Heimwee. Is er wat aan te doen?

Balen. Ik zou het voor nu even laten rusten. Misschien geeft hij vanavond aan overdag toch wel weer heen te willen. Zo is het voor hemzelf natuurlijk ook niet leuk, voetbalkamp missen. Sneu hoor! Heimwee is zo rot.

 

Klopt ja..terwijl je er letterlijk ziek van kan worden. Ik weet nog dat ik vroeger eenmaal thuis vaak moest huilen omdat het me weer niet gelukt was. Ik kan ook altijd boos worden van mensen die vinden dat een kind maar moet logeren etc. zodat heimwee wel even weggaat. Dat gaat het helaas niet.

 

Even een positief verhaal: ik heb zelf tot mijn 15e enorm veel heimwee gehad en daarna is het overgegaan. Geen idee waarom, ik denk dat ik steeds meer de relativiteit inzag van een enkel (of een paar) nachtje(s). Mijn dochter heeft het toen ze heel klein was ook behoorlijk heftig gehad, maar ook zij is er 'vanzelf' overheen gegroeid.

Voor mij hielp het altijd wel om met mezelf af te spreken om in elk geval 1 nachtje te gaan. Vaak was die eerste nacht de grootste drempel, maar ook wel te overzien. En dan viel het vaak toch wel mee ook. Het gaan slapen vond ik altijd het moeilijkst, dus zorgde ik dat ik juist al ging slapen als anderen nog wakker waren.

 

Heel erg last van gehad. Mijn ouders zijn me ook een paar keer moeten komen halen. Ik bleef het ook wel steeds doen, maar kon inderdaad nooit echt genieten. Dat vond ik altijd verschrikkelijk, ik wou zou graag dat ik het leuk zou vinden, maar het lukte gewoon niet.
Nu kan het niet verder en lang genoeg duren. Hoe ik er vanaf kwam? Geen idee. Waarschijnlijk toch door de zure appel heen blijven bijten. Toen ik 18 was ging ik studeren en (ik wou zelf) op kamers. Daar heb ik zowat iedere nacht gehuild, belde naar huis dat ik terug wou...Maar ja, een studie stopzetten omdat je heimwee hebt ... dat gaat niet. Van september tot december is het ontzettend moeilijk geweest, maar gelukkig had ik ook wel vrienden die me mee bleven sleuren om dingen te doen, me niet op te sluiten, nieuwe vrienden te maken ... Na mijn studies nooit meer thuis gewoond, verre reizen gemaakt op mijn eentje en nooit nog één minuut heimwee gehad.
Mijn dochter is er ook gevoelig voor. Tot nu wel al bij oma blijven logeren, met de klas 4 dagen weggeweest en vorig jaar een kampje van 4 dagen met 4 vriendinnen. Dat lukte, maar toch ook altijd met traantjes. Ze is nu 10 en is dit jaar voor het eerst helemaal alleen (zonder vriendinnetje) 8 dagen (7 nachten) op kamp geweest. Ze wou dat kampje zelf zo graag doen, dus heb ik haar ingeschreven. Ze vond het spannend en eng. De week voor ze vertrok zijn er veel traantjes gevloeid. Maar ik heb haar gestimuleerd om het toch te doen. We hebben een aftelsnoepkalender gemaakt. In haar toiletzak zat een zakje met 7 snoepjes (van die kleine beertjes). Iedere morgen mocht ze na het ontbijt en voor het tandenpoetsen zo'n snoepje eten en zag ze ook hoeveel nachtjes ze nog moest slapen. We hebben afgesproken dat we iedere avond op de maan iets zouden schrijven (ik hou van jou, slaaplekker, tot zaterdag,...), gewoon met je vinger iets schrijven op de maan. Als je dan weet dat de andere ook iedere avond iets schrijft op diezelfde maan, voel je je niet zo veraf. Ze had haar knuffel mee, een klein fotoboekje,... En ik heb haar op het hart gedrukt dat het niet erg is als ze ons mist, dat ze ook verdrietig mag zijn, maar dat ze vooral moet blijven meedoen met de spelletjes, de zoektochten,.... En ze heeft het super gedaan! Het vertrek was heel moeilijk (ook ik heb tranen gelaten als ze weg was) en ze zegt dat ze iedere dag wel even verdrietig is geweest en ons heel erg miste. Maar toen dacht ze aan wat ik had gezegd dat ze moest blijven meespelen zodat ze geen tijd had om te denken en zodat de tijd snel vooruit zou gaan . En iedere dag ging sneller voorbij zei ze en plots waren er maar 3 snoepjes meer en toen was ze al bijna terug. En ze heeft veel op de maan geschreven als ze een beetje verdriet had 's avonds.... Supertrots dat zij wel kon, waar ik zoveel jaar over gedaan heb.

 

Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is eigenlijk: aangeven dat verdrietig zijn ook mag, maar dat dat niet direct betekent naar huis te gaan. Maar ze hoeven het niet 100% van de tijd leuk te vinden, dat is helemaal niet erg. Ik voelde vaak zo'n enorme druk van de omgeving (niet mijn ouders gelukkig) om plezier te hebben, dat ik bij de eerste vlaag heimwee me al rot voelde. En dan rotter over het feit dat ik me rot voelde...

 

Ik heb veel heimwee gehad vroeger. Ik heb het nog steeds. Ik ga max een week op vakantie in Nederland en thats it. Meer trek ik echt niet. Ik word echt depressief.

Lekker je zoontje ophalen en luisteren naar wat hij wil. Anders maak je er echt een trauma van.

 

Dat zeg ik toch helemaal niet? Ik zeg alleen dat ze verdrietig mogen zijn zonder dat dat hoeft te betekenen dat ze direct naar huis moeten. Vaak zijn die twee zo gekoppeld

 

En als je hem elke avond ophaalt? En in de ochtend hem brengt? Weet niet of dat een mogelijkheid is. Het kan ook zijn dat ze hem overdag gaan plagen.

 

Een kennis had het als volwassenen nog en dat zat hem echt in de weg. Die heeft therapie gehad en is er daarna vanaf!

Kindje hier in de buurt zit bij een kindercoach om sterker te worden (vaak zit er veel onzekerheid en afhankelijkheid onder). Bij hem werkt dat heel goed.

En vanaf jonge leeftijd regelmatig laten logeren bij vertrouwde personen. Zodat ze het leren. Ik haal trouwens ook alleen op in echte noodgevallen. Soms is het ook een kwestie van doorzetten (niet altijd natuurlijk).

 

Logisch, die ziet het als enorm falen en een afgang tegenover zichzelf en anderen.

 

Hoe oud is hij? Heb ik dat ergens gemist?

 

Nou, ik zou er niet te moeilijk over doen. Nu lekker laten rusten en het volgend jaar anders aanpakken.

 

Als hij het niet leuk vindt dan moet hij natuurlijk niet meer gaan, maar dat lijkt me meer dan alleen heimwee, toch?