Als ik het rationeel bekijk dan heb ik een onwijs leuke/ lieve/ fijne man. Maar zou ik hem nog kiezen als ik vrijgezel zou zijn? Nee dat denk ik niet. We hebben het heerlijk samen. 3 kinderen, goede taakverdeling, allebei een leuke baan, we doen veel leuke dingen maar echt spannend is het niet. En ik vind dat prima. Ik merk dat mijn man er meer moeite mee heeft, het wordt zo gewoon. Huisje boompje beestje verhaal. Ik ben veelal druk met de kindjes wat ik heerlijk vind, een paar keer per jaar gaan we een dag met zijn tweeën weg en meer hoeft van mij ook niet. Op de één of andere manier zie ik mijn man daar wel mee worstelen. Zijn vrienden hebben nog geen kinderen dus wellicht speelt dat mee, hoewel hij met hun ook alles nog doet van voordat de kids er waren. Zitten we echt in een 'sleur' of is het normaal dat je relatie na verloop van tijd wat gewoontjes wordt? Ik denk altijd maar.. met wie je ook een relatie aan gaat, je beland allemaal een keer op dat punt dat het wat gewoontjes wordt. of zie ik dat verkeerd?
In plaats van kijken of het normaal is en je daar misschien aan willen conformeren, kun je denk ik beter gaan bedenken wat je er aan gaat doen. Zeker wanneer je ziet dat je man er meer worstelt, kun je misschien ff met em gaan zitten en een plan van aanpak maken.
Ik denk dat dit in de meeste relaties op een bepaald moment wel gebeurt, en ik vind dat niet erg want voor het "spannende" komen weer andere dingen in de plaats. Ik heb eerder een lange relatie gehad en daar gebeurde dat, en nu (8 jaar samen) ook wel. Maar als je aan je man ziet dat hij het er lastiger mee heeft moet je misschien wel eens gaan kijken of jullie er wat aan kunnen doen, want anders bestaat de kans dat hij in de verleiding komt om meer spanning op te gaan zoeken bij een andere vrouw.
Ik zeg niet dát t gebeurt, hopelijk is hij sterk genoeg om dat te weerstaan. Maar denk wel dat dat de voornaamste reden is om "buiten de deur" te gaan eten
[QUOTE="Fluss1984, post: 21693168, member: 96541 Maar als je aan je man ziet dat hij het er lastiger mee heeft moet je misschien wel eens gaan kijken of jullie er wat aan kunnen doen, want anders bestaat de kans dat hij in de verleiding komt om meer spanning op te gaan zoeken bij een andere vrouw.[/QUOTE] ik deel deze mening.. dan maar 'kort door de bocht' maar ook vrouwen kunnen doe spanning opzoeken..
Dus omdat je relatie op een gegeven moment niet zo spannend meer is vanwege kinderen, huishouden, werk, druk sociaal leven ed moet je je als vrouw in 100 bochten gaan wringen om ervoor te zorgen dat je man niet vreemdgaat? Volgens mij kan een man zelf toch ook initiatief nemen om leuke spannende dingen te organiseren voor zijn vrouw als hij vindt dat de sleur erin zit i.p.v. zijn ‘heil’ ergens anders te zoeken?
Ik bedoel meer dat men ook op andere manieren de spanning op kan gaan zoeken hè.. meer gaan stappen, meer drinken en of drugs gebruiken. Maar ook een nieuwe hobby zoeken enz. Om dan gelijk van vreemdgaan te spreken, vind ik wat kort door de bocht.
Ik vind dat een relatie niet gewoontjes / vanzelfsprekend zou moeten zijn. Naast vader en moeder ben je ook man en vrouw, en vind ik dat je echt wel je best voor elkaar moet blijven doen!
Aan een relatie moet je altijd werken om het leuk te houden. Maar op gegeven moment raak je goed op elkaar ingespeeld en aan elkaar gewend dus zoals in het begin word het niet maar in mijn opinie word het met de jaren alleen maar beter en fijner.
Ik denk dat je t misschien wel bespreekbaar moet maken. En ik zeg niet dat alle mannen dan actief op zoek gaan naar meer spanning, maar ze staan wel in een zwalkere positie als een andere vrouw op jouw man zit te azen. En helaas zijn niet alle vrouwen zo netjes dat ze van mannen in relaties en met kinderen afblijven
Dat gevoel heb ik óók dat het beter wordt. Maar ik bedoel in mijn post meer dat de spanning dan plaats maakt voor wat anders. Het voelt als een soulmate maar echt verliefd ben ik niet meer. Mijn man vindt onze relatie super fijn en we steken ook best veel energie in elkaar maar hij vindt het lastig dat het door het gezinsleven wat veranderd.
Maar dan nog, als je zo lang samen bent (in ons geval bijna 20 jaar) is het spannende er wel van af en dat vind ik ook vrij normaal. Maar daar komen andere dingen voor terug.
ja maar jullie hebben 3 jonge kinderen, dan is dat nou eenmaal even zo. Mijn kinderen zijn nu allemaal wat groter en alles is dan meteen ve makkelijker. Ik ga nu zeker wel 2 x pw even samen weg.
Ik denk dat dat met kleine kinderen gewoon de bekende 'tropenjaren' zijn. Daar hoort onder andere minder tijd voor jezelf en dus voor elkaar gewoon bij. Ik merk zelf ook dat nu mijn kinderen wat ouder worden, ze allemaal naar school gaan en ze zelf hun drinken kunnen pakken/kleding kunnen aan doen etc. Dat je gewoon veel meer tijd overhoud en het een stuk relaxter word.
Het klopt wat je zegt, maar hier gaan ze steeds later naar bed waardoor we zelf nog maar een klein stukje avond hebben, dus dat schiet ook niet op
Mijn oudste is 15. Die gaat ook niet voor 22 uur naar bed. Maar die zit dan gewoon op zijn eigen kamer. Dus dan heb ik de woonkamer voor mezelf. Ik vind het alleen lastig als ik zelf een keer echt op tij naar bed wil. Want hij doet niet echt zachtjes als hij zelf gaat slapen. Of zoals laatst dat hij met vrienden naar de bios ging en pas om 23:30 thuis was. Ik heb daar geen problemen mee, maar ga pas slapen als hij thuis is. Dus dat is inderdaad weer een andere fase met eigen 'problemen'. Over het algemeen vind ik het wel makkelijker worden. En die hele middelbare school vind ik een verademing tegenover het continue 'er is altijd wel wat' van de basisschool.
Weet je. Ik zou denk ik in jouw geval met m’n man rond tafel gaan en aangeven wat je ziet. Vragen of het ook klopt. Want misschien is het een aanname van je? Ik gok wat hoor wat betreft de aanname. Misschien zit ik ernaast. Als het wel zo is zou ik proberen hoe je het kunt oplossen tot tevredenheid van beiden. Jij zegt dat bepaalde dingen van jou niet hoeven, prima zijn, maar ik zou daar niet te star aan vasthouden. Een relatie is ook meebewegen met de ander. Let wel: zonder grenzen over te gaan. Voorbeeld (gezien hè, hoeft niet zo te zijn bij jullie): vrouw helemaal opgaan in gezinsleven en heel tevreden. Man ook, maar miste het man/vrouw zijn. Man ging opeens steeds vaker weg met vrienden en volledig eigen gang. Vrouw weer ontevreden. Boos. Terwijl ik denk dat de sleutel in de communicatie ligt. Als ik naar mijn relatie kijk en vergelijk met de jouwe dan zijn bij ons de rollen omgedraaid. Maar we weten het van elkaar en gaan ondanks hele jonge kinderen regelmatig een dagje weg of weekend. We zorgen ervoor echt tijd voor elkaar te maken. Want we zijn het over één ding eens: we zijn niet alleen ouders, maar ook beste vrienden en elkaars minnaars!