Ik biecht op dat ik echt zooooo geen zin meer heb om ook maar iets te doen vanavond maar er nog afwas staat en de boodschappen moeten ook nog worden opgeruimd.
Ik heb geen zin meer om te wachten om een broertje of zusje voor onze zoon te maken. Over een paar maanden begint een verplichte stageperiode van een studie die ik nu doe en daarom kan het nu nog niet. En ik baal er enorm van. We wilden deze maand beginnen maar er liep van alles uit. Nu kan het pas in december.
Ik biecht op dat ik gelogen heb tegen mijn broer. Hij Vroeg of zijn zoontje vrijdag bij ons kon slapen omdat hij op stap wou. Zei dat we ergens waren uitgenodigd maar was niet zo.. Heb er gewoon ff geen zin in! En ik ben soms het gezeur van mijn man zat. Elke dag heeft hij het alleen maar over zijn collega’s en werkgerelateerde dingen. Het boeit me soms echt niet meer.. zucht!
Ik biecht op dat ik vanavond tijdens de laatste minuten van de WK halve finale even voor het beeld heb gestaan om een glas van tafel te pakken. Het zou me bijna mijn huwelijk kosten. Hopelijk mag ik blijven. Ik biecht eigenlijk op dat ik een stronthekel heb aan mensen die zich enorm ergeren wanneer iemand even voor de tv staat.
Ik heb er een rothekel aan dat mensen het hebben over "hun kind voeren". Je geeft je kind eten. Dieren voer je.
Helemaal mee eens. Ik.zei altijd 'hij is geen eendje' als opa het weer eens had over dat hij mijn zoon aan het voeren was...
Alleen maar denken? En schamen? Misschien zouden diezelfde mensen schrikken als ze van jou horen dat je al zo vroeg je man verloren bent. Ik vind het echt geen gekke gedachte hoor!! Juist heel gewoon in jou situatie
Ik kies bij de supermarkt heel bewust m’n kassa uit. Ik kijk naar de caissière, het liefst heb ik een onbekende weekendhulp. Ook scan ik mijn klantenkaart vaak niet. En dat allemaal zodat niemand doorgeeft dat ik structureel te veel chocolade, chips, koek, snoep en ongezonde broodjes koop.
Mijn biecht is dat ik me soms een enorm slechte moeder voel, omdat ik soms zo van mn kind baal. Hij zoekt continue de confrontatie met me op en is het overal mee oneens. Ik ben klaar met het ja/nee spelletje en laat hem maar; dan maar in je pyjama naar de opvang. (En dan is het natuurlijk krijsen). Op het moment verziekt bij echt bijna elke ochtend binnen 15 minuten mijn humeur en voel ik af en toe een soort onverschilligheid naar hem toe. Huilen? Alweer? Het zal weer weer... Hij sloopt mijn spullen, dingen waarvan hij weet dat ik het leuk vind, probeert hij te vernietigen. Ik weet dat ik me zijn gedrag niet persoonlijk aan moet trekken, maar dat doe ik wel. Het voelt soms als een regelrechte poging om mijn dag te verzieken. En dan bedenk ik me weer dat hij 3 is, een moeilijke tijd heeft, het een fase is en aan de momenten dat het wel goed gaat. Een kind is het product van zijn ouder toch? Dan moet het wel mijn eigen falen zijn dat het nu zo gaat. Boos, verdrietig en vol schuldgevoel en stiekem verwijten. Leuk , dat moederschap.
Ik biecht op dat wij nadenken over een 3e kindje en alles wat daarbij komt kijken want mijn man heeft na de 2e een vasectomie heeft laten uitvoeren. Mocht iemand nog tips hebben qua ziekenhuis/kliniek in Nederland of België voor de hersteloperatie dan zijn die welkom.
Herkenbaar hoor. Mijn dochter (al 8, maar met een verstandelijke beperking) vertoont ook heel erg het gedrag dat jij beschrijft. Ze maakt geen dingen van mij stuk (niet meer in ieder geval), maar haalt wel alles uit de kast om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Ze is brutaal, de lelijke woorden vliegen me om de oren, ze doet alles wat niet mag, etc. Ook ik weet dat ze moe is na een heel schooljaar, maar soms val ik echt tegen haar uit. Maar, mijn oudste zoon vertoont zult gedrag helemaal niet en ook hij wordt door mij opgevoed . Wat ik maar wil zeggen: voel je niet slecht over je opvoedskills. Dat hij nu zo dwars is betekent echt niet dat jij een slechte moeder bent of dingen fout doet in de opvoeding, hoe graag sommige mensen je dat ook willen doen geloven (denk aan opmerkingen als “als mijn kind dat zou doen, dan ......”, alsof je alles niet al geprobeerd hebt). Ik denk altijd maar over mijn dochter “Er zit haar iets dwars, dus ze gedraagt zich dwars”. Knuffel voor jou. Opvoeden is echt niet altijd leuk, hoeveel we ook van onze kinderen houden.
Mijn biecht. Ik heb mijzelf al een hele tijd beloofd de huisarts te bellen. Gister ook 'morgen ga ik echt bellen'. En nu twijfel ik weer, misschien gaat het wel vanzelf over. Ik heb al klachten sinds oktober misschien moet ik zo toch maar bellen.
Goedemorgen lilium, Je moet niet TE hard zijn voor jezelf, op deze manier hou je het niet vol en kan je in een cirkeltje komen. Het moederschap is soms ook even niet makkelijk en de druk om alles perfect te doen helpt vaak ook niet echt mee. Wees lief voor jezelf want jij bent er ook nog, wat ik zelf graag doe als ik een wat moeilijkere ochtend heb/had dan rij ik na zoon naar school te hebben gebracht even lekker naar de bakkerij voor een heerlijk gebakje en dan is mijn ochtend weer goed.(of lekker een boek/sporten/salade ect. ) Probeer het luchtig te zien en zoek een balans zodat jij in evenwicht blijft want dat is gewoon belangrijk. Ik kan je natuurlijk geen tips geven met betrekking je zoontje omdat ik je situatie situatie niet ken, wat ik wel kan doen is vertellen wat ik doe en dat is negeren idd wat jij ookal doet. Wil hij een strijd prima maar ik "geef" je dat niet. (want "vuur" bestrijd je niet met "vuur" maar met water) Je krijgt tijd om je *ding (zoals aankleden) zelf te doen is de tijd om dan help ik je vriendelijk en zwijgzaam. Want wij gaan niet in pyjama naar buiten.punt. Ik leid vaak af bij zoon moet naar binnen als hij buiten heeft gespeeld hij wilt natuurlijk veder spelen maar ik wil dat hij gaat eten, dus krijg je drama dan praat ik met hem aan me hand over iets wat die middag is gebeurt toen hij er niet bij was of over het lekkere eten en dat hij morgen terug mag komen om te spelen .punt. Maar nogmaals dit werkt mij maar weet ook dat niet voor iedereen werkt simpel omdat niet ieder kind het zelfde is. Heb je iemand waar je ff lekker tegenaan kan spuien af en toe. Meis ik wens je een hele fijne dag toe en het komt echt goed,((ja het was even een strijd vanochtend maar die is nu klaar ,hij is op de opvang en nu begint jou DAG )) Liefss
Ik biecht op dat ik mijn vermoeide dochter thuis houdt, zodat ik zelf ook niet hoef te werken en we samen spannende horrors kunnen kijken! (note; we hebben een eigen bedrijf, dus de wereld vergaat niet als ik niet werk) Verder kost het me zoveel moeite om s avonds niet te snaaien, maar ik ben inmiddels wel 2 kilo kwijt in 3 weken..
Karakter hoor, niet perse opvoeding. Mijn oudste 2 waren rond die tijd engeltjes, zo lief. De jongste daarentegen. Zelfde opvoeding, gewoon andere karakters. En het gaat over... Oh en de jongste is idd wel eens in zijn pyjama of op sokken naar school gegaan. Het is niet anders. Leren ze weer van.
Heel herkenbaar helaas. Hier is de jongste (bijna 4) of lief of een monster. En berg je dan maar, schreeuwen, gooien, slaan en niks boeit meer. Kost zoveel energie om weer de zoveelste strijd aan te gaan en weer het bloed onder je nagels vandaan te laten halen. Maar wij zijn ook maar gewoon mensen, en hebben soms geduld en energie om er goed mee om te gaan, en soms ook totaal niet. Ze lijkt heel erg op mij met alles, maar ik durf dus niet aan Mn ouders te vragen of ik vroeger ook zo erg was. Maar ik heb nog een dochter (10) en die is gelukkig heel anders. Als ik tegen haar zeg dat ze naar bed moet zegt ze “ok”. Niet dat ze dan meteen naar boven sprint, want ze moet dan nog even rekken (slokje water, iets vertellen, knuffelen) maar het gaat bij haar allemaal gemoedelijker. Zij lijkt in alles op Mn man. Hier dus 2 verschillende kinderen waardoor ik toch wel weet dat t niet aan ons ligt. Ze hebben beide gewoon een andere aanpak nodig. Dus je doet het echt goed, je hebt gewoon een pittig kind. En de ene dag heb je meer energie/geduld om daar mee om te gaan dan de andere. En de ene dag grijpt het je meer aan dan een andere.
@Lilium I feel you. Ik heb er 2 rondlopen... mijn biecht. Ik wil weer wat lol in mijn leven. Door slaapgebrek en gewoon de algehele tropenjaren maar ook me enorm kut voelen op/met werk. breekt mijn humor af. Ik wil graag weer wat luchtiger, leuker, gezelliger, humoristischer, vrolijk door het leven gaan. maar het is even weg. biecht 2, ik kan heel goed aan anderen vertellen hoe ze hun cv moeten opbouwen en welke vaardigheden ze daarin moeten zetten. maar nu voor mezelf lukt het niet...