Hoi lieve mama’s Helaas blijk ik al een poos te kampen met een pnd. Een ruime maand terug heb ik hulp gezocht omdat ik uitgeput was, en heel snel boos en agressief. Ik dacht zelf aan een burn-out. De psych ging daar aanvankelijk in mee, maar sinds ik afgelopen week eindelijk mijn ware gevoelens heb opgebiecht blijkt het toch een pnd te zijn. Ik wil niet teveel openbaar schrijven hierover, maar de gevoelens gaan met name over mijn zoontje. Erg negatieve gedachten, en hij voelt niet als mijn eigen kind. Voor mijn dochter voel ik ook niet de liefde die altijd zo enorm aanwezig was voor haar Vreselijk vind ik het. Dit verdienen mijn lieve kindjes niet. Ik wil daarom zo snel als mogelijk is me weer beter voelen. Nu ben ik vrijdag bij de huisarts geweest op aanraden van de psych. Hij stelt voor om na te denken over medicatie, als er niks bijzonders komt uit het bloedonderzoek wat gedaan wordt. Ik zie dit eigenlijk niet zitten. Maar aan de andere kant, zo kan het eigenlijk niet langer. Iemand hier met ervaring...? Zowel met medicatie als met zulke heftige negatieve gevoelens voor je kind? Mag ook via pb...
Ja ik. Ik wilde liever ook geen medicatie. Inmiddels slik ik het nu een maand of 3. De bijwerkingen waren de eerste twee weken heel zwaar. Daaraad ging het wel zijn werk doen. Het is nog echt niet over, maar het haalt voor mij wel de scherpe rand weg en ik kan nu soms ook wel genieten. Het is zwaar he? Sterkte!
Och meid, geen ervaring, maar wil je sterkte wensen. Heb een beetje gevolgd hoe het ging met je zoontje enzo. Je klinkt altijd zo liefdevol over je kinderen, wat klo.e dat je je nu zo voelt. Virtuele knuffel! O en trouwens, medicatie is geen falen he, maar een hulpmiddel.
Lief van je. Ik vind het vreselijk. Het doet me niks meer lijkt wel. En dat past idd totaal niet bij mij als moeder. Van de week m’n zoontje 45 min laten huilen. Kreeg hem niet stil, en was er helemaal klaar mee. Ik voelde me er niet eens rot over. En dat precies waarom ik me zo’n zorgen maak. @Loveloes dank voor je reactie. Ik ben verder niet echt somber of zo. Dus daarom twijfel ik zo. Maar heb wel een hoop andere symptomen die mijn dagelijks leven nadelig beïnvloeden. Wat voor bijwerkingen had jij?
Ik wilde je topic niet wegklikken zonder te reageren. Ook ik heb je toen veel gevolgd en ik vind dit heel rot om te lezen. Ik wil je veel sterkte wensen en ik hoop dat je hier reacties gaat krijgen waar je wat mee kunt. En uiteraard dat er snel verandering in je gevoel komt want dit lijkt mij vreselijk
Heel veel sterkte! Super dat je hulp hebt gezocht. Je bent geen slechte moeder , je hebt alleen een moeilijke start. Geloof me, de zon gaat echt weer schijnen
Heftig, ik weet wat je door maakt. Zelf een aantal weken opgenomen ervoor (deze week ontslag). Ik was eerst ook geen fan van medicatie, maar nu denk ik dat het toch deels mee heeft geholpen dat ik mij nu al zo veel beter voel. Ik slik 100mg Sertraline. Het duurt helaas wel weken voordat je er iets van merkt en dan nog valt het de omgeving vaak sneller op. Ik weet niet of je borstvoeding geeft, dat kan icm bepaalde medicatie. Ik geef borstvoeding en Sertraline kan er mee samen. Ook een specifieke slaapmedicatie. Als het niet zo verder kan en er is geen andere optie, zou ik het toch echt overwegen. Bedenk je in dat het tijdelijk is, je zit er niet voor altijd aan vast. Kan zorgen voor net wat meer ondersteuning. Ik ben ook te laat begonnen en zo ver afgegleden dat het tot opname kwam. Dikke knuffel
Och meissie! Na zo’n heftige zwangerschap en start van T is het niet zo gek hoor. Al die tijd stug doorgebufferd. Goed dat je deze stap gezet hebt, dat is het begin naar herstel. Jullie gaan dit ook weer overwinnen, dat weet ik zeker! Dikke knuffel voor jou!
Dank voor de lieve reacties. @Niennientje jeetje wat heftig dat je opgenomen moest worden. Lijkt me helemaal vreselijk. Maar wat fijn dat je je beter voelt. Pittige tijd voor jou zeg Pff. Was het bij jou ook wisselend? Ik heb ook wel goede dagen er tussen namelijk. Maar ook hele beroerde helaas. Ik geef nog bv, althans, ik kolf voor hem. Ben wel aan het afbouwen. Kolf nu 2x maar ben sinds 2 dagen de eerste beurt aan het verschuiven. Wil wel stoppen eigenlijk. Heb nog een flinke voorraad in de vriezer, en kolf nu in 2x alle voedingen bij elkaar ( ik geef 1-2flesjes kV per dag, en vries dan minimaal 1 voeding per dag in). Ik ga toch maar een afspraak maken bij m’n huisarts voor woensdag of donderdag. Kunnen we uitslag van het bloedonderzoek bespreken en evt medicatie. Vind het wel een enorme drempel eerlijk gezegd. @Fristi2012 lief. Idd altijd maar doorgegaan. Eigenlijk vanaf die bloeding in de zwangerschap al geen nacht meer goed geslapen, dat eist ook z’n tol op een gegeven moment natuurlijk. Komt heus weer goed, maar zou fijn zijn als dat niet te lang meer duurt.
Ik weet sinds vorig jaar dat ik een pnd heb, waarschijnlijk al ontstaan na de bevalling van de oudste. Ik had ook weinig moedergevoelens meer voor mijn dochters, was veel boos en echt niet te genieten. Ik was zelf geen voorstander van medicatie maar op advies van de psycholoog in januari hier wel mee gestart. De eerste 4 weken waren wel heel heftig qua bijwerkingen maar nu.... ik kan echt de hele wereld weer aan, ik slaap veel beter, ik vind mijn kinderen weer leuk en kan ze weer alle liefde geven die ze verdienen. Ik ben dan ook erg blij dat ik gestart ben met medicatie.
Herkenbaar verhaal... met name de boosheid. Ik denk eigenlijk dat het bij mij ook al langer bestaat. Ik heb na de geboorte van mijn dochter ook een onwijs moeilijke periode gehad, waarin ik oa overdreven beschermend was en niet meer sliep. Ik heb alles toen toegeschreven aan haar geboorte, overlijden van ons nichtje en verandering van baan. Toen ik net weer lekkerder in m’n vel begon te zitten werd ik weer zwanger. Vandaag had ik gelukkig weer een keer een goede dag. Ik kan dan ook echt wel lekker knuffelen met ons zoontje. Maar echt dat diepe ‘ik ga voor jou door het vuur’ mis ik.
Hier geen ervaring, maar ik wilde ook niet weg klikken zonder iets te schrijven. Wat ontzettend naar dat je je zo voelt Hopelijk voel je je gauw beter en als medicatie je daarin kan ondersteunen, zou ik dat zeker aangrijpen. Al is het inderdaad een drempel waar je over moet gaan. Laten we hopen dat je heel snel vindt dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
Dank je wel. Weet je wat ik nou het meest lastige vind? Dat ik ook goede dagen heb. Gister had ik best een hele goede dag. Ik kon de zorg van de kids aan, heb lekker met ze gespeeld en gek gedaan, en alles liep wel eigenlijk. Dat doet me dan weer twijfelen, want als het zo erg zou zijn dat ik medicatie nodig heb, heb ik toch alleen maar slechte dagen??
Ik snap heel goed dat dat de keuze moeilijk maakt. Misschien werkt het verhelderend om te kijken wat de verhouding goede/slechte dagen is. Dat je bijvoorbeeld 1 goede dag hebt, tegenover 9 slechte dagen. Wat ik zelf ook altijd fijn vind om me te realiseren, is dat mensen nu eenmaal veranderlijk zijn. Waar je bij koken bijvoorbeeld een recept kunt volgen en dus makkelijk herhaaldelijk precies hetzelfde op tafel kunt zetten, werkt dat bij mensen niet zo. Wat de ene dag wel werkt bij jouw zoontje, geeft een dag later een hele andere reactie. Waar jouw dochter ook weer verschillend op kan reageren afhankelijk van hoe haar pet staat, wat ook weer een verschillend gevoel bij jou op kan roepen. Wat ik bedoel te zeggen, is dat het een stuk moeilijker is om de omgevingsfactoren constant te houden als je met mensen te maken hebt. Met medicijnen kun je misschien zoals eerder is gezegd de scherpe kantjes er wel af halen. Niet om medicijnen op te hemelen hoor, maar je hebt al zo veel geprobeerd. En mocht je het niets vinden, dan kun je ieder moment besluiten ermee te stoppen.
Jeetje, jouw emmertje was ook wel heel vol na al die zwangerschapsspanningen en je zoon die het minder makkelijk deed dan je dochtertje. Ik heb geen ervaring zelf maar wel iemand dichtbij me. En wat was ik 'blij' dat diegene aan de medicatie ging. Alles leek daar gewoon kapot te gaan, kinderen liep niet lekker, partner trok het eigenlijk niet meer. Dat duurde en duurde maar. Uiteindelijk kwam er een opname en medicatie en zakte alles langzaam op zijn plaats. Ik zie het als essentie om beter te worden, niet om je voor te schamen!
@Tuttebelleke het is moeilijk te zeggen. De ene week heb ik 1 aardig goede dag, 1 hele slechte, en de rest kabbelt als het ware. De andere week heb ik iedere dsg het gevoel dat ik amper de ballen in de lucht kan houden, en heb ik dagelijks de neiging weg te lopen. Het is idd ook zo dat medicatie niet voor eeuwig zou zijn. En eigenlijk zou ik het heerlijk vinden als ik weer een beetje mijn onbezorgde, spontane zelf zou kunnen zijn. @Champetter ja dat is ook zo. Dat is ook letterlijk wat ik zei tegen de psycholoog in het zh toen ons zoontje opgenomen werd. Dit is teveel. Mijn grens is bereikt. Maar je moet door, want de kindjes hebben je nodig. Dus ga je weer door. Dat zal niet geholpen hebben... dank voor het delen van jouw ervaring. Ik denk dat dat hier ook wel een beetje speelt. Het interesseert me vaak ook gewoon echt niet meer. Ik denk dat medicatie voor mij weer voelt als falen. Zoals alles dat een beetje voelt sinds zl er is ( het eindeloze huilen, niet kunnen troosten, moeten kolven, zl niet meer aan de borst krijgen, de zorg niet rond krijgen, m’n huis niet aan kant, werken lukt niet, ik ben geen partner voor m’n man, etc etc etc )
Lastig Misschien kun je er naar kijken als hulpmiddel en niet zozeer als falen? Een akker kun je immers ook best met je handen omploegen, geen punt het kost alleen tijd, maar m.b.v. een tractor gaat het toch wat gemoedelijker. Medicijnen hoeven niet te betekenen dat je het niet zonder kàn, maar medicijnen kunnen wèl betekenen dat het wat eerder gemoedelijk gaat. En volgens mij heb je het al lang genoeg zwaar te verduren.
wat moeilijk allemaal, ik wil je graag meegeven dat je het falen echt moet loslaten. Je lichaam heeft wellicht extra ondersteuning nodig om je goed te voelen, dat is iets waar je zelf geen invloed op hebt. Wat bij mij heel belangrijk is, is dat de basis goed zit, dat ik vitaal ben. Om dat te realiseren helpt het voor mij bijvoorbeeld om tijd voor mijzelf te hebben. Ook is het belangrijk te bedenken/ accepteren wat goed genoeg is, bijvoorbeeld in een huishouden met 2 jonge kinderen lukt het weinig moeders dit spik en span te houden. Wellicht kan je hulp in de huishouding regelen? Maar goed te lezen dat je naar de huisarts gaat, laat je even weten hoe het was?