Moeders van kinderen met karakter...help mij!

Het lijkt nu een beetje alsof je er elke keer intrapt met die tekeningen....

Hij maakt een tekening aan en jij loopt achter zijn kony aan om het goed te maken....


Het zou andersom moeten werken...
Een 5 jarige die zo brutaal is dat hij je duwt?!!
Ben je wel consequent en sta je wel echt op je strepen?

 

Hier ben ik bij dit soort gedrag wat consequenter denk ik - ga er maar eens over nadenken en als je dat gedaan hebt, kom je je excuses aanbieden.
Verder is mijn oudste op school echt voorbeeldig, ik heb eens gevraagd waarom ze thuis dan zo brutaal is soms, en we kwamen samen tot de conclusie dat ze houdt van de regels en het ritme op school. Dus thuis hebben we nu een vrij vaste dagindeling, nu weet ze echt precies wanneer we samen een spelletje gaan doen, wanneer ze even zelf moet spelen, wanneer we opruimen, eten etc etc. Plus ze weet wat de consequenties zijn als ze brutaal doet of bv niet opruimt - ze is een stúk rustiger nu én vooral ook vrolijker, tevredener en gaat ‘s avonds beter slapen.

 

Het lijkt alsof ik mijn verhaal lees. Alleen is mijn dochter geen 5, maar 3. Maar honds brutaal.

Geen tips dus helaas, maar ik lees zeker mee.

 

This too shall pass...


Misschien kan je wanneer je hem naar zijn kamer stuurt hem vertellen dat hij terug mag komen wanneer hij gekalmeerd is en zijn excuses aan wil bieden.
De tekening accepteren en achter hem aanrennen is niet de juiste manier lijkt me. Zo bevestig je hem juist in zijn verkeerde gedrag.

Maak je verwachtingen duidelijk voorafgaand aan het eten bijvoorbeeld: "we gaan nu eten, en iedereen blijft zitten tot we klaar zijn. Doe je dit niet, dan geen ijsje" etc.
Of: " je gaat nu naar je kamer om even na te denken over wat je net hebt gedaan (bijv mama duwen) en als je klaar bent om sorry te zeggen mag je naar beneden komen"

Die van mij (7) wil nog wel eens een driftbui gooien met slaan en schoppen en alles erbij, en ik leg de bal tegenwoordig bij hem. Is hij rustig, dan mag hij terugkomen om zijn excuses aan te bieden. Hoe langer hij blijft krijsen, hoe langer hij in de time out blijft. De eerste keer duurde het ruim een half uur, tegenwoordig (drie/vier keer later) gaat het al een stuk beter.

 

Je schrijft dat hij wat jaloers is op zijn zusje, krijgt hij genoeg 1 op 1 aandacht?
Wat betreft het eten, misschien kun je het anders brengen. Dus ‘je mag best een ijsje na het eten, maar eten (dus ook het ijsje in dit geval) doen we aan tafel’. Hiermee geef je hem een keuze.
Na-apen is lastig..misschien kun je hem zelf een keer na-apen en kijken hoe vervelend hij dat vindt. Geen ervaring mee.
Ik zou ook niet achter hem aanlopen maar hem naar jou toe laten komen, en ook benoemen dat je het goed van hem vindt dat hij naar je toekomt. Vanuit daar verder praten.

Is het misschien verveling van de vakantie? Of is het al langer zo? In het geval van verveling, hier gebruik ik de verveelpot.

Maar mijn bijna 5-jarige is een gemakkelijk kind, vandaar dat dit prima werkt.

 

Consequent zijn en duidelijk. Geef inderdaad vantevoren verwachtingen.
Bespreek gevoels niet alleen van hem maar ook van je zelf. Wanneer je me duwt maak je mij... boos/verdrietig.

Wanneer hij van tafel gaat is hij dus klaar met eten en zou ik het bordje weghalen en ook geen toetje geven. Na het toetje blijft iedereen zitten.

Piepen/boos zijn kan in de gang of op zijn kamer. Je kan hem zeggen dat hij daar naar toe gaat en jij hem roept of aangeven dat hij mag komen wanneer hij weet wat er mis ging of waarom hij even de rust moest zoeken.

Ik zou niet achter hem aanlopen, je geeft hem alle touwtjes in handen, zo lang ik maar een tekening maak komt mama mij troosten.

Kun je hem positief betrekken door bijvoorbeeld met sommige dingen te laten helpen, koken, tafel dekken, afhalen, helpen met de vaatwasser etc.

Geef gedurende de dag complimenten wanneer iets goed gaat, helpt zijn zusje of ruimt zelf wat op etc. Extra knuffel of kusje wil hier echt helpen.bij een compliment lijkt hij nog groter dan hij al is.

Voor de vakantie heeft hij een lijstje gemaakt met dingen wat hij graag zou willen doen, tent maken, picknicken, museum, fietsen, wandelen etc

Mocht hij zich echt elke dag vervelen zou je een dag indeling kunnen doen, samen ontbijten, samen wandelen /boodschap, jij speelt met de jongste en de oudste speelt zelf. Samen boterham eten, misschien doet de jongste nog een slaapje en kun je met de oudste spelen. Daarna nog even zelf spelen zo dat je kan koken. Samen eten en savonds nog even spelen en voorlezen.

Beetje meer ritme in de dag, wij gaan na het ontbijt lekker wandelen (ik wil
10.000 stappen per dag zetten en onze knul oefent met wandelen voor de vakantie in oostenrijk)

Wanneer onze knul brutaler/bozig is mist hij uitdaging, ik help hem dan op gang en ga ik daarna wat voor me zelf doen er naast of loop er regelmatig langs.

(Ps het warme weer helpt ook niet)

 

Bij na-apen is het wel echt de reactie die je geeft wat het in stand houdt. Niet reageren, hoe moeilijk ook, werkt het beste. En als je het negeert gaan ze in eerste instantie ook eerst nóg meer hun best doen, het is echt doorzetten .

 

Hier hetzelfde. Mijn.dochter is ook 3
Ik dacht vanavond nog: geen idee wat ik er mee aan moet. Op dit moment doe ik het in elk geval verkeerd.

 

Ik heb haar vanavond voor het eerst in haar korte leventje voor straf eerder naar bed gebracht dan haar jongere zusjes.

Ze luistert helemaal nergens naar. Ze slaat en trapt haar zusje en trekt haar in de haren. Ze schreeuwt en roept dan boos 'nou ben je stom'.

Vanmiddag vroeg ze of ze op de tablet mocht. Van mij mocht dat maar ze moest nog heel even wachten. Bleef maar door vragen. Uiteindelijk pakte ze hem voordat ik zei dat het mocht. Dus ik achter haar aan, smijt ze zo die tablet van zich af. Nou toen mocht ze dus niet meer op de tablet.

Ik doe geregeld dingen met haar samen, maar ze wordt woest als haar zusje een keer mag. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

En ze kan ook zo lief zijn en dan vraag ik me echt af wat er in dat koppie rondgaat.

 

Ik zet ze in de hoek. Zijn kamer is gewoon te leuk met al dat speelgoed. En zoals andere hierboven hebben gezegd, wees consequent en duidelijk. Hij houdt op of anders zet ik hem in de hoek. Het is zijn keuze en zijn probleem. Niet de mijne. En dat werkt echt goed. Ze weten nu onderhand wel dat het ook geen zin heeft om uit de hoek weg te lopen want dan moeten ze terug en begint de tijd opnieuw. Voor elk jaar 1 minuut.
Met het eten, van mij moet hij niet zijn bord op eten. Ik ga diensttijd niet aan want dat wint hij. En zijn toetje krijgt hij altijd. Dat hoort bij de maaltijd. Maar hij krijgt niks anders te eten. Dus ook geen boterham. Hij heeft wel eens de neiging om na dat hij naar bed is gegaan te komen met het verhaal dat hij trek heeft. Ja, jammer jongen. Dan had je je bord moeten opeten. (Als hij dat wel heeft gedaan en weer teek heeft dan krijgt hij wel een cracker of zo).
En wat betreft ritme, ja dat is oom zeker een goed idee. Ze weten waar ze aan toe zijn en dat is gewoon prettig.
Ik vond de tip van ook 1 op 1 aandacht ook heel goed. Het is fijn om niet alleen maar negatief met elkaar omgaan. Mijn dochtertje bijvoorbeeld vindt het prachtig om mee te gaan naar de stad. Lekker met mama shoppen. Zoontje wilt liever met mij Lego spelen of naar de speeltuin gaan. Perfect! En nu met de kleinste er bij is het wel belangrijk dat ze die aandacht krijgen. Succes! Laat je weten als je iets probeert? Oh, en geef niet te snel op, kies een methode en blijf er bij. Ik had overigens veel aan de methode van Jo Frost.
This too shall pas!

 

Ik ben even benieuwd hoe je dat gedaan hebt, die vaste dagindeling invoeren. Onze oudste zou er ook erg baat bij hebben denk ik. Maar ik vind het erg moeilijk bepalen hoe de dag precies gaat verlopen. Door onregelmatig werk is elke week sowieso anders, maar als ik vrij ben loopt het ook gewoon hoe het loopt. Dus heb je concrete tips?

 

Het voorbeeld van het eten...

Hoe vaak geef je zijn bord dan weer terug..?
Je gaat toch niet 3x ofzo zn bord weghalen en weer 3x terug geven...?

Je kan m 1x terug geven... eet ie dan weer niet haal je t geqoon weg en blijft het weg

 

Zoals mijn voorganger schreef het bord zet je 1 keer weg en daarna blijft het weg. Maak er geen spelletje van.

Een dagritme kun je zo strak en los maken zoals nodig is. Misschien niet eens nodig om alles strak vast te zetten. Bij ons is het voldoende om vantevoren aan te geven wat we gaan doen. Na het ontbijt gaan we wandelen/boodschap. Hij weet dat voor we gaan de haren doen, schoenen aantrekken en de tandenpoetsen.
Op de terugweg kun je aangeven we gaan zo wat drinken en daarna ga je zelf spelen en ik ga... (opruimen, stofzuigen etc)
Tijdens het spelen geef ik aan dat we zo een boterham gaan eten en voor de middag weer het zelfde, eerst aangeven en daarna doen. Natuurlijk ook ruimte voor eigen inbreng zoals naar de speeltuin of het bos.

 

Met het eten kun je een zandloper gebruiken, er zit er vaak wel een op je telefoon. Dat Is duidelijk: als het zand op is Is het klaar met eten en ga je afruimen. Zo kan hij goed zien hoeveel tijd hij nog heeft.
Hij zal je wel een keer uittesten waarschijnlijk , dus dan moet je ook echt zijn bord weghalen en niet meer teruggeven. Waarbij je zegt dat je het jammer voor hem vindt en dat hij het morgen nog een keer kan proberen.

 

Lastige situatie zo @podiki25 ! Ik ga hier een beetje een ander geluid geven, laat me beginnen met te zeggen dat ik niet oordeel over mensen die net anders aanpakken, maar dit is mijn visie op de situatie.

Ten eerste wil ik zeggen dat ik het prachtig vind van je zoontje dat hij z’n emoties op papier probeert te zetten en zo een opening creëert om hier met jou over te praten. Dat hij je dit geeft en wegloopt, toont dat hij hier heel veel behoefte aan heeft, maar dit niet zo goed durft/kan. Wat een fantastische oplossing voor een 5-jarige!
Ik zou dit dus zeker niet afblokken of negeren, ik zou hier juist op verder gaan.

Wat je nu doet, met hem gaan praten na de crisis, vind ik al fantastisch. Elke crisis is een leermoment, zowel voor jou als voor hem.

Nu is de bedoeling natuurlijk om dergelijke crisissen zoveel mogelijk te voorkomen. In mijn ogen doe je dat niet door te zorgen dat hij bang is voor de consequenties, maar door de oorzaak van de crisis aan te pakken. Waarom gedraagt hij zich met momenten zo? En zo’n gesprek naar aanleiding van die tekening is een prima aanleiding om daarachter te komen.

Ik denk dat je al een aantal heel waardevolle dingen weet over wat er achter je zoontje z’n gedrag zit. Zijn frustraties op school (want allemaal goed en wel dat hij daar ‘flink’ is, maar blijkbaar is dat ‘flink’ zijn vooral een uiting van zich minder voelen dan de andere kindjes), zijn jaloezie naar z’n zusje, ...

Probeer de volgende keer eens met hem terug te keren naar het laatste moment dat alles goed ging, dat hij zich goed voelde, voor de crisis. Stel als het ware een nauwkeurige tijdlijn op door hem te laten vertellen en zelf vragen te stellen (Hoe voelde je je toen? En wat gebeurde er toen? Welk gevoel had je daarbij? Toen werd je boos he?). Vermijd het stellen van te open vragen, die zijn te moeilijk om te beantwoorden, ook de waarom vraag is heel erg moeilijk, dat weten ze vaak zelf niet.

Eens jullie allebei een duidelijk beeld hebben van wat er precies gebeurd is, probeer je samen een oplossing te vinden. Zijn ongewenste gedrag is een reactie op stress die hij ervaart, het bestraffen van dat gedrag leidt alleen tot meer stress en vervolgens meer ongewenst gedrag. Wat jullie zouden moeten vinden, is een manier om zijn stress te verminderen die voor jullie allemaal werkbaar is. Wat dat is, dat hangt heel erg af van kind tot kind.

Ik denk bij jouw zoontje bijvoorbeeld aan een emotie-schriften waarin hij kan tekenen hoe hij zich voelt. Als hij er klaar voor is kan hij die tekening dan komen bespreken met jou of je man.

 

Ik lees dat ik niet de enige ben die het echt heel knap van hem vind dat hij zijn emoties zo op papier kan zetten. Dit is echt een perfecte tool om verder in zijn gedrag op in te gaan.
En ik vind het wèl goed dat je dit aangrijpt om met hem een gesprekje aan te gaan. Kind is pas vijf, het feit dat ie een opening zoekt om met een voor hem lastige situatie op te gaan is reteknap.

Je kind kan dus al benoemen wat hij voelt? Mooi. Zal ik eens een methode geven die bij ons heel goed werkt? Mijn dochter is ook vijf, en hiermee wordt ze heel rustig als ze boos is, of verdrietig of bang. Wij noemen het "een kastje in je hoofd"
Voorbeeld van wat er een tijd geleden gebeurde. Dochter weigerde te gaan slapen, en was al een tijdje rond aan het spoken. En stik, stik vervelend.

"Nee! Ik ga niet slapen! NOOIT MEER!"
"Nooit meer? Maar je vind het zo fijn om lekker uitgerust wakker te worden."
"Nee!"
"Goh...dat is jammer. En ik had zo veel zin in een leuke dag morgen."
"Ik niet!"
"Nee? Dus dan ben je morgen de hele dag moe?"
"Ja."
"En chagerijnig, omdat je zo moe bent."
"Mm hmm."
"En dan ben ik ook moe, natuurlijk. Omdat ik nu ook weinig slaap als jij zo rondspookt.gaan we morgen de hele tijd op elkaar mopperen? He, wat ongezellig. Ik had zoveel zin om morgen fijn een spelletje met je te gaan doen."
"....."
"Of rolschaatsen, ofzo, maar ja, daar moet je energie voor hebben."
"Ik wil ook...maar ik kan echt niet slapen mam. Ik...ik ben bang."
"Bang? Ik dacht dat je boos was. Je was zo tegen me aan het schreeuwen."
"Nee mama, ik ben zo bang. Ik wil geen boze dromen meer hebben."

Aha. Ze is dus bang. Nu ze haar gevoel benoemd heeft, en ook waarom ze dat gevoel heeft, kan ik daar iets mee.

"H, ik ga je helpen met bang zijn. Zal ik je iets vertellen? Een geheimpje?"
"Ja? Wat dan?"
"Alle mensen, groot en klein, hebben een kastje in hun hoofd. Niet echt natuurlijk, maar zo voelt het af en toe. Kastjes hebben laatjes. En soms zitten de laatjes een beetje vol, en moeten ze opgeruimd worden. Net als bij een echt kastje. En weet je wat het leuke is?"
"Nee?"
"Kindjes hebben een speciaal kastje! Een leuk kastje! Een pret kastje! Een kastje vol leuke dingen. Herinneringen, gevoelens. En al die dingen zitten in de laatjes. En kun je af en toe eens bekijken, als je aan je kastje denkt. Maar soms komen er ook minder leuke dingen in de laatjes. Weet je wat dat betekend?"
"Nee."
"Dat betekend dat je er over moet praten. Anders wordt je kastje te vol, dan heb je grote mensen nodig. In dit geval je mama of papa. Maar het mag ook een oma zijn. Of een vriendinnetje of vriendje. Net aan wie jij iets wil vertellen. Zullen we het eens proberen?"
"Eh...oke..."
"Goed. Doe je ogen eens dicht. Nee, echt dicht doen. Zo ja. Zie je jouw kastje?"
"Ja."
"Wil je me vertellen hoe die eruit ziet?"
"Mam, het is gewoon een kast."
"Ja, slimmerik, maar hoe ziet die eruit? Groot? Klein? Veel laatjes?welke kleur??"
"Niet zo groot. Vijf laatjes. Allemaal andere kleuren."
"Oke, alleen laatjes? Of kan er ook nog iets hangen ofzo?"
"Alleen laatjes"

Ik ben dus gedetailleerd bezig, doordat ze zich op die kast aan het concentreren is, probeer ik haar fantasie te prikkelen. Zo verschuift de focus op de angst zich naar iets anders, namelijk de kast. Tussendoor opent ze haar ogen, maar doet ze ze uit zichzelf weer dicht omdat ze de kast voor zich probeert te halen.

"Goed. In welk laatje zit het bang zijn?"
"De driede"
"Het derde laatje? Welke kleur heeft het laatje?"
"Rood"
"Durf je die open te doen, en te kijken? Je hoeft nog niks anders te doen.
"Ja"
"Maak hem maar open dan. Kijk, zo."

Ik doe alsof ik een laatje open schuif.

"Nee! De mijne heeft een sleutel nodig."
"Ook goed. Maak hem maar open, en kijk maar eens wat er inzit."

Ze begint controle te krijgen over haar situatie, madam bepaald namelijk zelf hoe haar laatje open gaat. Dit is goed!

"Hoe ziet het bang zijn eruit?"
"Eh...een prikkelbal. Met stekels!"
"He, die willen we niet in jouw kastje he? Weg ermee."


Ach, man komt thuis van een dagje pretpark. Ik zal de rest straks posten, mocht je geinteresseerd zijn.

 

En weer verder. De stekelbal moet dus uit het kastje en plaats maken voor fijne dingen. Hoe gaan we dat doen?
"Enig idee, H?"
"Ja. Weggooien! Zullen we dat doen?"
"Samen of jij alleen?"
"Euh..alleen."
"Oke. Wil je nog iets zeggen tegen het bang zijn?"
"Ja. Niet meer terugkomen he. Jouw plaats is is vol."
"Goed gezegd, nou, gooi hem maar ver weg. Is ie zwaar?"
"Ja. Ik moet het met twee handen weggooien."
"OhOh, waar heb je die weggegooid?"
"Honderdduizend miljoen ver weg."
"Dat lijkt me ver genoeg. Hee H, je hebt nu een leeg laatje. Wil je daar iets anders instoppen? Je mag nu ruilen voor iets leuks."
"Oooooh! Naar oma rolschaatsen, morgen! Nee, ik weet het! Toen ik vloog!"

(Tijdens het stoeien had ik haar een paar keer op het grote bed gesmeten. We stoeien, voor de buitenwereld dan soms, wel eens een beetje ruw, wat we beiden heerlijk vinden.)

"Oke, dus het bang zijn, dat rode stekelding wat jijzelf heel ver hebt weggegooid, is nu weg en heeft plek gemaakt voor een leuke gedachte. Kun je vertellen hoe die eruit ziet? Doe je ogen nog maar een keer dicht."
"Roze, en zacht, net een suikerspin, maar plakt niet in mijn haar. En glitter. Heel veel."
"Nou, H. Doe je laatje maar open, stop het fijn iets erin, sluit het laatje maar, en dan mag je er naar kijken, zo vaak als je wil."

De dame is gaan slapen, en oefent nu regelmatig als ze verdrietig, bang of boos is met haar kastje. Ze heeft het zelfs haar poppen geleerd.

Wat heel belangrijk is, en heel goed bij mijn dochter werkt:
-probeer dit op een rustig moment. Niet als jullie midden in de sores zitten.
-beeld samen de handelingen uit
-laat je kind zelf beschrijven hoe dingen eruit zien bij hem/haar. Leg ze geen woorden in de mond. Lekker laten vertellen.


Ts, ik hoop werkelijk dat je hier iets aan hebt. Het is een heel verhaal, sorry daarvoor.