Arme kinderen en triest voor haar. Het wordt ook eens tijd dat de media haar links gaat laten liggen, volgens maakt haar dat helemaal gek. Als ze haar naam googelt vind ze niks anders dan gezeik en dat lijkt me ook niet bevorderlijk. Ik geloof niet dat ze hier zelf om gevraagd heeft...
Dat zei zij toen toch ook? Haar leven was toen toch heel anders? Ben absoluut geen fan van haar, maar zij is gewoon ziek. Om dan te zeggen dat zij behoort tot de mensen die nooit kinderen hadden mogen krijgen vind ik heel hypocriet.
In mijn beroep kom ik ook regelmatig op de Paaz en ik heb inmiddels geleerd dat psychiatrie niet “even” is en dat wij daar ook eig totaal niet over kunnen oordelen.
Heel erg triest, nog triester voor haar kinderen. Deze jonge moeder heeft Bordeline. Misschien dat mensen met deze lelijke vooroordelen en conclusies even lezen wat dit inhoudt. Mijn zus heeft een pleegdochter, haar moeder heeft borderline. Ondanks dat ze altijd haar medicijnen (nu) slikt en erg haar best doet, zal ze nooit meer haar eigen dochter terugkrijgen. Met de reden dat ze erg ziek is. Dit is een behoorlijk heftige psychiatrische ziekte en ook Barbie heeft hier niet om gevraagd.
Off topic. Ga je dan straks tijdelijk kantoor werk doen van een vriendin begreep ik die ook op een paaz afd werkt. Dat als je zwanger bent het best gevaarlijk kan zijn!
Die kinderen hebben ook gewoon een vader toch? Waarom.een pleeggezin? Wellicht dat hij zijn drankhol in Benidorm kan verlaten om voor z'n kinderen te zorgen?? Verders erg triest voor de kinderen.
Hulp zoeken is 1, maar hulp krijgen is een 2de... tegenwoordig zijn de wachtlijsten extreem lang en moet je soms langer dan een jaar wachten op een intakegesprek. Behandelen duurt dan nog veel langer. Overal lees ik dat ze hulp zelf moet zoeken etc maar wie zegt dat ze dat niet heeft gedaan? Als je aan de bel trekt voor hulp heb je echt niet meteen een onderzoek/behandelingstraject. Daar gaat maanden overheen.
heeft ze de eerste keer dan geen hulp gekregen? is toch nog niet zolang geleden zielig voor de kinderen... hoe kan je sowieso na die eerste poging die kinderen weer zo makkelijk bij de moeder laten
Wij doen opname en ontslag medicatie verificatie daar, sommige pat zeggen niets en sommige hun hele levensverhaal. Wij maken in de apo ook chemo’s. Bij zwangerschap stop je met de chemo’s, ga je niet meer naar pat in isolatie en gaat de paaz ook zoveel mog over naar je collega’s. Wij zijn niet zo betrokken bij de pat als de verpleging, maar hebben wel meerdere keren met hun te maken. Sommige vergeet je ook nooit meer, net zoals sommige pat achter de chemo, die vergeet je ook nooit meer. Ik zat altijd die zakken chemo nog een positieve vibe mee te geven. Maar volledig off-topic uiteraard, sorry. Lief dat je daar aan denkt!
Ja tuurlijk als je dat leest dan denk ik daar ook aan. Vooral door die vriendin dan. Succes met je zwangerschap. ❤️❤️❤️❤️
Ik vind het sneu voor haar en de kinderen. Niemand wil zo ziek zijn. Geen idee wat er gebeurd is dat zij zo ziek is geworden maar ik heb zo'n vermoeden dat dat aan veel meer factoren ligt dan alleen Samantha zelf.
Jemig ik schrik gewoon van de reactie’s hier! Ondanks dat er zoveel aandacht wordt besteedt aan depressie de laatste tijd en dan nog zo kort door de bocht reageren. Het kan je ook overkomen.
Heel sneu voor de kinderen, ook voor haar maar zij moet wel zelf hulp willen. Ik heb een moeder die psychisch ziek is (waarschijnlijk borderline) maar zij wil geen hulp het ligt allemaal aan anderen etc. bij haar zag je de omslag na kind zoveel en toch nog kinderen er na, dan denk ik dat je toch beter naar je lichaam moet luisteren en niet omdat het hoort kinderen krijgen of omdat je nog zo graag een zoon/dochter wilt. Ik kan er dus wel over meepraten zelf heb ik 2x een PND gehad en toen besloten dat het beter was niet meer kinderen te krijgen. En ik wilde hulp en de hulp aangepakt.
Precies... Ik ken meerdere mensen met depressies en hulp is écht niet eenvoudig. De stap om er om te vragen is al groot, en vervolgens heb je de moed verzameld en kom je op de wachtlijst. Ik heb zelf 11 maanden op de wachtlijst gestaan, in die 11 mnd stond mijn hele leven stil, door een angststoornis durfde ik nog amper de deur uit. Die stoornis is niet door mij uitgekozen.
De kinderen zijn bij vader in spanje. En Samantha heeft een bezoekregeling. En het is een schreeuw om hulp anders zoek je een hoger gebouw. Ik vind het triest voor haar, haar kinderen maar ook haar ouders. En je kunt heel hard roepen dat overkomt mij niet. Maar psychische ziekten daar kies je niet voor net als lichamelijke ziekten.