Sorry ik zag je titel en dacht meteen: schaf een vibrator erbij aan sommige mannen geven gewoon geen moer om seks enz. Mijn man is ook zo ong 2 x per maand dat het gebeurd. Soms plannen we het van te voren van joh morgen samen douchen oid zodat de zin bij hem komt. na de bevalling is mijn behoefte wel iets minder geworden dan het was maar alsnog meer dan bij hem. Tsja dan help ik mezelf wel een handje Wel houden we van knuffelen en ik denk ook dat zoiets erg belangrijk is om te blijven doen. Ik zou er niet teveel druk op leggen want dan zorg je alleen maar dat het hem meer gaat tegen staan.
En dat gaat ook niet gebeuren. Niet hij moet veranderen, maar jij. Zodat je vanuit jezelf naar dit geheel kunt kijken en keuzes moet maken. Accepteren of niet. Bij niet weet je dat hij ook niet verandert en sta je wederom voor een keuze. Ik ken dit stuk. Een leven zonder seksueel contact of wel, maar dan als kunstje, wil ik nooit meer. Het is als lekkere chocola wat voor je neus ligt en waar je alleen maar naar mag kijken. Soms door omstandigheden is het minder. Praat je er ook over en vind je steun etc. Maar op moment dat het zogenaamd jouw probleem is en de ander niet kan kijken naar zijn stuk, dan is er een probleem. Wij hebben het niet gered.
Volgens mij gaat het niet alleen om je seksleven als ik het zo hoor. Je kan wel zeggen dat je niet wilt scheiden, maar wil je verder zo? Er was laatst ook een topic met iets vergelijkbaars (niet de seks, maar man die niets deed, duidelijk niet goed in z'n vel zat etc) maar weet helaas even de titel niet meer. Misschien iemand anders? Stond heel veel advies in waar jij wellicht ook iets aan hebt. Ik denk dat je goed moet nadenken hoe lang je nog zo door wilt. Je kan het hem niet kwalijk nemen dat hij niet goed in z'n vel zit, maar wel dat hij er niets mee doet.
Had heel verhaal getypt over mijn ervaring hiermee maar die is na lezen van je andere posts hier, niet te vergelijken met jouw situatie. Wilde zeggen herkenbaar maar dan andersom. Maar ik lees dat het hem geen bal kan interesseren en er niet mee zit dat hij geen zin heeft. Hier dus andersom, ik heb echt nooit zin. En zit vaak te janken hoe erg dit voor mijn man moet zijn soms. Ik weet gewoon echt niet waar het aan ligt. Vind mijn man nog steeds woest aantrekkelijk en sta met regelmaat nog met verliefde puppy ogen naar hem te kijken hoe veel geluk ik heb dat hij al 10jaar met mij getrouwd is. Ik weet dat mijn man het er moeilijk mee heeft soms en hij weet dat ik er echt niks aan kan doen. Maar vervelend is het wel. Wou dat het anders was. Succes!
Ik herken me wel een beetje in jouw man. Ik heb een laag libido en mijn man een hoge, in principe vind ik 2x per maand zat en hij 3 keer per week dus daar zit een groot verschil tussen. Het frustreert hem soms dat ik niet vaak wil en het frustreert mij dat hij altijd wil (en doordramt) soms zet ik me ertoe maar soms lukt dat gewoon niet. Ik weet dat als hij wil knuffelen hij meer wil, daarom knuffel ik ook niet graag! Maar voel me ook altijd erg schuldig als ik hem afwijs. Vroeger lustte ik er wel pap van, 2x per dag was eerder regel dan uitzondering. Waarom het bij mij zo veranderd is weet ik niet, voel me nog steeds tot hem aangetrokken maar de zin(en puf) is er gewoon vaak niet. Ik ben sowieso iemand die zich snel druk maakt om dingen, snel moe is en veel werkt... denk dat het vooral daarmee te maken heeft. Waarschijnlijk is het bij jouw man ook zo. Hopelijk komen jullie er samen uit.
De 'rest' tja, goed is het niet.. en baal ook wel eens dat het zo gaat thuis. Maar denk dat dat ooit ook wel weer goed komt. Tenminste, die hoop heb ik nog. Ik zou hem nooit "zomaar" verlaten, ik weet hoe hij kan zijn als hij boos is...en zijn familie ook. Vroeger, toen onze oudste net geboren was had ik een keer met een jongen contact (relatie ging toen echt slecht, en hij gaf me de aandacht..ben er niet trots op) Nou, ik zou de oudste nooit meer zien, geen voogdij en want het was mijn schuld, zou me volledig tegenwerken enz. Nu zou hij precies hetzelfde doen. En ik ben gewoon heel bang dat hij niet goed voor de kids zorgt. Ik wil dat ze een normaal en stabiel leven hebben.
Dit had ik geschreven kunnen hebben.... bizar. En ergens fijn, om te weten dat er nog meer vrouwen zijn bij wie dit ook speelt. Ik voel me vaak heel schuldig, maar kan de oorzaak maar niet vinden/veranderen.
Wat naar dat je in deze situatie zit Als je er eens goed voor gaat zitten, en aangeeft dat je niet gelukkig bent, zonder gelijk vingers te gaan wijzen, en dan zegt dat je echt relatietherapie wilt, met een flinke hint richting ultimatum, zou hij dan echt kiezen voor weggaan ipv therapie? Als het probleem bij hem ligt komt dat het er bij relatietherapie snel genoeg uit, dus dan wordt er iig gesproken met een professional. Misschien dat als het gaat over 'wij' en niet over 'jij' dat hij iets sneller geneigd is om te gaan?
En ik dacht: schaf een buitenman aan Maar lullig zeg. Ik herken mij niet in jouw topic maar het klinkt in mijn ogen als een relatie zonder echt samen verbinding te hebben. Hij wil niet met jou vrijen en jij voet je doodongelukkig. Hij wil nergens aan werken maar jij durft niet weg te gaan uit angst voor je man. Ik denk dat als je dit zo leest weet je goed wat je het beste zou kunnen gaan doen. Je moet er alleen nog de kracht voor vinden. Veel sterkte gewenst.
Whaha was het maar zo makkelijk, Friends with benefits ofzo Ik denk dat ik het ook wel weet, maar wil dat helemaal niet. We hebben ook goede tijden gehad, kan dat niet zomaar weggooien. Maargoed. Ik ga toch weer eens overleggen met hem of hij naar de huisarts wilt ervoor.
Jouw berichtje van eerder deze avond doet bij mij de alarmbellen rinkelen. Wat naar dat je in deze situatie zit. Dit klinkt echt niet als een gezonde relatie. Je schrijft (eerst) dat je bij hem wilt blijven omdat je 'het gezin' zo belangrijk vindt. Maar in hoeverre vormen jullie een gezin? In hoeverre is hij partner en vader? Wat is zijn aandeel in het gezin? In werkelijkheid komt bijna alles op jouw schouders neer, letterlijk van de zorg voor de kinderen en regelzaken/afspraken tot huishouden en de hond uitlaten. Jullie relatie is totaal uit balans. Later lees ik tussen de regels door dat je vooral bij hem blijft omdat je bang bent voor de gevolgen als je bij hem weg zou gaan (*alarmbel*). Ik denk echt dat jullie eens goed moeten praten over hoe jullie verder willen gaan met jullie relatie. En ook wat jullie verwachtingen zijn op de kortere en langere termijn. Verder denk ik dat het goed is om hierbij professionele hulp te vragen. Dit is een vervelende situatie die in jaren zo is gegroeid (en dan bedoel ik niet alleen jullie sexleven). Dat verander je niet zomaar. Jouw verhaal doet me overigens denken aan een eerder (recent) topic hier op zw.pag. Ik zie dat je een paar dagen geleden een nieuw account hebt aangemaakt. Ben je soms de zelfde persoon?
Wij hebben allebei geen hoog libido, maar we kunnen heerlijk samen koken en bordspellen spelen en klussen in huis, dol op samen shoppen, uitjes met de kinderen. En rond mn eisprong bespring ik m dan een keer Maar dan is het ook geen punt, want alle andere dingen zijn prima in orde en iedereen is gelukkig. Als het allebei moeizaam is, sexleven en gezinsleven... tja dan zou ik ook denken aan relatietherapie. Het klinkt alsof er veel meer ontbreekt in jullie relatie dan alleen een laag libido.
Herkenbaar! Mijn zin is ook al jaren weg, en sinds we een kindje hebben die bijna 2 wordt is mijn libibo 0,0. Vind dit ook echt erg