Ik aai weleens over mijn buikje alsof ik zwanger ben wanneer hij bol staat doordat ik teveel heb gegeten
Mijn buren hebben duiven, dat wisten we natuurlijk al voor we hier kwamen wonen, maar wat een stomme beesten. We jagen ze regelmatig van de overkapping af omdat het wel oorlog lijkt met dat geloop op de aluminium platen. Nu heb ik net een duif al een paar keer vriendelijk uit mijn tuin verjaagd omdat ie al op mijn zwembad liep, in mijn border rommelde.. even later loopt ie weer door mijn border. Er ligt toevallig zo'n met watten gevulde stoffen bal buiten en die heb ik naar hem toe gegooid.. overigens denk ik niet dat die ene duif van mijn buurman is want de rest zit allemaal in het hok..
Zo’n collega heb ik.... als ze een snotje in haar neus heeft is ze heeeeeeel erg verkouden, als ze hoofdpijn heeft geeft ze migraine, Als ze een beetje misselijk is moet ze bijna spugen enz, enz.... dodelijk vermoeiend, vooral haar gezicht er bij
Ik zie op tegen de derde. De eerste had ik een PND, bij de tweede amper maar toch wel even goed een half jaar niet mezelf. En nu... ik ben bang dat het slaapgebrek het erger maakt ( wat een trigger is) en vind het loodzwaar en ben bang dat mijn relatie eronder gaat lijden... terwijl ik echt onwijs zin heb in de baby en het bewust is gegaan, komen de angsten nu erg boven
Sinds een paar weken weten we dat mijn man mogelijk een erfelijke aandoening heeft die hartstilstanden kan veroorzaken (ja, meerdere na een seconde of 20 startte zijn vader weer op). Sindsdien ben ik bang dat mijn dochter het mogelijk ook heeft, maar ben ik stiekem ook bang om hem alleen te laten met haar. Ook al zou het in theorie pas over een jaar of 25 optreden.
Ik zou willen dat ik tien jaar later was begonnen aan kinderen. Ik heb het gevoel dat ik nu heel veel leuke dingen en ervaringen mis. Terwijl mijn kinderen ook echt heel leuk zijn en dat een hele ervaring opzich is, maar toch.
Hebben wij dezelfde collega ? En zwanger zijn lijkt haast wel een ziekte en dan kan je ineens helemaal niets meer
Ik snap denk ik wat je bedoelt, het grappige is dat ik soms denk dat ik wel een jaar of 8 eerder een kind had willen krijgen, omdat ik nu redelijk "oud" ben als ze uit huis zal gaan.
Ik ging op mijn 18e het huis uit, gewoon op kamers toen ik ging studeren. Volgens mij is dat nog steeds het meest gangbaar dus er is hoop voor je
Dat herken ik ook wel. Ik zou niet terug willen hoor maar zijn wel dingen en plekken die ik graag wil bezoeken wat er nu nog niet kan. Maaaar als ik 40 ben is onze oudste 21 dan kan t ook prima!
Dat begrijp ik ook wel weer. Ik ben nu 28, ervan uitgaande dat mijn zoon over een jaar of 20 het huis uit is zal ik dan 48 zijn. Dat lijkt mij wel echt een voordeel. Maarja, ik merk momenteel de nadelen. Over 20 jaar heb ik daar in ieder geval geen last meer van, hoop ik dan
Zelfde idee hier. Alleen nam ik een Lion-reep. Al de hele zwangerschap de chocola weerstaan (ging ook prima want het smaakte me niet), maar de laatste week WIL ik zoetige foute zooi. Dus ik vrat die Lion op de terugweg van de supermarkt, papiertje daar al weggegooid, want 'bewijsmateriaal'. En ik kocht een bitterkoekjespudding en een doos cornetto's. Het liefst wel ik alles nu in mn eentje weg. In 1x. Maar ik zal me inhouden...
en ik wou dat ik 10jr eerder was begonnen. Toen ik nog gezond was en conditie had. En ws lekker iedere dag met peuter er op uit had kunnen trekken. Maar moet eerlijk zeggen dat ik voor ik kinderen kreeg iig wel veel gereisd heb en geleefd. Ideale leeftijd dan iets meer richting 30?
Ik was zelf 27 en dat vond ik een goede leeftijd. Hoewel ik 30 ook niet erg had gevonden. Onder de 25 vind ik te jong. (Voor mijzelf he.)
Begrijp ik ook goed. Ik denk dat dat best een ideale leeftijd is. Ach ja, voor het zeggen hebben we het toch nooit en ik prijs me gelukkig met mijn kinderen. Mijn tijd komt wel weer als ik ouder ben