Helemaal met je eens! Mijn zoontje lukte het ook nooit, heb hem noodgedwongen toen hij 15 maanden was een keer 3 uur weggebracht vanwege een begrafenis. Hij heeft letterlijk 3 uur gehuild! Nu is hij ruim 2 en gaat sinds een week of 6 zonder al teveel problemen een hele dag naar de oppas en slaapt daar zelfs s middags ook! Het komt heus wel een keer en bij mij sneller dan ik verwacht had! Ik vind dat altijd zulk flauw gezeur dat ze dat meteen ‘moeten kunnen’ en ‘eraan moeten wennen’. Er moet helemaal niks, het is nog altijd jouw kind!
Sommige kinderen zijn overgevoelig en dit is niet een kwestie van 'gewoon even wennen'. Mijn broertje ging ook lang geleden naar een psz. Huilen huilen huilen. En daar ging mijn moeder weer, soms was ze pas een half uur weg en dan werd ze weer gebeld. Hij was enorm overstuur en dit ging maar door. Het was gewoon doodzielig, en natuurlijk hebben ze alles geprobeerd, maar wat moet je op den duur? Hij had veel behoefte aan mama en uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. Gewoon toen hij er klaar voor was. Ik zie het bij mijn zoon. Hij heeft er 7(!) Maanden over gedaan om naar het kdv te gaan zonder te huilen bij het afscheid. En zelfs nu vindt hij het nog erg vervelend en zie ik een trillend lipje. Ik weet dat dit na 5 min over is, maar IK zie een kind die erg verdrietig is omdat mama weggaat. En dat blijft vervelend.
Herkenbaar! Ik werd destijds wel echt zat van die mensen die me constant vertelden dat ik me vooral niet aan hem aan moest passen en dat hij er maar aan wennen moest dat hij veel prikkels kreeg. Of ‘ja die van mij slaapt overal, maar hij moet ook wel want ik neem hem gewoon overal mee naartoe’! Ja, alsof ik dat niet geprobeerd heb, sommige kinderen doen dat nou eenmaal niet en daar wordt uiteindelijk niemand blij van. Sorry voor het off-topic gaan TO..
De oudste 2 van mij sliepen nergens anders, mijn jongste kon overal slapen, maar die kon weer geen seconde bij mij weg. Puur karakter.
Ja was gewoon een geintje, omdat het hier de hele tijd over dát onderwerp gaat. Staat toch ook een knipoog achter.
Dankje, was niet zo lastig. En icm met jouw eerdere posts vond ik het eigenlijk niet echt een 'grapje'. Maar misschien heb ik gewoon geen humor, kan ook.
Ja sommigen hebben dat inderdaad. Ik denk inderdaad dat het een kwestie van wennen is, verder had ik geen zin meer in de discussie (omdat je soms bij voorbaad al weet dat het gewoon 2 verschillende meningen zijn en je dr toch nooit uit gaat komen) en sloot het dus af met een grapje.
Ik heb hem ook gebruikt en mijn opmerking was meer bedoelt dat sommige mensen pertinent ergens niet heen gaan als hun kind niet voor iets uitgenodigd is, daarmee doelde ik op dat je ook nog mens bent naast je kind.
Ja ik snapte wel hoe hij bedoelt is hoor, maar ik vind het gewoon niet ok en ben het verder ook niet met je eens.
Dat was hier ook zo . De eerste 10mnd moest zoon niets van een ander hebben. Ook niet van papa. Bij papa snapte ik het wel. Ik namelijk ook niet. Echt een hork van een vent
Ik ben niet mens naast dat ik moeder ben. Ik ben gewoon 1 en dezelfde. Ik onderneem zeer regelmatig iets zonder mn kinderen: heerlijk! Maar dan ben ik niet ineens "even geen moeder" zoals sommigen dat omschrijven. Ik ben daar echt niet met de kinderen bezig, maar laatst werd duidelijk dat je nooit "moeder af" bent. Tijdens een gezellige borrel met vriendinnen viel zoon een gat in zn hoofd. Na het weekend vroegen ze op school wat er gebeurd was en ik vertelde het hele verhaal en ook dat ik dus naar huis gegaan ben. Nou er waren er een paar die dat heel vreemd vonden: " kan je man dat niet oplossen dan". Uhhh ja vast wel hoor, daar twijfel ik niet aan. Maar op zo'n moment wil ik gewoon bij mn kind zijn. En bij het andere die helemaal over de rooie ging van al het bloed dat uit de broertje kwam.
Waarom snap je dan niet dat het geen kwestie van wennen vinden is. Maar dat wat jij vindt gewoon niet voor alle kinderen op gaat? Heel vermoeiend zulke mensen. Horen wij ook vaak hoor, ach breng ze gewoon ergens te logeren,komt vanzelf goed. Uhhh nee dus. Ook niet bij de mensen waarbij ze net zo vertrouwd is als bij ons.
Het is toch geen kwestie van een mening, dat probeer ik nou net duidelijk te maken. Jij kunt niet als mening hebben dat het met andermans kinderen maar moet kunnen.
Je (je in het algemeen, dus niet jou persoonlijk) kunt natuurlijk zeggen dat het met jouw kind niet kan, maar vervolgens zie ik achter het schermpje niet hoe je er mee omgaat. Dus daarom is een discussie hierover eigenlijk niet echt mogelijk.
Dat vind ik een vreemde instelling. Als iemand hier beweert dat zn kind dyslexie heeft geloof ik dat. Ik kan ook niet zien of dat daadwerkelijk vastgesteld is dus daar ga ik maar vanuit, anders kun je alles in twijfel trekken. Dat geldt ook voor een kind waarvan gezegd wordt dat die niet tot 2100 op kan blijven,niet kan logeren of niet naar een opvang kan. Niks is te checken dus je mag ervan uitgaan dat ouders dat echt wel geprobeerd hebben.