Hoi, Ik heb heel erg getwijfeld of ik dit wel moet plaatsen, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik wel wat meningen van anderen kan gebruiken. Mijn vriend en ik hebben bedacht dat we graag een tweede kindje zouden willen. Bij de eerste ging het niet zo makkelijk (zie onderschrift), maar een tweede willen we toch via de natuurlijke weg weer proberen. Nu hebben we 1 ronde gehad en hebben we deze week te horen gekregen dat mijn moeder kanker heeft en daarmee ongeneeslijk ziek is. De artsen geven haar eerder maanden dan jaren. Nu begin ik te twijfelen of we op dit moment nog wel door moeten gaan of dat we onze wens toch even moeten parkeren. Wat zouden jullie doen en waarom?
Heel lastig.. toch zou ik er zelf voor kiezen om er wel voor te gaan, zeker omdat het niet heel makkelijk gaat, en je niet weet hoe lang het duurt voordat je zwanger bent! En dan is het hoe lastig ook nog de vraag of het echt maanden zijn? Wie weet is je moeder wel zo sterk en mag ze langer bij jullie zijn! Moeilijk keus, dit is wat ik denk ik zou doen maar jullie moeten echt zelf die beslissing maken. Heel veel sterkte!!
@Littlegirl1989 ik zou er voor gaan omdat we heel graag een broertje of zusje willen voor onze zoon en we niet weten of het snel kan lukken of dat het weer een lang traject wordt. Ik zou het uit willen stellen omdat ik zelf geen broers of zussen heb waarmee ik de fysieke en emotionele stress van de situatie rondom mijn moeder mee kan delen/ mee kan verlichten... dus ik vind het lastig.... @Raaf92: dank je wel voor je antwoord. Ik ga alle antwoorden meenemen in mijn eigen overweging
Wat naar van jou moeder. Sterkte En heel veel succes met je keuze. Ik hoop voor jou dat je snel zwanger mag worden. Liefs
Als jullie via de natuurlijke weg het willen proberen, dan zou ik er nu voor gaan en niet wachten. Hoe cru het ook klinkt, jullie leven gaat door. Behandelingen zou ik minder snel aan beginnen, omdat het misschien toch tijd inneemt die je met je moeder wilt doorbrengen. Heel veel sterkte en succes gewenst. En wie weet kun je je moeder nog mooi nieuws geven voordat jullie afscheid zullen nemen.
We hebben inmiddels besloten dat we via de normale weg toch gaan proberen en maar zien of het lukt. Wie weet leeft mijn moeder nog net lang genoeg om het een en ander mee te maken. @Dinpin ik heb geen contact meer met mijn vader (is een niet zo'n lieve man om het maar zacht uit te drukken).
@Duna ... Krijg kippenvel van je verhaal. Heel herkenbaar en het komt heel dicht bij... Ik wil je heel veel sterkte wensen! In nov kreeg ik een miskraam. Die maand hoorde we ook dat mijn vader kanker had. Maar we wisten niet hoe ernstig het was. In dec bleek het allemaal erger dan we hoopten. Ik heb hem toen gevraagd of hij het erg vond als wij onze wens door zouden zetten. (Volgens mij heb ik hier toen ook een topic voor aangemaakt.). Eind maart raakte ik zwanger. We wisten toen dat het maximaal nog een paar maanden zou duren. In april hoorden we dat we aan weken moesten denken. 28 mei had ik de eerste echo..papa ging mee. 29 mei is papa overleden.... Je moet doen wat voor jou goed voelt. Mijn vader vond het zwaar dat hij dit kindje nooit zou ontmoeten maar was super blij voor ons..hij weet dat we hem gaan vernoemen. De bevalling zal zwaar zijn zonder papa, maar we krijgen er iets moois voor terug. Er is geen goed of fout.. maak het eventueel bespreekbaar thuis. Volg Je hart.
@K00 wat heftig zeg! Veel sterkte nog met het verwerken van jullie grote verlies wij hebben nu te horen gekregen maximaal een jaar, dus is kort... kans dat ze het mee maakt is klein (maar aanwezig).
En misschien inderdaad bespreekbaar maken... even overleggen met mijn vriend, maar denk dat dat ook wel goed is om te doen...
mijn schoonmoeder is begin dit jaar overleden, geheel onverwachts al ging ze wel al maanden achteruit. Mijn vriend en ik hebben onze wens in vervulling laten gaan.. 1 week nadat mijn vriend haar vertelde dat we zwanger waren is ze helaas overleden. Ze kreeg er een vechtlust door en zei nog dat ze de geboorte van de kleine wel zou meemaken. Helaas mocht het niet zo zijn, maar heefr deze kleine meid strajs wels als 2e naam een vernoeming (met 1 letter minder dan haar naam) naar haar overleden oma. En brand er bij haar box standaard een kaars met foto van oma. Zodat oma er zo wel altijd bij is. Helaas zelf niet veel tijd gehad met mijn schoonmoeder, maar elke dag trouw haar kaars aan en even een kus werpen en blik op haar foto.. Zo voelt ze dichtbij..
Ik zou er voor gaan. Je weet nooit hoe lang ze nog heeft. Mijn moeder is ook ernstig ziek, ook kanker. En voor haar is haar kleindochter haar drive/motivatie om door te gaan met behandelen. Ik hoop dat ze nog de nodige eerste mijlpalen mag mee maken. En misschien dat ze het brusje van mijn dochter nog mee gaat maken. De verwachting is dat ze nog max 4 jaar leeft, haar lichaam begint steeds meer op te raken. Ik heb een week voor het traject mijn opa verloren aan prostaatkanker in juli 2014. Op de terugweg na een dag in het hospice kwam ik een ooievaar tegen. Dat was voor mij een teken om toch te gaan starten. Hij had dolgraag mij zwanger willen zien en zijn achterkleindochter willen ontmoeten. En ik had hem graag met mijn dochter gezien. Ik zag het als hij maakt een plekje vrij. Het maakt het gemis rondom haar geboorte wel groter. Haar tweede naam is een vernoeming naar hem.
Wat een dappere beslissing dat jullie er ondanks de ziekte van je moeder toch voor gaan. Ik heb een hele tijd geleden hier dezelfde vraag geplaatst alleen dan in verband met de ziekte van mijn vader. Ergens wist ik het antwoord zelf wel en ik denk dat jij dat ook wel hebt. Wij hebben er toen voor gekozen om te wachten en ik had het niet anders gewild. Ik heb nu al mijn tijd en energie kunnen stoppen in afscheid nemen en nog de laatste herinneringen maken met mijn vader en kindjes en had daar geen zwangerschap bij kunnen hebben. Mijn vader is eind april overleden en wij hebben inmiddels besloten er voor te gaan zodra ik alles weer een beetje op de rit heb op emotioneel vlak. Maar als jij dit nog wel wil en kan delen met je moeder dan zou ik er gewoon voor gaan. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om en je moet doen wat voor jou het beste voelt. Succes!
Wat een verdrietige, maar ook krachtige verhalen! Ik hoop maar dat ik ook zo krachtig kan zijn als het uiteindelijk zover is... @Dandelion87 je hebt wel gelijk want ik wil heel graag voor een kindje gaan (en we gaan het nu ook gewoon doen... ik ga er maar vanuut dat er ook zoiets is als het lot... als het zo moet zijn dan gebeurt het wel en zo niet,dan niet). Maar wat jij beschrijft is wel waar ik heel bang voor ben.... wat als mijn moeder overlijd als ik zwanger ben, hoe doe ik dat dan allemaal... er komt dan zo veel bij kijken... ik heb werkelijk geen idee
Tja die blijft lastig. Ik was dus pas 8 wkn zwanger.. als mijn mk doorgezet had Was ik 38 weken toen papa overleed... het was dan zo geweest zeg ik maar even heel simpel...... Ik put kracht uit het feit dat ik straks weer een deeltje van mijn vader terug krijg via mijn kindje
Wat een krachtige verhalen. Dikke knuffel voor jullie allemaal. Helaas heb ik zelf ook ervaring met het overlijden van een ouder aan kanker (wat een verschrikkelijke rotziekte is het ook). Toen mijn dochtertje net geboren was en ik dus volop op mijn roze wolk zat, kreeg mijn vader opeens als donderslag bij heldere hemel het nieuws uitgezaaide kanker te hebben en niet meer lang zou leven. Drie maanden daarna is hij overleden. Het is voor mij echt heel lastig geweest deze twee heftige gebeurtenissen met twee zo’n verschillende emoties een plek te geven (nog altijd niet goed gelukt). Het gevoel mijn dochtertje niet genoeg aandacht te hebben kunnen geven, want veel bij mijn vader geweest, eerder gestopt met borstvoeding omdat ik dat erbij echt niet trok, en zo veel verdriet dat genieten gewoon heel moeilijk was. Aan de andere kant heeft mijn vader nog zo genoten van die drie maanden met z’n kleinkinderen, dat ik zo blij ben dat hij mijn dochter nog heeft mogen ontmoeten. Het is gewoon lastig en je kunt niet voorspellen of je de juiste keuze maakt, maar doe datgene waar jij je nu goed bij voelt. Dat is het beste advies wat ik je kan geven!
Je kunt je er ook niet op voorbereiden daarom moet je gewoon doen wat nu goed voelt voor je. Ik had geen idee hoe ik mezelf zou voelen zodra mijn vader overleden zou zijn en ik kan er nu nog steeds heel slecht mee omgaan. Ik heb dagen dat ik mijn bed niet uit wil komen maar omdat ik 2 kindjes heb rondlopen moet ik wel en doe ik het ook wel. En zij geven mij ook weer ontzettend veel vreugde. Misschien dat jij dat ook wel hebt, dat je (ongeboren) kindje je er doorheen helpt. Het blijft hoe dan ook erg moeilijk!