Dat herken ik ook helaas. Bij de eerste een weeën storm gehad, daar kon ik niks mee. Bij de 2e en 3e zulke naweeën dat je zou denken dat ik nog steeds aan het bevallen was.
Met stip op 1 het plotselinge verlies van ons dochtertje. Ik wist niet dat dit soort pijn bestaat. Het is niet te omschrijven
Boeiende vraag Lichamelijk vond ik zenuwpijn verschrikkelijk! Om gek van te worden, 3 jr lang gehad, veel morfine geslikt maar niks werkte meer. Maar ook galstenen, en dan met name de aanvallen die je ervan krijgt. Ik doe liever een bevalling En mijn hernia deed behoorlijk zeer, en dat icm met een peuter en baby destijds was geen pretje Psychisch, ik vind het loodzwaar om mijn moeder 'kwijt' te zijn terwijl ze er nog is.... Vele depressies en psychoses zijn daar de boosdoeners van
Het botje wat brak nadat zeven van mijn pesters op mijn hand begonnen te slaan met houten afwasborstel Tijden de les...
Nierstenen met stuwing. Daarbij vergeleken stelde mijn ks niks voor. Bij nierstenen moet je veel drinken, bij stuwing juist niet. Man wat een pijn!!!
Ik heb er een aantal: - clusterhoofdpijn - het verwijderen van een ontsteking onder mijn kroon. De kaakchirurg moest mijn tandvlees onder mn kroon open snijden. Wat een hel! Dit in de hoop de kroon te kunnen behouden. Paar maanden later lag hij alsnog in de prullenbak - soms ondraaglijke rugpijn (hernia en 2 versleten ruggenwervels) - wortelkanaalbehandelingen - eens in de zoveel tijd verschrikkelijke buikpijn. Val dan soms flauw van de pijn. En overgeven.... als eenmaal mijn darmen leeg zijn gaat t weer. Geen idee wat t is, maar heel pijnlijk.
Ik had (heb eigenlijk) een tumor in mijn oog. Dat moest bestraald worden door er een radioactief plaatje achter te zetten. Mijn oog werd toen gekanteld om dat plaatje erachter te krijgen, en later nog een keer om het weer weg te halen. De hoofdpijn die ik had toen ik uit de narcose kwam, was echt verschrikkelijk. Zoveel pijn had ik nog nooit gehad. Op de tweede plaats staat het wegpuffen van persweeën. We zaten nog in de auto op weg naar het ziekenhuis toen ik ineens heel veel persdrang kreeg. Toen we 10 minuten eerder vertrokken, had ik maar 2 cm ontsluiting, dus volgens de vk kon het echt nog niet zo ver zijn. Bij het ziekenhuis aangekomen, ben ik zelf naar de verloskamer gerend, achter de vk aan. Ik had mijn broek nog niet uit, of Isabelle was er al. En op de derde plaats mijn 2e miskraam, dat voelde af en toe echt alsof mijn hele baarmoeder eruit kwam.
Ik had een migraine aanval gisteravond. Ik was in staat om mijn hoofd door een muur heen te rammen. Walgelijke ondraaglijke hoofdpijn. Maar nog altijd een peulenschil als ik de trieste verhalen van sommigen hier lees. Dikke knuffel voor iedereen die het even nodig heeft!
Na de operatie niet kunnen plassen dus catheter er weer in en ging weer goed. Maar op een gegeven moment wilde ze hef weer afkoppelen en moest ik weer plassen. ahh wat een pijn,ging helemaal van de wereld dat ze me plat spoten met morfine. Na 4 dagen met catheter naar huis gestuurd (weekend) maar moest op een gegeven moment ook poepen. Nou vloog naar het plafon dus hup weer naar het ziekenhuis en smiddags weer naar huis gestuurd met laxeermiddelen. Die avond weer proberen want het moest er toch uit. Ik zat oop de wc en voelde het al aankomen ben naar het bed gestrompeld en raakte compleet in shock dat mijn man de ambulance heeft gebeld lag te draaien met mijn ogen en te shaken met mijn lichaam en kwam er niet uit. Weer in het ziekenhuis hebben ze het ballonnetje van cathether wat leeg laten lopen en de volgende dag kwam de uroloog naar de afdeling die heeft zware medicijnen voor blaaskrampen gegeven en die catheter eruit gehaald. pff wat was ik bang om te plassen en te poepen dat ik op een poo stoel met 2 zusters me behoefte heb gedaan Wat een opluchting dat het geen pijn deed en geen aanval gehad. Ik ben nog maanden blij geweest met normaal kunnen plassen en poepen Door de operatie mijn 2 eileiders kwijt geraakt dus om zwanger te worden moest ik ivf ondergaan maar durfde ervoor niet. Heb gelijk met de gyn afgesproken dat ik op de lijst zal staan omdat ik als ik dat overleefde ook wel ivf aan kon. 1 maand later de oproep dat in december aan de beurt was .Ik was heel bang maar stelde niks voor in vergelijking met blaaskrampen voor mijn gevoel. Maar ligt volgens mij ook aan het ziekenhuis welke medicijnen je krijgt. Ik kreeg morfine infuus heerlijk Nu 7 weken zwanger hopen dat alles goed gaat!
PFF Panter wat een verhaal, dat zijn geen dingen die je als jonge vrouw wilt hebben en waar ook geen zicht is op een verbetering. Sterkte met alles!
- één keer een migraine aanval. Dacht dat ik dood ging - vliegende jicht als kind. Helse pijn in mijn benen - BEENWEEEN !
Daar kan ik alleen maar in grote letters JA op antwoorden. 1 volle vakantiedag zo last ervan hebben dat je alleen maar wilt liggen en dan zolang moeten "wachten" na weer een mislukte poging met een vriend die zegt, neem wat in neem wat in dit is niet goed pff. Op het moment kan je niet opgelucht zijn, heb denk een uur niks gezegd tegen mn schat en alleen maar gelegen bij de caravan, erna voel je je zo bevrijd.
Dat ze je op die manier naar huis gestuurd hebben. met een katheter in ben je zo ie zo niet bewegelijk en als je druk zet om te poepen verga je vd pijn, dat moet een ziekenhuis toch weten en zeker als ze weten dat je al een aantal dagen niet kon poepen. wat zou jij je opgelaten gevoeld hebben om op die po te moeten met de zusters erbij
De pijn na een galblaas operatie en de pijn die ik voelde tijdens de dorstproef om diabetes insipudus vast te stellen. Dat was een hel!! Een lichaam dat aan het uitdrogen is en schreeuwt om water en dan 24u niets mogen drinken en niets mogen eten wat maar een beetje vocht bevat. Op die manier zien ze dat de urine zich nog steeds niet concentreert en dat er nog steeds veel geplast wordt, ondanks dat er geen vochtinname is. Intussen kunnen ze de aandoening ook vaststellen via een bloedproef, gelukkig.