Eerlijk gezegd zou ik dat soort vragen ook stellen en er totaal niet bij stilstaan dat dat voor iemand heel persoonlijke vragen zijn. Voor mij is gewicht nooit echt een issue geweest en daardoor kom ik niet op het idee dat die vragen heel persoonlijk zijn. Ik zou ze gewoon stellen vanuit bewondering. Je bent echt heel veel afgevallen en dat vind ik super knap. Vanuit bewondering daarvoor zou ik dan willen weten hoeveel je bent afgevallen. (Ik zou niet aan iemand met overgewicht vragen hoeveel hij weegt. Dat dat not done is snap ik ook nog wel. )
Ik ben mijn doopkaars kwijt en die heb ik zondag nodig. Nu ben ik jaloers dat die van mijn man er wel is en nu baal ik dat we niet samen de kaars van de oudste aan kunnen steken en de oudste weer van de jongste. Ik vind t niet leuk als alleen de kaars van mijn man word aangestoken en doorgegeven aan de jongens. Ik vind mezelf kinderachtig denken hierover maar ook weer niet hahahaha
Ik heb niet eens een doopkaars ( of mijn ouders hebben die nog) , ben wel gedoopt, katholiek opgevoed. Met mijn man heb ik een trouwkaars, nooit meer aangestoken..en waar die nu ook al weer is gebleven..?
Biecht: ik kom zo in de verleiding om dat topic van @Manque te bekijken met de nagel. Maar die waarschuwing houdt me tegen, ik kan echt niet tegen 'vieze' dingen. Ik zit me nu de meest gruwelijke scenario's in te beelden Maar ik ben zo nieuwsgierig nu haha! Ik voel de spanning in mijn tenen
Ik vond de foto echt meevallen. Ik word eigenlijk altijd meer misselijk van het verhaal erbij. De foto is heel klein je moet erop klikken om hem te zien. Je kan dus ook alleen het verhaal lezen
Mijn biecht: ik shop veel te veel online. Het begint de laatste maanden de spuigaten uit te lopen. Het is meer uit verveling, als ik even niets te doen heb klik ik sites open. Ik wil er vanaf. Want maken die nieuwe kleren me echt gelukkiger? Nee, natuurlijk niet. Ik vind altijd wel een ander excuus waarom ik iets moet hebben Zit sowieso niet goed in mijn vel de laatste tijd. Ik voel me soms echt een loser die niet eens een potje verf op de muur kan kwakken (wil al heeeel lang behangen/verven, en het komt er gewoon niet van). Ik zit zo 'vol'. En ons huis is te klein voor 3 kinderen. Ja, dat wisten we van tevoren en daarom gaan we verbouwen. Maar ik zit ook allemaal doemscenario's voor dat verbouwen te overlopen. Het gaat vast heel erg mis. We zitten maanden in de troep. En ik kan nu al niets fatsoenlijk schoon houden/onderhouden. WTF is mis met mij.
Oh dat is ook niet fijn zeg. Niks om zich voor te schamen! Mijn vader zijn onderbeen is eind 2012 na complicaties van een relatief simpele ingreep afgezet. Was pittig en afzien voor hem, want zoiets verwacht je niet. We zijn een jaar na dato op vakantie gegaan en hebben de lol er maar van in gezien. Papa het zwembad in en ik droeg zijn been dan naar de handdoek. Of ik gaf hem zijn been aan! Soms zet ie hem even af omdat het ongemakkelijk zit en dan zet ie hem expres naast zijn andere been neer met de voet andersom. Zie je mensen ook raar Kijken en wij zitten te gniffelen. Hopelijk kan je vader het ooit een goede plek geven en erover heen stappen (aparte woordkeuze, maar je snapt me)
Misschien is minimaliseren wat voor je? Ik heb ook geen groot huis voor straks drie kinderen maar doordat ik ben gaan opruimen en minder koop heb ik wel veel meer lucht gekregen.
Ik biecht op dat ik gister met 30+ graden gewoon de eerste winterkleding heb besteld voor de kinderen en daar werd ik blij van dat ik echt chagrijnig word van dit weer en mijn dochter de hele tijd wil knuffelen oh please niet nu!
Ik het topic van die losse nagel niet durf te openen. Eerst voorzichtig gedaan met mijn hand ervoor hopen dat de foto niet eerst kwam, gelukkig kwam eerst tekst en toen ik las dat het om een kind ging gelijk weer weggeklikt, en nu steeds zien dat er een nieuwe bericht daar is geplaatst nieuwsgierig zijn maar openen? No way.
Het valt echt heeeel erg mee. Je ziet niet eens dat er iets los is. Je ziet gewoon een kindervoetje met een nagel met wat bloed er rond. Als er niet bij stond dat hij loszat, had ik dat niet eens gezien.
Dat is inderdaad een levensstijl waar ik in mijn hoofd wel achter sta, maar ik heb gewoon de puf niet iets nieuws te proberen. Het zijn allemaal bevliegingen bij mij. Helaas. Ik zou gewoon een ochtend de tijd willen om mijn kasten uit te mesten. Dat voelt gewoon als een luxe. Tijd (zelfs voor opruimen) is een luxe...
Heel herkenbaar, maar helaas gaan ze dan hier heel hard staan roepen (maaamaaaa van ******!!!!!) en, kreng dat ik ben, zeg dan dat het niet uit komt Soms staan ze ook bij de voordeur.... ik ga binnenkort de ramen daar afplakken, kan ik in ieder geval doen alsof ik ze niet zie....
Ik biecht op dat ik altijd maar dan ook altijd weer vergeet hoe je een ei moet koken. Als in wel of niet in kokend water. En voor hoe lang.
Ik herken het wel een beetje hoor. Ik voel me vreselijk te kort schieten op allerlei vlakken. Als werknemer, als moeder (mijn geduld is ver te zoeken en mijn dochter voelt dat haarfijn aan, dus veel strijd hier momenteel), als partner (sex? Please! Te moe en te warm), als huisvrouw (wat klinkt dat zeg, maar het is hier echt een bende vind ik) en ook naar mezelf toe. Ik heb gewoon nergens energie voor, behalve op de bak zitten, zp-en en internetshoppen. En dan baal ik alleen maar meer van mezelf. Ik wil ook graag wat meer energie hebben en tot meer dingen komen, maar ik realiseer me ook dat ik het tijd moet geven, onze jongste is net 4 maanden en mijn nachten zijn nog niet zo lang. Dus nou ja, geen tips, maar wel herkenning. Dat is misschien ook fijn, gedeelde smart is halve smart, zeg maar. Dikke knuffel voor jou in ieder geval.