Oeh dat lijkt me ontzettend lastig. Het kam oppervlakkig zijn maar ik zou er ook echt niet blij mee zijn als mijn man (veel) aan zou komen. Hij heeft een hartstikke mooi lichaam. Net zoals dat hij mij er soms op wijst dat ik een kilo of 2 ben aangekomen, dan let ik weer even op. Vind het heel belangrijk dat mijn man mij nog leuk vind, en ja, ook zeker qua uiterlijk.
Hier was mijn vriend in de 14 jaar die we inmiddels samen zijn stiekem toch 30kg aangekomen. Idd niks doen veeeel eten etc en hij rookte ook nog. In het begin vaak wel wat van gezegd proberen te motiveren etc. En op geven moment had ik zoiets van laat maar ik heb ook geen zin meer om mijn energie erin te steken als jij niet wil dus heb het onderwerp toen helemaal los gelaten. En vorige jaar heeft hij zelf besloten het helemaal om te gooien. Hij is nu meer dan een jaar gestopt met roken, de 30kg afgevallen. Hij is niet gaan diëten maar heeft echt zn lifestyle aangepast. Dus gezonder minder snaaien en sporten en wat blijkt hij houdt can sporten. En mij motivatie voor hem is hem geregeld vertellen hoe goed hij eruit ziet en hoe goed hij bezig door zo ook zijn gezondheid te verbeteren zodat hij er niet alleen langer is voor mij maar ook onze dochter. Mijn conclusie aan een dood paard is niet te trekken en werkt pas als ze zelf ook willen. Kost jou alleen maar energie en als het niet onoverkomelijk zou ik er nog eenmaal over beginnen en dat je graag zou zien dat hij gezond is etc en het daarna laten rusten. Want is ook niet goed voor je relatie als je constant aangeeft je bent te zwaar dus ik vind je niet meer aantrekkelijk. Ik zelf ben qua gewicht niet verandert dus ik snap ook minder goed hoe je jezelf kan laten gaan dat je zoveel aankomt, wat het ook moeilijk maakte. Zoals ik hier vaak lees dat de hormonen door behandelingen die schuld krijgen ik heb ze ook voor de ivf moeten gebruiken en daar kom ik echt niet van aan. Is dan denk ik meer de stress die doet eten, maar dat is voor iedereen anders. Succes in ieder geval, ik hoop dat hij ook ooit het licht zal zien!
Maar even serieus. Wiens gebrek is dat dan als hij het niet mooi zou vinden ? Het is MIJN lijf. En ik voel mij er fijn in. Dat zou belangrijker moeten zijn dan wat mijn partner vind. Maargoed, dat is mijn mening.
Ik snap dat je je man minder aantrekkelijk vind als hij veel meer is gaan wegen. Ik zou mijn man ook onaantrekkelijk vinden als hij 20kg aan zou komen. Snaait hij veel? Misschien geen snacks meer kopen en gezonder gaan koken? In de avonden gaan wandelen met zn tweeën?
Nou ja...ik vind wel dat je rekening met elkaar houden. Als ik morgen mn kop kaalscheer dan zal mijn man dat ook niet kunnen waarderen, ondanks dat het MIJN haar is. Ik vind dat je best tegen je partner kunt zeggen dat je hem/haar minder aantrekkelijk is door gewichtstoename.
Je kunt het best zeggen. Maar sta dan niet raar te kijken als je partner daar pissig van wordt. Of er niks aan gaat doen puur omdat JIJ dat wil. Zoiets moet iemand zelf willen. En niet doen omdat een ander dat wil
Waarom is het iemand zijn gebrek als iemand het niet mooi vind dat zijn vrouw 15 kilo is aangekomen? Je geeft zelf aan dat je die vijftien kilo wilt kwijtraken straks. Dus blijkbaar voelt het toch niet zo lekker om die extra kilo’s mee te slepen. Ik vind het trouwens agressief en niet naar jezelf willen kijken klinken: die HOOFDLETTERS en het een gebrek noemen. Alsof je je overgewicht wilt vergoedelijken.
In het begin van onze relatie, lang geleden , was mijn man super strak. Elke dag sporten, hoewel hij altijd een snoeperd is geweest, maar dat compenseerde hij ruimschoots met sporten (sixpack). En ik geef meteen toe, ik vind en vond een strak lijf woest aantrekkelijk . Ik ben nooit super slank geweest, maar zat op dat moment wel goed in mijn vel. Ik had een keurig BMI. In de loop der jaren hebben we beiden wel wat extra kilootjes verzameld, ik ongeveer 10 kilo, man rond de 15-20 kilo. En tja, dat vind ik veel! En dat weet hij ook! Echt sporten heeft hij al jaren niet meer gedaan (3x hardlopen en dan maanden niets). Vorig jaar ben ik zelf begonnen met afvallen (zwangerschap gooide wel een beetje roet in het eten), maar ik ga absoluut weer aan de bak zodra de kleine geboren is. Ik voelde mij er zoveel beter door! Ik wil zelf graag een aantrekkelijke en verzorgde vrouw zijn. Voor mij betekent dat ook dat je je niet helemaal vol vreet, maar ook leuke kleding draagt, je haar netjes houdt (kapper indien nodig) etc. En eerlijk gezegd verwacht ik dat ook van mijn partner. De extra kilo’s op zich maken mij niet zo uit, maar wel het feit dat hij er weinig aan doet. Hij wil graag een aantrekkelijke en verzorgde partner en dat wil ik ook. Over een paar maanden staat hem een schok te wachten er komt geen koek en snoep meer in huis en het dagelijkse eten wordt weer een stuk gezonder want ik ga voor een slanke versie van mezelf voor het voorjaar van 2019!
Ik begrijp het wel en zou het vreselijk vinden als mijn man veel zou aankomen. Hij andersom ook. We hebben hier hele duidelijke afspraken over. Hij zit nu in de ziektewet in plaats van fysiek werk en ik let dus wel degelijk op zijn voeding. Wanneer hij aankomt geef ik het ook altijd meteen aan en hij andersom ook. Voor mij zou het namelijk echt een reden kunnen zijn voor scheiden. Heel oppervlakkig ja, maar ik vind ook dat je op zo'n gebied moeite voor elkaar moet doen. Ik trek ook mooie kleren aan voor hem, overleg het als ik iets drastisch met mijn haar wil doen of wat dan ook. Hoort erbij in een relatie naar mijn idee en gelukkig vindt hij dat ook.
Ja, noem me maar oppervlakkig maar dat zou ik naar vinden. Uiteraard heeft mijn man ook niet meer zijn sixpack maar ik vind het wel fijn dat wel nog moeite doet om het niet uit de hand te laten lopen. Ik doe dat zelf ook: ik let ook op mijn eten, drinken, sporten en uiteraard ben ik ouder geworden dan 10 jaar geleden en zit alles heus niet meer zo strak op zijn plek, ik heb wel nog steeds nagenoeg dezelfde maat. Naar aanleiding van dit topic vroeg ik het even en hij vindt het inderdaad ook niet leuk als ik 10=20 kilo zou aankomen. hij zou niet minder van mij houden (ik ook niet van hem) en ook niet bij mij weggaan maar hij zou het wel een serieus probleem vinden en me motiveren er iets aan te gaan doen. En dat is dus wederzijds. Dat is ook gelijk mijn antwoord: ik zou samen gezond gaan eten, geen snacks in huis, samen een ''hobby'' zoeken (hardlopen? bootcamp?) om hem ook zo te motiveren.
Ja leuk, zo werkt het natuurlijk niet helemaal, dan had je niet moeten trouwen en lekker alleen moeten blijven. Als je man of vrouw aangeeft dat hij of zij zich niet meer aangetrokken voelt door een gewicht/omvang dan kan je dat niet zomaar wegwuiven omdat het JOUW lichaam is. En als de partner dan buiten de boot piest heb je de poppen aan het dansen!
Oei je niet meer aangetrokken voelen tot je partner lijkt me vreselijk, dat van de sportschool herken ik van mezelf, daarom ben ik gaan boksen geen teamsport maar net genoeg contact dat je wel gaat (en omdat ik het leuk vind) als hij zichzelf daaraan stoort is dit misschien een idee? Of samen sporten (dan moet je wel) Veel succes ermee in iedergeval
Misschien zijn mijn man en ik een raar stel, maar we zouden allebei echt geen partner willen die door ongezond eten en luiheid opeens zoveel kilo aankomen en dus overgewicht krijgt. Ik vind persoonlijk dat je dat wel gewoon tegen elkaar moet kunnen zeggen. En ook dat je elkaar dan even lichamelijk niet zo aantrekkelijk vind. Ik vind het juist goed van TS dat ze dat gewoon kan en mag zeggen. Gelukkig hebben wij het daar wel eens over (ja echt) en ik weet zeker dat wij elkaar zouden motiveren( bijvoorbeeld met elkaar sporten) om weer netjes op gewicht te komen. En dan bedoel ik niet dat ik verwacht dat hij weer zijn mooie buikspieren tevoorschijn tovert, maar gewoon weer op normaal gezond gewicht terecht komt. Overigens heeft mijn moeder ook wel eens tegen haar man gezegd dat hij gewoon echt te dik is geworden en niet meer aantrekkelijk vond. Die ging dus gelijk op dieet.
Je partner is niet zomaar een ander toch? Wat de buurman zegt over mij zal mij een zorg zijn. Als mijn man aangeeft mij minder aantrekkelijk te vinden vanwege die extra kilo's dan doe ik daar wat mee, zou ik van mijn man ook niet echt kunnen waarderen. Ik ben uiteindelijk voor zn innerlijk en zelfde waarde en normen met hem getrouwd, maar het eerste wat ik zag en voor viel was zijn uiterlijk/lichaam. Denk dat je wel je best moet blijven doen voor elkaar zodat het niet 'gewoon' wordt.
Ik was in mijn vorige zwangerschap flink aangekomen en dat zag er gewoon echt niet uit. Punt. Ik heb een jaar er over gedaan om dat kwijt te raken en toen we in de tussen tijd gingen zei mijn man dat ik beter een badpak kon kopen die zomer. Dat vond ik toen zo fijn, liever eerlijk dan me voor l*l laten lopen toch? Andersom zeg ik het ook als hij zijn haar niet mooi heeft ofzo. Natuurlijk is de binnenkant belangrijker maar de buitenkant is niet onbelangrijk voor me.
Ik knijp mijn beide handjes even dicht met mijn man. Die gelukkig er niet over zou piekeren om te zeggen dat hij me nu minder aantrekkelijk vindt dan 4 jaar geleden. Ik vind het echt heel erg oppervlakkig en vooral ook heel erg dom. Hier zou een opmerking als dat juist averechts werken. Tuurlijk kun je ondersteunen, maar het werkt toch echt alleen als iemand het zelf wil.
Maar als jouw man er geen problemen mee heeft dan is dat juist fijn. Dan hoeft hij er ook niks van te zeggen. Bij ons werkt het niet zo, ik weet dat mijn man mij minder aantrekkelijk vind met 15 kilo erbij en ik vind het fijn dat hij het ook gewoon zegt.
Maar je weet toch van te voren dat je gaat veranderen? Of je nu aankomt of niet. Ik weet zeker dat ik mijn man met 20 kilo erbij nog aantrekkelijk vindt, ook als hij dan geen sixpack meer heeft. Hoe ga je dan om met dingen die je niet kunt veranderen? Zo kun je kale mannen niet aantrekkelijk vinden, maar daar kun je toch echt heel weinig aan veranderen?