat over verteld. Als ik de moed heb zal ik het eens met mijn schoonzus bespreken, ze is erg verdedigend naar haar moeder toe. Maar misschien merkt zij ook wel iets.....
Lastige situatie zit je in zeg. Heb je al bij de alzheimer stichting gekeken op de site? (https://www.alzheimer-nederland.nl/dementie/herkennen-symptomen/symptomen ) Daar staan ook wat symptomen, maar eigenlijk bij mijn opa , merkte je het echt wel op de manier zoals jij nu verteld over je schoonmoeder. Weet nog dat hij een video wilde aanzetten, maar hij kreeg de tv niet op het videokanaal. Hij werd boos, want iemand had zijn tv anders ingesteld. Toen mijn moeder het goed zette, werd hij mega kwaad, want zij had vast de tv anders ingesteld. Terwijl dit echt niet zo was. Enige tip die ik je kan geven, probeer toch niet teveel de confrontatie aan te gaan. Maar de zorg voor je kinderen, dat zou ik ook niet meer doen. Misschien kan je bij je schoonzus aankaarten dat je je zorgen maakt over je schoonmoeder? (of nog beter, misschien kan je man dat doen? ).
Mijn oma heeft Alzheimer en woonde alleen toen het begon (opa jong overleden). We hadden erg regelmatig contact (zag haar 1x per week en mijn moeder zag haar nog 1 keer per week daarnaast). Het duurde echt even voor we het merkten. Opvallende dingen: gebakken eten in de kast bewaren, vaker eten laten aanbranden, vlekken in kleding, heel vaak hetzelfde aan, 10 tubes handcreme in de kast, niet goed weten welke dag het is. Koppig ja, maar ze was niet boos of ruziezoekend ofzo.
Mijn moeder is 66 en heeft 1,5 jaar geleden de diagnose dementie gekregen. Achteraf gezien waren er idd een aantal signalen. Het eerste en wat al langer speelde, was dat ze woorden begon te vergeten. Sinds ruim 2 jaar waren en meer en meer zaken die erop wezen dat ze "iets" had. Met pasen voor de deur staan en niets voorzien (hoewel ik 2 dagen eerder gebeld had om te bevestigen dat we kwamen), geld gegeven voor mijn verjaardag, maar 1 maand te vroeg, en klap op de vuurpijl: verloren gereden van bij mij tot bij haar en haar GSM batterij was leeg. Dus gedurende een paar uur waren we ze echt kwijt. Voorbijgangers hadden haar om 1u 'snachts langs de weg zien staan en de politie gebeld... En zo zijn er nog veel verhalen helaas... Mijn grootvader had ook dementie, en daar was 1 van de symptomen ook dat nuances in zijn meningen en remmingen wegvielen. Zo vertelde hij - in bijzijn van alledrie zijn dochters - dat mijn moeder zijn favoriete dochter was. .
Lastig is dit Mijn schoonvader zit nu in een traject om te kijken of hij dementerend is. Volgens hemzelf niet overigens. Wij merkten het in eerste instantie ook aan de vergeetachtigheid. 5 keer hetzelfde vragen in een gesprek, niet meer weten wat hij gelezen had en niet meer weten dat onze dochter in het ziekenhuis had gelegen. Nu komen er idd dingen bij als warrigheid, de weg niet meer weten en een extreme koppigheid. Daarnaast is hij juist, met name voor de kleinkinderen, liever geworden. Kan je het er met je schoonzussen over hebben? En misschien een tijdje wat 'situaties' opschrijven zodat je precies kan terugzien hoe vaak het gebeurd en hoe erg het is? Sterkte in elk geval!!
Het kan beginnende dementie zijn maar ook iets anders als traagwerkende schildklier, b 12 of D tekort en nog veel meer andere dingen. De huisarts zou haar kunnen doorsturen maar ze nog geen heel rare dingen doet of zegt zal ze dat zeker niet willen. Ik denk dat je niet meer de discussie aan moet gaan, elke fout verbeteren .
Ja ik weet het ook eigenlijk wel, niet de confrontatie aangaan. Maar dat had zondag dus betekend dat ik haar een foto op had laten hangen/uitknippen van een meisje dat niet haar kleindochter was. Dat had heel raar geweest en had ik dus echt op mijn handen moeten gaan zitten. En wellicht moet ik dan maar de minste zijn en de ruzie bij leggen. Maar ik vind dit lastig, want ze zegt soms onbedoelt hele nare dingen tegen me. Ik zal eens extra polsen bij mijn man wat hij vind. Maar als ze weet dat dit idee bij mij vandaan komt, dan ben ik echt het haasje
Dank je wel. Het opschrijven is idd misschien nog een goed idee. Dan kan ik voor mezelf eens kijken of en wat het is.
Oh dat zijn idd geen fijne dingen. Haar moeder was ook vroeg dement, rond de 65. Die ging een richtingsverkeers straten in, want dat was vroeger nog niet zo. Ging naar het politiebureau want haar ondergoed was gestolen. Ga zo maar door. Drama’s.
Ik vind het ook niet raar dat je aan beginnende dementie denkt. Bij mijn vader heb ik ook soms een idee dat er zoiets speelt. Dit heb ik met mijn moeder besproken en gevraagd of ze niet eens bij de huisarts een nul meting eillen laten doen. Dan kunnen ze een half jaar of een jaar later weer een meting doen en kijken of er echt iets speelt en of hij achteruit gaat. Mijn moeder snapte het wel maar moet op heden nog steeds dit bespreken met mijn vader helaas.
Bij mijn oma begon het in elk geval wel zo. Zij had frontotemporale dementie en dat begint met gedragsverandering. Eerst werd ze heel koppig en boos om alles. Daarna werd ze achterdochtig en rommelig/ chaotisch. Ging alles overhoop halen in huis, maakte dingen expres kwijt die ‘belastend’ zouden kunnen zijn etc. Pas daarna werd ze echt vergeetachtig en lukte het niet meer om de schijn hoog te houden. Dan ging ze de politie bellen dat iemand haar portomonnee uit huis gestolen had, omdat ze die kwijt was. Het boze bleef nog heel lang aanhouden, echt woest was ze dan als ze het gevoel van controle kwijt was. Bijv toen wij haar bankrekeningen voor haar moesten gaan beheren en zo. Veel mensen met geheugen problemen worden sowieso boos als ze zich ‘betrapt’ voelen. Dus als je zegt dat iets niet klopt wat ze zeggen of er confronteert met iets wat ze vergeten zijn. Dat voelt denk ik heel onveilig. Want zelf denken ze dat ze het nog prima verborgen kunnen houden.
Verhaal warrig vertellen, niet in logische volgorde kan een teken zijn van dementie. Ook het niet meer herkennen (of juist iemand anders aanzien voor iemand die het niet is) kan een teken zijn. Een afspraak gemaakt hebben terwijl jij van niks weet zou ik ook noteren. Is ze nog in staat om goed te koken en boodschappen te doen? Geen rare dingen gehaald of 5 pakken vla in de koelkast? Is ze nog in staat om zonder problemen van A naar B te komen? Begrijpt ze ingewikkelde brieven nog? Weet ze een gebeurtenis van kort geleden nog juist te beschrijven? Maar... pas ook op dat je niet op alle slakken zout gaat leggen. Een tante van mijn man heeft de diagnose dementie gekregen. Sommige dingen, zoals een ingewikkeld verhaal vertellen, lukt haar niet zo goed meer. Verder is ze nog prima bij maar iedereen let er zo erg op... als ze iets 2 x vertelt dan is het gelijk: zie je wel, ze is niet helemaal goed. Terwijl we dat allemaal eens doen. Mijn eigen moeder vertelt minstens 1x per week mij iets meerdere keren en die is toch echt niet dement. Sterkte met de situatie en kijk het eens aan. Vraag ook eens aan anderen of ze wat opmerken, familie maar denk ook aan buren of kennissen.
Juist dit wil ik niet. Daarom mijn overgrote twijfel om dit alles dan ook te delen/vragen bij haar andere kinderen en mijn man. Maar als ik daar nu ben op een zondag zijn de meeste verhalen idd erg warrig. Ze is altijd al erg hak op tak geweest, maar de laatste tijd volg ik veel van haar verhalen niet goed meer of helemaal niet. Boodschappen, koken ed heeft niemand zicht op helaas.
Ik denk dat je sowieso niet de juiste persoon bent om dit objectief te bekijken. Dat is voor iedereen lastig, maar al helemaal als jullie al zo lang een schurende relatie met elkaar hebben. Het aankaarten kan, je eigen kinderen in bescherming nemen ook maar daar houdt het wel op. Het probleem met dementie is dat er zoveel vormen zijn en dat het zo sluipend gaat dat het bijna niet te zeggen is of dit dementie is. Als je een goede relatie met haar had zou ik zeggen haar wat dichter bij je te halen zodat je ook kan letten op grotere signalen dan alleen dit soort dingen. Zoals gekke boodschappen of onveilige dingen. Nu is dat niet te doen voor jou, wellicht wel voor andere familie. Vergis je niet, wat verlies van remmingen is iets wat bijna alle ouderen krijgen, ook zonder dementie. Ik werk in de verpleeghuiszorg en ook op afdelingen van mensen zonder dementie hoor ik soms dingen (of zie ik dingen) waarbij ik 2x met mijn ogen knipper. Wat verlied van geheugen en remming is ook een ouderdomskwaal en hoeft niet meteen dementie te zijn. Zeker omdat ze altijd een wat lastiger karakter heeft gehad voor jou, kan dat opvallen.
Ik vind het ook niet gek dat je aan dementie denkt... maar wat wil je ermee doen? Er is niet echt een behandeling. Je schoonmoeder zal niet aan tests mee willen werken. Mijn oma was ook dement en vreselijk koppig. We konden eigenlijk pas hulp van buitenaf in schakelen toen ze ver genoeg heen was om niet meer te begrijpen wat er gebeurde. Het is eigenlijk het makkelijkst als je gewoon meegaat in de fantasieverhalen, ookal zijn ze onjuist. Haar proberen te overtuigen van je gelijk heeft geen enkele zin en kost alleen maar frustratie aan beide kanten is mijn ervaring.
Denk dat dat een beetje ligt aan welke hulp je hebt. De huisarts van mijn oma ging daar heel handig en goed mee om. En de wijkverpleging die vervolgens kwam, was ook wel gewend aan mensen waar ‘niks mee is’ zogenaamd. En die ze dan toch hulp geven. Er zijn tegenwoordig zoveel dementerenden die thuis wonen. Dat komen ze echt wel vaker tegen hoor.
Lijkt alsof ik mijn verhaal over mijn schoonmoeder lees. Mijn man en ik zeggen al tijden die kan weleens demend worden. Ik zou het toch voorzichtig als eerste met je man bespreken en kijken wat hij vind. Mocht hij ook dingen merken miss is t dan beter dat hij bij zn zus vraagt of die ook dingen opmerkt. En op boodschappen enzo heb je daar echt geen zicht op? Pak je nooit zelf drinken daar of iets? Dan stiekem eens in de kast kijken of koelkast of er rare dingen staan of van 1 ding heel veel of veel dingen over de datum ofzo.