Maar ze woont dus al zo'n 3 jaar bij jou in huis?! (Jouw dochtertje is 2 1/2 en ze is tijdens jouw zwangerschap bij jou komen wonen.) Oef, dat is al wel een lange periode. Maar waarom is het in de praktijk zo lastig om een nieuwe woning te vinden? Waar een wil is, is een weg. Desnoods kan ze kijken in een andere woonplaats, waar de wachttijden korter zijn. Wil ze wel weg? Of doet ze er alles aan om te zorgen dat het maar niet lukt om een eigen woning te vinden?
Maar je hebt dus geen andere oppas? Waarom zorg je daar niet voor? Ik bedoel, je bent een volwassen vrouw toch? Dus je maakt je eigen keuzes. Nu kies je ervoor om je moeder je leven te laten bepalen. Ik snap dat je vriend daar niet blij mee is. Ik snap ook dat je daar zelf niet blij mee bent, maar de enige die daar wat aan kan doen ben jij. Kom op, je bent het waard om je leven te leiden zoals jij dat wil!
Ik denk dat je het jezelf het heel lastig hebt gemaakt door je leven zo te verweven met je moeders leven. Andersom ook. Nu er een nieuwe man in je leven is, is het extra duidelijk dat de situatie nu niet meer houdbaar is. Jullie zijn bezig om het op te lossen, maar het gaat niet rap genoeg en je moeder doet nu ineens kinderachtig. Naar mijn mening heb je hier zelf ook een aandeel in, door zo afhankelijk van je moeder te worden en haar die kans te geven je zo in de tang te nemen. Hoe ga je het straks doen met werk, wanneer je moeder verhuisd is? Waar gaat je kind dan heen? Kun je niet beginnen met je eigen leven weer opbouwen? Weer meer werken, kinderopvang zoeken en je kind laten wennen aan de vreemde wereld. Een oppas zal misschien wennen zijn voor haar, maar je kan haar niet in het veilige cirkeltje houden. Ze moet toch een keer gaan wennen aan andere mensen. Begin eerst eens met je eigen zaakjes regelen. Je schiet nu alle oplossingen af, omdat je denkt in obstakels, niet in oplossingen. Ik hoop dat je eruit komt en het lef gaat vinden om je eigen gang te gaan, zonder direct je moeder op straat te hoeven zetten.
Ik vind dat je goed de vinger op de zere plek legt. Er zijn redenen waarom mijn moeder en ik zo met elkaar verweven zijn geraakt (die dingen wil ik hier liever niet bespreken) en ik zie ook echt wel hoe het zit. Het punt is alleen dat we nu dus zover zijn en het erg moeilijk is om de dingen om te keren. Mijn dochter komt nu al 1x per week een ochtend bij een gastouder om te wennen en zo nu en dan past een vriendin op (zij is nu echter in verwachting dus daar kan ik niet veel meer van verwachten) Als mijn moeder ergens anders woont zal zij twee dagen op mijn dochter passen en gaat ze 1 dag naar de gastouder. Dit heb ik dus allemaal wel al bedacht. Ik raak alleen gewoon ontzettend gefrustreerd van hoe de situatie nu is...
Ik kan haar nergens van beschuldigen maar ik zie wel dat ze niet alles doet wat ze kan doen om een nieuwe woning te vinden. Met name een inkomen is een probleem. En dat heb je toch wel echt nodig om een woning te krijgen.
Ik voel me genegeerd .. Waarom is een oppas niet mogelijk? Moeders wil niet oppassen , dan komt er dus een oppas. Oppas zit dan naast moeder op de bank, dat lijkt me een logisch gevolg. Jammer dan voor moeder toch?
Misschien een idee om met je moeder naar maatschappelijk werk te stappen ivm inkomen/woning zoeken? Ik snap dat het lastig is en dat je je moeder niet zomaar uit huis zet. Maar zo kan het ook niet. Mijn eerste gedachte was: Je zou kunnen zeggen, jij wil hier blijven wonen, prima, maar dan pas je af en toe op als het nodig is. Maar goed, ik denk dat je moeder dan toch niet op zoek gaat, maar dan zou ik dus gewoon zeggen ik ben morgenavond weg, dan moet ze wel oppassen.
Maar als antwoord op je vraag: dat kan ik zo'n oppas toch niet aan doen? Ik heb vroeger ook opgepast en zou dit echt geen leuke situatie gevonden hebben als oppas hoor!
Maatschappelijk werk zijn we geweest. Die kunnen helaas niks doen om snel aan een woning te komen. Het moet dus gewoon via de reguliere weg...
En hoe moet dat dan? Heeft ze wel een inkomen? Is ze ergens ingeschreven? Hoe doen andere mensen dat zonder inkomen (of bijstand)? (sorry echt geen idee ) Hoe hebben jullie het financieel nu trouwens, want jij werkt maar 1 dag en je moeder niet?
Ik begrijp je punt wel. Ik ben zelf ook alleenstaande moeder en heb ook problemen met een goede oppas vinden. Maar soms is het even niet anders, om iemand in te schakelen die niet je favoriet is, maar wel betrouwbaar is. Denk je dat het oppassen van je moeder straks wel een betrouwbare oplossing is? Kan je daar ook echt van op aan? Mijn situatie is de jouwe natuurlijk niet, maar ik heb er specifiek gekozen voor een externe oplossing voor alle dagen, zodat ik nooit in de problemen kom. Kan je kindje ook eventueel alle dagen naar de gastouder, mocht het nodig zijn? Voor nu is het ontzettend kut dat je niet aan je relatie kunt werken, maar ik denk dat je pech hebt, wanneer je je moeder niet zo ver krijgt om een avondje weg te gaan. De spreekwoordelijke blaren van het niet goed geregeld hebben met voldoende achterban, daar moet je nu helaas op zitten. Het overkomt mij ook regelmatig en het is ontzettend kut, maar je kunt er nu niets aan doen. Ik denk dat je vriend in dit geval de verliezer is en maar moet accepteren dat het even lastig is en dat je alles probeert wat in je macht ligt. Mijn tip is wel om alles te doen wat in je macht ligt om zo snel mogelijk je moeder te herplaatsen. Kijk ook eens buiten de gebaande paden, naar bijvoorbeeld anti-kraak of particuliere verhuur binnen je eigen netwerk. Hierdoor huur ik particulier met huursubsidie, ook nog eens in de Randstad. Sterkte
Weet niet waar je woont, maar als t niet ver weg is wil ik in ruil voor een paar koppen koffie best een avondje naast je moeder op de bank gaan zitten om op te passen hoor.
Ik vraag me ook een beetje af of je moeders straks wel betrouwbaar is als oppas... Dit soort gedrag geeft mij altijd een beetje het gevoel dat er meer achter zit. Is je moeder ontevreden over hoe jij je leven inricht, misschien is ze het niet eens met je nieuwe vriend? Zit ze zelf niet lekker in haar vel omdat ze geen eigen woonruimte heeft en geen uitweg ziet? Geen redenen om je zo kinderachtig te gedragen, maar vaak wordt het niet beter voor je die dingen boven water hebt. Misschien is het een idee om - eventueel met hulp - een constructief gesprek proberen te voeren. Waarin jullie samen gaan kijken naar hoe jullie de situatie gaan oplossen, wat beiden kunnen doen om eruit te komen. Je moeder woont al lang bij je en je hebt ook heel veel aan haar gehad, dus je mag haar zeker wel helpen. Echter is nu de situatie niet meer houdbaar en jullie communicatie is verschrikkelijk. Ja, wat zij doet is absoluut niet ok, maar wij lezen 1 kant van het verhaal en daarbij helpt "Dan rot je maar op" niet en ik denk ook niet dat je dat gaat doen als ik het zo hoor, zou ook weinig dank zijn na 3 jaar hulp. Neemt niet weg dat zij nu misbruik maakt van de situatie en jullie in de vicieuze cirkel vasthoudt. Ik zou beginnen met uitspreken van je dankbaarheid - want dat zet een betere toon - en dan aangeven dat je graag wilt praten over nieuwe afspraken om dit houdbaar te houden en richting een betere oplossing te gaan. Zodat jullie straks misschien weer net zo'n goede band hebben als vroeger. Dan zou ik bijvoorbeeld afspreken; - Dat ze minimaal zoveel sollicitaties per week doet, gesprek aan vraagt bij UWV etc. - Dat ze áls je afspraken maakt om op te passen, zij hier zich aan houdt. Dat zij niets verplicht is hierin maar dat als ze liever niet wilt oppassen, dat ze dan op haar kamer blijft of zelf ook naar de bios gaat o.d. - Dat ze bijdraagt aan het huishouden Jij betaalt de huur dus jij bepaalt de regels. (Ik ben overigens ook benieuwd hoe, als jij maar 1 dag werkt, maar dat is wel offtopic en is aan jou om te delen of niet) Natuurlijk wil je haar niet het huis uit zetten, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid om haar te verzorgen en zij is een volwassen vrouw, dus zij kan gewoon volwassen afspraken maken. Anderzijds zou ik als ik jou was er alles aan doen om niet meer van haar afhankelijk te zijn, zoals hier al eerder vermeld. Dus ook niet oppassen als je meer gaat werken (iig niet de eerste periode) en lekker nu meer gaan werken, met een andere oplossing voor de opvang. Al is het alleen al om meer weg te zijn van je moeder. En misschien ipv een date-night een gezellig dagje dierentuin op zaterdag, met kind?
Nou ik heb dat vroeger dus serieus(!) wel gedaan. Ik vond het geen probleem, ik wist wat de situatie was en dat ze thuis zouden zijn als ik oppaste. Ik kreeg wel iets meer geld, maar dat had van mij niet gehoeve. Ik vind het dus een flut reden dat je het niet zou doen omdat de oppas dan met jou moeder zit. Je moeder zal de tweede keer of weg zijn of zelf oppassen of ze heeft het gezellig met de oppas.
Ja dat klopt. Maar ik vind dat TS er zelf een probleem van maakt door geen oppas te willen regelen. Misschien moet je wat meer betalen, dat is dan zo. Dat moet je dan maar overhebben voor je vriend, als je dit niet wil regelen moet je ook niet zeuren over déze situatie. En vooral niet alles op moeder afschuiven. Bedoel niet dat TS dit doet, maar de andere reacties over ultimatum stellen etc vind ik echt zo raar .
Gewoon oppas regelen! Even kort uitleggen hoe de situatie is en desnoods iets meer betalen. Geef een dag of 2-3 van tevoren bij je moeder aan dat je weg gaat en dat je oppas hebt geregeld. Heb vroeger heel veel opgepast. Had het een beetje apart gevonden, maar had het zonder problemen gedaan en er nog om kunnen lachen ook. Gewoon doen dus! Maar wel even de situatie uitleggen Sterkte en succes met alles!