Ik ben nieuw op het forum. Onverwachts, na een periode er minder mee bezig te zijn, zwanger geraakt. Ontzettend dankbaar en blij, maar de angst voor de bevalling is constant aanwezig. Het meest bange ben ik voor het moment van de knip/ het uitscheuren en het staan van het hoofdje (volledig uitgerekt). Is het mogelijk dat ze - zonder verder concrete pijnstilling te gebruiken - de regio van de vagina te verdoven. Heeft iemand daar ervaring mee?
Ja, men wilde bij mij een knip zetten en dus kreeg ik een verdoving. Deed vele malen meer zeer als het hele staan van t hoofdje. Uiteindelijk geen knip gehad en ook niet gescheurd maar dagen last gehad van die verdoving. Het staan van t hoofdje is pijnlijk maar niet meer dan dat, het viel mij ontzettend mee. De weeen waren pijnlijker en het moment van het staan van het hoofdje is echt het allerlaatste stukje. Wat je zou kunnen doen is perineum massage al vanaf nu tot aan de bevalling.
Bij mij hebben ze een verdoving gezet voordat er een knip werd gezet dus heb er niks van gevoeld. Denk dat ze dat bijna overal wel doen tegenwoordig.
Ze kunnen lokale pijnstilling gebruiken en dat zullen ze ook doen voordat ze een knip zetten. Een knip zetten is echter lang niet altijd nodig, in principe wordt er alleen bij 'foetale nood' geknipt, hoewel er ook wel zorgverleners zijn die laagdrempeliger knippen. Uitscheuren hoeft ook absoluut niet te gebeuren, ook niet bij de eerste. En veel vrouwen voelen een beetje uitscheuren ook echt niet. Het klinkt erger dan het is (dan heb ik het niet over een totaalruptuur ofzo). Het staan van het hoofdje wordt door veel vrouwen wel als pijnlijk ervaren, hoewel ik dat zelf twee keer heel anders vond. Ik vond het heerlijk, want ik wist 'dit is de laatste wee, de volgende wee wordt ze geboren'. En juist dat staan van het hoofdje, en dan rustig doorzuchten, verkleint de kans op inscheuren enorm. Je zou kunnen vragen of je vk lidocaine wil sprayen (wordt meestal met een injectie gegeven, maar dat doet echt meer pijn dan het staan van het hoofdje zelf volgens mij) op het moment dat het hoofdje staat. Maar ik weet niet of ze dat wil doen, omdat het moment zo kort is en ze ook andere dingen aan haar hoofd heeft (jouw baby aanpakken! ).
Ja het doet zeer, maar dat moment is maar zo kort! Het uitscheuren zelf heb ik niet echt bewust gevoelt ofzo. Zag de eerste keer niet op tegen de bevalling en nu eigenlijk nog minder. Als je het zo spannend en eng vind zou je evt een cursus hypnobirting kunnen overwegen. Vond dat zelf nuttig om gehad te hebben en ben echt zo nuchter als wat en viel mij erg mee hoe zweverig het is.
Een verdoving voor een knip wirdt tijdens een perswee gezet. Ik heb de naald gevoeld maar meer echt niet. Ik ben ingeknipt (flink) omdat ik al 2 uur aan t persen was en de energie was op. T was of een knip of een vacuüm. Liever ik in stukken dan een pomp op t hoofd van mn kind. En bij vacuüm wordt alsnog vaak een knipje gezet. Ben je eerder bevallen?
Ik heb geen knip gehad maar dat verdoven ze volgens mij standaard hoor. Hoofdje staan is inderdaad pijnlijk, beetje alsof je in de brand staat en je het gevoel hebt dat alles echt uitscheurt Maar het is echt maar eventjes en daarna is die pijn direct weer weg. Daar zou ik je niet te druk om maken. Ondanks alle pijn ben ik er trouwens zonder een scheurtje vanaf gekomen terwijl ze 8,5 pond was en met 2 schouders tegelijk werd gelanceerd
Ik kreeg een knip vanwege foetale nood maar heb er niets van gevoeld! Nu ging het bij mij niet helemaal goed op het einde, dus ik was daar veel meer mee bezig dan met pijn. Sowieso vond ik de pijn ná de bevalling veel erger dan tijdens; mijn persoonlijke ervaring is dat je tijdens een bevalling echt prima kunt focussen op het geboren worden van je kind en dat de pijn bijzaak is. En ik heb geen één cursus gedaan Ik moet wel zeggen dat ik na een ellendige zwangerschap héél blij was dat de geboorte zich aandiende, dat heeft misschien wel geholpen om me er volledig aan over te geven (want ook ik was de hele zwangerschap angstig).
Ik had echt geen fijne bevalling bij de eerste, zal je de details besparen, maar ik kan je een ding meegeven: op het moment je bezig bent, zit je in een soort roes en maak je, je niet meer zo druk om dingen die je daarvoor wel dacht. Tijdens de bevalling heb ik echt wel eens geschreeuwd dat ik echt geen tweede kind wilde en nooit meer zou gaan bevallen, maar toen ik mijn dochter zag waren al die gevoelens ineens voorbij en zou ik het zo weer doen (nu dus zwanger). Het is geen antwoord op je vraag, maar hoop vooral wat geruststelling voor je angst.
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben nog nooit bevallen en heb om mij heen wel wat traumatische verhalen gehoord van 48-72 uur bezig zijn, dat ze met de vingers de voel oprekken, uiteindelijk spoed KS, etc. Het stelt mij enigszins gerust, al blijft het onwetende spannend. Ik zal de verdovingszalf eens navragen bij de gyn.
Ik heb net geen totaal ruptuur aan mijn eerste bevalling overgehouden. Het scheelde 1 spierlaag geloof ik (was wel helemaal uitgescheurd van vagina tot anus, maar niet door alle huidlagen heen). Maar ik heb van het hele uitscheuren niks gevoeld. Ook het staan van het hoofdje niet. Het was sowieso al een pijnlijke bedoeling met weeen enzo. Dus ik heb ondanks mijn bijna totaal ruptuur, niet bewust veel meer pijn gehad op dat moment. Oh en het herstel van de totaalruptuur viel mij ook heel erg mee. Geen geprik of veel pijn eraan. Ja, de bedoeling was behoorlijk gezwollen/beurs van onder maar dat hebben wel meer vrouwen na een bevalling
Dank voor het delen. Ik ben al meer gerustgesteld. En het feit dat je het - zoals je banner doet vermoeden - opnieuw aangaat, zegt ook wel wat. Heb je pijnstillinf gebruikt of ben je dat dit keer van plan?
Ik zou het proberen allemaal gewoon op je af te laten komen en niet teveel over bevallingen lezen. Want dat zijn vaak de negatieve verhalen! Het is zo kort dat je die pijn voelt, en je bent die pijn ook bijna gelijk weer vergeten! Bij mn 1e probeerde ik zo blanco mogelijk de bevalling in te gaan, je weet niet wat je te wachten staat en hoe je bevalling loopt en bij de 2e liet ik het weer op me af komen. Heb 2 totaal verschillende bevalling en gehad!
Vorige keer ruggenprik gehad omdat de weeen ineens wel heftig werden nadat mijn vliezen werden gebroken. Uiteindelijk bleek ik heel snel op volledige ontsluiting te zetten en vielen door de ruggenprik mijn persweeen weg. De ruggenprik heeft maar 15 min aangestaan omdat ik toen dus al op volledige ontsluiting zat. Ik ben dus heel erg gemotiveerd om deze keer geen pijnbestrijding te nemen. Omdat ik het bij mijn eerste bevalling eigenlijk zonder heb gedaan (behalve die 15 minuten) en alleen maar negatieve effecten door de ruggenprik had (dat mijn persweeen wegvielen). Ik vond de pijn pittig, maar ik kon het wel aan. En dat weet ik nu! Daardoor ben ik nu zelfverzekerder erin Ik zei direct na de bevalling trouwens: ik wil dit nog een keer meemaken. Ja het is pijnlijk, maar het is ook de meest indrukwekkend en mooie ervaring van mijn leven.
Ik vergelijk bevallen altijd met andere fysieke prestaties. Toen ik een halve marathon aan het lopen was heb ik ook wel momenten gehad dat ik dacht: 'waarom doe ik dit?' en 'ik kap ermee'. Maar dan blijf je toch de ene voet voor de andere zetten en op het moment dat je dan over de finishlijn komt ben je zó trots op jezelf. Zo voelde bevallen voor mij ook: ja, het is zeker pittig. Maar niet ondoenlijk in principe. Maar goed, zul je zien dat ik deze derde keer een horrorbevalling heb
Goed om te horen. ‘Stoer’ dat je al zo snel zoiets had van dit ga ik gewoon nog een keer doen. Toen de ruggesprik uitgezet werd, hoelang duurde het voordat de pijn weer terug was? En kwamen de persweeen toen weer vanzelf?
Ghehe, leuke vergelijking. Ik heb idd ook wel eens aan wedstrijden meegedaan waarbij ik dacht voor wat en wie doe ik dit? Een kindje lijkt me alleen de grootste trofee om te krijgen die er bestaat, daar is een medaille niks bij.
Dit weet ik niet meer precies. Het kwam niet in een keer terug, maar beetje bij beetje sterker. Ik heb uiteindelijk dus een infuus met weeenopwekkers moeten krijgen omdat ze dus niet terugkwamen (niet voldoende in ieder geval). Ook vond ik het moeilijk om op een punt te focussen waar ik heen moest persen. Dus daarom baalde ik achteraf zo van die ruggenprik.
Uitscheuren heb ik niets van gevoeld. T pijnlijkste vond ik het hechten. De rest was goed te doen. Op dat moment dacht ik wel, ik doe dit nooit meer. Maar achteraf gezien: alleen het hechten deed pijn.