Ik zou het best bizar vinden als mijn ouders zoiets niet zouden melden. Andersom ook. Sterker nog...ik heb helaas afgelopen zondag 112 voor mijzelf moeten bellen en ik vond het echt fijn dat mijn ouders op de hoogte waren.
In mijn familie is het normaal om dit soort dingen te delen. Meestal via de familie appgroep. In mijn schoonfamilie is niet het geval. Meestal horen we via-via het hoe of wat.
Ik zie dat er meer families zijn waar dat gebeurt. Toch voelt het vreemd hoor. Band met (schoon)ouders is goed. Ik vraag me inderdaad af hoe zij het zouden vinden als het andersom was geweest. Zal het op een geschikt moment nog eens aankaarten. Bedankt voor de reacties!
Klinkt alsof je bij mijn schoonfamilie bent (geweest) en ook de reactie van jouw man had de reactie van mijn man kunnen zijn. Zelf vind ik het vreemd en ben het van huis uit ook niet gewend. Wij delen dit soort dingen wel met elkaar.
Ik deel het zelf ook niet. Mn ouders maken van elk dingetje een enorm drama en ik kan nog maandenlang luisteren naar overbezorgde adviezen en ideeën (want ze denken het beter te weten dan een arts en dat ik zelf geen ideeën heb al duizend keer voor zij het aandragen). Dus bedankt maar nee doe maar niet.
Heel herkenbaar, worden platgebeld om batterijen te verwisselen en van alles te installeren, maar bellen, omdat ze een hartinfarct had gehad en op de IC lag ho maar.
ouders weten alles van ons en de kinderen schoonouders niks , tonen geen belangstelling en geen zin om er nog energie in te steken
Hier vertellen we elkaar dat soort dingen. Ik was heel boos toen een familielid waar we nu geen contact meer mee hebben, pas belde toen mijn opa al een paar dagen overleden was. Mijn opa had voorafgaand al week in zh gelegen, echt schandalig!
Bij ons krijg je of niks te horen of ze sturen een foto van de patiënt/patiënte in een ziekenhuisbed. Maar goed bij elke scheet die dwars is gaan ze naar de dokter en dikken ze het nog wat aan. Ik kijk nergens meer van op.
Ik zou het ook wel fijn vinden om te weten als mijn ouders/schoonvader met loeiende sirenes werd afgevoerd. Al is het maar zodat je eventueel hulp (praktische hulp) of luisterend oor kunt bieden. Maar aan de andere kant zijn je schoonouders niet verplicht het te vertellen. Al zou ik dan wel graag willen weten waarom ze het niet vertellen als ik jou was. Vertellen ze dat niet uit eigen, principiële redenen of omdat ze bang zijn dat je "verkeerd" (in hun ogen) reageert? Maar ik herken het wel. Mijn moeder van 65 is de laatste jaren een echte zorgmijder geworden en wij (mijn vader, zus, vriend en ik) maken ons best zorgen. Ze is zeer slecht ter been en heeft ernstige botontkalking. Ze gaat niet naar de huisarts "want dan laten ze me eigen risico betalen en dat kan ik toch niet" als ze medicatie of bloedonderzoek krijgt. want ze weet dat ze bv een nieuwe botscan zou moeten laten doen. Ze is al bijna 20jr alleenstaand en tamelijk geïsoleerd, leeft onder het sociaal minimum en heeft niks bij te zetten qua financiën. En omdat ze weet dat wij haar bij ernstige klachten toch adviseren om naar een arts te gaan, zegt ze gewoon maar niks.
Dat laatste vind ik gewoon droevig. Er zullen genoeg mensen in deze situatie zitten maar dat je dan door moet/gaat lopen ipv medische hulp inschakelen omdat je de financiële middelen niet hebt dat is toch treurig
In onze familie worden dit soort zaken inderdaad altijd gemeld. Als het niet direct is, dan wel in de één à twee dagen daarna. Zijn het reguliere medische onderzoeken/controles dan wordt het meestal kort na de tijd verteld icm de uitslagen. Bij ziekenhuisopnames worden updates ook meestal in de gezins/familieapp gezegd, dan heb je meteen iedereen te pakken. Van mijn schoonfamilie is het minder duidelijk, ja ziekenhuisopnames worden wel gemeld hoor. Maar verdere zaken horen wij relatief weinig over... wij wonen op anderhalf uur rijden en de rest van de familie bij elkaar op de lip. Dus er wordt vaak al veel in de wandelgangen gezegd, waardoor het niet nodig is het in een appje of belletje te melden.
Mijn schoonvader heeft dit ook gedaan bij mijn vriend en mij. niet ingelucht dat schoonmoeder al enkele keren in zh moest blijven.. Wel belde hij begin dit jaar dat ze er weer lag, maar dat vl direct moest komen want ze was stervende.. vond het heel jammer dat ik niet heen mocht om afscheid te nemen, dus dat heb ik op mijn eigen manier gedaan na de opbaring.. Maar zo is schoonpa nu eenmaal, en die wil vl niet in stress of paniek hebben (ondanks dat vl juist mijn steun daarin nodig heeft gehad, maar ik hem op afstand wel kon helpen). Wellicht omdat we al enkele jaren wisten dat sm zou komen te overlijden, en ze had ook zoveel pijn.. Maar alsnog geheel onverwachts.. Ze wist wel dat vl zijn eerste kind zou krijgen (waren met 6 weken zwanger), en week later was ze weg terwijl ze continu zei.. ik ga jou kleine zien hoor..
Mijn schoonouders zijn ook zo. Ze wachten eerst af of het ernstig is, zo niet dan horen we het achteraf. Vind dat zo stom! Laatst was schoonmoeder opgenomen, belde ze uiteindelijk wel omdat ze moest blijven, maar als ze die zelfde dag nog naar huis had gemogen dan hadden we het waarschijnlijk niet gehoord. Ze willen ons niet ongerust maken, nou dan niet he.
Ik ben hierin heerlijk hypocriet. Ik verwacht dat ze het mij wel melden, maar zelf zeg ik niks. Dat laatste vind ik echt te ingewikkeld . Ik vind dat oprecht moeilijk om te melden aan mensen die mij aan het hart liggen. Misschien heb ik daarin wel een overeenkomst met je schoonouders?
Met mijn schoonfamilie wordt alles besproken. Wij zijn op de hoogte van kwaaltjes / ziekenhuisbezoekjes schoonouders maar ook van zwagers/schoonzussen. Mijn zwager is sinds begin dit jaar ernstig ziek .Er werd direct een familie app gemaakt om iedereen op de hoogte te houden (kinderen zitten niet in deze app). Ik vind het heel fijn om van alles op de hoogte te zijn. En ook dat zij weten als er wat met een van ons is. Bij mijn ouders gaat het wat moeizamer. Ik wordt wel op de hoogte gebracht van eventuele zaken maar dat is het. Als ik vragen stel is het van: "weet ik niet", "horen we nog" enz. Komt omdat ze bij de arts verder geen vragen (durven te) stellen. Dat vind ik wel lastig. O, en toen mijn moeder mij na 4 maanden op de hoogte stelde dat mijn oma was overleden vond ik dat toch wel een tikje vreemd.
Een deel van mijn familie (vooral moederskant) heeft daar ook een handje van. Dat soort dingen niet vertellen of maar aan een deel van de familie, met de boodschap erbij dat die-en-die het niet mogen weten want dan schrikken ze er zo van. Of inderdaad maar de helft van het verhaal vertellen. Zo had mijn oma ooit 'een onschuldige cyste' in haar borst. Later vertelde ze dat ze vooral met warmte zo'n last van de arm had 'want sinds mijn lympheklieren zijn verwijderd houd ik veel meer vocht vast.". Huh? Lympheklieren verwijderen vanwege een onschuldige cyste... niet dus: borstkanker. Operatie en bestraling. Maar dat mocht haar moeder niet weten, want die was al in de 90 en zou maar schrikken. Nee, je dochter verliezen en op de uitvaart van de buurvrouw pas horen dat ze kanker had. (Da's gelukkig niet gebeurd hoor, oma doet het nog.) Ik houd er niet van. En vraag dus bij mijn moeder en oma bewust altijd door. Ik weet liever wat er speelt. Dat is ook geruststellender, vind ik. Want geen nieuws is dan goed nieuws. Als mensen je een paar keer zo voorliegen, ga je je juist zorgen maken. Want ook als je niks hoort, kan iemand dus ernstig ziek zijn.