dag, Zijn er hier meiden die bewust hebben gekozen voor 1 kind ivm lichamelijke klachten? Of zijn er meiden die ondanks hun klachten toch voor een tweede zijn gegaan? Ik heb nu al meerdere jaren, sinds de bevalling, veel fysieke klachten. Eigenlijk kan je het een beetje whiplash-achtig noemen. Ben veel moe, weinig energie dus en veel pijnklachten. Ik heb altijd meerdere kinderen gewild echter zie ik dat nog steeds niet voor me, heb er nu eentje, een schat, maar denk dus dat een tweede te zwaar wordt en ik durf het eigenlijk niet aan. Desondanks doet t toch wel pijn, al voel ik me we gezegend met een lief gezond kindje. Ik ben nu 38 dus ook niet de jongste meer
Hier bewust gelaten bij 1 kind. Ik heb clusterhoofdpijn en een slechte rug! (Hernia gehad en versleten ruggenwervels) Door de medicatie voor de clusterhoofdpijn heb ik ook veel last van andere bijwerkingen. Oa altijd moe! Wij gaan het dus niet meer doen. Ik denk niet dat iemand er gelukkiger van wordt! Wat niet wil zeggen dat het makkelijk was om deze keuze te maken.
Lastig zeg! En valt er iets te zeggen over het verloop? Of het levenslang zo blijft of minder wordt en op welke termijn bijv? Daar zou ik ook rekening mee houden in de overweging. Het is natuurlijk per persoon en situatie heel erg afhankelijk waar je voor kiest... in hoeverre ben je beperkt in het dagelijks leven, verergeren de klachten door de zorg voor jouw kind, hoeveel hulp ervaar je uit de omgeving etc. Ik denk dat zulke vragen je kunnen helpen om een juiste keus te maken.
Heb je je bloed al na laten kijken? Vitamine D, vitamine B12. Magnesium tekort zorgt ook voor een waslijst aan klachten maar dat kun je niet via het bloed testen.. Zwangere vrouwen hebben een extra hoge behoefte aan magnesium. En aangezien er onder niet zwangeren al enorm veel tekorten voorkomen, heb je kans dat jou voorraad tijdens je zwangerschap helemaal uitgeput is.. En onze voeding geeft tegenwoordig niet meer genoeg om te korten aan te vullen.. Welke pijnklachten heb je?
Ik heb 2 kinderen. Sinds de bevalling van de 2e ook veel lichamelijke klachten en ook erg vermoeid. En heel eerlijk valt het me best zwaar met 2 kinderen. Ik voel me ook schuldig dat ik gewoon de energie niet heb om er met de jongste op uit te gaan. Terwijl ik dit met de oudste wel deed. Maar ook gewoon voor de dagelijkse dingen. De jongste zit vaker voor de tv dan me lief is. Vanmorgen ook weer een peuter zwemles niet door laten gaan omdat ik het niet trok. Ik had voor de 2e deze klachten niet, dus er toen geen rekening mee gehouden. Maar het is wel de belangrijkste reden dat er geen 3e komt.
Als je je bloed nog niet hebt laten onderzoeken, dan zou ik dat zeker eens doen! Ik heb twee kinderen, hier is het de derde (en vierde? ) die er om die reden niet zal komen. Bij mij is inmiddels grotendeels duidelijk waar de klachten vandaan komen, dat scheelt wel.
Het zou er voor mij vanaf hangen hoe erg de klachten zijn. Weet je waar je klachten vandaan komen? Ik werd ziek toen de kinderen er al waren, dus een iets andere situatie. Maar de grote wens voor een groot gezin heb ik (verstandelijk gezien tenminste) laten schieten. Ik ervaar het met 1 kind wel veel rustiger dan met 2. Aan de andere kant, juist doordat ik er niet altijd (volledig) kan zijn, hebben ze veel aan elkaar. Maar het kost wel heel veel meer energie.
Hier heb ik ME/CVS, PDS en fibromyalgie. De eerste 3 bewust snel op elkaar omdat herstel lang zou duren en de wens voor 3 kids ontzettend groot was. Daarna de tijd om te herstellen genomen. Vitamine tekorten aangevuld en afgevallen. Toen bewust nog voor nr. 4 gegaan en nu is nr 5 onderweg. Ik geniet enorm van ons gezin en het gaat ook ontzettend goed. Merk wel dat hoogzwanger zijn in de zomer heel fijn is. Ik heb een stuk minder pijn. De kids zijn nu 6,5,4 en net 1. Deze baby komt met een week of 8. Dus ook als je fysiek niet in orde bent is er veel mogelijk. Het vraagt wel een goede planning, acceptatie van de situatie en niet alles perfect willen doen maar echt dan kan er een hoop meer dan gedacht.
Hier bewust niet voor een derde gekozen door ernstige vermoeidheidsklachten. Ik vond dit best een hele moeilijke keuze, maar wel het beste voor mijn andere kinderen, mijn man en mezelf. Mijn vermoeidheidsklachten zijn ontstaan na mijn 2e zwangerschap. Ik weet niet wat ik na een eerste had gedaan. Ik heb er nu na 4 jaar helemaal vrede mee. Dit werkt meestal net. Mocht het niet gaan, kunnen ze zich ook wel een uurtje zelf redden terwijl ik op bed lig.
Bewust 1 kindje vanwege ernstige bekkeninstabiliteit. De zwangerschap en de eerste 2 a 3 jaar erna waren echt verschrikkelijk pijnlijk en zwaar. Dat durf ik mezelf niet nog eens aan te doen. En ik vind dat ik dat ook niet kan maken naar mijn kind toe. Tevens ook kans om in een rolstoel te belanden. Dan (voor mij) liever een kleiner gezin maar dan wat meer kunnen ondernemen.
Zijn er risico's voor je lichaam met de zwangerschap? Hoe trek je het nu? Ik ben chronisch vermoeid (door ziekte in het verleden) . Ik wilde altijd graag 3 kinderen. Manlief maar 2 -dus die discussie was er sowieso. Vanwege de vermoeidheid hadden wij bewust er voor gekozen om pas voor een 2e te gaan, als de oudste 2,5 was ofzo. Zodat ze 3+ zou zijn en wat zelfstandiger als de baby geboren zou worden. Ik bleek onverwachts echter sneller zwanger- waardoor de oudste uiteindelijk 2,4 jaar was. Ik vond de 2e zwangerschap zwaar, omdat mijn oudste amper sliep s middags (nooit goed gedaan) en ik dus niet meer kon gaan rusten wanneer ik wilde, niet kon uitslapen etc, terwijl mijn zwangere lijf daarom vroeg. Maar je word inventiever.. Rusten/slapen met de oudste naast me op bed voor de tv. Rusten/slapen terwijl ze in dezelfde (veilige) ruimte aan het spelen was. Af en toe iemand die op haar passte. Het eerste jaar was ook wel pittig- die nachten- net zoals bij de eerste - maar je hebt niet meer die stress van het 'help ik ben net moeder' - dus dat scheelt een stuk. Ik durfde meer hulp te vragen. Ik durfde de jongste ook iets eerder uit handen te geven zodat ik mijn rust kon nemen. Dus met hulp etc - ging het hier goed. Verder zijn de kinderen niet anders gewend. En nee, ze vinden het niet altijd leuk dat mama zo vaak moe is. Maar ik heb het geluk van 2 relatief rustige meiden, die het best goed met elkaar kunnen vinden. Vanuit haar karakter is de oudste vrij zorgzaam (waar de jongste ook wel vaker misbruik van maakte!) - en dat hielp wel. En er wordt natuurlijk meer van je partner gevergd, maar dat is altijd al denk ik. Dus wat zegt hij ervan? Een 3e gaat hier niet komen. Dat heb ik geaccepteerd... nouja.. zoiets... een baby persoon ben ik toch niet echt.. maar dreumesjes.. maar het is nu goed zo. Maar kijk samen wat mogelijk is en lijkt... 1 kindje heeft ook veel voordelen- maar als jullie samen voor een 2e willen gaan.. Dat zou voor mij ook heel belangrijk zijn in mijn wens: Ziet de partner het zitten? Die kent jou en jullie gezin het best.
Jee wat veel reacties! Dank! Ik heb veel klachten met staan. Pijn in voeten. Verder zijn een aantal klachten al minder maar pijn in voeten blijft. Heb al veel onderzoeken gehad en ook alternatief al overal geweest. Krijg nu wel b12 spuiten ondanks dat er geen tekort is vastgesteld. Ook schildklier zou nog een rol kunnen spelen maar t blijft een puzzel. Ergens wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Je voelt je er soms alleen in omdat je niet vaak hoort dat je zo lang klachten blijft houden.
Heb je met staan vooral pijnklachten of ook duizeligheid en misselijkheid? En gebruik je naast b12 ook foliumzuur/folaat?
Moeilijk he, zo'n keuze. Ik ben nu 37 en heb ondanks alles toch vorig jaar gekozen om aan een tweede te beginnen. Ik ben nooit "topfit" geweest, altijd wel pijntjes en erg moe, en 2 autoimmuun ziektes. Maar sinds de eerste ligt mijn lichaam in de goot. Na 1,5j kon ik met moeite weer 3d werken. Mijn man deed 80% vd verzorging van ons kind. Maar ik wilde niet dat mijn "aandoening" de rest van mijn leven zou bepalen. Mijn zwangerschappen zijn alles behalve makkelijk. We hebben alle zeilen bijgezet en een goed plan gemaakt. Wie kan waarmee helpen etc. Baby 2 is nu 3mnd en de eerste 3mnd waren een hel qua energie. Weer een huilbaby, en na 9mnd niets kunnen nog steeds geen energie om aandacht aan de inmiddels peuter te geven. En dát was wat me wel echt gebroken heeft. Ik heb me afgevraagd waar we in g***naam aan begonnen zijn en ondanks dat ik de baby niet meer kwijt wil, verlangde ik terug naar mijn "oude" leven, met 1 peuter. Langzaam gaat het vele huilen vd baby af, maar nog steeds kan ik zelf niet alleen voor 2 kinderen zorgen, en dat doet pijn.... Gelukkig helpt mijn vader me heel veel, zonder hem weet ik niet hoe het er nu uit zou zien, niet al te best vrees ik. Door dat energietekort plus slechte herstel van zwangerschap is het ook heel frustrerend dat je het niet volhoudt om met de baby te blijven lopen en dat je ook moet gaan zitten, ook als dat betekent dat de baby weer verder gaat huilen. En daar moet je mentaal wel tegen kunnen... Als je goede hulp in je directe omgeving hebt dan is het mogelijk, maar voorlopig gaat het hier niet over rozen...
Wel gevoe disbalans geen misselijkheid. Gebruik op dit moment geen extra foliumzuur. Ik heb die nog wel liggen via, nog over van de b12 smelttabletten die ik heb gebruikt. Maar krijg nundus injecties.