Is niks mis mee vind ik. Maar zelf durf ik het niet. Ik kan me geen leven zonder haar in mijn buurt voorstellen. Zij kan makkelijk met iemand mee, denk ook slapen. Maar ik zou echt niet gerust zijn. Ook bij opa en oma ben ik niet gerust. Zal nog een hoop op me wachten blijkbaar. Het wat leren loslaten..
Ik had (en heb) er ook moeite mee, maar wil het mijn kinderen ook niet ontzeggen... De oudste was en is er zelf heel makkelijk in, speelt het liefst buitenshuis (want: andere dingen dan thuis). Bij de jongste was het (voor mij - voor de ander wellicht niet ) makkelijk, die wilde in eerste instantie alleen maar dat kinderen bij ons kwamen spelen, pas toen ze al een hele tijd op school zat (en we de ouders van vriendinnetjes dus al best goed kenden) wilde ze af en toe en heel selectief bij anderen spelen. Ik heb er dan ook geen enkele moeite mee als andere ouders mij eerst willen kennen voordat ze hun kind ‘meegeven’, maar dat is pas een keer voorgekomen (die moeder heb ik dan ook uitgenodigd bij ons thuis om kennis te maken ed).
Voor avonden en overdag een prima oppas netwerk er kan altijd wel iemand. Logeren deed ze de eerste 2 jaar super makkelijk maar nu niet meer. We gaan 1x per jaar weekendje samen weg dan komt mijn beste vriendin hier in huis zodat ze in haar eigen omgeving is en ze niet zonpleet over de zeik is na 2 dagen zonder papa en mama en dan nog is het een paar dagen bijkomen voor haar. @Manque ik herken je zorgen. Bij ons is het gelukkig iets makkelijker overdag de zorg uit te besteden maar die toekomst pfff zitten er hier ook wel eens over te denken zelf iets op te zetten zodat we er meer grip op hebben
Maar hoe heb je dit dan opgelost? Wanneer ken je ouders wel goed genoeg, die 5 min op het schoolplein geeft je vaak niet 123 kans om ouders te leren kennen. Hier 1 keer mee gemaakt dat moeder 1 keer kind bij mij kwam brengen, was nog niet heel lang op school. Maar die ging dus niet meer weg tot het einde speeltijd was. vond ik persoonlijk erg vervelend... (moeder had nog meer kinderen die mee kwamen en had dus mn huis vol de hele middag
De oudste is altijd heel makkelijk geweest met oppas en logeren. Ze vond het allemaal wel prima. Met de jongste was het voorheen altijd drama, daardoor toentertijd ook gestopt met werken. Hoe het met logeren zal gaan weet ik nog niet. Als ze ergens anders moet slapen, bijv vakantie, moet ik altijd een beetje streng tegen haar zeggen dat ze nu moet gaan slapen. Voorheen sliep ze alleen in haar eigen bedje waar ik haar in gelegd had en anders niet. In de bouwvak wil ik graag alleen met mijn man een paar dagen weg. De jongste vind oppas gelukkig nu wel prima maar als ze straks moet gaan logeren... daar ben ik toch wel een klein beetje nerveus van.
Bij ons is dat het zelfde. Als wij een afspraak hebben met eten erbij of dat nou bij ons thuis is of bij iemand anders, dan merken we dat de dag erna altijd wel aan de kinderen, vooral bij de oudste. Onze oudste heeft altijd 2-3 dagen bij de gastouder gezeten tot haar vierde, maar was daar vaak erg overprikkeld van. Toen ze naar school ging in eerste instantie een A twee keer per week een oppas na schooltijd, maar dat was ook erg veel voor haar. Toen ben ik minder gaan werken waardoor ze geen opvang meer nodig heeft na schooltijd en dat werkt heel goed. Logeren bij iemand doen we vrijwel nooit. Een oppas hier thuis doen we wel met enige regelmaat, maar vaak als de kinderen al in bed liggen, dan laten we de oppas om 7.00 uur komen, leggen ze zelf nog even in bed en gaan dan een hapje eten ergens. Maar ze vinden het ook wel prima als de oppas er overdag eens een paar uurtjes is. Met name doordat de standaard schoolweek nu niet meer te belastend voor ze is maakt dat ze het minder erg vinden als we daarbuiten eens een paar uur weggaan.
Ik kan me ook geen leven zonder de kinderen voorstellen. Maar een paar uur kan toch wel? Mijn dochter van 6 maanden is ook nog niet vaak zonder mama of papa geweest en zeker nog niet wezen logeren. Maar ik zie er naar uit dat ze dat wel gaat doen! Net als m'n zoontje, die gaat morgen logeren bij opa en oma. Hij heeft er superveel zin in. En ik ook!
Ik hoop dat ze over 1 jaar een nachtje kunnen logeren. Dan zijn wij 5 jaar getrouwd en willen we naar hetzelfde b&b als de huwelijksnacht.
In eerste instantie spelen ze dan bij ons, dan weet ik ook een beetje hoe het kindje is. En we spreken dan echt een eindtijd af die niet overdreven lang is, zeker niet voor een eerste keer. Nu ruim een half jaar later heb ik er wel een bepaald beeld bij. Je ziet ouders toch regelmatig op het schoolplein, sommigen zijn meegeweest met het schoolreisje, soms wordt er na schooltijd met een groepje ouders met kinderen nog even een ijsje gehaald. Zo leer je elkaar een beetje kennen en dan zie je ook wel wie er op dezelfde lijn zitten als jij. Maar er zijn ook ouders die ik echt zelden zie of spreek en die heel makkelijk zijn met het meegeven van hun kind aan mij. Ik houd dat toch de boot een beetje af. In principe zou mn zoontje elke dag wel n speelafspraak kunnen/willen hebben maar dat kan gewoon niet.
maar even voor de mensen die hun kinderen nooit weg brengen hoe doe je dat dan als je bv een ziekenhuis opname hebt? of een ander spoed iets waarbij je oppas nodig hebt en je kind is niks gewend dan heb je dubbele stress mijn dochter was 6 maanden toen ik met spoed werd geopereerd stel dat ik geen oppas had geen idee hoe dit dan had moeten worden opgelost
Toen ik naar het zkh moest, kon papa opvangen - dat vond ik in die context ook wel het fijnst. Dochters maakten zich toch zorgen en hij kon dat als beste opvangen.
Voor spoed kan ik altijd bij mijn moeder terecht en dan is het misschien veel huilen maar dat vind ze dan niet erg.
Overdag prima bij opas en omas Evt mn beste vriendin wanneer het echt persee moet. Snachts niet tenzij het echt moet en dat is hier gelukkig nog maar 1 keer voorgekomen. Ik hou hem graag lekker bij mezelf.
Dat je je kinderen in principe niet weg brengt wil niet zeggen dat je dit bij nood niet doet he.. Ik bedoel, ik ben huismama, heel bewust. Mijn zoon gaat dan elke week naar mn schoonmoeder, omdat ze dit zo leuk vind sinds enkele maanden. Maar het hoeft van mij niet. Maar stel nou, ik ben een oppas nodig om wat voor reden dan ook, dan kan ik hem binnen een halfuur ergens onderbrengen. Al kent hij dit persoon niet zo goed als zn oma. Dat ia dan even niet anders en loopt wel los Nood breekt wet
Ik zit de laatste tijd te denken aan het zoeken naar een oppas voor mijn kinderen. Maar omdat mijn dochter speciale behoeftes heeft vind ik dat een enorme stap. Ik wil graag iemand achter de hand hebben voor het geval dat en ook om soms zelf een avondje weg te kunnen. Dus ja, ik vind dat je je kind bij een ander kunt achter laten. Echter wel alleen als deze persoon je kind begrijpt en je kind zich prettig voelt bij deze persoon. Mijn moeder is de enige die op mijn dochter kan passen. Zij begrijpt mijn dochter grotendeels en als dat niet gaat dan heeft ze heel veel geduld met mijn dochter. Bij hele hoge nood en geen andere optie zou ik haar naar een vriendin laten gaan. Voor mijn zoon heb ik nog geen oppas nodig gehad. Ik wil wel tzt op zoek naar een kdv voor hem. Mijn dochter was zo'n kind dat doodongelukkig was op het kdv. Proberen, doorzetten, wennen, het had er allemaal niks mee te maken. Achteraf is dit allemaal wel te plaatsen maar toendertijd niet. Ik hoop en ga ervan uit dat dit bij mijn zoon anders zal gaan. Logeren gebeurt hier niet. Dochter heeft slaapproblemen en slaapt bij ons in bed zodat ik ook genoeg slaap krijg. Ik wil een ander niet opzadelen met haar slaapproblemen en dat is voor mijn dochter ook niet fijn. @Manque ik wilde zeggen dat je niet alleen bent in je zorgen. Helaas deel ik dezelfde zorgen voor de toekomst. Doodeng vind ik het, de zorg voor mijn dochter toe moeten vertrouwen aan iemand anders terwijl zij niks kan vertellen. Ik hoop dat ze tegen die tijd het besef heeft van normen, waarden, grenzen en zulke dingen. En dat ze zich in ieder geval kan verweren. Maar aan de andere kant zal dat in sommige gevallen weinig uitmaken of juist als probleemgedrag bestempeld worden. Als ik erover nadenk kan ik er echt wakker van liggen en wil ik haar nooit uit handen geven...
Bij ons was het in groep 1 redelijk gebruikelijk dat de ouder meeging naar het eerste afspraakje bij een kind. Ook prima manier om de andere ouders in de klas te leren kennen. En na een half uur dan weg en een uurtje later kind ophalen. Onze kinderen spelen nog steeds met een beperkt groepje kinderen en die ouders kennen elkaar ook best goed inmiddels. Hebben heel wat uren samen doorgebracht in speeltuinen in groep 1 en 2. Logeren: alleen bij opa' en oma's Oppas: opa's, oma's en nicht en neef bij ons thuis. Ik kan geen vreemde oppas thuis laten, vind dat echt geen fijne gedachte. Kinderen zijn wel op kdv geweest, maar dat is een professionele omgeving.
Wij hebben op zich een heel makkelijk kind, toen ze baby was had ze veel rust en regelmaat nodig en dat is nu nog zo. Als ze een drukke tijd heeft, of aan vakantie toe is dan schroeven we de activiteiten terug zodat ze meer rust krijgt, zo kan ze het beter vol houden. Inmiddels is ze 10 en lijkt het er op dat ze zelf beter gaat zien dat er een grens zit in wat ze aan kan. We merken dat mensen om ons heen dit heel tuttig vinden, jammer dan! Ze gaat heel graag uit logeren, bij mijn zus(oudere nichtjes zijn zoooo leuk) bij haar beste vriend, en ook op atletiek kamp geen probleem, ook naar het kdV of afscheid nemen op school is nooit moeilijk geweest. Haar beste vriend wil het liefst dat ze elk weekend komt logeren en daar zeggen we geregeld nee tegen omdat we een drukke week in het vooruitzicht hebben bijvoorbeeld, hij kan dit allemaal makkelijk aan maar onze dochter niet. Voor ons en haar is het fijn en makkelijk dat ze graag uit logeren gaat, als dit niet zo was was het ook prima geweest. 1 keer heeft ze in een noodgeval moeten logeren bij mijn ouders, mijn man moest toen plotseling geopereerd worden omdat er teelbalkanker was geconstateerd, dit was heel moeilijk voor haar en vond ze echt niet leuk en ze kon niet naar huis want hij werd laat geopereerd en ik was tot laat in het ziekenhuis. Ik denk dat ze het vooral zo moeilijk vond omdat wij allemaal zo van slag waren en ze zich ook zorgen maakte om alle emoties van de familie om haar heen. Dit vond ik echt verschrikkelijk, heb haar wel uit kunnen leggen waarom het zo gegaan is destijds, maar ze is nu, 4,5 jaar later nog steeds niet vergeten hoe het voor haar voelde.... Mijn nichtje van 15 wil trouwens alleen maar bij ons logeren, verder nergens.
Eens in de 6 a 8 weken logeert ze bij mijn ouders, daar is ze kind aan huis. Ze zijn ( zit momenteel in between jobs ) de vaste opvang van baby af aan. Zusje en buurvrouw passen ook weleens op.
Dl was/is vreselijk eenkennig en wil nergens logeren. (Waarschijnlijk zal ze eerst bij vriendinnetjes willen logeren, daar praten ze al over.) Wij laten als het nodig is een oppas aan huis komen, gewoon een buurmeisje.
Zoon gaat 2 dagen in de week naar de creche nou en hij gaat met veel plezier 1 dag in dr week naar opa en oma en dat vind die ook prima Hij is niet anders gewend. Hij is wel moeilijker als het op andere dagen is,omdat hij het niet gewend is buiten werkdagen om weg te zijn van mij. Maar mocht er wat zijn breng ik hem met een gerust hart bij opa en oma. Die springen met ziektes regelmatig bij