Hallo allemaal, Ik heb behoefte om even van me af te schrijven. Aan een beetje steun en wat tips. In het kort, ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Post partum psychose gehad. Daarvan weer hersteld. Maar denk er met regelmaat nog aan terug en moet zeker nog dingen verwerken. Mijn partner wil het liefste dat alles weer zijn gangetje gaat en heeft niet altijd even veel geduld mbt mijn verwerking. Dit vind ik dus verdrietig. Daarnaast is het op mijn werk op het moment ook niet zo leuk. Er hangt een wat vervelende sfeer en er wordt veel gekletst. Dat ervaar ik niet alleen. Meerdere collega’s geven aan dit zo te ervaren. Ik kan daar normaal wel tegen. Maar voel me nu nog kwetsbaar, waardoor ik hier moeite mee heb. Tot slot voel ik me de laatste tijd vaak eenzaam. Doordat ik lang ziek ben geweest ben ik wat mensen kwijt geraakt die er toen niet voor me waren. Ook ben ik lange tijd niet fit genoeg geweest om nieuwe mensen te leren kennen. Om me heen zie ik dan vriendinnen die allemaal leuke nieuwe kennissen hebben overgehouden aan zwangerschapsyoga ed. En ik heb dat helaas niet. (Ik was opgenomen in het ziekenhuis) En daar wordt ik verdrietig van. Ik zou ook zo graag een clubje leuke jonge moeders om me heen hebben. Ook voor mijn lieve dochtertje. Maar ik weet niet goed hoe dat aan te pakken. Het is alles bij elkaar wat veel en ik wil niet bij de pakken neerzitten. Het voelt soms alleen als een neerwaartse spiraal. Je voelt je verdrietig omdat je eenzaam bent. Maar je gaat ook geen kennissen krijgen wanneer je je rot voelt. Iemand tips?
Heftig verhaal... Wel deels herkenbaar. Ik heb vanaf week 15 thuis gezeten vanwege vroege harde buiken en voorweeen. Vanaf week 32 echt plat gelegen na een grote bloeding. Vanaf die periode meerdere bloedingen gehad en steeds weer opgenomen geweest. Toen zl geboren was, heb ik een maand kunnen genieten. Daarna begon het huilen... op z’n ergst huilde hij 18 uur per dag. Hij had forse verborgen reflux, en krijste het uit van de pijn. Hij is toen hij 3 maanden 1.5 week opgenomen geweest. Vanaf die tijd ging het langzaam beter Nu is het een vrolijk ventje, maar gaat het met mij steeds slechter. Ik merk ook dat mijn sociale kring kleiner is geworden. Mensen hebben voor mijn gevoel ook snel het idee ‘daar heb je haar weer’. Lastig. Waar woon je? Is er evt een mama café in de buurt?
Dat klinkt ook als een heftig verhaal zeg. Hopelijk gaat het nu weer goed met je! Nee, geen mama café hier in de buurt
Sorry, was iets te snel. Lees dat het met jou ook nog niet goed gaat. Dat van die sociale kring herken ik wel. Ik heb het er juist niet over, dus mensen kunnen bij mij niet denken heb je haar weer, maar dat is ook eenzaam. lastig he?
Nee blegh. Ik heb het er ook niet in detail over hoor. Dat durf ik niet. Schaam me kapot. Maar ja, ondertussen werk ik niet, en daardoor weten toch wel een hoop mensen dat het niet goed gaat. Jammer. Hier wel, maar moet zeggen dat ik daar ook weinig behoefte aan heb.
Geen idee waar je woont maar als je in ds buurt van Venlo woont mag je altijd gezellig een bakkie komen doen hoor
He wat super vervelend dat je je zo voelt Afgezien van de psychose, herken ik het hele eenzame gevoel wel, wat jonge moeders om je heen om je ervaringen eerlijk mee te delen vond ik ook lastig te vinden. Kun je een activiteit gaan doen samen met je baby? Babyzwemmen, babymassage, muziek op schoot etc. Daar leeg je ook andere ouders van jonge kinderen kennen. En vraag gewoon eens bij het consultatiebureau of zij iets weten waar jonge moeders in de regio samenkomen. Het cb is er niet alleen voor je baby, maar ook voor jou
Wat heftig dat je een postpatrum psychose hebt gehad. Ik ben ooit door een depressie rand-psychotisch geweest en toen volgestopt met anti psychotica. Dit was tijdens een lange opname. Een opname en psychose zijn voor omstanders moeilijk te begrijpen ( gelukkig maar!!!). Daar kun je je als je weer in je thuisomgeving zit behoorlijk eenzaam door voelen. Twee totaal verschillende werelden. Ik weet niet of je nog anti psychotica slikt want daar kan je je ook behoorlijk afgevlakt door voelen. En omdat je niet te veel prikkels kan hebben moet je zuinig omgaan met je energie. Heel lastig. Lukt het om bijvoorbeeld iets voor je zelf op te schrijven. Wat moeilijk was maar ook wat wel lukte. Al is het maar heel klein?