@DN2017 Ik heb echt bewondering voor hoe stressloos jij om lijkt te gaan met je zwangerschap, met name gezien je verleden. Geef eens wat van dat vertrouwen aan mij!
Haha wat lief van je. Ik voel me inderdaad vrij stressloos, meer excited dan anxious zeg maar. Ik ben best nuchter en probeer me ook altijd zo min mogelijk zorgen te maken om dingen waar ik geen invloed op heb. Als ik het toch doe dan probeer ik er niet aan te denken en denk ik aan iets positiefs of iets waar ik blij van word, zodat ik in een positieve vibe raak. Wat je voedt dat groeit, tenslotte. Hoe vaker je dit oefent, hoe makkelijker het gaat. Mediteren helpt mij hierbij, je maakt je hoofd leeg waardoor je makkelijker kunt kiezen welke gedachten je voortaan toelaat en welke niet. Het gaat zoals het gaat en ik geloof er dan ook wel in dat dingen zo (hebben) moeten zijn. Als ik mijn dochtertje niet had verloren dan had ik nooit een relatie met mijn man gekregen en hij is echt de liefde van mijn leven. We wisten ook al ontzettend snel dat we de ware zijn voor elkaar, maar dat is een ander langdradig verhaal. Bovendien waren de chromosoomafwijkingen bij dochtertje een "foutje van de natuur" en is de kans op herhaling verhoogd maar met maar 1% bovenop het reguliere risicopercentage dat bij je leeftijd past. Dat percentage is gelukkig erg laag omdat ik 25 ben. Ook leef ik nu veel gezonder én heb ik het idee dat ik mijn portie wel gehad heb wat betreft baby ellende en het tijd is voor mooie dingen. Ook omdat ik sinds mijn dochtertje op m'n zeventiende dus al ontzettend graag weer een kindje wil en engelengeduld heb gehad tot ik mijn leven dusdanig op orde had dat het een goed idee was - kort samengevat - . Mocht je interesse hebben in een beetje zweverige hulp met vertrouwen krijgen in je toekomst, ik luister graag naar Abraham Hicks.
Bij de eerste heb ik een spoedsectio gehad, nadat ik al 34 uur bezig was en ik bleef hangen op 3/4cm ontsluiting. Dit was ook ingeleidt, dus heb daar ook geen goede ervaring mee. Denk toch dat je tegen de natuur in gaat bij een inleiding en je lichaam tegen gaat werken. Tenzij je lichaam er dus al wel klaar voor is, dan kan het wel het laatste zetje geven. Maar na zoveel uren ging het niet goed meer met die kleine en hebben ze me met spoed naar de ok gebracht. Dat viel echt rauw op Mn dak. Herstel duurde ook best lang. Bij de tweede hadden ze me aan gegeven dat als je na een keizersnede natuurlijk wilt bevallen, dat dat wel mag, maar dat je wel binnen een bepaald aantal uren bevallen moet zijn, omdat er anders een kans bestaat op het scheuren van het litteken inwendig door de druk van de weeen. Nou door die eerste bevalling had ik zoiets van, laat maar zitten. Doe maar een geplande sectio... Nou de dag van die sectio..eerst de ruggenprik inbrengen was een ramp en toen zat ie eenmaal en leek t goed te zijn. Eerst voelde ik niks en toen ze eenmaal bezig waren begon ik dingen te voelen en dat werd steeds erger. Ik had een gentle sectio, waarbij ze je zoveel mogelijk bij alles proberen te betrekken, maar ik raakte zwaar in paniek en lag daar te gillen dat ik pijn had en gaven ze er morfine naast en zeiden dat ze de dosis verder niet meer konden/mochten verhogen. En ik begon te hyperventileren en te trillen en was alleen bezig met wat ik allemaal voelde in plaats van Mn dochter geboren zien worden. Tegen de tijd dat de verdoving weer werkte was zij er al uit en waren ze me aan t hechten en heb ik t mooiste moment gemist. En hier was ik zo van geschrokken, omdat ik bij de spoedsectio werkelijk niks heb gevoeld. Dat ging zo snel allemaal. Dus dit keer krijg ik idd sowieso een keizersnede omdat ik er al twee heb gehad, maar twijfel zo erg over volledige narcose. Het jammere daaraan is dat je partner er dan niet bij mag zijn plus ik heb nog de hoop dat het dit keer wel goed mag gaan en ik het moment wel mee mag maken. Gelukkig nog zat tijd om erover na te denken, maar als ik er teveel aan denk dan raak ik al in paniek. Blehh.. dus dat is wel ff klote. Jij nog kunnen slapen?
Nou ik voelde me wel behoorlijk veilig en ik ben best een controlfreak dus het ziekenhuisgevoel vond ik niet onprettig maar bij mij duurde het juist lang en weeenstormen, knip, vacuum etc etc. Ik laat liever mijn ongeduld broeien dan inleiden haha..
@Maani Mijn god, wat een verhaal! Ik zou hier van tevoren flinke gesprekken over voeren met de betrokken personen, zodat je kalm de volgende keizersnede in gaat en je veilig en geborgen voelt. Dikke knuffel voor jou.
Meisjes, ik droomde trouwens vannacht dat we met zijn allen in een supermooi huis in het bos woonden.
Dankjewel lieverd!!! Ja ik heb het nu al aan gegeven, van dat drama moeten jullie echt zien te voorkomen. Ik snap ook nog steeds niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Tijdens die sectio was ook nog eens Mn litteken veel te strak gehecht. Sectio was uitgevoerd door een arts in opleiding en ik snap dat zij het ook moeten leren, maar niet meer op mij. Dat heb ik allemaal nu al aan gegeven. Er is mij nu toegezegd dat door deze hele ervaring ik dit keer een goede arts krijg en die zal meteen Mn litteken corrigeren. Dus dat is dan een pluspunt.
Dit klinkt overigens net alsof ik door jullie geobsedeerd ben en geen real-life-vrienden heb. Is niet zo. Maar ik vind dit groepje wel echt fijn.
Hahaha ja ik had mijn zin nog niet afgemaakt! Dus ik zet een gokje op een jongetje bij jou. Puur gebaseerd op mijn eigen zwangerschappen. Haha
Grappig! Ik heb bij @Rozeline heel sterk het gevoel dat ze een meisje gaat krijgen. Vanaf het begin al. Heel vreemd, want ik ken haar verder niet. Bij de rest van jullie heb ik (nog) geen gevoel. Mijn hele zwangerschap is overigens een les dat niets te plannen valt en dat je nergens controle op hebt, dus het ligt in de lijn der verwachting dat ik inderdaad een jongetje ga krijgen, omdat dat volledig buiten mijn comfortzone zou liggen. Ik kom namelijk uit een rasechte meisjesfamilie en heb ook alleen maar ervaring met het verzorgen van meisjes. (Ik weet dus bijvoorbeeld niets van piemeltjes.) (Nou ja, bijna niets.) Maar prima, ik sta overal voor open!
Ik heb trouwens al sinds vorig jaar in mijn hoofd dat ik perse een (nep)leder kinderwagen wil. Eerst kwam de Stokke voorbij maar dat vind ik nu een veel te plastic gedoe (dat handvat ookmaar die hebben ze nu vernieuwd, of niet?) én veel te duur voor wat je krijgt. Toen kwam ik op de Mima, super leuk! Maar erg beperkt in kleuren en ik vind de "wandelbak" daarvan toch niet helemaal mooi. Heb hem in het echt gezien bij een grote babywinkel in Utrecht. Je kunt wel erg leuk variëren met frame kleur (rosé bijvoorbeeld). Maar nu heb ik hém gevonden hoor, de Anex (toevallig de goedkoopste van de 3)! Anex cross is mijn favo, al is de Sport ook leuk. Met name deze vind ik zoooo tof. Die tas ook eronder:
Net termijnecho gehad! En hij/zij bewoog!!!! Eindelijk gespartel gezien, wat heerlijk! Verder gesloten buik en inhoud in het maagje, hersentjes gezien, botjes, ruggengraat, neusje, en dunne nekplooi. Hij loopt iets voor op de termijn maar ze houden die aan ivm iui. Oh ik ben zo opgelucht ! Ohja ook het hartje gehoord Nipt gaan we toch niet doen. Het ziet er nu zo goed uit en ik geloof niet dat ik het kan afbreken als het mis mocht zijn. . Is zo'n compleet mensje al. Over inleidingen enzo. Ik ben met de eerste ingeleid ivm minder leven voelen en ik vond het prima. Begon ook al met 3 cm ontsluiting van mezelf waar ik niks van gevoeld had. Ik moet sowieso in het zkh bevallen omdat de placenta vorige keer niet kwam. Het is nu voor het eerst dat ik er een beetje aan durf te denken. . Bevallen. Dames, fijne dag vandaag!
Wat een heftige bevallingsverhalen allemaal! Enige dat ik nog wil toevoegen, mijn 1e inleiding was een ware hel. De tweede daarentegen (hoewel die eigenlijk niet heel veel anders verliep) was best een feestje. Maar ik heb die keer zelf al heel duidelijk mn grenzen aangegeven ("nee, de weeënopwekkers gaan niet omhoog totdat ik een ruggenprik krijg") en ik voelde me veel meer in control. Heb nog even een heerlijk dutje gedaan en daarna zoon in een paar zuchten gelanceerd. Wel geloof ik dat zowel je eigen lijf als baby klaar moeten zijn voor een bevalling omdat het anders tegenwerkt. Mijn lijf was er beide keren niet klaar voor. Baby 1 wel, baby 2 dus helemaaal niet. Met 37+1 was hij een randprematuurtje en alle verschijnselen die daarbij horen zo'n beetje Daarom hoop ik dat scenario 2 uit mijn voorgevoel waar wordt en ik gewoon lekker over tijd mag gaan en natuurlijk bevallen.